Θυμήθηκα και πάλι τους στίχους του ποιητή Ματθαίου Μουντέ σήμερα.
Μια Κυριακή από αυτές που δεν θες να ξημερώσει ποτέ!
Βαριά η ατμόσφαιρα, βουβός ο πόνος, στεγνά πλέον τα μάτια, ασίγαστος ο λυγμός.
Και παντού παιδιά.
Που δεν χαμογελούσαν όπως πριν.
Να συμπαραστέκονται στο ξόδι του φίλου και συμμαθητή.
Να στέκονται σιωπηλά αλλά γεμάτα απορία και βασανιστικά ερωτηματικά.
Κλαμένα μάτια να ζητούν απαντήσεις και λόγια παρηγοριάς σε καιρούς σκληρούς και άφιλους.
" Τα παιδιά μας αγαπάνε με τα μάτια…
Κάποτε μας φαίνονται ασήμαντα αλλά δέονται
υπέρ πλεόντων οδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων αιχμαλώτων.
Είναι δροσερά….
Μιλούν τη γλώσσα του ωκεανού
Είναι τρυφερά σαν το χιόνι….
Οι ουρανοί απειλούν το κλίμα του μέλλοντος
Τα παιδιά είναι το φιλοδώρημα του Θεού στα όνειρα μας
που σαπίζουν ατρύγητα στο σκοτάδι…."
Σε ευχαριστούμε Βέλσον που σε γνωρίσαμε! Που ήρθες στη ζωή μας έστω για τόσο λίγο! Που στάθηκες μέσα στην τάξη μας με σοβαρότητα, πάντα με χαμόγελο και με τα μοναδικά σου αστραφτερά μάτια. Που ήσουν φίλος και καλός συμμαθητής για όλους.
Σε ευχαριστούμε.
ΑΝΤΙΟ