Του ζήτησα τη φωτογραφία. Περίμενα ότι θα την είχε ανεβάσει στις σελίδες του. Γιατί ο π.Καλλίνικος είναι πρωτοπόρος και σε αυτό. Στα κοινωνικά δίκτυα. Όπως ήταν πάντα εκεί στην ανηφόρα του Αι Βασίλη στον Πειραιά και στην πλατεία της εκκλησιάς του, στο Πνευματικό Κέντρο της ενορίας, στις δράσεις της Μητροπόλεως αλλά κυρίως στο σχολείο του στην Πηγάδα ή στα Μέθανα.
Είχα χρόνια να τον δω από κοντά. Χρόνια να τον συναντήσω. Κι έτυχε να βρεθεί μπροστά μου μια πολύ ιδιαίτερη μέρα για μένα, στον Πειραιά. Μια μέρα ξεχωριστή προσωπική που από την αμηχανία μου και το απρόσμενο της συνάντησης δεν μπόρεσα να του το πω.
Κράταγα μια τσάντα με καλούδια που προορίζονταν για άλλους. Θα ήθελα πολύ να του την δώσω. Να τον ευχαριστήσω για όσα μας ενέπνευσε τότε στον Πειραιά. Τότε τη δεκαετία του '80 και του '90. Για όλα εκείνα που από αυτόν μάθαμε. Για το πόσο "πρωτοπόρος" ήταν τότε και τώρα. Κυρίως όταν τα άφησε όλα πίσω κι έφυγε στην Κάρπαθο, το νησί του και να υπηρετήσει στο σχολειό του χωριού του, στο μονοθέσιο σχολείο των Πυλών Καρπάθου. Και από μονοθέσιο το έκανε πρότυπο και υποδειγματικό σχολείο όχι μόνο για τα Δωδεκάνησα αλλά και για όλη την Ελλάδα.
Αυτός είναι ο Καλλίνικος Μαυρολέων. Αεικίνητος, νέος, επίμονος, εργάτης ακούραστος.
Ένας ΑΚΡΙΤΑΣ!!!
Τα χρόνια πέρασαν! Άλλωστε αποτυπώνεται στη φωτογραφία. Όμως κανένα φίλμ, κανένα στόρι ή tic toc ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο δεν μπορεί να αποτυπώσει και να καταγράψει τα βιώματα.
Τότε στον Πειραιά. Στον Αι Βασίλη, στο Βεάκειο, στη Χριστιανούπολη, στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, στις εκδρομές της ΦΕΔ, στο Δημοτικό Θέατρο, στις πλατείες των Ταμπουρίων, στις γειτονιές του Πειραιά.
Σε ευχαριστούμε πολύ πάτερ!!!!