Μία Κυριακή στους Καπότηδες

     Για άλλη μια φορά θα ομολογήσουμε  ότι η Αίγινα κρύβει πολύ καλά  τα ομορφότερά της σημεία.

   Ο μικρός  αγροτικός οικισμός των Καπότηδων ήταν μια αποκάλυψη και αναπάντεχη εικόνα  για τους μαθητές  της Ομάδας Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης  του 2^ου Γυμνασίου  που σκαρφάλωσαν – στην κυριολεξία – μέχρι τον οικισμό χθες Κυριακή 11 Δεκεμβρίου στα πλαίσια  εξόρμησης  της ομάδας  τους.

   Με  οδηγό  την κ. Ευαγγελία Ρεκλείτη  του Συλλόγου «Ανάβαση»,  που τα τελευταία χρόνια έχουν αναλάβει τη διάσωση και προβολή των μονοπατιών της Αίγινας, ξεκινήσαμε  από το Μαραθώνα ακολουθώντας  τη σήμανση  των  μονοπατιών. Η πινακίδα  πληροφορεί ότι η απόσταση  από το Μαραθώνα ως την Παχιοράχη είναι διάρκειας  1  ώρας.

   Ακολουθώντας  το μονοπάτι  με το νούμερο  3  γρήγορα  βρεθήκαμε μέσα  σε έναν  άλλο κόσμο, σε μια άλλη εποχή  που  δημιουργεί  το πέτρινο σκηνικό  του ξεχασμένου οικισμού.

   Παλιά κτίσματα, άλλα εγκαταλελειμμένα,  άλλα  μισογκρεμισμένα,  άλλα  με  τα  «πατερά»  τους υπό κατάρευση, ξύλινες μικρές πορτούλες, παλεθούρες, ξερολιθιές, τζάκια, φουρνάκια,  και  στις αυλές θηριώδεις χαρουπιές, ελιές, σκίνα και αστιβές.

    Οι «Καπότηδες» στην απογραφή του 2001  δηλώνονται ως οικισμός με 5 σπίτια και 2 κατοίκους. Η ονομασία  του οικισμού οφείλεται  στην ασχολία  των κατοίκων με την κτηνοτροφία. Οι μεγάλες κάπες  που φορούσαν οι βοσκοί οδήγησαν ίσως σε αυτήν την ονομασία.  Ο  οικισμός βρίσκεται ακριβώς στη μέση της διαδρομής από Μαραθώνα προς Παχιοράχη. Το μεγάλο μονοπάτι μαρτυρεί  ότι κάποτε ο τόπος είχε ζωή. Σήμερα πέρα από τα παλιά σπίτια ένα ανακαινισμένο σπίτι δείχνει να κατοικείται. Η πρόσβαση με αυτοκίνητο είναι κατορθωτή  από την πλευρά  της Παχιοράχης.

  Στο βάθος και μέσα  στη ρεματιά η εκκλησούλα  της  Αγίας Παρασκευής  που πανηγυρίζει κάθε  χρόνο στις  26 Ιουλίου.

   Οι Καπότηδες είναι από  τα μέρη της Αίγινας  που θέλεις να πας και να ξαναπάς. Η ομορφιά  του τοπίου, η επαφή με  τη φύση, η αγνότητα του χώρου και η αισθητική  του οικισμού αφήνουν τις καλύτερες εντυπώσεις. Προβληματίζουν  όμως και θυμώνουν  για  τη σημερινή  εικόνα  του νησιού σε άλλες περιοχές.

   Τελικά  μήπως  είναι καλύτερα που κάτι τέτοιες  γωνιές  της Αίγινας παραμένουν άγνωστες ακόμα  και στους ντόπιους;