Από το πρωί προσπαθώ να εντοπίσω στον ουρανό αυτής της μουντής Καθαροδευτέρας που περισσότερο μοιάζει με Μεγάλη Παρασκευή παρά με Καθαρά Δευτέρα, έναν χαρταετό να στροβιλίζεται στον ουρανό ή να πετά περήφανα. Μέχρι στιγμής τίποτα.
Χωρίς να το προσπαθείς τέτοια μέρα έρχονται στο νου εικόνες από παλιές Καθαροδευτέρες τότε που οι αετοί μας πετούσαν. Και από κοντά η υπενθύμιση της παλιάς ΕΡΤ:
Από τις ειδήσεις ακουγόταν η
προειδοποίηση προς γονείς και παιδιά να πετούν τον χαρταετό τους μακριά
από τα καλώδια της ΔΕΗ. Σήμερα δεν είναι αυτονόητο, απλά λίγοι μπαίνουν
στον κόπο να πετάξουν με τα παιδιά τους αετό. Προτιμότερο το
σερφάρισμα ή τα "παιδικά" παιχνίδια του κινητού.
Γενιές πολλών παιδιών μεγάλωσαν με το παλαιό αναγνωστικό στο οποίο
θριάμβευε το περήφανο πέταγμα του αετού του Μίμη. Ο Μίμης
αδιαφιλονίκητος ήρωας του παλαιού αναγνωστικού με το ριγέ μπλουζάκι και
το κοντοκουρεμένο κεφάλι στο πλευρό της αδελφής του της Άννας, χαίρεται
την Καθαρά Δευτέρα από την Αθηναϊκή ταράτσα του σπιτιού.
Με αυτές τις εικόνες τα μικρά παιδιά μάθαιναν τα πατροπαράδοτα έθιμα
της Καθαροδευτέρας έχοντας σαν πρότυπο το Μίμη και την παρέα του. Ο
χαρταετός αναπόσπαστη ψηφίδα της ημέρας. ένα έθιμο μια συνήθεια που
έφερνε πολύ κοντά τον πατέρα με το γιό, τον παππού με τον εγγονό μέρες
πριν, όταν θα έπρεπε να φτιαχτεί ο αετός να μετρηθούν καλά τα ζύγια και
να έχει σωστό μήκος η ουρά.
Στο ακόμα πιό παλιό αναγνωστικό ο πρωταγωνιστής είναι ο Ρήγας και η
γιαγιά που καμαρώνει το κατόρθωμα του εγγονού αλλά και η Χιόνια, η γάτα.
Η ελληνική οικογένεια σε απαρτία, μαζί με τα οικόσιτα ζώα. Όλα ανθρώπινα, γήινα, φυσιολογικά, ελληνικά και πατροπαράδοτα.
Αυτή είναι η Ελλάδα μας.
Ας ευχηθούμε οι χαρταετοί της ψυχής μας να πετάνε πάντα ψηλά. Καλή ΣΑΡΑΚΟΣΤΉ.