Δεν μιλάμε πλέον για εγκατάλειψη. Η λέξη αυτή ίσως είναι πολύ μικρή για να περιγράψει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο δίδυμος ναός των Αγίων Γεωργίου και Δημητρίου στην κορυφή του λόφου της Παλαιάς Χώρας.
Βρισκόμαστε στο κάστρο της Μεσαιωνικής πολιτείας που για δέκα ολόκληρους αιώνες έσφυζε από ζωή. Σε έναν τόπο ιστορικό, πεδίο κατακτήσεων και σφαγών. Σε έναν τόπο που οι κατακτητές δεν άφησαν τίποτε όρθιο.
Σε έναν τόπο όπου γεννήθηκαν και έζησαν Άγιοι, και χιλιάδες μάρτυρες πότισαν με το αίμα τους τα χώματα του λόφου.
Στον τόπο που ποίμανε και στήριξε τον κατατρεγμένο λαό ο Άγιος Διονύσιος εκ Ζακύνθου.
Στην κορυφή λοιπόν αυτού του λόφου υψώνεται περήφανα - ακόμα - η δίδυμη εκκλησιά των δύο στρατιωτικών Αγίων.
Χτισμένη με Αιγινήτικο πουρί και πέτρα χωρίς ίχνος σοφά πλέον, χωρίς αγιογραφίες και χωρίς.... πόρτες.
Τα φύλλα από τις πόρτες έχουν φύγει από τη θέση τους, έχουν πέσει κάτω. Κείτονται στο πάτωμα πάνω στο χώμα, ανάμεσα σε περιττώματα ζώων.
Φρουρός του Ναού μια περιστέρα πάνω από το ιερό. Εκεί έκτισε τη φωλιά της και διαφεντεύει το χώρο. Μην ξαφνιαστείτε αν τη δείτε να σας κοιτά από ψηλά και να ελέγχει τις κινήσεις σας.
Αν κάποιος πιστεύει στη μετεμψύχωση ίσως να φανταστεί ότι το πουλί αυτό ήταν στην προηγούμενη ζωή του κάποιος στρατιώτης ή κάτοικος του κάστρου.
Η εικόνα κι αυτής της ρημαγμένης εκκλησιάς μόνο ντροπή πρέπει να προκαλεί.
