Φωτογραφία Νεκτάριος Λαβούτας
Όταν η μέρα φθάνει στο τέλος της.
Όταν η γλυκιά κούραση της ημέρας σε οδηγεί σε σκέψεις απολογισμού.
Όταν η προσμονή της επόμενης σε γλυκαίνει.
Όταν αισθάνεσαι ότι έδωσες αυτό που μπορούσες.
Όταν πάλεψες και βγήκες νικητής.
Όταν κατάφερες το ακατόρθωτο.
Όταν κατόρθωσες να συγχωρέσεις και να συγχωρεθείς.
Όταν μοιράστηκες τη μπουκιά σου.
Όταν έδωσες το χέρι σου.
Όταν στερήθηκες για τον αδελφό.
Όταν έκανες ένα βήμα πίσω για να περάσει ο άλλος.
Όταν χαμογέλασες
Όταν σφούγγισες το δάκρυ του άλλου.
Όταν φίλησες ένα σκαμμένο μέτωπο που η ζωή το αυλάκωσε με πίκρες και πάθη.
Όταν έδωσες λίγη χαρά.
Όταν κουρασμένος αλλά γεμάτος γυρίζεις στη γωνιά σου.
Όταν αισθάνεσαι πως έκανες το καθήκον σου.
Όταν είσαι πλήρης.
Όταν ατενίζεις αυτή την ομορφιά που Εκείνος σου χάρισε.
΄
Τότε είσαι εσύ ο βασιλιάς της πλάσης. Εσύ ο μικρός και ο μέγας. Ο άνθρωπος!
Τότε η φωτιά της δύσης πυρώνει τη θέληση σου για νέους αγώνες για μεγαλύτερα ανεβάσματα, σε απάτητες κορφές.
Η μέρα έφθασε στο "τέλος της" δηλαδή στο σκοπό της.
Κι εσύ νιώθεις πως αξίζει να ζεις έστω και για λίγο σε αυτόν τον κόσμο. Σε ένα κόσμο σκληρό, άγριο, ξοφλημένο ίσως, μάταιο και μικρό.
Τότε γεμάτος φως από το ΦΩΣ του δειλινού λες με ατράνταχτη σιγουριά. Ναι αξίζει να ζεις. Ναι άξιζε η ζωή κι ας είχε πόνο πολύ και κόπο.
Πραγματικά το δειλινό θα μένει πάντα η καλύτερη ώρα της ημέρας.
Όπως η ζωή στο δειλινό της είναι στην καλύτερη της ώρα.
Τότε που η ψυχή ποθεί τη σωτηρία της.
Με αυτή τη γλυκιά εικόνα σε αποχαιρετούμε ΣΩΤΗΡΙΑ.
Κάποιο καράβι κάτω εκεί στην Καβουρόπετρα σε πήρε και σε ταξιδεύει στον ουρανό για να συναντήσεις όλους εκείνους που έφυγαν πριν από σένα και αγάπησες.
Καλό παράδεισο.