Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ο δρόμος προς το "Αντρικό μοναστήρι" - έτσι έλεγαν οι παλαιοί Αιγινήτες τη Χρυσολεόντισσα - αποκτά μεγάλη κίνηση τροχοφόρων με προσκυνητές που ανηφορίζουν προς την Παναγιά. Είναι το παλιό μονοπάτι που πλέον είναι δρόμος που οδηγεί προς τη Χρυσολεόντισσα, το μεγάλο βυζαντινό μοναστήρι , το παλαιότερο εν ενεργεία της Αίγινας με την μακραίωνη ιστορία και παράδοση.
Το μονοπάτι από τον Κοντό μέχρι το Μοναστήρι είναι από τα παλαιότερα του νησιού. Για αιώνες οι παλαιοί Αιγινήτες σκαρφάλωναν στο κακοτράχαλο μονοπάτι, άλλοτε πεζοί και άλλοτε με ζώα, γαϊδούρια ή μουλάρια για να φθάσουν στην Παναγιά. Η ανάβαση στη Χρυσολεόντισσα ήταν μονοήμερη εκδρομή. Σήμερα υπόθεση λίγων λεπτών. Μετάβαση στην ορεινή Αίγινα όπου ηλεκτρικό φως δεν υπήρχε, ούτε τηλέφωνο, ούτε δίκτυο ύδρευσης. Όλα κινούνταν σε άλλους ρυθμούς μέσα και γύρω από το μοναστήρι με τα αλώνια, τις στέρνες, τα πηγάδια, τα μεγάλα κοτέτσια, τα πάμπολλα διάσπαρτα ξωκλήσια. Και όλα να τα εποπτεύει ο αγέρωχος πύργος στο κέντρο του μοναστηριού με τις ζεματίστρες και τα λιοντάρια στις γωνίες του.
Η προετοιμασία για τη γιορτή της Παναγιάς κρατούσε μέρες. Η οικογένεια που θα αποφάσιζε να ανέβει ως εκεί έπρεπε να εφοδιασθεί με τρόφιμα, με κουβέρτες ακόμα και με νερό.
Όλα αυτά πλέον είναι γραμμένα στις σελίδες της λαογραφίας και της παλιάς ζωής του νησιού. Το μόνο σημείο που παραμένει ανέπαφο, είναι το προσκυνητάρι στο χέρι της Παναγιάς. Σύμφωνα με την παράδοση εκεί σταμάτησε η Παναγιά για να δει αν φαίνεται ακόμα η θάλασσα. Ήθελε να φύγει στα βουνά για να μην τις κλέβουν οι πειρατές το λάδι από το καντήλι της.
Εκεί σταμάτησε, ξαπόστασε και ακούμπησε στο βράχο. Ο βράχος έχει τα σημάδια μιας παλάμης. Της παλάμης Της.
Κάποτε αυτός ο βράχος ήταν σημείο προσκύνησης αλλά και σταθμός ξεκούρασης για τους διαβάτες. Σήμερα τα αυτοκίνητα το προσπερνούν αδιάφορα και βιαστικά.
