Από το βιβλίο "Εορτολογικά παλινωδούμενα" του Χρήστου Γιανναρά.
Γιατί αυτή την εβδομάδα οι Έλληνες την είπαμε "Μεγάλη"; Ποιό μέτρο
μετράει τη "μεγαλοσύνη" της, με ποιό κριτήριο της δώσαμε μέγεθος
ξεχωριστό από κάθε άλλο συμβατικό διάστημα χρόνου;
Οι Έλληνες πάντα μετρούσαν την ποιότητα της ζωής με τη χαρά της
Γιορτής - τη μεγαλοσύνη των αποκαλύψεων αυτής της εβδομάδας με
βεβαιότητα εμπειρικών ψηλαφήσεων - τότε αποδείχνονταν και άρχοντες
πολιτισμού, ακόμα και σε αιώνες σκλαβιάς και βασανισμού. Τότε ακόμα και
οι αγράμματοι και απλοϊκοί έχτιζαν και ζωγράφιζαν εκκλησιές, που σήμερα
πρέπει να διαθέτεις πτυχία και διδακτορικά για να αξιολογήσεις σωστά την
τέχνη τους. Μέσα στην απαιδευσιά και τη φτώχεια λειτουργούσε ένας
πολιτισμός ποιοτικών απαιτήσεων, ιλιγγιωδών για τα σημερινά μας μέτρα
και σε σύγκριση με τις σημερινές μας προτεραιότητες.
Ονόμαζαν Μεγάλη αυτή την εβδομάδα οι Έλληνες, με μέτρο μεγαλείου τις
αποκαλύψεις ζωής, που η σημαντική των ημερών στην ποίηση και στη
δραματουργία διασώζει. Ψηλαφητές εμπειρίες ενός πάθους ερωτικού, που
φτάνει στην έσχατη σταυρική αυταπάρνηση και αυτοπροσφορά, για να
αποκαλύψει ότι η υπόσταση ενός ανθρώπου, η πραγματική του ύπαρξη δεν
ταυτίζεται με τη θνητή βιολογική του φύση, αλλά αντλείται από την
ελευθερία της αγαπητικής σχέσης.
Μια ακόμα Μεγάλη Εβδομάδα μας προκαλεί να αναμετρηθούμε με τη
μεγαλοσύνη της. Τη μεγαλοσύνη του Νυμφίου που κινείται αγαπητικά με
διάθεση θυσίας και αυτοπροσφοράς προς τον πεσμένο άνθρωπο.
