Συμβαίνει συχνά
κάποιες μέρες και ώρες της ζωής μας
να τις έχει αγγίξει και
χρωματίσει ανεξίτηλα η αύρα των ευλογημένων ανθρώπων του Θεού. Των φίλων του
Χριστού. Πολλές φορές ο Θεός οικονομεί
στη ζωή μας να συναντήσουμε ανθρώπους χαριτωμένους και απλούς και τότε αυτή η
συνάντηση με την ζωντανή εικόνα του Θεού, ανοίγει δρόμους πνευματικής
αναζήτησης, γίνεται αφετηρία αναθεώρησης και επαναπροσδιορισμού της ζωής μας.
Ιδιαίτερα τα φωτεινά πρόσωπα των
ανθρώπων εκείνων που η ζωή τους είναι
ένας διαρκής και ακατάπαυστος αγώνας για
την πραγμάτωση του «καθ’ ομοίωσιν», που ζουν εν μετανοία, με φόβο Θεού και
αγαπητική διάθεση προς τον συνάνθρωπο. Αυτοί οι άνθρωποι πολλές φορές εν γνώσει ή εν αγνοία τους με το παράδειγμα,
με το λόγο, με τη σιωπή τους, την
ταπείνωση και την απλότητα τους,
γίνονται συνοδοιπόροι, οδηγοί, φίλοι, οδοδείκτες, πρότυπα, παρηγορητές, μέσα
στην ταραγμένη και πολυκύμαντη ζωή μας. Η συναναστροφή μαζί τους προσφέρει
αναψυχή, παρηγοριά, πνευματική καλλιέργεια, συνιστά όαση μέσα στο καμίνι
των διαταραγμένων ανθρωπίνων σχέσεων. Υποδεικνύει την ποιότητα ζωής που
απουσιάζει και που όλοι αναζητούμε. Αναδεικνύει τον αληθινά πνευματικό άνθρωπο σε μια εποχή απνευμάτιστη,
άφιλη, χωρίς αξίες και έρμα.
Αυτές οι σκέψεις φωλιάζουν στο μυαλό μας
καθώς στις 17 Μαίου συμπληρώνονται 20 χρόνια από την εκδημία του μακαριστού αρχιμ. Δαμασκηνού Χόντου ο
οποίος επί δύο δεκαετίες διακόνησε
στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα. Η θύμηση του παραμένει νωπή και όσο τα χρόνια περνούν η απουσία του
γίνεται πιο έντονη. Εφημέριος, λειτουργός, ιεροκήρυκας ο π. Δαμασκηνός Χόντος,
σφράγισε με την ιεροπρέπεια, το εκκλησιαστικό ήθος του, την ευσέβεια, την
απλότητα των λόγων του, την αμεσότητα, την αρχοντιά που τον χαρακτήριζε, το
πέρασμα του από την Ι.Μ. Αγίας Τριάδος – Αγ. Νεκταρίου.
Ζωντανή ακόμα η εικόνα του στο μικρό γραφειάκι του στη Μονή, στα πρώτα
σκαλοπάτια αριστερά κατεβαίνοντας μετά την είσοδο, στην Ωραία Πύλη να κηρύττει, να κοινωνεί, να
μοιράζει το αντίδωρο, ατέλειωτες οι ώρες
στο εξομολογητήριο να σφουγγίζει το δάκρυ, να συμμετέχει στον πόνο, να
παρηγορεί, να νουθετεί, να καθοδηγεί.
Προσηνής και ομιλητικός με όλους, ανοιχτόκαρδος, απλός, υποδεχόταν με τον ίδιο τρόπο και τον επίσημο υψηλό επισκέπτη
και τον απλό προσκυνητή. Διακριτικός, ευγενικός, χωρίς ίχνος κατάκρισης στα
ρήματά του, με ένα μοναδικό χάρισμα να
συναναστρέφεται με άνεση κάθε ηλικία.
Γεννήθηκε το 1932 στην Καρδίτσα
και το 1959 παντρεύτηκε. Το 1960 χειροτονείται διάκονος από τον
Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος Κύριλλο. Το
1960 λαμβάνει το δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης και γίνεται πρεσβύτερος. Έρχεται
στην Αθήνα και το 1965 αναλαμβάνει τη
θέση του οικονόμου στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών. Έχει ήδη χηρεύσει
όταν το 1966 προχειρίζεται σε αρχιμανδρίτη. Στη συνέχεια παρακολουθεί μαθήματα
στο Θεολογικό Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου στο Παρίσι με συμφοιτητές τον
επίσκοπο Τραχείας Παύλο και τον Βενέδικτο Εγγλεζάκη. Υπηρετεί ως εφημέριος σε
πολλές ενορίες της Γαλλίας και το 1971 έρχεται στη Θεσσαλονίκη όπου
φοιτά στη Θεολογική Σχολή.
Συγχρόνως υπηρετεί σε πολλούς ναούς ως ιεροκήρυκας, όπως στον Άγιο
Θεράποντα και στον Άγιο Αθανάσιο. Το
Φεβρουάριο του 1979 έρχεται στην Αίγινα.
Ο μακαριστός Δαμασκηνός Χόντος υπηρέτησε με
αυταπάρνηση και ζήλο πολύ την Ι. Μονή του Αγίου Νεκταρίου. Αγάπησε πολύ τον
Άγιο και τον πρόβαλε συνεχώς ως πρότυπο στις νεότερες γενιές. Συχνά κατέφευγε
στα έργα του Αγίου, σε περιστατικά από τη ζωή του για να αντλήσει παραδείγματα
και να διδάξει. Αποτέλεσμα αυτής της βαθιάς μελέτης ήταν όχι μόνο τα εμπνευσμένα κηρύγματά του, αλλά και το μικρό βιβλίο που
εξέδωσε για τα παιδιά, με περιστατικά
από τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου, αποτέλεσμα συγχρόνως και της μεγάλης του αγωνίας για τα παιδιά και τους νέους. Στις αρχές του
1990 δέχτηκε τα πρώτα κτυπήματα στην
υγεία του. Πάλεψε πολλά χρόνια και το Μάιο του 1998 άφησε την τελευταία του
πνοή σε νοσοκομείο των Αθηνών.
Στη μνήμη των νεότερων Αιγινητών και όχι
μόνο, είναι χαραγμένη η μορφή του, ενώ οι πατρικοί λόγοι, οι νουθεσίες και οι
συμβουλές εξακολουθούν να εμπνέουν και να καθοδηγούν τα αναρίθμητα
πνευματικά παιδιά του , αλλά και
τους ανθρώπους που τον γνώρισαν έστω για λίγο.