Ένα δειλινό χιλιοτραγουδισμένο με καράβια να φεύγουν για ταξίδια μακρινά ή κοντινά μεταφέροντας ψυχές που αλαργεύουν ή ξενιτεύονται.
Τα δειλινά στο λιμάνι του Πειραιά έχουν τη γεύση που αφήνει ο νοτιάς στα πρόσωπα που προσδοκούν. Έχουν τις ανάσες του αποχαιρετισμού. Το δάκρυ του μισεμού, την πίκρα του χωρισμού. Ο ήχος της άγκυρας βαρύς καθώς αναδύεται από το βυθό, οι τελευταίες ανακοινώσεις, η μυρωδιά του καπνού που έρχεται από τα σωθικά του πλοίου.
Τα πρώτα φώτα στις λάμπες της αποβάθρας θα φωτίσουν σε λίγο τα γυαλιστερά νερά και τα βήματα όσων επιστρέφουν.
Η ώρα του δειλινού σημαίνει το τέλος της μέρας και την προσμονή της επόμενης. Η πιο γλυκιά ώρα της μέρας.
(ο τίτλος από τον στίχο του συνθέτη Δήμου Μούτση που τραγούδησε μοναδικά η αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού).
