Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή

        

Ας τον καλωσορίσουμε  τούτον τον αναποφάσιστο μήνα που μπαλατζάρει ανάμεσα στο χειμώνα και την άνοιξη.

 Καλό μήνα  λοιπόν ας ευχηθούμε σήμερα πρώτη του Μάρτη. 

   Κάθε χρόνο σαν μπαίνει ο Μάρτης θυμάμαι ένα παλαιό υπουργό Βορείου Ελλάδος τον οποίο τον έλεγαν Μάρτη. Μου είχε  κάνει πολύ εντύπωση το όνομα του, γι' αυτό και δεν το ξέχασα. Με το πέρασμα των χρόνων όμως κατάλαβα ότι τούτος ο Μήνας δεν είναι και ο πιό αγαπημένος των ανθρώπων. Διότι ενώ όλοι περιμένουν την άνοιξη και το φευγιό του χειμώνα για να ανασάνουν λιγάκι, ο Μάρτιος πολλές φορές  επιφυλάσει δυσάρεστες εκπλήξεις με βροχές κακοκαιρίες ακόμα και χιόνια. Γενικώς είναι απρόβλεπτος. Το κρύο του έχει αποτυπωθεί στις λαικές παροιμίες με  κύρια  την: "Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης". Ωστόσο οι πιό έμπειροι που γνωρίζουν τους καιρούς υποστηρίζουν πως τα καιρικά του φαινόμενα είναι μικρής έντασης και διάρκειας. Γι' αυτό έλεγαν: "Μην δεις του Μάρτη το πρωί και χάσεις την ημέρα". Εννοώντας ότι αν το πρωί είναι βαρύς ο καιρός, δεν θα κρατήσει για πολύ. Θα ανοίξει κατά το μεσημέρι. Γι' αυτό μην αναβάλλεις τη δουλειά  σου.

  Όμως ο Μάρτης έχει συνδεθεί και με τη Σαρακοστή. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην συμμετέχει στη νηστήσιμη εκκλησιαστική περίοδο. Γι' αυτό οι παλαιοί συπμλήρωναν πως: "Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή". Με αυτή την παροιμία όμως στόλιζαν και κάποιους συνανθρώπους τους όχι πάντοτε συμπαθητικούς οι οποίοι ήταν πανταχού παρόντες. Τέτοια αγάπη λοιπόν γι' αυτόν τον Μήνα!!! Απομένει να δούμε τι μας επιφυλάσει φέτος πέρα αφού οι απόκριες πέρασαν  τριήμερα δεν προβλέπονται αφού η 25η είναι Σάββατο. Ανάμεσα λοιπόν στη λαγάνα και το χαλβά και μέχρι να φτάσουμε στο μπακαλιάρο σκορδαλιά (του Ευαγγελισμού) ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα. Γιατί για όσους δεν κατάλαβαν μας περιμένουν πολλά.......

Η βύθιση της Αίγινας και ο Ισθμός της Κορίνθου

Πώς αποφύγαμε τη βύθιση της Αίγινας; Ποιός ο ρόλος  της Πυθίας; Ερωτήματα  που θυμηθήκαμε μετά την κατολίσθηση  στον Ισθμό της Κορίνθου

     Στην αρχαιότητα για να φθάσει ένα καράβι από  τα λιμάνια της δυτικής Ελλάδας στην αρχαία Αθήνα  θα έπρεπε  να διαπλεύσει την Πελοπόννησο, επιχειρώντας ένα χρονοβόρο και αρκετά επικίνδυνο ταξίδι για τα μικρά ξύλινα πλεούμενα εκείνων των καιρών. Ο άλλος ήταν να  διασχίσει  την ……….ξηρά. Για την ακρίβεια να συρθεί πάνω στην περίφημη «Διολκό» που ήταν ειδικά κατασκευασμένη για αυτόν τον σκοπό και ένωνε τις δύο θάλασσες, του Σαρωνικού και του Κορινθιακού.

 Σύμφωνα με μαρτυρίες αρχαίων συγγραφέων ο  πρώτος που οραματίστηκε την διάνοιξη θαλάσσιου καναλιού, ήταν ο τύραννος της Κορίνθου Περίανδρος, ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας, γύρω στο 602 π.Χ. Γρήγορα  όμως εγκατέλειψε τα σχέδια του φοβούμενος ότι με το μεγαλεπήβολο σχέδιό του θα προκαλούσε την μήνιν των Θεών. Άλλωστε η γνωστή  πυθία των Δελφών την οποία είχε φροντίσει να συμβουλευτεί  τον είχε προειδοποιήσει σχετικά: « Ισθμόν δε μη πυργούτε μηδ’ ορύσσετε. Ζευς γαρ έθηκε νήσον ή  κ’ εβούλετο» Ο χρησμός  της  στάθηκε ικανός να σταματήσει τα σχέδια του φιλόδοξου τύραννου. Το 307 π.Χ. ο Δημήτριος ο Πολιορκητής  σκέφτεται να προχωρήσει στη διάνοιξη του καναλιού αλλά  τούτη τη φορά οι Αιγύπτιοι μηχανικοί του είναι αυτοί που τον αποτρέπουν. Ο λόγος είναι ότι αν  ενωθούν  οι δύο θάλασσες, τότε λόγω διαφοράς στάθμης, τα νερά θα καταπόντιζαν την Αίγινα και πολλές ακτές του Σαρωνικού εφόσον η στάθμη του Κορινθιακού είναι πιο υψηλή.

   Κατά τη Ρωμαϊκή εποχή ο Ιούλιος Καίσαρας το 44  π.Χ. και ο Καλιγούλας το 37 π.Χ. κάνουν τα σχέδια τομής του Ισθμού, αλλά εγκαταλείπουν το εγχείρημα τους  για πολιτικούς και στρατιωτικούς λόγους. Σε αυτά τα σχέδια στηρίχτηκε ο Νέρωνας ο οποίος ξεκίνησε στις 28 -11 – 67 μ.Χ. τις εργασίες διάνοιξης και από τις δύο άκρες [Κορινθιακός – Σαρωνικός], χρησιμοποιώντας χιλιάδες  εργάτες, μεταξύ των οποίων και 6.000 Εβραίους από τη Γαλιλαία. Το πρώτο κτύπημα το έκανε ο ίδιος ο αυτοκράτορας με χρυσή αξίνα. Οι εργασίες εκσκαφής προχώρησαν σε μήκος 3.300 μέτρων. Σταμάτησαν όμως όταν ο Νέρων γύρισε στη Ρώμη για να αντιμετωπίσει την εξέγερση του στρατηγού Γαλβά όπου και δολοφονήθηκε. Μια ανάγλυφη πλάκα που φαίνεται ακόμη και σήμερα στο πρανές της διώρυγας κοντά στη Ποσειδωνία αποδίδεται στην εποχή του Νέρωνα. Μετά από αυτά και πολλά άλλα σχέδια και προσπάθειες, φτάνουμε στο 1869 όπου η κυβέρνηση του ελεύθερου ελληνικού κράτους υπό τον Θρ. Ζαίμη ψήφισε σχετικό νόμο περί «διαρύξεως του Ισθμού».

  Το 1870 υπογράφεται σύμβαση με τους Γάλλους E. Piat  και M. Chollet. Η  σύμβαση αυτή όμως ατόνησε και μετά από 12 χρόνια   συστάθηκε η «Διεθνής Εταιρεία της Θαλασσίου Διώρυγας της Κορίνθου» υπό τον Ούγγρο στρατηγό Στέφανο Τυρρ, επίτιμο υπασπιστή του βασιλιά της Ιταλίας Βίκτωρος Εμμανουήλ. Η έναρξη των εργασιών έγινε στις 23 – 4 -1882 παρουσία του βασιλιά Γρωργίου του Α’  και πολλών  επισήμων. Ως πιο οικονομική και συμφέρουσα κρίθηκε η χάραξη που είχε σχεδιάσει και εφαρμόσει ο Νέρωνας με μήκος 6.300  μέτρα. Η ιστορία  είχε κάνει  και πάλι  το θαύμα της. Αφού εξαντλήθηκαν όλα  τα κεφάλαια της αρχικής εταιρείας το έργο ανέλαβε ελληνική εταιρεία υπό τον Ανδρέα Συγγρό. Τελικά στις 25 Ιουλίου 1896 η κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη τελεί με ιδιαίτερη λαμπρότητα τα εγκαίνια. Προσπάθειες που ξεκινούν από τα βάθη της ιστορίας ολοκληρώθηκαν 2.496 χρόνια μετά [602 π. Χ. – 1896 μ. Χ.].

   Σήμερα η διώρυγα κόβει σε ευθεία γραμμή τον Ισθμό της Κορίνθου σε μήκος 6.346 μέτρων. Το πλάτος στην επιφάνεια της θάλασσας είναι 24, 6 μέτρα και στο βυθό της 21, 3 μέτρα, ενώ το βάθος κυμαίνεται από 7,5 έως 8 μέτρα. Ο συνολικός όγκος των χωμάτων που εξορύχτηκαν για την κατασκευή της διώρυγας έφτασε τα 12 εκ κυβικά μέτρα.  Ένα σημαντικό έργο το οποίο από τότε που  έγινε έχει δεχτεί επεμβάσεις βελτίωσης. Το 1996  έγιναν πανηγυρικοί εορτασμοί  για τα 100  χρόνια λειτουργίας της. Ωστόσο οι διαστάσεις της δεν εξυπηρετούν τα μεγάλα δεξαμενόπλοια και κρουαζιερόπλοια που εξακολουθούν να διαπλέουν την Πελοπόννησο. Και  μην ξεχνάμε  το σημαντικότερο. Η Αίγινα  τελικά…..  δεν βυθίστηκε μετά τη διάνοιξη της διώρυγας. Για να αποδειχτεί  μετά από χιλιάδες χρόνια ότι η Πυθία  ίσως  να εξυπηρετούσε  τα συμφέροντα κάποιων  που δεν έβλεπαν με καλό μάτι τη διάνοιξη του Ισθμού…………….

Το  κείμενο έχει δημοσιευθεί στην "Οδό Αιγίνης" το 2012. Οι εξαιρετικές  φωτογραφίες προέρχονται από  το site "Οδό  Αρκαδίας"

Έκλεισε ο Ισθμός της Κορίνθου

 Πηγή:  Saronic magazine

Από τύχη δεν θρηνήσαμε θύματα στον Ισθμό της Κορίνθου – Έκλεισε η διώρυγα μετά από κατολίσθηση – Υποχώρησαν τα πρανή, έπεσαν βράχια και χώματα στο κανάλι –  Συναγερμός σήμανε το απόγευμα της Δευτέρας (26.02.2018) στον Ισθμό της Κορίνθου. Οι κακές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή προκάλεσαν κατολίσθηση χωμάτων και βράχων που καθιστά αδύνατη τη διέλευση των πλοίων.Η διώρυγα έκλεισε καθώς όπως μεταδίδουν τα τοπικά μέσα υποχώρησαν τα πρανή με αποτέλεσμα να πέσουν κομμάτια από τα βράχια και χώματα μέσα στον Ισθμό με αποτέλεσμα να μην μπορεί να περάσει κανένα σκάφος.

Όπως μάλιστα αναφέρουν τα μέσα της Κορίνθου, ολόκληρη… πλαγιά βρέθηκε μέσα στη Διώρυγα.  Από το Λιμενικό αποφασίστηκε η διακοπή διέλευσης των πλοίων από τη διώρυγα.Σύμφωνα με το υπουργείο Ναυτιλίας αναμένεται να παραμείνει κλειστή για τουλάχιστον 15 μέρες. Τα πλοία αναγκαστικά θα πρέπει να διέρχονται αυτό το διάστημα, από τη νότια και δυτική Πελοπόννησο.

Η Αίγινα στην Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά.

   Στον καλαίσθητο χώρο  του παλαιού Ταχυδρομείου Πειραιά  στεγάζεται  εδώ και χρόνια  η Δημοτική Πινακοθήκη της Πόλης. Οι εσωτερικοί χώροι του κτιρίου φιλοξενούν εκτός από τις μόνιμες εκθέσεις, περιοδικές εκθέσεις αλλά  και ποικίλες εκδηλώσεις  καθιστώντας  το χώρο  σημείο αναφοράς  για την πολιτιστική ζωή  της πόλης.

   Στος μόνιμες εκθέσεις  ζωγραφικής και γλυπτικής  συναντά ο φιλότεχνος επισκέπτης  σημαντικά έργα  σπουδαίων καλλιτεχνών. Ξεχωριστή θέση κατέχουν  οι θαλασσογραφίες  της έκθεσης. Ανάμεσα στους πίνακες  ξεχωρίσαμε αυτόν  που φέρει  τον τίτλο: "Παραλία στην Αίγινα" του Περικλή Λύτρα.

Παραθέτουμε  λίγα  βιογραφικά  στοιχεία   για  τον καλλιτέχνη από  το paletaart.gr

Ο Περικλής Λύτρας (1888 -1940) σπούδασε αρχικά στο Σχολείο των Καλών Τεχνών (1902-1909) και πολύ αργότερα στο Παρίσι (1928-1930). Ζωγράφισε ηθογραφικά θέματα κυρίως τοπία και φιλοτέχνησε πολλές αφίσες. Η τέχνη του έχει ευγένεια και δείχνει ευσυνείδητη μελέτη, καλαισθησία και μέτρο. Παρουσίασε το έργο το σε ατομικές (Mots et Images Παρίσι 1929, Παρνασσός 1931) και πήρε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις. Ήταν μέλος του ΣΕΚ και της ομάδας των Ακαδημαϊκών Ζωγράφων.

Η ξεκούραση του πολεμιστή.

 Μάχιμος όλο  το χειμώνα. Ακόμα και στις πιό ζόρικες μέρες με πολλά μποφόρ και δυσκολία πρόσδεσης στο λιμάνι  της Αίγινας. Με  ολιγοήμερες ακινησίες, ήρθε και γι΄αυτόν η στιγμή της ξεκούρασης. Της  υποχρεωτικής ακινησίας  για λόγους συντήρησης. Ο  "Απόλλωνας" λοιπόν  θα επανέλθει  στα  δρομολόγια του γύρω στο  Πάσχα. Από  την πλευρά  της Κοινοπραξίας  αυτή τη στιγμή  ταξιδεύουν ο "Ποσειδώνας" και ο "Φοίβος" ενώ ετοιμάζεται και ο "Αχαιός".

Το κοινό της Αίγινας αγκάλιασε το “NOISE”,

 Δελτίο τύπου

  "Στις 16 και 17 Φεβρουαρίου 2018, στο 2ο Γυμνάσιο Αίγινας στην Κυψέλη, πραγματοποιήθηκαν 2 παραστάσεις με τον τίτλο “NOISE”, με ελεύθερη συνεισφορά των θεατών, με σκοπό την συγκέντρωση χρημάτων για την ενίσχυση δύο συμπολιτών μας, που βρίσκονται σε στάδιο αποκατάστασης.
Το κοινό της Αίγινας αγκάλιασε το σκοπό αυτό, γέμισε την αίθουσα θεάτρου του 2ου Γυμνασίου και τις δύο βραδιές και με τη βοήθειά του συγκεντρώθηκε το ποσό των 925 ευρώ.

Το ποσό αυτό θα μοιραστεί στους Ανδρέα Μαρμαρινό και Παντελή Κλώνο.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους τους ανθρώπους που στήριξαν την προσπάθεια αυτή, και βοήθησαν να πραγματοποιηθούν αυτές οι δύο παραστάσεις.
Την Βασιλική Ταντάουι για τη συμμετοχή της στα κείμενα  της παράστασης, το φωτισμό και τον ήχο, το Νίκο Κωστάκο για την ευγενική παραχώρηση του αναγκαίου εξοπλισμού, τις Δήμητρα Βατικιώτη και Έλενα Τζώνη για την πολύτιμη βοήθειά τους κατά την προετοιμασία, το Δημήτρη Βλάικο για τη φωτογραφία, το Θωμά Γιαννάκη για τα βίντεο της παράστασης, τους Λ. Μαργαρώνη και Αργύρη Γρυπαίο για τη βοήθειά τους, καθώς και την εταιρεία ΚΡΗΤΙΚΟΣ για την ανάρτηση του διαφημιστικού μπάνερ, το Aeginaportal, το Aegina light και το Aegina Project για τη δημοσίευση του προωθητικού υλικού.

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά τον κ. Γιώργο Μπήτρο για την παραχώρηση της αίθουσας θεάτρου του 2ου Γυμνασίου Αίγινας και την πολύτιμη βοήθειά του στην προσπάθεια αυτή.

Τέλος, ευχαριστούμε από καρδιάς το κοινό της Αίγινας, που μας τίμησε με την παρουσία του και συνέδραμε στην επίτευξη ενός κοινού σκοπού".
Με τιμή,

Δέσποινα Γιαννούλη - Βαγγέλης Πιτσιλός

Κυριακή της Ορθοδοξίας σήμερα

     Μεγάλη ημέρα η σημερινή για την Ορθόδοξη Εκκλησία μιας που εορτάζεται η μεγάλη νίκη της ορθής γνώμης, ορθής πίστης, ορθής λατρείας προς το Θεό απέναντι στην αίρεση της Εικονομαχίας που ταλαιπώρησε το Βυζάντιο από το 726 ως το 843 μ.Χ. Με την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο οι εικόνες επανήλθαν στην Εκκλησία και αναστηλώθηκαν. Δηλαδή τοποθετήθηκαν σε στύλους. Ασφαλώς αναφερόμαστε σε φορητές ξύλινες εικόνες οι οποίες τοποθετούνταν σε στύλους. Στο κάτω μέρος της εικόνας υπήρχε υποδοχή στην οποία εφάρμοζε ένα κοντάρι, το οποίο με τη σειρά του ήταν τοποθετημένο στο δάπεδο του ναού. Γι' αυτό ομιλούμε για αναστήλωση. Το γεγονός αυτό εορτάζεται σήμερα, γι΄αυτό στο τέλος της Θ. Λειτουργίας περιφέρουν οι ιερείς μαζί με τους πιστούς τις εικόνες γύρω από το ναό και ο ιερέας διαβάζει αποσπάσματα από τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

      Οι εικόνες στην Ορθόδοξη Εκκλησία, εκτός από τη Θεολογική, έχουν και παιδαγωγική σημασία. Είναι τα παραστατικά και ζωντανά μέσα με τα οποία ο πιστός θυμάται και ενατενίζει τη ζωή και την προσωπικότητα των αγίων της Εκκλησίας και προπάντων του ίδιου του Χριστού. Είτε βρίσκονται στους ναούς είτε στα σπίτια των χριστιανών αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της λατρευτικής παράδοσης και βοηθούν τους πιστούς να ανάγονται ευκολότερα προς το Θεό και τα πρόσωπα που τιμά  η Εκκλησία.

    Άλλωστε σε εποχές δύσκολες οι εικόνες στάθηκαν τα βιβλία των αγραμμάτων και βοήθησαν πολύ στην πνευματική οικοδομή των πιστών. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός με τη σοφή διάκριση κατόρθωσε να  διαλύσει την πλάνη διδάσκοντας ότι: "Όταν προσκυνούμε μια εικόνα η προσκύνηση  αναφέρεται στο πρόσωπο και όχι στο υλικό της εικόνας, το ξύλο ή το χρώμα". Η τιμή αποδίδεται στο εικονιζόμενο πρόσωπο ενώ η λατρεία στο Θεό.

Ο Άγιος Θεόδωρος στην Κυψέλη.

 Εορτάζει σήμερα ο κοιμητηριακός ναός  της Κυψέλης. Ένα μεγάλο παρεκκλήσι  της ενορίας κάτασπρο και αρκετά περιποιημένο μια που συχνά λειτουργείται. Ο πρώτος ναός, το πρώτο τμήμα είναι μια παραδοσιακή νησιώτικη εκκλησούλα με θολωτή οροφή. Ωστόσο οι ανάγκες οδήγησαν στην επέκταση  του ναού με αποτέλεσμα ο ναός να αυξήσει  τη χωριτικότητά  του και να προσφέρεται για λατρευτικές συνάξεις και κατά την περίοδο  του χειμώνα. Σε επιγραφή πάνω από την είσοδο αναγράφονται οι δωρητές και όσοι προσέφεραν  για  την ανακαίνισή του. Αξίζει τέλος να αναφέρουμε πως δίπλα  στο ναό , μέσα στο κοιμητήριο είναι θαμμένοι όλοι οι ιερείς που διακόνησαν στην ενορία  της Κυψέλης. Μεταφέρθηκαν εκεί από  το κοιμητήριο που υπήρχε για ιερείς πίσω από τον ενορικαό ναό, εκεί ακριβώς που βρίσκεται ο Άγιος Αβέρκιος.

Άγιοι Θεόδωροι - η Ομορφοκλησιά της Αίγινας.

    Στη μνήμη  των Αγίων Θεοδώρων είναι αφιερωμένο το εικονιζόμενο εκκλησάκι που αλλιώς ονομάζεται "Ομορφοκλησιά". Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους είναι το

καλύτερα διατηρημένο βυζαντινό μνημείο της Αίγινας και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το λιμάνι της Αίγινας ανάμεσα στα χωριά των Αγίων Ασωμάτων και της Κυψέλης.

   Συγκεκριμμένα βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το Γενικό Λύκειο Αίγινας, κοντά στην Αγία Βαρβάρα. Η  μικρή εκκλησία  είναι αφιερωμένη στους Αγίους Θεοδώρους και σύμφωνα με επιγραφή  που υπάρχει στο εσωτερικό του ναού  αναφέρει ότι ανακαινίσθηκε στα 1282. Ο ναός κτίσθηκε στα τέλη του 12^ου αιώνα μ.Χ. Το εσωτερικό του ναού  είναι κατάκοσμο από αγιογραφίες οι οποίες είναι πολύ καλά  συντηρημένες και  περιλαμβάνουν δεκατέσσερις παραστάσεις από το Χριστολογικό κύκλο. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η  εικόνα  της Γέννησης του Κυρίου  με την Παναγία στη σπάνια στάση της  Γαλακτοτροφούσας

    Η Παναγία στο κέντρο της εικόνας θηλάζει το βρέφος, φαίνεται το στήθος της, κάτι που δεν συνηθίζεται σε ανάλογες παραστάσεις. Μια εικόνα με έντονα τα στοιχεία και τις επιρροές από τα απόκρυφα Ευαγγέλια κάτι που μαρτυρείται και στις υποενότητες της εικόνας καισ το διάκοσμο της, με χαρακτηριστικό τα μάτια γύρω από την Παναγία.

     Ένα μνημείο το οποίο αναφέρει ο Φώτης Κόντογλου στα έργα του και που  ο Γιάννης Τσαρούχης έχει επηρεαστεί στην απεικόνιση της δικής του Αποκαθήλωσης.

Ο Άγιος Θεόδωρος και το θαύμα των κολύβων.

   Το  πρώτο Σάββατο μετά την Καθαρά Δευτέρα εορτάζεται πάντα η μνήμη του Αγίου Θεόδωρου Τήρων, παρά  το γεγονός ότι η εορτή του είναι στις 17 Φεβρουαρίου. Ο  λόγος αυτής της μετάθεσης της εορτής σχετίζεται με  ένα θαύμα  που συνέβη κατά  τη διάρκεια που αυτοκράτορας στο Βυζάντιο ήταν ο πρώην συμφοιτητής του Μ.Βασιλείου και Γρηγορίου Θεολόγου, Ιουλιανός ο Παραβάτης, όταν  και οι τρεις σπούδαζαν στην Αθήνα.

Ο Ιουλιανός ο παραβάτης, γνωρίζοντας ότι οι χριστιανοί καθαρίζονται με τη νηστεία στη πρώτη εβδομάδα της αγίας Σαρακοστής - γι' αυτό την λέμε καθαρά εβδομάδα - θέλησε να τους μολύνει. Διέταξε λοιπόν, κρυφά, όλες οι τροφές στην αγορά να ραντισθούν με αίματα ειδωλολατρικών θυσιών.

Όμως με Θεία ενέργεια, φάνηκε στον ύπνο του τότε Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Ευδόξίου, ο μάρτυρας Θεόδωρος και φανέρωσε το πράγμα. Παρήγγειλε να ενημερωθούν όλοι οι χριστιανοί, να μην αγοράσουν καθόλου τρόφιμα από την αγορά και για να αναπληρώσουν την τροφή να βράσουν σιτάρι και να φάνε τα λεγόμενα κόλλυβα, όπως τα έλεγαν στα Ευχάϊτα. Ετσι και έγινε και ματαιώθηκε ο σκοπός του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα. Και το Σάββατο τότε, ο ευσεβής λαός που διαφυλάχθηκε αμόλυντος στην καθαρά εβδομάδα, απέδωσε ευχαριστίες στον μάρτυρα.
Από τότε γύρω στα μέσα του Δ΄ αιώνα, η Εκκλησία τελεί κάθε έτος την ανάμνηση αυτού του γεγονότος σε δόξα Θεού και τιμή του μάρτυρα αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος.

Σημείωση: Η λέξη "Τήρων" έχει λατινική καταγωγή και σημαίνει νεοσύλλεκτος. Ο Άγιος Θεόδωρος ανήκει στη χορεία  των στρατιωτικών Αγίων των πρώτων χριστιανικών αιώνων.

«Όμορφη ζωή» στον κινηματογράφο "Τιτίνα"

    Υποστηρίζουμε την προσπάθεια που γίνεται να υπάρχει προβολή καλών ταινιών κατά τη διάρκεια του χειμώνα στην Αίγινα. Πραγματικά οι ταινίες που προβάλλονται μπορεί να μην είναι εμπορικές όμως διαθέτουν ποιότητα και συγκαταλέγονται σε αυτήν την φιλμογραφία που σπάνια απολαμβάνει κανείς. Αυτό το τριήμερο σειρά έχει η ταινία "Όμορφη Ζωή".
  Λίγα λόγια για  την υπόθεση:
   Τέσσερα πρόσωπα φανερώνουν την αληθινή εικόνα της σημερινής Χιλής:  Ένας κομμωτής που δεν προτίθεται να διατηρήσει τον οικογενειακό του τάφο, μία μεσήλικη αφροδισιολόγος που βλέπει την οικογένειά της να διαλύεται, ένας νεαρός μουσικός που νοιώθει ότι δεν ανταμείβεται το ταλέντο του και μία πόρνη η οποία προσπαθεί με κάθε τρόπο να μεγαλώσει το παιδί της, φτιάχνουν το ετερόκλητο κοινωνικό ψηφιδωτό του σημερινού, σύγχρονου Σαντιάγκο…
Σε μια χώρα βαθιά διχασμένη, οι ζωές διαφορετικών, φαινομενικά, ατόμων, μεταβάλλονται, τέμνονται, αλληλοεπηρεάζονται και δημιουργούν ένα παζλ καθημερινότητας, όχι πολύ μακρινή από την δική μας…

Ημέρες & Ώρες Προβολών:
Παρασκευή & Σάββατο: 8.30 βραδινή
Κυριακή: 6.30 απογευματινή
Στα ισπανικά με ελληνικούς υπότιτλους.
Τιμή Εισιτηρίου: 5.00 ευρώ

Οι πρώτοι Χαιρετισμοί προς την Παναγία.

  Η  ακολουθία  των Χαιρετισμών  προς την  Παναγία  θα  ψαλλεί απόψε σε όλους  τους Ορθόδοξους ναούς. Κέντρο  της ακολουθίας  η Α΄ στάση  του  Κοντακίου που θα αναγνώσει ο ιερέας μπροστά στο εικόνισμα  της Παναγίας.

  Ο Ακάθιστος ύμνος – ο ωραιότερος ίσως ύμνος της Εκκλησίας  και περισσότερο αγαπητός  στο λαό – πρωτοακούστηκε στο Βυζάντιο  στην Εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών μετά  την ηρωική  απόκρουση  των Αβάρων που είχαν πολιορκήσει την Κωνσταντινούπολη. Η ιστορία  αναφέρει τα εξής:

   Το  626 μ.Χ. οι  Άβαροι συνεργαζόμενοι με  τους Πέρσες  ήρθαν με πολυάριθμο στρατό και στόλο και πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη από στεριά και θάλασσα. Γέμισε και η στεριά από το στρατό τους, πεζούς και έφιππους και από πολιορκητικές μηχανές. Μπροστά σε τόσους και τόσο βαριά οπλισμένους εχθρούς, πόσο θα βαστούσαν  οι γενναιότατοι, αλλά  ελάχιστοι χριστιανοί που αντιστέκονταν από μέσα;  Όταν μάλιστα ο αυτοκράτορας Ηράκλειος βρισκόταν με  ολόκληρο το στρατό του στα βάθη της Μικράς Ασίας για να αντιμετωπίσει  τους Πέρσες. Όλος  ο λαός της Βασιλεύουσας ανέβηκε στα τείχη για να υπερασπιστεί την πόλη του. Δεν είχαν πουθενά  αλλού πιά να στηρίξουν τις ελπίδες τους οι χριστιανοί, παρά μόνο στην Παναγία Θεοτόκο, που είναι «της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος και της  βασιλείας το απόρθητον τείχος». Η προσευχή των χριστιανών εισακούεται. Ένας φοβερός ανεμοστρόβιλος, που ξαφνικά σηκώθηκε, άρχισε να αναποδογυρίζει, να συντρίβει και να βυθίζει τα πλοία των βαρβάρων. Και η θάλασσα – σαν για να δώσει θάρρος στους χριστιανούς – έβγαζε τα πνιγμένα σώματα των πολιορκητών μπροστά στην Εκκλησία της Θεοτόκου, στις Βλαχέρνες.  Σάλος μεγάλος με φόβο  και τρόμο, μέσα στις παρατάξεις του  εχθρού. Θάρρος πολύ στον ευσεβή λαό της Πόλης, που βγήκε έξω από τα τείχη και άρχισε να καταδιώκει τους τρομοκρατημένους εχθρούς.

   Η πόλη είχε σωθεί. Το βράδυ, όλος ο λαός μαζεύτηκε στο ναό τςη Θεοτόκου, για να αποδώσει στην υπερμάχο στρατηγό με ψαλμούς και ύμνους τα νικητήρια και τα ευχαριστήρια. Τότε πρωτοψάλανε και τον ύμνο, που ψάλλουμε  μέχρι σήμερα στους Χαιρετισμούς. Εκείνη τη βραδιά  όλος ο λαός έψαλλες όρθιος αυτόν τον ύμνο σε ένδειξη μεγάλης  ευγνωμοσύνης προς την Παναγία. Γι’ αυτό ο ύμνος αυτός ονομάστηκε Ακάθιστος.

   Ο  Ακάθιστος ύμνος είναι ένα κοντάκιο [είδος μεγάλου εκκλησιαστικού ύμνου]  που αποτελείται από το προοίμιο [εισαγωγή] και 24 οίκους [σειρά  τροπαρίων στα οποία περιγράφεται ένα γεγονός]. Ψάλλεται τμηματικά  κάθε Παρασκευή βράδυ τις 4 πρώτες εβδομάδες της Μ. Τεσσαρακοστής  και ολόκληρος το βράδυ της Παρασκευής της 5^ης  εβδομάδας. Μπορεί  να χωριστεί σε δύο  μέρη. Στο πρώτο το ιστορικό, εξιστορούνται τα γεγονότα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η συνάντηση της Παναγίας με την Ελισσάβετ, η γέννηση του Χριστού, η προσκύνηση των Μάγων και των Ποιμένων, η φυγή στην Αίγυπτο και η Υπαπαντή. Στο δεύτερο μέρος, το Θεολογικό και δογματικό, αναφέρεται η σημασία της ενανθρώπησης του Χριστού, για να σώσει τους ανθρώπους, να τους λυτρώσει και να τους οδηγήσει στη Θέωση.

   Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα τον συγγραφέα  του Ακάθιστου ύμνου. Από πολλούς επιστήμονες αποδίδεται στον Ρωμανό τον Μελωδό.

Στην άγνωστη Ύδρα.

  Κρεμασμένο από  τα βράχια , λες και αιωρείται πάνω από  το Αιγαίο, το ασκηταριό  του Αγίου Ιωαννικίου στην Ύδρα. Ξαφνιάζεται κάποιος όταν αντικρίζει τέτοιες εικόνες σε έναν τόπο, σε ένα νησί  που οι περισσότεροι γνωρίζουν από το λιμάνι του και  τον κεντρικό οικισμό του. Κι όμως η Ύδρα κρατά καλά κρυμμένους  τους θησαυρούς της στην ενδοχώρα της με  τα πολλά ξωκκλήσια, τα μοναστήρια, τους αγρούς, τους πευκώνες, τις ξερολιθιές, τα μονοπάτια.

  Στην περιοχή  της Ζούρβας κοντά  στο μοναστήρι και το γνωστό φάρο συναντάμε το ασκηταριό  του Αγίου Ιωαννικίου. Βρισκόμαστε στη βορειοανατολική Ύδρα, σε μια περιοχή που προσφέρεται για λίγους. Συγκεκριμένα για όσους αγαπούν το νησί, γνωρίζουν την μακραίωνη ιστορία  του και επιθυμούν να το ανακαλύψουν.

  Στο δυσπρόσιτο ασκηταριό τα έτη 1774 -1775 ασκήτευσε ο Άγιος Μακάριος ο Νοταράς, γόνος  της γνωστής βυζαντινής οικογένειας  των Νοταράδων και αρχιεπίσκοπος Κορίνθου. Ο Άγιος Μακάριος θεωρείται ένας από τους  γενάρχες  του Φιλοκαλισμού στην Εκκλησία μας και γνήσιος εκπρόσωπος  του κινήματος  των κολλυβάδων. Επειδή γνώρισε πολλές διώξεις προτιμούσε να βρίσκει καταφύγιο σε ερημικές τοποθεσίες των Αιγαιοπελαγίτικων νησιών. Από πολλούς αποκαλείται  "Αιγαίος επίσκοπος" ή "Ιεραπόστολος  του Αιγαίου"

Δύο βραδιές γεμάτες αγάπη.

 Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να ζεσταθεί η ψυχή του. Δύο λόγια, ένα χάδι, ένα γεμάτο βλέμμα, ένα χαμόγελο. Με άλλα  λόγια  να υπάρξει επαφή.Ανθρώπινη επαφή με νοιάξιμο, φροντίδα και αγάπη.

   Και ήταν αυτές οι δύο βραδιές στο 2ο Γυμνάσιο στην Κυψέλη ζεστές μέσα στο καταχείμωνο του Φλεβάρη. Γιατί είχαν ως  κίνητρο  την προσφορά και όχημα μια Θεατρική παράσταση, ένα έργο που διαπραγματεύεται  την επαφή που μπορεί να επιχειρείται μέσα από πολλά κανάλια και δρόμους αλλά που δύσκολα επιτυγχάνεται.

   Το "Noise" η  παράσταση των Δέσποινα Γιαννούλη και Βαγγέλη Πιτσιλού  που παρουσιάστηκε  για δύο βραδιές Παρασκευή και Σάββατο (16 και 17/2)  κατόρθωσε, αν και είχε παρουσιασθεί στα δύο προηγούμενα  Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας, να συγκεντρώσει πάνω από 200  θεατές που γέμισαν και τις δύο βραδιές την αίθουσα.

  Η είσπραξη από την οικειοθελή προσφορά  σε κουτί αντί εισιτηρίου προσφέρθηκε σε δύο παιδιά, δύο συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται στο κρεββάτι του πόνου.

 Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους  τους συντελεστές και σε όσους βοήθησαν να πραγματοποιηθούν αυτές οι δύο παραστάσεις με ιερό σκοπό. Στους δύο ηθοποιούς που έγραψαν το κείμενο και σκηνοθέτησαν την παράσταση, Δέσποινα Γιαννούλη και Βαγγέλη Πιτσιλό. Στην Βασιλική Ταντάουι για τη συμμετοχή της στα κείμενα  της παράστασης και το φωτισμό. Στο Θωμά Γιαννάκη για τα βίντεο της παράστασης, στον Δημήτρη Βλάικο για τη φωτογραφία, στον  Νίκο Κωστάκο για την ευγενική παραχώρηση προβολέων, στη Δήμητρα Βατικιώτη, Λ. Μαργαρώνη και Αργύρη Γρυπαίο για τη βοήθειά τους καθώς και στην εταιρεία ΚΡΗΤΙΚΟΣ για την ανάρτηση του διαφημιστικού μπάνερ, στο Aeginaportal και στο Aegina light  για τη δημοσίευση.

Η κυρά Σαρακοστή

  Η κυρά Σαρακοστή είναι ένα πολύ πετυχημένο σχέδιο που πηγάζει μέσα από τη λαογραφία μας και ευτυχώς αναβιώνει και σήμερα μέσα από τις σελίδες πολλών καινούργιων βιβλίων, αλλά διδάσκεται σαν εργασία - χειροτεχνία - κατασκευή σε πολλά σχολειά.

  Αναπαριστά μία γυναικεία μορφή η οποία στην ποδιά της έχει ζωγραφισμένα τα φαγώσιμα των ημερών της Σαρακοστής. Εκτός από τις λαγάνες τα θαλασσινά σε πολλές ζωγραφιές υπάρχουν ακόμα και χαρταετοί. Η φορεσιά θυμίζει παραδοσιακή στολή η οποία προσαρμόζεται από περιοχή σε περιοχή. Έντονο παραμένει το σύμβολο του Σταυρού που χαρακτηρίζει όλη την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Σε όλες τις απεικονίσεις από το πρόσωπο απουσιάζει το στόμα. Αυτό δηλώνει ότι αυτή την περίοδο ο καλός χριστιανός εκτός από τα πολλά λόγια θα πρέπει να προσέξει όχι μόνο τι μπαίνει από το στόμα του (νηστεία) αλλά και τι βγαίνει από αυτό (καταλαλιά) άσχημες κουβέντες, προσβλητικές ακόμα και βρισιές. Συνιστάται η σιωπή.

   Τέλος τα πόδια  της κυρά  Σαρακοστής είναι επτά, όσες και οι εβδομάδες της. Μόλις τελειώσει η κάθε βδομάδα , η νοικοκυρά έκοβε το ένα πόδι. έτσι το σχέδιο αυτό λειτουργούσε και ως μικρό ημερολόγιο.
    Το σχέδιο της Σαρακοστής  το έφτιαχναν πάντα τα μικρά παιδιά  στο σπίτι, ιδιαίτερα τα κορίστια με οδηγίες  της μητέρας ή της γιαγιάς, ενώ τα αγόρι ασχολούνταν με την κατασκευή του αητού πάντα με τις υποδείξεις και τη βοήθεια του παππού ή του πατέρα. Την κυρά Σαρακοστή την συναντάμε επίσης πάνω σε κεντήματα, τραπεζομάντηλα και πετσέτες. Σήμερα είναι πολύ διαδεδομένο και φιλοτεχνείται σε πολλά σχολεία και αυτό δημιουργεί μεγάλες ελπίδες για τη συνέχιση της όμορφης αυτής παράδοσης.

O αετός του Μίμη και του Ρήγα.

     Μπορεί σήμερα Καθαρά Δευτέρα  να  μην πέταξαν χαρταετοί στον  μουντό ουρανό επειδή δεν φύσαγε καθόλου, αλλά  ποιός  δεν παραδέχεται ότι και  αυτό το έθιμο έχει τα τελευταία χρόνια περάει σε τρίτη ή τέταρτη μοίρα.

    Γενιές πολλών παιδιών μεγάλωσαν με το παλαιό αναγνωστικό στο οποίο θριάμβευε το περήφανο πέταγμα του αετού του Μίμη. Ο Μίμης αδιαφιλονίκητος ήρωας του παλαιού αναγνωστικού με το ριγέ μπλουζάκι και το κοντοκουρεμένο κεφάλι στο πλευρό της αδελφής του της Άννας, χαίρεται την Καθαρά Δευτέρα από την Αθηναϊκή ταράτσα του σπιτιού.

 

   Με αυτές τις εικόνες τα μικρά παιδιά μάθαιναν τα πατροπαράδοτα έθιμα της Καθαροδευτέρας έχοντας σαν πρότυπο το Μίμη και την παρέα του. Ο χαρταετός αναπόσπαστη ψηφίδα της ημέρας. ένα έθιμο μια συνήθεια που έφερνε πολύ κοντά τον πατέρα με το γιό, τον παππού με τον εγγονό μέρες πριν, όταν θα έπρεπε να φτιαχτεί ο αετός να μετρηθούν καλά τα ζύγια και να έχει σωστό μήκος η ουρά.

   Στο ακόμα πιό παλιό αναγνωστικό ο πρωταγωνιστής είναι ο Ρήγας και η γιαγιά που καμαρώνει το κατόρθωμα του εγγονού αλλά και η Χιόνια, η γάτα.

Η ελληνική οικογένεια σε απαρτία, μαζί με τα οικόσιτα ζώα. Όλα ανθρώπινα, γήινα, φυσιολογικά, ελληνικά και πατροπαράδοτα.

   Αυτή είναι η Ελλάδα μας.

 Ας  ευχηθούμε οι χαρταετοί της ψυχής μας να πετάνε πάντα ψηλά. Καλή ΣΑΡΑΚΟΣΤΉ.

 

Τα κούλουμα του Σπύρου Βασιλείου.

   Με  μια εικαστική πινελιά ας ξεκινήσουμε την περίοδο της Σαρακοστής έτσι όπως ο μοναδικός Σπύρος Βασιλείου ήξερε  να χρωματίζει  την ημέρα συλλαμβάνοντας στον καμβά του πλήθος ανέμελων χαρταετών. Τότε  που οι χαρταετοί πετούσαν αυτήν την ημέρα και ταξίδευαν τα όνειρα και τις ελπίδες μας  για μια καλύτερη μέρα.

  Έχουν μείνει ιστορικά τα κούλουμα που οργάνωνε ο ζωγράφος  Σπύρος Βασιλείου στο ατελιέ του λίγο πιό κάτω από την Ακρόπολη, κοντά στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Πολύς κόσμος, φίλοι, καλλιτέχνες, εικαστικοί γεύονταν τα σαρακοστιανά εδέσματα  από το τραπέζι του, που τόσο έξοχα αποτύπωσε στον γνωστό πίνακα. Κούλουμα μιας άλλης εποχής με παιδική διάθεση, αλήθεια και απλότητα, χωρίς εξαλλοσύνες, τηλεπερσόνες και δηθεναριά. Και από κοντά οι χαρταετοί του ζωγράφου που πόσο αρμονικά δένουν την εικόνα  τους με το γνωστό σκοπό του Μίκη Θεοδωράκη.

   Χαρταετοί του Σπύρου Βασιλείου, έργο 1965. Στον κόσμο του Σπύρου Βασιλείου, τον βουτηγμένο στο χρυσό του αττικού ήλιου, ανήμερα Καθαρής Δευτέρας οι Χαρταετοί του έχουν γιορτή, αφέντες του ουρανού, με χρώματα της παλέτας του, δίπλα δίπλα ο αθηναϊκός χαρταετός με το Σμαρνάκι της Μικράς Ασίας. Παρών και ο χαρταετός «που δεν πρόσεξε και μπλέχθηκε στα καλώδια της ΔΕΗ», στο κάτω μέρος  της εικόνας.

   Και να θυμίσουμε πως τότε  από  τις ειδήσεις ακουγόταν η προειδοποίηση προς  γονείς και παιδιά να πετούν τον χαρταετό τους μακριά από τα καλώδια της ΔΕΗ. Σήμερα δεν είναι αυτονόητο, απλά λίγι μπαίνουν στον κόπο να πετάξουν με τα παιδιά  τους αετό. Προτιμότερο  το σερφάρισμα ή τα "παιδικά" παιχνίδια του κινητού.

Εορτάζει σήμερα η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία στην Αίγινα

   Εορτάζει σήμερα  το ναΰδριο της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας που βρίσκεται στην περιοχή Πλακάκια της Αίγινας.

     Παλαιότερα φαινόταν από το καράβι το βυζαντινό εκκλησάκι της Αγίας Φιλοθέης, όταν το πλοίο «έστριβε» στο φανάρι του Μπούζα. Πραγματικό αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα. Ένας μικρός ναΐσκος βυζαντινού ρυθμού με τρούλο, αποπνέει μια αριστοκρατική καταγωγή και θυμίζει έντονα τους ανάλογους ναούς  της Πλάκας των Αθηνών και του Θησείου.

   Πρόκειται για το ναΰδριο της Οσίας Φιλοθέης Μπενιζέλου η οποία έζησε από το 1522 έως το 1589, όταν οι Τούρκοι την οδήγησαν στο μαρτύριο μετά από μια μεγάλη πνευματική προσφορά και διακονία στην Τουρκοκρατούμενη Αθήνα και τη γύρω περιοχή της Αττικής. Η Εκκλησία ανήκει – σύμφωνα με τον μελετητή της εκκλησιαστικής ιστορίας της Αίγινας, κ. Σ. Δημητρακόπουλο – στην οικογένεια Δραγούμη, στο υπόγειο της οποίας φυλάσσονται τα οστά του μεγάλου πατριώτη και μακεδονομάχου Ίωνα Δραγούμη. Η Εκκλησία είναι κτισμένη σε κτήματα που είχε η Οσία στην Αίγινα. Όπως συμπεραίνεται από την έρευνα του κ. Σ. Δημητρακόπουλου η Οσία Φιλοθέη ήταν σύγχρονη του Αγίου Διονυσίου επισκόπου Αιγίνης και η οικογένειά της απέκτησε δεσμούς με την Αίγινα λόγω της κτηματικής της περιουσίας.

   Σήμερα το πανέμορφο εκκλησάκι παραμένει κλειστό και με κόπο μπορεί κανείς να το εντοπίσει πίσω από  τις παραθεριστικές κατοικίες που το έχουν κυριολεκτικά «πνίξει». Το ευτύχημα είναι ότι εξωτερικά φαίνεται να διατηρείται καλά. Ωστόσο ένας τέτοιος ιστορικός ναός αξίζει της προσοχής και της μεγαλύτερης φροντίδας μας.

Παραθέτουμε το βίο και το οσιακό τέλος της Αγίας έτσι όπως καταγράφεται στον Ορθόδοξη Συναξαριστή.

 Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε το έτος 1522 μ.Χ. στην τουρκοκρατούμενη τότε Αθήνα. Οι ευσεβείς γονείς της ονομάζονταν Άγγελος και Συρίγα Μπενιζέλου. Η μητέρα της ήταν στείρα και απέκτησε την Αγία μετά από θερμή και συνεχή προσευχή.

   Ο Κύριος που ικανοποιεί το θέλημα εκείνων που Τον σέβονται και Τον αγαπούν, άκουσε την δέησή της. Και πράγματι, μια ημέρα η Συρίγα μπήκε κατά την συνήθειά της στο ναό της Θεοτόκου για να προσευχηθεί και από τον κόπο της έντονης και επίμονης προσευχής την πήρε για λίγο ο ύπνος. Τότε ακριβώς είδε ένα θαυμαστό όραμα. Ένα φως ισχυρό και λαμπρό βγήκε από την εικόνα της Θεομήτορος και εισήλθε στην κοιλιά της. Έτσι ξύπνησε αμέσως και έκρινε ότι το όραμα αυτό σήμαινε στην ικανοποίηση του αιτήματός της. Έτσι κι έγινε. Ύστερα από λίγο καιρό η Συρίγα έμεινε έγκυος και έφερε στον κόσμο τη μονάκριβη θυγατέρα της.

  Μαζί με την Χριστιανική ανατροφή, έδωσαν στην μοναχοκόρη τους και κάθε δυνατή, για την εποχή εκείνη, μόρφωση. Έτσι η Ρηγούλα (ή Ρεβούλα, δηλαδή Παρασκευούλα), αυτό ήταν το όνομά της προτού γίνει μοναχή, όσο αύξανε κατά την σωματική ηλικία, τόσο προέκοπτε και κατά την ψυχή, όπως λέει το συναξάρι της.
   Σε ηλικία 14 χρονών, οι γονείς της την πάντρεψαν, παρά την θέλησή της, με έναν από τους άρχοντες της Αθήνας. Αργότερα, αφού πέθαναν οι γονείς και ο σύζυγός της, ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο πόθο της. Αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στον Χριστό, γίνεται μοναχή και παίρνει το όνομα Φιλοθέη.
   Κατ' αρχήν, ύστερα από εντολή του Αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου, τον οποίο είδε σε όραμα, οικοδόμησε ένα γυναικείο μοναστήρι με αρκετά κελιά, στο οποίο και έδωσε το όνομα του Αγίου για να τον τιμήσει. Στο μοναστήρι πρόσθεσε και άλλα αναγκαία οικοδομήματα και εκτάσεις και το προικοδότησε με μετόχια και υποστατικά, που υπερεπαρκούσαν για τη διατροφή και συντήρηση των μοναζουσών.
   Το παράδειγμά της, λοιπόν, να αφιερωθεί στον Χριστό, το ακολουθούν και άλλες νέες. Σε λίγο διάστημα, η μονή έφθασε να έχει διακόσιες αδελφές. Η μονή της Οσίας Φιλοθέης γίνεται πραγματικό λιμάνι. Εκεί βρίσκουν προστασία όλοι οι ταλαιπωρημένοι από την σκλαβιά. Εκεί οι άρρωστοι βρίσκουν θεραπεία, οι πεινασμένοι τροφή, οι γέροντες στήριγμα και τα ορφανά στοργή.
Η Οσία, παρά τις αντιδράσεις των Τούρκων, οικοδομεί διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα, νοσηλευτήρια, ορφανοτροφεία, «σχολεῖα διὰ τοὺς παίδας τῶν Ἀθηναίων, διὰ ν’ ἀνοίξη τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν πρὸς τὴν παράδοσιν καὶ τὴν δόξαν τῶν προγόνων των». Πρωτοστατεί σε όλα αυτά τα έργα η ηγουμένη Φιλοθέη. Διδάσκει με τα λόγια και με τη ζωή της. Στηρίζει τους πονεμένους σκλάβους με την προσευχή της. Ιδιαίτερες είναι οι φροντίδες της για να σώσει από τον εξισλαμισμό ή την αρπαγή των Τούρκων τις νέες Ελληνίδες. Το έργο της, κατά βάση εθνικό και θρησκευτικό, ξεπέρασε τα όρια της Αθήνας και έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Αδιαφιλονίκητη ιστορική επιβεβαίωση για το έργο αυτό παρέχει η αλληλογραφία της Φιλοθέης με τη Γερουσία της Βενετίας (1583 μ.Χ.), από την οποία ζητούσε οικονομική βοήθεια.
Η όλη όμως δράση της Αγίας Φιλοθέης εξαγρίωσε κάποτε τους Τούρκους. Κάποια στιγμή την συλλαμβάνουν και εκείνη με πνευματική ανδρεία ομολογεί: «Εγώ διψώ να υπομείνω διάφορα είδη βασανιστηρίων για το όνομα του Χριστού, τον οποίο λατρεύω και προσκυνώ με όλη μου την ψυχή και την καρδιά, ως Θεό αληθινό και άνθρωπο τέλειο και θα σας χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη αν μπορείτε μια ώρα πρωτύτερα να με στείλετε προς Αυτόν με το στεφάνι του μαρτυρίου». Ύστερα από την ηρωική αυτή απάντηση προς τους κατακτητές, όλοι πίστευαν ότι η πανευτυχής και φερώνυμη Φιλοθέη εντός ολίγου θα ετελειούτο διά του μαρτυρικού θανάτου. Όμως, κατά θεία βούληση, την τελευταία σχεδόν στιγμή πρόφθασαν κάποιοι Χριστιανοί και καταπράυναν τον ηγεμόνα με διάφορους τρόπους. Έτσι πέτυχαν να ελευθερώσουν την Αγία.
Αφεθείσα πλέον ελεύθερη, η Αγία Φιλοθέη, επέστρεψε αναίμακτη στο μοναστήρι της, όπως επί Μεγάλου Κωνσταντίνου ο μυροβλύτης Νικόλαος και πολλούς αιώνες αργότερα ο Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Φρόντιζε δε, όχι μόνο για τη σωτηρία της δικής της ψυχής αλλά και των άλλων, αφού τους μεν ενάρετους τους στερέωνε στην αρετή, τους δε αμαρτωλούς τους βελτίωνε ηθικά και τους οδηγούσε στη μετάνοια. Και αποκλειστικά για το σκοπό αυτό πέρασε στη νήσο Τζια (Κέα), όπου προ πολλού είχε οικοδομήσει μετόχι, για να αποστέλλει εκεί τις μοναχές εκείνες που φοβούνταν για διαφόρους λόγους να διαμένουν στην Αθήνα. Στην Τζια έμεινε αρκετό χρόνο και κατήχησε θεαρέστως τις ασκούμενες αδελφές στην ακριβή τήρηση των κανόνων της μοναστικής ζωής. Μόλις τελείωσε το έργο της εκεί, επέστρεψε και πάλι στην Αθήνα.

  Έτσι λοιπόν, η Αγία Φιλοθέη, αφού έφθασε στην τελειότητα και στην πράξη και στην θεωρία, αξιώθηκε από τον Θεό να επιτελεί θαύματα, από τα οποία, προς απόδειξη του θαυματουργικού της χαρίσματος, θα μνημονεύσουμε ένα μόνο, το ακόλουθο: Ζούσε στην εποχή της ένας νέος, ποιμένας προβάτων, ο οποίος από πολύ μικρός είχε συνηθίσει στις κλεψιές και στις ραδιουργίες. Ο νέος αυτός, κατά παραχώρηση του Θεού, κυριεύθηκε από τον Σατανά. Εξ αιτίας τούτου περιφερόταν στα βουνά και στις σπηλιές γυμνός και τετραχηλισμένος, θέαμα όντως ελεεινό. Πολλές φορές, όταν συνερχόταν από την τρέλα, στην οποία τον είχε οδηγήσει ο Σατανάς, σύχναζε στα γύρω μοναστήρια για να βρει θεραπεία στην ασθένειά του. Δεν μπορούσε όμως να πετύχει τίποτε. Κάποιοι, που τον ευσπλαγχνίστηκαν, τον οδήγησαν στην Αγία Φιλοθέη η οποία, ύστερα από πολύ και εκτενή προσευχή τον λύτρωσε από εκείνη τη διαβολική μάστιγα. Έπειτα, αφού το νουθέτησε αρκετά, τον εισήγαγε και στην τάξη των μοναχών. Και έτσι ο νέος εκείνος, αφού εκάρη μοναχός, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του με μετάνοια και άσκηση, θαυμαζόμενος απ' όλους.
   Μάταια οι Τούρκοι προσπαθούν να ανακόψουν την δράση της. Ώσπου μια νύχτα, στις 2 Οκτωβρίου του έτους 1588 μ.Χ., πήγαν στο μονύδριο που είχαν οικοδομήσει στα Πατήσια (έτυχε τότε να εορτάζεται η μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και η Αγία μαζί με τις άλλες αδελφές βρίσκονταν στον ιερό ναό επιτελώντας ολονύκτια αγρυπνία) και πέντε από αυτούς ανέβηκαν στον εξωτερικό τοίχο και πήδησαν μέσα στην αυλή. Στην συνέχεια εισέβαλαν στο ναό, όπου άρπαξαν την Αγία και την μαστίγωσαν με μανία και βαναυσότητα και την εγκαταλείπουν ημιθανή έξω από τη μονή της.

 Έξω από το ναό, στα δεξιά της εισόδου του, σώζεται η κολώνα, όπου η Φιλοθέη δέθηκε και μαστιγώθηκε. Οι μοναχές της την μετέφεραν στην κρύπτη της στην Καλογρέζα. Εκεί η Φιλοθέη υποκύπτει στα τραύματά της στις 19 Φεβρουαρίου 1589 μ.Χ.
   Είκοσι ημέρες μετά από την κοίμηση της Αγίας, ο τάφος της ευωδίαζε. Ακόμη, όταν μετά από ένα έτος έγινε η ανακομιδή, το τίμιο λείψανό της βρέθηκε σώο και ακέραιο. Επιπλέον ήταν γεμάτο με ευωδιαστό μύρο, τρανή και λαμπρή απόδειξη της θεάρεστης και ενάρετης πολιτείας της, προς δόξα και αίνο του Θεού και καύχημα της πίστεώς μας. Το ιερό λείψανό της βρίσκεται σήμερα στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Στο μνήμα της απάνω βρεθήκανε γραμμένα τούτα τα λόγια: «Φιλοθέης υπό σήμα τόδ' αγνής κεύθει σώμα, ψυχήν δ' εν μακάρων θήκετο Yψιμέδων».
H Φιλοθέη ανακηρύχθηκε αγία επί Oικουμενικού Πατριάρχου Mατθαίου B΄ (1595 - 1600 μ.Χ.).  

 
Το αρχοντικό στο οποίο μεγάλωσε η Αγία Φιλοθέη.