Ευχαριστούμε καπετάν - Παναγιώτη.

 

Μαζεύτηκαν οι φίλοι απόψε στο φανάρι του Μπούζα. Πήγαν εκεί με κάθε μέσο. Ένα σμάρι από φορτηγά, δίκυκλα και άλλα οχήματα. Και περίμεναν.

Ετοίμαζαν τη δική τους έκπληξη στον καπετάνιο της καρδιάς τους. Να  του δείξουν την αγάπη τους και να του πουν ένα μεγάλο ευχαριστώ. Κι εκείνος λες και το έκανε  επίτηδες απόψε. Λες και το ήξερε και καθυστέρησε! Έτσι για να γίνει η στιγμή πιο ζόρικη, πιο συναισθηματική εκεί στο τέλος της ημέρας καθώς ο ήλιος για άλλη μια φορά  θα έβαφε χρυσαφί  τα νερά  του Σαρωνικού που κείνη την ώρα θα έσκιζε η πλώρη του καραβιού του, του "Απόλλωνα"

Κι ήταν όλοι εκεί και θα μπορούσαν να ήταν και άλλοι, πολλοί, πάρα πολλοί!

Όλοι αυτοί που περνώντας τον καταπέλτη του πλοίου ένοιωθαν όπως παλιά. Μια σιγουριά, μια άνεση, μια φιλικότητα, γνωρίζοντας ότι στο τιμόνι  του πλοίου είναι ο φίλος, ο συμμαθητής, ο συντοπίτης τους, ο καπετάν Παναγιώτης ο Μακαρατζής.

Ένας καπετάνιος που μας έμαθε  να γιορτάζουμε αλλιώς τα εκκλησάκια μας. Νησιώτικα και Ελληνικά!!! Όπως σε όλα  τα νησιά.

Μας έμαθε να είμαστε σίγουροι και ασφαλείς τις μέρες που ο σορόκος φουρτούνιαζε  το Σαρωνικό.

Να είμαστε σίγουροι ότι το πλοίο ήρθε σήμερα ακούγοντας τη σφυρίχτρα του.

Ευχαριστούμε  τούτον τον Αιγινήτη καπετάνιο που φώτισε τις καλοκαιρινές νύχτες μας με τη φωτεινή γιρλάντα του πλοίου στο λιμάνι. Με  τις αριστουργηματικές μανούβρες του που καταγράφηκαν στο yutube,  για  την ανοιχτοσύνη και την εγκαρδιότητα  του όταν μας δεχόταν στη γέφυρα  του πλοίου, για τις τιμές που απέδωσε στο ναυάγιο του "ΥΔΡΑ", για τη νέα σχέση που εγκαινίασε μεταξύ του πλοίου και των επιβατών.

Τον ευχαριστούμε για τα τόσα ταξίδια που μας χάρισε, ιδιαίτερα στα δύσκολα  του χειμώνα.

Και  του ευχόμαστε  να έχει καλά , ήρεμα και όμορφα ταξίδια στη ζωή του  σε όποιο πηδάλιο κι αν βρεθεί.

Ο Άγιος Νεκτάριος, η Παναγιά η Χρυσολεόντισσα που τόσο αγαπά και σέβεται να τον προστατεύουν στα ταξίδια  του.

Αν ο "Απόλλωνας" είχε φωνή είναι σίγουρο ότι θα του έλεγε πολλά! Κυρίως λόγια ευχαριστίας  για την τόση αγάπη  και φροντίδα που του έδειξε ο καπετάνιος του.

Σίγουρα οι αποχωρισμοί είναι δύσκολοι αλλά  ποιος είπε ότι και τα καράβια δεν έχουν ψυχή;

 

 

Μια καλοκαιρινή εικόνα γεμάτη .... Αίγινα!

                                   

   Οι μαθητές  της  Δευτέρας  τάξης του Δημοτικού  Σχολείου  πριν πολλά... μα πάρα πολλά  χρόνια  όταν έφθαναν  στην τελευταία  σελίδα  του αναγνωστικού τους αντίκριζαν μια καλοκαιρινή εικόνα γεμάτη Αίγινα.

   Ένα παράθυρο ανοιχτό από το οποίο φαινόταν στο βάθος ένα νησί, ένα καΐκι  να ταξιδεύει με ανοιχτά τα ολόλευκα πανιά  του, ενώ στο περβάζι   του παραθύρου έστεκε περήφανο ένα χρωματιστό Αιγινήτικο κανάτι, σύμβολο  του καλοκαιριού  τότε, αφού το κανάτι  ήταν το ψυγείο για  το νερό. Διατηρούσε δροσερό το νερό  για μεγάλο διάστημα. Το κανάτι της εικόνας μας πέρα από τη ζωγραφιά του φέρει και την επιγραφή: "ΑΙΓΙΝΑ". Ένα κατακόκκινο καρπούζι, σταφύλια και σύκα συμπληρώνουν την καλοκαιρινή ζωγραφιά. Ίσως τα απόλυτα καλοκαιρινά σύμβολα.... τότε

   Τίποτε περιττό, Τίποτε τυχαίο. Όλα στημένα με γνώση και με έναν σκοπό. Οι μικροί μαθητές όχι μόνο να  γνωρίσουν τα καλοκαιρινά φρούτα εποχής, αλλά  να  εμπλουτίσουν  τις γνώσεις  τους στη λαογραφία ή την οικιακή οικονομία με τη θέαση  του Αιγινήτικου κανατιού.

   Τελικά  πόση γνώση και σοφία έκρυβαν όλα εκείνα  τα παλιά αναγνωστικά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε  που πολλοί  τρέχουν να τα αποκτήσουν  στις διάφορες επανακδόσεις  τους που κυκλοφορούν ή στις προσφορές  των εφημερίδων.
   Από τότε μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Πολλά κανάτια έχουν σπάσει, πολλά παραδοσιακά σκαριά έχουν κοπεί σύμφωνα με επιταγές και οδηγίες  της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα εικονιζόμενα φρούτα έχουν μπει σε γιαούρτια ή έχουν γίνει παγωτά. Αλλά το νησί είναι πάντα εκεί.  "Κάπου απέναντι κι έχει κοράλια κι αμμουδιά χρυσή" όπως γράφει και η Λίνα Νικολακοπούλου.

   Το αναγνωστικό από το οποίο πήραμε την εικόνα είναι  του 1976.  Η πρώτη έκδοσή του ανάγεται στο μακρινό 1954. Το υπογράφει ο Βασίλειος Γ. Οικονομίδου και  το έχει εικονογραφήσει ο Γιώργος Μανουσάκης.

   

    Να  θυμίσουμε  ότι τα  σχολικά  βιβλία τότε εκδίδονταν από  το  θρυλικό  οργανισμό ΟΕΔΒ.

Εορτάζουν οι Άγιοι Απόστολοι στον Κοντό.

                                   

   Μια μεγάλη εορτή σήμερα αυτή των Αγίων Αποστόλων. Άλλο ένα μεγάλο ξωκλήσι πανηγυρίζει σήμερα από αυτά  που μετρούν μέσα  στην καθημερινότητά μας.

   Αναπόσπαστη ψηφίδα  της εικόνας της  ενδοχώρας  του νησιού  της Αίγινας αλλά  και της ακτογραμμής  της είναι  η παρουσία πολλών όμορφων μικρών εκκλησιών. Τα  ξωκλήσια στην ελληνική ύπαιθρο στα  βουνά ή στα νησιά μας είναι σημεία αναφοράς  της ζωής των ανθρώπων της υπαίθρου. Οικογένειες  ή ολόκληροι οικισμοί είχαν και έχουν  υπό  την προστασία  τους το μικρό ξωκλήσι  της αυλής τους. Του διορθώνουν  τους σοβάδες, μερεμετίζουν τις πεζούλες του, αλλάζουν τα κεραμίδια όταν στάζουν, τα ασβεστώνουν, τους ανάβουν τα καντήλια, τα θυμιατίζουν, τα λειτουργούν, τα πανηγυρίζουν. Η ζωή, οι λύπες και οι χαρές, οι γάμοι και τα βαφτίσια, τα πανηγύρια μέσα στον ετήσιο κύκλο είχαν σημείο αναφοράς πολλά  τέτοια εκκλησάκια. Κτίσματα μικρά, απλά  χωρίς  φτιασίδια και περιττά  στολίδια, προσιτά, προσαρμοσμένα στην ανθρώπινη κλίμακα, γι' αυτό και φιλικά και αγαπημένα.

   Αλήθεια  ποια θα ήταν  η εικόνα  της ελληνικής υπαίθρου  χωρίς  τις λευκές αυτές πινελιές  που διακόπτουν ευχάριστα  το πράσινο των Σποράδων, το βαθυγάλαζο του Αιγαίου, τους κάμπους της Κρήτης ή τα σύνορα των Δωδεκανήσων. Σκαρφαλωμένα πάνω σε βράχια και σε πλαγιές σαν παλαιοί βιγλάτορες σημαίνουν  την ώρα  του εσπερινού και της πρωινής Θείας Λειτουργίας, αφήνοντας να κυματίζει δίπλα  στο ταπεινό καμπαναριό μια γαλανόλευκη σημαία ελληνική.

   Οι  Άγιοι Απόστολοι στο γεφύρι  του Κοντού, είναι από τα πλέον αναγνωρίσιμα ξωκλήσια  της Αιγινήτικης φύσης αφού βρίσκεται σε ένα σημείο όπου καθημερινά περνούν από εκεί οι διερχόμενοι ντόπιοι, επισκέπτες, παραθεριστές,προσκυνητές ανηφορίζοντας προς  Άγιο Νεκτάριο, Μεσαγρό, Αφαία, Αγία Μαρίνα. Το βλέμμα σου δεν μπορεί να μην συναντήσει το όμορφο ναΰδριο  με το ψηλό καμπαναριό και τα κυπαρίσσια, ολόλευκο και καθαρό να στέκει στην άκρη  του δρόμου και να  υπενθυμίζει στους διερχόμενους  ότι ο  τόπος είναι ιερός και αγιοβάδιστος.

    Ο περιποιημένος αυλόγυρος μαρτυρεί  την αγάπη και την φροντίδα  των γειτόνων  του.

   Αναφέρεται πως παλαιότερα  ο ναός αυτός  μαζί με  τα διπλανά σπιτάκια αποτελούσαν ένα μικρό  μοναστηράκι  που ακολουθούσε  το παλαιό ημερολόγιο.

                                        

Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος στο φανάρι του Μπούζα.

                            

             Από τις πιό χαρακτηριστικές εικόνες της   Αίγινας. Από τα πιό αγαπημένα ξωκλήσια της Αίγινας. Τόπος και σημείο αναφοράς ενός νησιού, μιας καθημερινής διαδρομής, μιας κοντινής απόδρασης.   Χώρος τέλεσης μυστηρίων. Σημείο χαράς και ρεμβασμού.

    Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος είναι το πανέμορφο ξωκλήσι που συναντά το βλέμμα του ταξιδιώτη καθώς το πλοίο πλησιάζει προς το λιμάνι της Αίγινας. ένα γραφικό εκκλησάκι σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Εκείνης που πολλοί πρόσφυγες από τα κατεστραμμένα Ψαρά το 1822 κατέφυγαν στην γαλήνια αγκαλιά της Αίγινας. Και μεγαλούργησαν με την εργατικότητά τους και το φιλο- πρόοδο του χαρακτήρα τους. Μέσα στην εκκλησούλα ο απλός προσκυνητής θα διαβάσει πάνω από την πόρτα του ιερού ότι το μικρό τέμπλο είναι προσφορά της κοινότητας των Ψαριανών στην Αίγινα τα χρόνια εκείνα. Ένα από τα πολλά έργά τους, όπως και ο πρώτος φάρος που είχαν τοποθετήσει στον Αη - Νικόλα το Θαλασσινό. 

     Σήμερα το ναΰδριο έχει αποκατασταθεί  με τέτοιον τρόπο που αναδεικνύεται η αρχιτεκτονική του αλλά και η μαστοριά και ομορφιά της Αιγινήτικης Πέτρας.

 Ο ναός μαζί με τον εμβληματικό φάρο του "Μπούζα" και παλαιότερα με το σπίτι  του φαροφύλακα που υπήρχε ανάμεσα στο φάρο και την εκκλησία, αποτελούν ένα αρχιτεκτονικό σύνολο, μοναδικής ομορφιάς και αξίας.

   Σήμερα η εκκλησία των Πέτρου και Παύλου μαζί με το μοναχικό φάρο κατευοδώνουν τους ναυτικούς και τους ταξιδιώτες της Αίγινας, ενώ ο προαύλιος χώρος  τους είναι  αγαπημένος χώρος περιπάτου και ρεμβασμού.
   Στην επόμενη φωτογραφία αποτυπώνεται  στη σειρά  το σύνολο των κτισμάτων. Ο φάρος, το φαρόσπιτο και η εκκλησία χωρίς ίχνος οικοδομής  στο βάθος. Εξαιρετική φωτογραφία που αναρτήθηκε  στο διαδίκτυο. Παρακαλώ όποιος γνωρίζει την πηγή της να την αναφέρει ώστε  για λόγους δεοντολογίας να  την αναφέρουμε.

 

Ο κ. Νεκτάριος Αποσπόρης ντύνει εικαστικά το 12ο Φεστιβάλ Θεάτρου

Κ.Ε.Δ.Α.

Δελτίο τύπου

12^ο  ΦΕΣΤΙΒΑΛ  ΘΕΑΤΡΟΥ

ΔΗΜΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ

 

Αγαπητοί  φίλοι και φίλες  του Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας.

Το  Θέατρο επανέρχεται δυναμικά και φιλοδοξεί να αποσπάσει  το ενδιαφέρον και τη συμμετοχή σας  για άλλη μια φορά.

Το Φεστιβάλ Θεάτρου κατόρθωσε να συνεχίσει και τις δύο προηγούμενες χρονιές που η πανδημία δοκίμασε τις αντοχές μας. Κατόρθωσε να λειτουργήσει  τηρώντας  τα υγειονομικά πρωτόκολλα και να παρουσιάσει έναν μεγάλο αριθμό σημαντικών παραστάσεων.

Ένας μήνας μας  χωρίζει σχεδόν από την πρεμιέρα του Φεστιβάλ  και πριν ανακοινώσουμε  το πρόγραμμα  είμαστε  στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσουμε  το θέμα  της φετινής  διοργάνωσης  που θα κοσμήσει τις αφίσες και  τα προγράμματα  του Φεστιβάλ.

Ως συνέχεια  προηγούμενων συμμετοχών ανθρώπων της τέχνης  σε αυτό τον τομέα  του Φεστιβάλ, όπως  του Φραγκίσκου  Κάππου το 2015, του Νίκου Καπάνταη το 2020 του Ιωάννη Μεντζικώφ το 2021, όπου έργα  τους κόσμησαν την αφίσα  της διοργάνωσης, σειρά φέτος παίρνει ο Αιγινήτης εικαστικός κ. Νεκτάριος Αποσπόρης, ο οποίος προσφέρει ένα από τα έργα  του για  το Φεστιβάλ.

Ο καταξιωμένος κ. Αποσπόρης με πλήθος εκθέσεων ατομικών και ομαδικών σε Αθήνα, Ύδρα, Μύκονο, Πάρο, Αίγινα και αλλού, μας προτείνει  έναν πίνακα από  τη σειρά  των πτηνών που είχε φιλοτεχνήσει.

Συγκεκριμένα  το «Παγώνι»  είναι ένα ιδιαίτερο πλάσμα μεγάλης ομορφιάς και συμβολισμού. Το γοητευτικό παγώνι, περήφανο και ταυτόχρονα απόκοσμο,  αλαζονικό και μοναχικό κάποιες φορές μέσα στη χλιδή της φορεσιάς του, κινείται αργά με απίστευτη θεατρικότητα προκαλώντας την προσοχή και το ενδιαφέρον των θαυμαστών του.

Αγέρωχο πλάσμα γέρνει κάποιες φορές θλιμμένα το λαμπρό λαιμό του κάτω από το φως του Αποσπερίτη.  Η θεατρικότητά του αναμφισβήτητη! Ανοίγει τη βεντάλια  της ουράς του σαν ένα πλουμιστό θεατρικό κοστούμι στη δική του σκηνή, στην αυλή του ή μέσα στο κλουβί του.

Ανατρέχοντας  την ιστορία του πτηνού αυτού θα το συναντήσουμε σε όλους τους λαούς και στις θρησκείες, στη Μεσοποταμία, στην Ινδία, στην Αίγυπτο, στην αρχαία Ελλάδα, στη Ρώμη, στο Βυζάντιο.

Και  δεν είναι λίγες οι φορές που μεγάλοι εικαστικοί το χρησιμοποίησαν ως θέμα για να επικοινωνήσουν τα μηνύματα  τους από  τον Κωνσταντίνο Παρθένη, το Γιάννη Κεφαλληνό, το Δημήτρη Γαλάνη ως τους σημερινούς καλλιτέχνες που δεν κατόρθωσαν να μείνουν αδιάφοροι και να μην επηρεαστούν από την ομορφιά  του.

Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Νεκτάριο Αποσπόρη και κρίνουμε πως είναι πολύ σημαντικό νέοι Αιγινήτες καλλιτέχνες να συμμετέχουν και να δίνουν το δικό τους στίγμα στις μεγάλες πολιτιστικές εκδηλώσεις  του τόπου τους.

 

Ημέρες και ώρες λειτουργίας του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας.

 Την ευκαιρία  να επισκεφθούν τους χώρους  του Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας, θα έχουν οι επισκέπτες  του νησιού αυτό το καλοκαίρι.

Το Μουσείο ανοίγει  τις πόρτες του για το κοινό σύμφωνα με  το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε από την Κ.Ε.Δ.Α

Τετάρτη - Πέμπτη - Παρασκευή 10.00 -14.00 και 17.00 -19.00

Σάββατο Κυριακή: 10.00 - 14.00 και 18.00 - 20.00.

Γεώργιος Ν.Μαρίνης (γερούλης) παρουσίαση του 3ου τεύχους του περιοδικού "Αιγινήτες"

 

Την Κυριακή 3 Ιουλίου και ώρα 20.30 στην πλατεία  της Κυψέλης θα παρουσιαστεί το 3^ο τεύχος  του περιοδικού «Αιγινήτες» που είναι αφιερωμένο στη μορφή του παλαιού Κυψελιώτη και πρόεδρου της Κοινότητας Κυψέλης, Γεώργιου Ν. Μαρίνη ή «Γερούλη».

Ο Γεώργιος Ν. Μαρίνης, γνωστός ως «γερούλης» ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές της παλιάς Κυψέλης, που με τη συμμετοχή  του στα κοινά, την προσωπική του εργασία, τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και το ήθος του σφράγισε μια ολόκληρη εποχή..

Για  την προσωπικότητα  του Γ.Ν. Μαρίνη θα μιλήσει η εγγονή του κ. Κατερίνα Λεούση. Παράλληλα θα προβληθούν  φωτογραφίες από την παλαιά ζωή της Κυψέλης.

Υπεύθυνος έκδοσης: Μπήτρος Γεώργιος

Ο λοστρόμος Γιάννης Μαλτέζος

 

Ήταν τότε! Τη δεκαετία  του ’70. Στο περήφανο «ΑΙΓΙΝΑ» το κομψό φέρυ της εποχής εκείνης, ένας στιβαρός άντρας υπηρετούσε ως λοστρόμος. Ήταν ο Γιάννης Μαλτέζος με  το χαρακτηριστικό παχύ μουστάκι του και το ακόμα πιο αφοπλιστικό χαμόγελο  του.

Μικροί εμείς τότε τον κοιτούσαμε με δέος να στέκεται όρθιος μπροστά, στην πλώρη του πλοίου, να δίνει παραγγέλματα στους ναύτες, οδηγίες  στους επιβάτες, να κατεβάζει την πόρτα  του πλοίου, να ρίχνει τους κάβους. Ψηλός, πληθωρικός, επιβλητικός και ευγενής, ο απόλυτος άρχοντας του πλοίου που η παρουσία  του ήταν καθοριστική.

Όταν μας έβλεπε  έστριβε το μουστάκι  του, το χάιδευε, μας έκανε  γκριμάτσες ιδιαίτερα στην αδελφή μου και μας μιλούσε μέσα στο σαλόνι, στη διάρκεια  του ταξιδιού, στους καναπέδες εκεί κοντά  στο μπαρ του πλοίου.

Ξεχωριστή μορφή από εκείνες που ταυτίζονταν με το πλοίο που δούλευαν, η σιγουριά  του επιβάτη, ενέπνεαν εμπιστοσύνη, άνθρωποι φιλικοί, προσιτοί, καθησυχαστικοί όταν είχε καιρό και το πλοίο κουνούσε.

Ο καιρός πέρασε κι ο Γιάννης άλλαξε πλοίο. Λοστρόμος πλέον στο «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΙΟΓΟΣ». Τότε  τον συνάντησα αλλά από άλλη θέση!

Ήταν Ιούνιος  του 1976. Τα σχολεία είχαν κλείσει και όλοι ετοιμάζονταν για τις διακοπές τους.

Το «Γεώργιος Διόγος» αναχωρούσε κάθε πρωί  για Αίγινα  στις 6.45 από το λιμάνι του Πειραιά. Δρασκέλισα  την μπουκαπόρτα μαζί με τον πατέρα μου και ανεβήκαμε γρήγορα τα πρώτα σκαλάκια του πλοίου, διασχίσαμε  το διάδρομο και φτάσαμε στο σαλόνι όπου για πρώτη φορά ανέλαβα δουλειά  στο μπαρ  του πλοίου.

Εκείνο το καλοκαίρι θα δούλευα στο πλοίο και θα έκανα καθημερινά τα μικρά ταξίδια μέχρι  τον Πόρο, ως μέλος  του πληρώματος, δίπλα στον κύριο Γιάννη. Αναχώρηση από Πόρο στις 6.15 για Πειραιά και το βράδυ πάλι διανυκτέρευση στον Πόρο.

Ο κύριος Γιάννης και σε αυτό το καράβι ο απόλυτος άρχοντας. Δυναμικός, σοβαρός, λιγομίλητος με τη γνώριμη βραχνή φωνή του. Ανεβοκατέβαινε  τις  σκάλες  του πλοίου, ρύθμιζε  τη φόρτωση των αυτοκινήτων, είχε τη γενική επίβλεψη.

Ένα ολόκληρο καλοκαίρι, εκείνο το μακρινό του ’76, ταξίδευα καθημερινά  δια «Αίγινα – Μέθανα – Πόρο» με  το «Γεώργιος Διόγος» και τη διακριτική επίβλεψη και προστασία του Γιάννη Μαλτέζου. Ένοιωθα ότι με πρόσεχε, ότι με νοιαζόταν, το καταλάβαινα όταν συζητούσαν με τον πατέρα  μου, που ήταν φίλοι!

Λίγες φορές  τον είδα  τα επόμενα χρόνια.

Μέχρι που την προηγούμενη Κυριακή, ημέρα  αφιερωμένη στον πατέρα, είδα  τη φωτογραφία του στο  face book. Το ίδιο λεβέντης  όπως τότε, αλλά τρυφερός απέναντι στο κοριτσάκι που κράταγε στην αγκαλιά του. Τη μικρή Μαρία. Τη Μαρία!!!

Τι παιχνίδια παίζει τελικά η ζωή. Τη φωτογραφία είχε αναρτήσει – λόγω της ημέρας – η κόρη του Μαρία Μαλτέζου.

Ήξερα εδώ και χρόνια τη Μαρία Μαλτέζου, να έρχεται με την κάμερα στις εκδηλώσεις μας, να μας φωτογραφίζει, να γράφει όμορφα και επαινετικά κείμενα, να μας φτιάχνει το μικροφωνάκι στο πέτο, να μας χαμογελά για να αισθανθούμε άνετοι μπροστά στο φακό της, να δείχνει τεράστια υπομονή στα λάθη  μας.

Και αυτή η Μαρία είναι το μικρό κορίτσι της  φωτογραφίας! Η κόρη του Γιάννη Μαλτέζου!

Η ζωή μας παίζει τα ωραιότερα παιχνίδια! Τα πιο ανατρεπτικά, τα πιο ουσιαστικά, τα ανθρώπινα, τα γήινα, τα αληθινά.

Και μετά από λίγο συνειδητοποίησα πως και ο γιός  του ο κ. Νίκος Μαλτέζος που χρόνια τώρα κάνει τα δικά του μίλια καθημερινά  στο  εστιατόριο του Ν.Ο.Α είναι ο γιός εκείνου του λεβέντη λοστρόμου.

Η αύρα κάποιων ανθρώπων είναι τόσο ισχυρή που δεν σβήνει, δε διαλύεται..

Ο ίσκιος  τους μεγάλος και χωράει  τους πάντες.

Κάπως έτσι κάποιοι άνθρωποι κατακτούν την αθανασία. Κι ας είναι μια παλιά φωτογραφία η αφορμή. Η ζωή που κρύβεται πίσω από το χαρτί της, μένει ζωντανή και ανοίγει ορίζοντες και μονοπάτια.

Δρόμους, που περπάτησαν άνθρωποι με ήθος και λεβεντιά!

Χάρις Αλεξίου και Όλια Λαζαρίδου στο 2ο Γυμνάσιο Αίγινας.

 Είχαμε τη μεγάλη τιμή  και χαρά να υποδεχθούμε στο 2ο Γυμνάσιο Αίγινας δύο μεγάλες κυρίες από το χώρο του Θεάτρου και της μουσικής.

Η Χάρις Αλεξίου και η Όλια Λαζαρίδου αυτή την περίοδο βρίσκονται σε πρόβες για το ανέβασμα στις 9 Σεπτεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς του έργου: "Το Αιβαλί η πατρίδα μου".

Οι δυο τους στις αρχές  Ιουνίου έκαναν πρόβες του έργου τους στην αίθουσα εκδηλώσεων του Γυμνασίου. Είχαμε τη χαρά να τις φιλοξενήσουμε και να συμβάλουμε στο ελάχιστο στην προετοιμασία  του έργου τους.

Το έργο  ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο με αφορμή  τη συμπλήρωση  100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή  και παρουσιάζει το έργο του Φώτη Κόντογλου "Το Αιβαλί η πατρίδα" σε θεατροποιημένη σκηνική παρουσίαση.

Το έργο παρουσιάζει αποσπάσματα από το κείμενο του Φ. Κόντογλου και ένα κείμενο  της Έλλης Παπαδημητρίου "Κοινός τόπος" και είχε πρωτο -παρουσιαστεί  το 2018  με τη μορφή Θεατρικού αναλογίου με σκοπό  την οικονομική ενίσχυση της ανακουφιστικής μονάδας "Γαλιλαία"

Σε σκηνοθεσία  της Όλιας Λαζαρίδου, σκηνικά Δάφνης Ρόκου Μαγδαληνής Αυγερινού, Κοστούμια  Εύας Νάθενα.

Το έργο θα ανέβει για λίγες παραστάσεις.

Φωτογραφία: Lifo

Εργοτάξιο στο Λεούσειο Εκκλησιαστικό Ίδρυμα.

Ένα κτίριο το οποίο δεσπόζει στο γνωστό σταυροδρόμι προς Κυψέλη, που έχει θεμελιωθεί σε οικόπεδο της Ιεράς Μονής Αγίου Νεκταρίου και με δωρεά  του Αντωνίου Λεούση με σκοπό να γίνει μονάδα φροντίδας  ηλικιωμένων, έχει μετατραπεί σε εργοτάξιο.

Η  Περιφέρεια  Αττικής μετά από πολύχρονους αγώνες της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης, ανέλαβε αυτό το μεγάλο έργο. Μετά από πολλές δεκαετίες από το κτίσιμο  του και  την απόκτηση των κατάλληλων αδειών, το κτίριο ανακατασκευάζεται εκ βάθρων και αναμορφώνεται σε μία σύγχρονη μονάδα  που θα έρθει να καλύψει τις ανάγκες όχι μόνο της Αίγινας αλλά και περιοχών του Σαρωνικού.

Μια πρότυπη και σύγχρονη μονάδα φροντίδας  ηλικιωμένων συμπολιτών μας.

Στα χρόνια που προηγήθηκαν  το κτίριο στέγασε πολλές δράσεις, προγράμματα (εκμάθησης  υπολογιστών),  αγροτικών σεμιναρίων, πολιτιστικών εκδηλώσεων  και κυρίως την προετοιμασία  του συσσιτίου απόρων.

 

Στον Αι - Γιάννη στο πεύκο

                                     

 Eορτάζει σήμερα 24 Ιουνίου η όμορφη εκκλησούλα που βρίσκεται κάτω από τη σκιά ενός μεγάλου αιωνόβιου πεύκου, ο  Αι - Γιάννης. Γι' αυτό οι παλαιότεροι  Κυψελιώτες την ονόμαζαν   "στον Αι- Γιάννη στο πεύκο".

Ήταν οι εποχές που η Αίγινα  δεν είχε πολλά  δέντρα, και η ύπαρξη ενός μεγάλου δέντρου και μάλιστα πεύκου σε μια περιοχή ήταν γεγονός  και μπορεί να χαρακτήριζε την περιοχή , όπως "Το βουνό του Δέντρου".

 Είναι αφιερωμένη στο Γενέσιον του Ιωάννου του Προδρόμου και εορτάζει στις 24 Ιουνίου. Ημέρα που σε πολλά σημεία της Ελλάδας ανάβουνε φωτιές ή γίνεται το έθιμο του Κλήδονα. 

Σήμερα φωτιές δεν επιτρέπονται ιδιαίτερα  σε  υπαίθριους χώρους όπου υπάρχει κίνδυνος πυρκαγιάς. Το εκκλησάκι απολαμβάνει την ευλάβεια των κατοίκων που διαμένουν γύρω του αλλά και πολλών Κυψελιωτών. Σήμερα πολλές οικογένειες φροντίζουν την καθαριότητά και τη συντήρησή του όπως η οικογένεια Μούρτζη και Χατζόπουλου.

 Η συνήθεια αυτή , είναι πολύ παλαιά και ριζωμένη στους κατοίκους  των νησιών, το συναντάμε από παλιά  στην Παλιαχώρα. Οικογένειες να έχουν υπό την προστασία τους ένα ξωκκλήσι, να το καθαρίζουν να το ευπρεπίζουν και να το πανηγυρίζουν.

      Η θέα από το προαύλιο της φθάνει μέχρι τη θάλασσα του Λεοντίου, ενώ το εκκλησάκι βρίσκεται πάνω από το μικρό ποταμάκι που ξεκινά από τον Ποριατάδο και καταλήγει στο Λεόντι.

      Σήμερα ο ναός έχει επεκταθεί κατά  το συνήθη τρόπο σε αυτές  τις περιπτώσεις  προς τα δυτικά . Στο εσωτερικό του και ιδιαίτερα στο παλαιότερο τμήμα του διακρίναμε τόξα από πέτρα όπως αυτά που βλέπουμε σε εκκλησάκια της Παλαιάς Χώρας.

    Μια  χρήσιμη πληροφορία που αντλήσαμε από την κ. Διασενού είναι ότι το παλαιό κτίσμα φέρει σαν έτος ανέγερσής του το έτος 1880 και ότι το ναΰδριο αυτό είχε υπάρξει και ενοριακός ναός για όσο διάστημα ο μεγάλος ναός της Κυψέλης ήταν κατεστραμμένος.

 

 

                                           

  

 
     

     

   

Τελευταία δρομολόγια του πλοίου "Άγιος Νεκτάριος" στο Σαρωνικό.

 Όπως είχε ανακοινωθεί από τις δηλώσεις δρομολόγησης στο Συμβούλιο Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών για τη φετινή δρομολογιακή περίοδο, η εταιρεία ΑΝΕΣ είχε αιτηθεί  τη δρομολόγηση του πλοίου "ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ" στη γραμμή των Σποράδων για τους δύο καλοκαιρινούς μήνες.

Σύμφωνα λοιπόν με τον προγραμματισμό της εταιρείας και τα δρομολόγια που έχει αναρτήσει το πλοίο αποδρομολογείται από το Σαρωνικό την ερχόμενη εβδομάδα. Τη Δευτέρα 27 Ιουνίου θα εκτελέσει τα τελευταία του δρομολόγια  και από την Παρασκευή 1 Ιουλίου θα εκτελεί δρομολόγια στις Σποράδες.

Θα επιστρέψει στη γραμμή Πειραιά - Αίγινας το Σεπτέμβριο.

Να ευχηθούμε στο πλοίο και στο πλήρωμα του καλά και ήρεμα ταξίδια στις θάλασσες των Σποράδων νήσων.

Ανάβει προβολείς ο κινηματογράφος "ΑΝΕΣΙΣ"

Με ένα από τα διασημότερα εγκλήματα  στην ιστορία  του κινηματογράφου και της συγγραφέως Άγκαθα Κρίστι, κάνει πρεμιέρα απόψε Πέμπτη 23 Ιουνίου ο θερινός κινηματογράφος "ΑΝΕΣΙΣ" στο κέντρο της πόλης της Αίγινας.

Η έναρξη των κινηματογραφικών προβολών στα θερινά σινεμά δίνει και το επίσημο πλέον εναρκτήριο λάκτισμα για το καλοκαίρι.

Το καλοκαίρι είναι εδώ και μαζί του οι μικρές και μεγάλες χαρές και απολαύσεις του.

Και ο κινηματογράφος είναι μια από αυτές, με  τα αρώματα  του γιασεμιού και του αγιοκλήματος που το "ΑΝΕΣΙΣ" ιδιαίτερα διαθέτει σε αφθονία.

Καλή πρεμιέρα λοιπόν.

 

 

Η θαλασσινή Αίγινα δια χειρός Ζαχαρία Φωτίου στον Πύργο του Μάρκελου.

Ακρογιαλιές, θαλασσινά  τοπία, σκαριά, παραλίες, ξωκλήσια είναι τα θέματα που ενέπνευσαν  τον κ. Ζαχαρία Φωτίου για να δημιουργήσει τα έργα του. Η "θαλασσινή Αίγινα" η τόσο γνώριμη, προσφιλής, αναγνωρίσιμη και αγαπητή.

Πολλές φορές κάποια πράγματα δεν μας αγγίζουν καθόλου γιατί τα αντικρίζουμε καθημερινά, είναι δεδομένα, ίσως συνηθισμένα. Όταν όμως τα βλέπουμε αποτυπωμένα πάνω στον καμβά, με ταλέντο, ευαισθησία και περισσή αγάπη σχεδιασμένα, τότε τα μικρά και τα μεγάλα, τα τόσο γνώριμα και διπλανά  μας σημεία,  ακόμα κι ένα συνηθισμένο και άσημο ψαροκάικο, φωτίζονται, αναδεικνύονται, προβάλλονται και λαμβάνουν την πραγματική τους αξία και το μέγεθος.

Η έκθεση ζωγραφικής  του κ. Ζαχαρία Φωτίου κάτοικου Βαθέος Αιγίνης, είναι μια κατάθεση αγάπης στην Αιγινήτικη φύση και στο θαλασσινό τοπίο  του νησιού.

Τα έργα  του αποπνέουν μια γαλήνη και αναδεικνύουν το φως της Αίγινας.

Αξίζει να την επισκεφθείτε! Θα λειτουργεί μέχρι την Κυριακή 26 Μαΐου στον Πύργο του Μάρκελου.

 

Το έθιμο του 'Κλήδονα" από το Σύλλογο Γυναικών Αίγινας.

                                

 Πιστός στο ετήσιο κάλεσμά του ο Σύλλογος Γυναικών Αίγινας μας καλεί  την Παρασκευή  24 Ιουνίου και ώρα 20.00 στην αναβίωση του εθίμου του "Κλήδονα" στο γραφικό φανάρι του Μπούζα όπως αναγράφει και η σχετική αφίσα. Το έθιμο  αναβιώνεται κάθε χρόνο με μεγάλη επιτυχία και συμβάλει στην γνώση της τοπικής λαογραφίας. 

Λίγα λόγια  για το έθιμο πανελλαδικά: 

    "Ανάβουνε φωτιές  στις γειτονιές  του Αη - Γιάννη απ' όσα ξέρεις  και μου λες...."

    Το τραγούδι μιλά  για  τις παλιές  γειτονιές όπου την παραμονή του Αη - Γιάννη 22 Ιουνίου άναβαν φωτιές  και οι πιό τολμηροί περνούσαν από πάνω κάνοντας ένα θεαματικό  σάλτο στον αέρα  προσπαθώντας  να  εντυπωσιάσουν  το άλλο φύλο ή να παραβγούν  στον αντίπαλο της παρέας. 

    Οι  φωτιές  του Αη - Γιάννη ή αλλιώς  το έθιμο  του Κλήδονα έχει βαθιές  τις  ρίζες  του στην αρχαία Ελλάδα. Είναι από αυτά τα παγανιστικά έθιμα που η νέα  θρησκεία  μη μπορώντας να τα ξεριζώσει από την καθημερινότητα  των απλών ανθρώπων, τα συμπεριέλαβε  στο εορτολόγιό της προσθέτοντας  και τη δική της πινελιά.

      Τα  έθιμα του Αη - Γιάννη του Κλήδονα έχουν τις ρίζες  τους στην κληρομαντεία της ομηρικής εποχής, που λεγόταν και ¨Οσσα ή Φήμη καθώς και στους κληδονισμούς των βυζαντινών, απ' όπου πήραν και το όνομά  τους. Αποτελούν είδος λαϊκής μαντείας, όπου ερμηνεύονται οι τυχαίοι λόγοι που λέγονται.

   Στην Αίγινα  την παραμονή του Αη - Γιάννη, οι κοπέλες και οι μεγαλύτερες γυναίκες έπαιρναν ένα κανάτι, το "άσυρτο", στο οποίο δεν είχαν ξαναβάλει νερό. Έβαζαν νερό στο κανάτι, "το αμίλητο νερό" από το πηγάδι. Λέγεται  "αμίλητο", γιατί, εάν κάποιος μιλήσει στις κοπέλες ήαυτές πέσουν και κτυπήσουν, δε θα μιλήσουν, επιδή κρατούν  το νερό. Στη συνέχεια έριχναν στο κανάτι τα ριζικά που ήταν προσωπικά αντικείμενα, όπως παραμάνες, φουρκέτες, δακτυλήθρες, κουμπιά, φρούτα κι άλλα. Μερικές φορές το κανάτι μπορούσε να το γεμίσει με νερό και ένα μικρό παιδί "που είχε μάνα και πατέρα" , ενώ οι άνδρες που δεν μπορούσαν να συμμετέχουν, έδιναν στις μητέρες ή συζύγους τους προσωπικά αντικείμενα να τα ρίξουν στο κανάτι και να μάθουν το ριζικό τους. Σκέπαζαν το κανάτι, συνήθως με ένα κόκκινο πανί και το σφράγιαζαν, αφήνοντάς το όλη τη νύχτα έξω, κάτω από τα άστρα και το έπαιρναν ανήμερα του Κλήδονα, προτού να βγει ο ήλιος.

Όπως αναφέρει η Ασπασία Γκίκα  στον "Κήρυκα της Αίγινας", στην Κυψέλη συνήθιζαν να φτιάχνουν αρμυροκούλουρα, δηλαδή κουλούρια με πολύ αλάτι, τα οποία αφού τα έψηναν, τα έτρωγαν χωρίς να πιούν νερό. Πήγαιναν για ύπνο κατόπιν και ήλπιζαν να δουν στον ύπνο τους αυτόν τον γαμπρό που θα τις ξεδιψάσει. Λογικό - μετά από τόσο αλάτι - να έβλεπαν κάποιον νερουλά ή ιδιοκτήτη πηγαδιού με πολύ και καλό - χωνευτικό νερό!!!