Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Οι Άγιοι Ανάργυροι στη θάλασσα

   Θαλασσοδαρμένο το ολόλευκο εκκλησάκι των Αγίν Αναργύρων στο Λιβάδι, στον παραλιακό δρόμο της Αίγινας προς τη Σουβάλα γιορτάζει σήμερα σημαιοστολισμένο και λαμπερό κάτω από τον ήλιο του καλοκαιριού.  

  Πρώτη του Ιουλίου σήμερα. Επίσημη πρώτη των καλοκαιρινών διακοπών για πολλούς Έλληνες. Η μεγάλη ημέρα της εορτής των Αγίων δεν είναι απλά μια πρωτομηνιά, αλλά συνιστά και ένα ευλαβικό προσκύνημα στου ιατρούς Αγίους των οποίων το έλεος και τη βοήθεια προσμένουν πλήθος προσκυνητών και ευλαβών πιστών, που πλημμύρισαν τον περιβάλλοντα χώρο του, παρακολουθώντας κατανυκτικά τον Εσπερινό το βράδυ και τη Θεία Λειτουργία σήμερα το πρωί. Μεγάλοι και μικροί, από όλα τα σημεία της Αίγινας, μαζί τους και οι πρώτοι παραθεριστές. Ευχές για "καλό μήνα", "καλές διακοπές", "καλό καλοκαίρι"  ακούγονταν κάτω από τα κλαδιά  των δέντρων, ενώ o  δρόσιζε  τα μέτωπα και τις καρδιές.


   Ένα από τα πολλά και αγαπημένα καλοκαιρινά πανηγύρια του λαού μας.
  Τέτοια μέρα πανηγυρίζει και το ομώνυμο εκκλησάκι στην περιοχή του "Σκέτου" στις Πολλές Ελιές, αλλά και αυτό  στην περιοχή "Μπαρού"  στο Μεσαγρό. Τέλος μεγάλο πανηγύρι γίνεται στο Αγκίστρι, όπου γιορτάζει η μεγάλη καινούργια ολόλευκη εκκλησία που βρίσκεται στη Σκάλα, σχεδόν στην αμμουδιά της παραλίας.
  Καλό μήνα.


Διακοπές στην Αίγινα

   Μας αποχαιρετά  σήμερα ο θεριστής Ιούνης και τη θέση του θα αναλάβει ο αλωνάρης Ιούλης. Μας αποχαιρετά λοιπόν και αυτό σηματοδοτεί και επίσημα την έναρξη των καλοκαιρινών διακοπών. Εμείς ας υποδεχτούμε τις διακοπές με μια σπάνια φωτογραφία από την εμβληματική ταινία του '50 "Διακοπές στην Αίγινα". Ασπρόμαυρη βεβαίως με τη δροσιά της νεαρής ηλικίας της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Ανδρέα Μπάρκουλη, που εδώ τους βλέπουμε φωτογραφημένους μέσα στο εκκλησάκι του Αη - Νικόλα στο λιμάνι της Αίγινας. Μια πολύ παλιά ταινία, με αφελές σενάριο θα έλεγε κανείς, που όμως  άγγιξε χιλιάδες θεατές και σήμερα ακόμα όταν προβάλεται από την τηλεόραση αιχμαλωτίζει πολλά μάτια. Κάτι η ομάδα  των καλών ηθοποιών που εξελίχθηκαν σε πρώτα ονόματα, κάτι η νοσταλγία, η αθωότητα και η φρεσκάδα, μα κυρίως η πανέμορφη φωτογραφία της παραλίας , των στενών δρόμων, των παλαιών πλοίων, των ακρογιαλιών της Αίγινας. Μια ταινία που γυρίστηκε Σεπτέμβριο όταν οι παραθεριστές είχαν φύγει και γι' αυτό επιστρατεύτηκαν πολλοί ντόπιοι νέοι και νέες εκείνης της εποχής, όπως αναφέρει στο βιβλίο της "ΑΙΓΙΝΑ" η κ. Μαίρη Γαλάνη - Κρητικού. Αξίζει κανείς να δει αυτή την ταινία για να καταλάβει πόσο όμορφη ήταν η Αίγινα και πόσο έχει αλλοιωθεί η εικόνα της μετά από 60 χρόνια. Για όσους λοιπόν επιμένουν να κάνουν ακόμα "Διακοπές στην Αίγινα"
         Καλό καλοκαίρι.

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Οι Άγιοι Απόστολοι στα Πλακάκια


  Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος είναι το πανέμορφο ξωκλήσι που συναντά το βλέμμα του ταξιδιώτη καθώς το πλοίο πλησιάζει προς το λιμάνι της Αίγινας. ένα γραφικό εκκλησάκι σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Εκείνης που πολλοί πρόσφυγες από τα κατεστραμμένα Ψαρά το 1822 κατέφυγαν στην γαλήνια αγκαλιά της Αίγινας. Και μεγαλούργησαν με την εργατικότητά τους και το φιλο- πρόοδο του χαρακτήρα τους. Μέσα στην εκκλησούλα ο απλός προσκυνητής θα διαβάσει πάνω από την πόρτα του ιερού ότι το μικρό τέμπλο είναι προσφορά της κοινότητας των Ψαριανών στην Αίγινα τα χρόνια εκείνα. Ένα από τα πολλά έργά τους, όπως και ο πρώτος φάρος που είχαν τοποθετήσει στον Αη - Νικόλα το Θαλασσινό. 
   Σήμερα η εκκλησία των Πέτρου και Παύλου μαζί με το μοναχικό φάρο κατευοδώνουν τους ναυτικούς και τους ταξιδιώτες της Αίγινας, ενώ ο προαύλιος χώρος  τους είναι  αγαπημένος χώρος περιπάτου και ρεμβασμού.

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Οι Άγιοι Απόστολοι στο Μποριατάδο

 Μέσα σε μια καταπράσινη ρεματιά στο Μποριατάδο, στους πρόποδες του βουνού Δραγωνέρα στα ανατολικά της Κυψέλης, βρίσκεται  το άγνωστο από τους πολλούς και γι' αυτό άγνωστο ξωκκλήσι των Αγίων Αποστόλων που εορτάζει αύριο Σάββατο 29 Ιουνίου. Το σημείο είναι πανέμορφο, εκεί στραγγίζει το νερό που κατεβαίνει από το βουνό, γι' αυτό στην περιοχή υπάρχουν αρκετές στέρνες και πηγάδια. Το εκκλησάκι είναι απλά πανέμορφο. Γνήσιο δείγμα νησιώτικου κτίσματος, κάτασπρο, θολωτό  συντροφεύεται από ένα κυπαρίσσι στο ιερό του. Κοντά του βρίσκεται και το άλλο μεγαλύτερο ξωκκλήσι της Ανάληψης. Για όσους θέλουν να σκαρφαλώσουν μέχρι εκεί θα πρέπει να ακολουθήσουν το δρόμο που φτάνει μέχρι την παλιά ταβέρνα "Κελάρι". Από κει βρίσκεται σε απόσταση περίπου 100 μέτρων.


Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Ο "κλήδονας" στο Φάρο του Μπούζα

    Η εορτή του Αι -Γιαννιού στις 24 Ιουνίου είναι συνδεδεμένη με τις φωτιές που άναβαν στις παλιές γειτονιές, με τα έθιμα του κλήδονα και το αμίλητο νερό. Φέτος η εορτή αυτή "πνίγηκε" διότι συνέπεσε με την εορτή του Αγίου Πνεύματος τη Δευτέρα 24 Ιουνίου. 
   Στην Κυψέλη της Αίγινας την ημέρα αυτή πανηγυρίζει ένα πολύ όμορφο και γραφικό εκκλησάκι στην περιοχή "του Κάλαβρου" όπως λεγόταν παλιά, κοντά στο σπίτι του κ. Δ. Μούρτζη πρώην Δημάρχου. Ένα ξωκλήσι που περιστοιχίζεται από κυπαρίσσια, με υπέροχη θέα και μια ποταμιά στα δυτικά  του.
  Όπως αναφέρει η Ασπασία Γκίκα  στον "Κήρυκα της Αίγινας", στην Κυψέλη συνήθιζαν να φτιάχνουν αρμυροκούλουρα, δηλαδή κουλούρια με πολύ αλάτι, τα οποία αφού τα έψηναν, τα έτρωγαν χωρίς να πιούν νερό. Πήγαιναν για ύπνο κατόπιν και ήλπιζαν να δουν στον ύπνο τους αυτόν τον γαμπρό που θα τις ξεδιψάσει. Λογικό - μετά από τόσο αλάτι - να έβλεπαν κάποιον νερουλά ή ιδιοκτήτη πηγαδιού με πολύ και καλό - χωνευτικό νερό!!!
   Υπάρχουν ιδιαίτερα έθιμα σε πολλά χωριά  της Αίγινας, ακόμα και στα πιό ορεινά. Έθιμα που πάντα είχαν να κάνουν με την τύχη των ανύπαντρων κοριτσιών, οι οποίες έτρεχαν  στο κοντινό πηγάδι, έριχναν μέσα σε αυτό λουλούδια, το σκέπαζαν  με ένα  κόκκινο πανί και κάποια μεγαλύτερη γυναίκα κοιτώντας μέσα  στο πηγάδι  τους έλεγε ποιόν θα παντρευτούν.
    Το πηγάδι με άλλα  λόγια  κράταγε  το ρόλο που έχει σήμερα  το facebook.  Μη ξενάμε  ότι ακόμα  δεν είχε ανοίξει η Ρέμβη και το Heaven,  τι άλλο καλύτερο να κάνουν τότε  τα κορίτσια!!!
   Πέρα  όμως  από αυτούς  τους  συνειρμούς, η  παράδοση είναι παράδοση και χθες  το βράδυ ο Σύλλογος  Γυναικών Αίγινας  μας θύμισε  το έθιμο  του Κλήδονα  στην ειδυλιακή τοποθεσία του Φάρου του Μπούζα απ' όπου και η φωτογραφίες.

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Χαλικιάδα

    Βασικό της χαρακτηριστικό το χρώμα των νερών και τα χαλίκια. Μια απομονωμένη παραλία ιδανική για ήσυχο κολύμπι και ξεκούραση. Η παραλία αυτή έχει το δικό της μύθο. Δεν βρίσκεται μακρυά μας. Είναι δίπλα μας. Στο Αγκίστρι. Για να πας ως εκεί χρειάζεται να περπατήσεις από τη Σκάλα,  ακολουθώντας το δρόμο προς Αριστερά. Ένας δρόμος που γρήγορα γίνεται μονοπάτι μέσα στο δάσος. Η πεζοπορία και η ομορφιά του τοπίου θα σας αποζημιώσει.

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Επεμβάσεις στις παραλίες

     Αν κάτι θα χαρακτηρίσει το καλοκαίρι του 2013 για την Αίγινα, αυτό θα είναι οι επεμβάσεις στον αιγιαλό του νησιού. Και με τη λέξη αιγιαλός οριοθετείται η περιοχή από τον παραλιακό δρόμο προς τη θάλασσα. Κάποιοι λοιπόν θεώρησαν σωστό να "καθαρίσουν" ή "αποψιλώσουν" το χώρο μπροστά από το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων στον παραλιακό δρόμο προς Σουβάλα. Δεν ξέρουμε τους λόγους. Μάλλον τους φανταζόμαστε. Όπως επίσης δεν ξέρουμε από ποιόν πήραν την άδεια ή την ευλογία.
   Παρόμοια ενέργεια προηγήθηκε και στην παραλία μπροστά από το παραλιακό βενζινάδικο προς Καβουρόπετρα. Τελικά ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει. Θα περίμενα όμως να υπήρχε αντίδραση και  σε αυτές  τις περιπτώσεις. Μπορεί οι περιοχές αυτές να μην γειτνιάζουν με αρχαιολογικούς χώρους, ωστόσο αξίζουν κι αυτοί  της προστασίας και τους ενδιαφέροντος μας. Γιατί αλλιώς αλλοιώνεται το παραλιακό μέτωπο του νησιού.


Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Ηλιοβασιλέματα

 Ηλιοβασιλέματα. Έτσι μας αποχαιρετά το τριήμερο με έναν πυρωμένο ήλιο που χαρίζει εκτυφλωτικές πορτοκαλί ανταύγειες πάνω από το Σαρωνικό. Τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα τα προσφέρει και η Αίγινα. Μην τρέχετε μακρυά. Συλλάβαμε τον βασιλιά ήλιο λίγο πριν κρυφτεί  πίσω από τα βουνά της Κορινθίας. Στην περιοχη Παρατηρητήριο της Κυψέλης.

Ι. Μ. Αγίας Τριάδος Ύδρας



   Η Μονή της Αγίας Τριάδας είναι κτισμένη στην κορυφή του βουνού πάνω από το Μανδράκι, εκεί που κατέληγε ο δρόμος που κατασκεύασε η Δημογεροντία της Ύδρας τον 18ο αιώνα.
    Το μοναστηριακό συγκρότημα παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά του ορθόδοξου τύπου μοναστηριών με την βυζαντινού ρυθμού δηλαδή εκκλησία στην μέση και γύρω της τα κτηριακά συγκροτήματα, είσοδος με καμάρα, κήπος, κτίσματα με τραπεζαρία, βιβλιοθήκη, κελιά, ξενώνας κλπ.
    Η ανέγερση της Μονής προσδιορίζεται το 1704 με κτήτορα της, τον ιερέα Αντώνιο Οικονόμου. Ο ιερέας Αντώνιος Οικονόμου άφησε όλη του την περιουσία στη Μονή της Αγίας Τριάδας με διαθήκη του το 1736 (πληροφορία από το Αρχείο της Ύδρας). Για τον ιερέα Αντώνιο, ο Αντ. Λιγνός (Δήμαρχος Ύδρας, Ακαδημαϊκός, ιστορικός και γιατρός),  έχει την άποψη ότι δεν ήταν ιερέας αλλά κτήτορας της Αγίας Τριάδας και ήταν ο παππούς του μετέπειτα πλοιάρχου που κήρυξε την επανάσταση στην Ύδρα, καπετάν Αντώνη Οικονόμου.
       Ο Παρθένιος υπήρξε ηγούμενος της Μονής στα τέλη του 18ου αιώνα  και ο Χρύσανθος Καρατζάς (1839-1884), ήταν αυτός που επισκεύασε το Μοναστήρι γιατί είχε ερειπωθεί και αγόρασε την γη γύρω από αυτό.
     Στην διάρκεια του Επαναστατικού Αγώνα  του 1821 η Μονή της Αγίας Τριάδας πρόσφερε οικονομική υποστήριξη στους αγωνιζόμενους Έλληνες. Το 1825, ο Τσάμης Καρατάσσος αρχηγός ομάδας επαναστατημένων Ελλήνων οχύρωσε το Μοναστήρι για απόκρουση τυχόν εισβολής. 
Μια μεγάλη σε ένταση θύελλα το 1915, έκανε φοβερές καταστροφές στην Αγία Τριάδα αφού κατέστρεψε τον τρούλο και ένα μεγάλο μέρος της στέγης του καθολικού. Το 1916 ο μεγάλος Υδραίος ευεργέτης Γκίκας Ν. Κουλούρας αποκατέστησε με δικά του  έξοδα τις ζημιές της Μονής. 
Την τετραετία 1970-1974 έγινε ανακαίνιση στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδας με την επίβλεψη του μακαριστού μητροπολίτη Ύδρας Ιερόθεου και εκείνη μάλιστα την εποχή μετατράπηκε σε Οίκο Πατερικής Διακονίας.   Το μοναστηριακό συγκρότημα παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά του ορθόδοξου τύπου μοναστηριών με την βυζαντινού ρυθμού εκκλησία στην μέση και γύρω της τα κτηριακά συγκροτήματα, είσοδος με καμάρα, κήπος, κτίσματα με τραπεζαρία, βιβλιοθήκη, κελιά, ξενώνας κλπ. Οι εικόνες του ναού πιθανότατα να έχουν αγιογραφηθεί από τον Υδραίο αγιογράφο Καρατζά. 
      Τα τελευταία χρόνια ο εφημέριος της ιστορικής ενοριακής εκκλησίας της «Υπαπαντής του Κυρίου» της Ύδρας  π. Θεόδωρος Θεοδοσίου λειτουργεί την Μονή και είναι η «κινητήριος δύναμη» για την συντήρηση, την προστασία και την λειτουργία του Μοναστηριού.



Από τηη ηλεκτρονική σελίδα: "Υδρας πολιτεία"

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Η Αγία Τριάδα στον αρχαίο ελαίωνα της Αίγινας

    Σήμερα Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος στην Αίγινα δεν εορτάζουν μόνο ο ενοριακός ναός στο Βαθύ, ούτε η Ι. Μονή του Αγίου Νεκταρίου, την οποία ο Άγιος αφιέρωσε στην Αγία Τριάδα. Επίσης εορτάζει ένα πανέμορφο εκκλησάκι μέσα σε ένα μικρό αλσύλιο στην περιοχή Λιβάδι, (στο ελαιοτριβείο του Χατζόπουλου). Κυρίως όμως εορτάζει το ξωκλήσι  που βρίσκεται στον Ελαιώνα. Ο Ελαιώνας είναι μια περιοχή στους πρόποδες του Όρους, γεμάτος γέρικες αιωνόβιες ελιές. Πρόσβαση σε αυτήν την περιοχή υπάρχει μόνο από τη δεύτερη παραλία Μαραθώνα. Το τοπίο είναι μοναδικό. Το εκκλησάκι είναι άγνωστο ακόμα και σε πολλούς παλαιούς Αιγινήτες. Στην περιοχή υπάρχουν άλλα δύο ξωκλήσια, μια αρχαία στέρνα και αρκετές στάνες. Αν θελήσετε να επισκεφθείτε τον Ελαιώνα θα πρέπει να ξέρετε ότι θα πρέπει να οπλιστείτε με αρκετό κουράγιο για περπάτημα το οποίο όμως θα σας χαρίσει την εμπειρία μιας φύσης αλλοιώτικης για την Αίγινα

Κούνια που τους .....κούναγε


     

   Στη γειτονιά  επικρατούσε ησυχία. Οι τηλεοράσεις έπαιζαν κάποιο τούρκικο ενώ στην παραλία λίγοι λουόμενοι απολάμβαναν το απογευματινό τους θαλάσσιο λουτρό. Ο μεσήλικας κύριος με την άσπρη φανέλα άνοιξε αποφασιστικά την εξώπορτα του εξοχικού και έσπρωξε με δύναμη την κούνια μέχρι τον κάδο. Την άφησε εκεί. Η ώρα ήταν επτά και δέκα περίπου, Κυριακή 23 Ιουνίου 2013. Η ιστορία της ξύλινης κούνιας τελείωσε εδώ. Δίπλα στα σκουπίδια.  Οι πρώην ιδιοκτήτες της την ξεφορτώθηκαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Τους ήταν άχρηστη πλέον. Ότι μωρό είχε να κουνήσει και να κοιμήσει  το κοίμησε. Μεγάλωσαν κι αυτά τα σκασμένα. Δε σεβάστηκαν ούτε τα χρόνια της, ούτε  τις πάλαι ποτέ υπηρεσίες που πρόσφερε, ούτε την ιστορία  της.  Από απόψε βρίσκεται δίπλα σε έναν κάδο στον παραλιακό δρόμο προς Σουβάλα, λίγο πριν τους Αγίους Αναργύρους. Είναι ξύλινη, γερή - όπως δείχνει η φωτογραφία - με συρταράκια από κάτω, και διαθέτει στρώμα και ροδάκια. Μετακινείται εύκολα.
   Αυτή τη στιγμή μπορεί να την έχει πάρει κάποιος. Αν όχι θα ξεροσταλιάσει για μέρες μέχρι να καταλήξει στη Σκοτεινή. Κι αν πιστεύει στην καύση των νεκρών μπορεί να της τύχει και μια αποτέφρωση.
   Όπως καταλαβαίνετε το θέμα μας δεν είναι η παροπλισμένη κούνια, αλλά  τα σκουπίδια.  Τα  εξοχικά  δέχθηκαν  τους πρώτους παραθεριστές και οι εργασίες ανακαίνισης , συντήρησης και καθαριότητας ξεκίνησαν. Μαζί με αυτές  και η προσπάθεια να απαλλαχτούμε από κάθε τι το περιττό. Το έργο το βλέπουμε κάθε χρόνο. Είναι ο κύκλος αυτός που θέλει με τον ερχομό των παλαιών ή άχρηστων συσκευών της κύριας κατοικίας να εκπαραθυρώνονται τα παλαιότερα του εξοχικού της Αίγινας. Αποτέλεσμα να αντικρίζουμε και πάλι μπαούλα, κομοδίνα, καναπέδες και ηλεκτρικές συσκευές, στρώματα και πολλά άλλα δίπλα στους κάδους. Σε τίποτα όμως δεν φταίμε εμείς και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αναπνέουμε, να αντικρίζουμε και να απολαμβάνουμε αυτό το θέαμα. που βάζει σε κίνδυνο και τη δημόσια υγεία.

Της γονατιστής....



    Επτά εβδομάδες μετά την ημέρα του Πάσχα, η Πεντηκοστή σε χρόνο που θεωρείται σαν ένα και που σε όλες τις ακολουθίες των ημερών δεν γονατίζαμε, όπως δεν γονατίζουμε στην Αναστάσιμη ακολουθία κάθε Κυριακής. Σήμερα λοιπόν, μετά τη λειτουργία, στον “εσπερινό της γονατιστής”, ευλογείται η πρώτη μετά το Πάσχα γονυκλισία, εξ ου και η μεγάλη γιορτή λέγεται και “της Γονατιστής”. Μιά μέρα μετά το μέγα Ψυχοσάββατο του “ροσαλιού το Σάββατο” που “να πάει και να μην έρθει”, οι ψυχές, που ήταν κατά τη θρησκευτική παράδοση κοντά μας, γυρνάνε στη θέση τους, στον άλλο κόσμο..
      Έγραψε  στίχους ο Κ.Χ.Μύρης και τραγούδησε ο Νίκος Ξυλούρης, σε μουσική Γ.Μαρκόπουλου, που ακούμε:
Τη μέρα της Πεντηκοστής,
τη νύχτα της γονατιστής
πάν’ οι ψυχές και κάθονται
βουβές στα περιβόλια.
Τρυπώνουν στις κρυφές γωνιές
μαζί με τις αράχνες
και μας κοιτούν αμίλητες
αθώρητες και μόνες.


      Κυριακή της Πεντηκοστής λοιπόν σήμερα. Πενήντα ημέρες από το Πάσχα. Μια από τις μεγαλύτερες Δεσποτικές εορτές της Εκκλησίας που θεωρείται και ως η γενέθλιος ημέρα της, διότι με τον ερχομό και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές, ξεκίνησε το μεγάλο ιεραποστολικό έργο του Ευαγγελισμού των Εθνών, της διάδοσης του Ευαγγελίου σε όλο τον κόσμο. Συγχρόνως εγκαινιάζεται η Αγιοπνευματική περίοδος  στη ζωή της Εκκλησίας, διότι το Πνεύμα το Άγιο καθοδηγεί τα βήματα των Αποστόλων και όλων των μαθητών του Χριστού "εις πάσαν την αλήθειαν". Είναι η εποχή όπου δρα, φωτίζει, οδηγεί το Τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Άγιο Πνεύμα. Αυτήν την Κυριακή οι παλαιότερες γυναίκες την αποκαλούσαν ως Κυριακή  της "γονατιστής" διότι έπρεπε να γονατίσουν όταν ο ιερέας διάβαζε  τις ευχές  της γονυκλισίας  στα μισά περίπου της ακολουθίας του Εσπερινού της Εορτής.

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

«Πάμε από την αρχή, για τα βασικά…. Ξεκινάμε από το Α, όπως Αλληλεγγύη και Αισθητική»



     
«Πάμε από την αρχή, για τα βασικά…. Ξεκινάμε από το Α, όπως   Αλληλεγγύη και Αισθητική»…
  Ο Δ. Ποταμιάνος καταπιάνεται στο νέο του βιβλίο : "Αλληλέγγυες μέρες" από τις εκδόσεις Ποταμός, με το μεγάλο επίκαιρο και επιτακτικό όσο ποτέ θέμα της συνεργασίας των ανθρώπων. Της ποιότητας ζωής που την καθορίζουν οι συνιστάμενες της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, της προσφοράς.
  Από την πρώτη γραμμή επισημαίνει ότι «η  Αλληλεγγύη έχει επιτέλους ξανά μεγάλη πέραση στις μέρες μας» . Όμως αμέσως διαχωρίζει τη θέση του και στέκεται αρνητικά έως και κριτικά απέναντι στη μόδα της φιλανθρωπίας έτσι όπως ασκείται  στις μέρες μας. Αντ’ αυτής προτείνει  στην πράξη  το καθαρό και ανόθευτο βίωμα  της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της συν- δημιουργίας, της συνεργασίας πέρα και μακριά από τις φόρμες των κρατικών και μη κυβερνητικών οργανώσεων, των κατά  τόπους συσσιτίων αλλά και των δράσεων ανάλογων συλλόγων. Για ενίσχυση των όσων αναφέρει, παραθέτει ένα απόσπασμα άρθρου από την εφημερίδα «Νέα Εποχή»: «… από τις αναζωογονημένες περιφερειακές κοινότητες είναι που μπορούμε να περιμένουμε τις πιο δόκιμες και απολαυστικές συνάμα πρωτοβουλίες…. Και να η ευκαιρία σου (και η δική μου) να δράσουμε συλλογικά (με αίσθημα ατομικής ευθύνης) για να καταφέρουμε κάτι καλύτερο…. Όχι ο καθένας το βιολί του, Ορχήστρα να γίνουμε... Με τιμή Νεόπτωχος». Θεωρεί ο συγγραφέας ότι  η αλληλεγγύη  είναι σύμφυτη με την εξελικτική πορεία  του ανθρώπου. Είναι στοιχείο που διακρίνει τον άνθρωπο, τον ξεχωρίζει και του δίνει προοπτική και εξέλιξη. Διαβάζοντας τα κείμενα  του, έχεις  την εντύπωση ότι η γραφίδα  του είναι εμποτισμένη από το πνεύμα του Μακρυγιάννη, άλλωστε  γίνεται αναφορά  στο «ΝΕΟ ΕΜΕΙΣ» και συγχρόνως αποστάζει  την εμπειρία από των «Ελλήνων τις κοινότητες»  που κατόρθωσαν χάρη στο πνεύμα αυτό της αλληλεγγύης και της αρμονικής συμβίωσης του καθημερινού «δουναι και λαβείν  της ανταλλακτικής οικονομίας» να ξεπεράσουν τις όποιες δυσκολίες και να επιζήσουν είτε στην Τουρκοκρατία, είτε στη Μικρασία, στη Σμύρνη, στη Κωνσταντινούπολη, στη Θεσσαλονίκη. Είναι το βίωμα των προσφύγων του ’22 ή του ΄55 που μετάγγισαν την ελλαδική κοινωνία με τις αξίες  του πλούσιου κοινοτικά πολιτισμού τους και φύσηξαν έναν άλλον αέρα στις γειτονιές  της Δραπετσώνας, της Κοκκινιάς, της Καισαριανής του Βύρωνα. Εκεί που το καθημερινό φαγητό μπορεί να προερχόταν από το τσουκάλι της γειτόνισσας, ή το φουρνάκι της , όταν έφτιαχναν πίτες, ψωμιά, κάποιο γλυκό ή ακόμα και κρασί. Δοκίμαζε όλη η γειτονιά, έτρωγαν όλοι.
    Στο σημείο αυτό να καταθέσω  μια σκέψη που μου δημιούργησε η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου που έγινε στη Θεσσαλονίκη από τη δημοσιογράφο Μαρία Χούκλη και το δήμαρχο της πόλης κ. Γιάννη Μπουτάρη. Ρώτησα τον κ. Ποταμιάνο αν αυτό ήταν σχεδιασμένο και μου απάντησε ότι ήταν σύμπτωση. Και σκέφτομαι ότι δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος τόπος, καλύτερη πόλη, πιο ταιριαστή ατμόσφαιρα από τη Θεσσαλονίκη, μια πόλη στην οποία έζησαν αρμονικά και εν αλληλεγγύη  Αρμένιοι Εβραίοι, Σλάβοι, Έλληνες Τούρκοι, Πόντιοι, άνθρωποι με διαφορετική γλώσσα, θρησκεία, ήθη έθιμα, πολιτισμό.

   Μιλάμε για τις μικρές και μεγάλες κοινότητες που μπορούσαν να αυτοδιαχειρίζονται, να αντιμετωπίζουν τα όποια μικροπροβλήματα, να βρίσκουν πρακτικές και έξυπνες λύσεις για τα καθημερινά, που στόχευαν και στην κοινωνική συσπείρωση και αλληλεγγύη. Είναι αυτές οι κοινότητες που μας κατήργησε η Ευρώπη.
     Ωστόσο σε κάποια σημεία δεν μπορείς να μην εντοπίσεις  και επιδράσεις από τη μακραίωνη  Ορθόδοξη Πατερική Θεολογία και Ανθρωπολογία όταν διαβάζεις τη φράση: « Είναι χρέος του κάθε ατόμου η προσπάθεια να μπει στη θέση του άλλου, να νιώσει στο πετσί το κάθε τι που τον κάνει να υποφέρει… χωρίς να του διαφεύγει η παραμικρή λεπτομέρεια». Μια  άποψη που μας υπενθυμίζει τα Φιλοκαλικά κείμενα και την εκκλησιαστική εμπειρία άλλων αιώνων.
   Ο συγγραφέας συχνά – πυκνά  με αφορμή την επικαιρότητα δεν παραλείπει να σχολιάσει αλλά  και να καταθέτει την άποψη του για  το διαδίκτυο, την παιδεία και τα μαθήματα των σχολείων, την πολιτική, τις τρέχουσες συνήθειες, δεν παραλείπει να εκθειάσει κινήσεις και πρωτοβουλίες όπως του ΠΕΛΙΤΙ, ή τις «δικτυακά οργανωμένες πλέον συνδημιουργικές πρωτοβουλίες, εκτεινόμενες από το πεδίο των καινοτόμων παραγωγικών πρακτικών σε αυτό της συνεργατικής κατανάλωσης»
 Ακόμα να κάνει αναφορές στην αγαπημένη του Αίγινα και  τους εδώ φίλους του, και φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε προσθέτει στο τέλος και κάποιες σύντομες συνταγές.

   Όμως δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι  μέσα από τα γραπτά του αναδεικνύεται ένας μεγάλος ερευνητής, στοχαστής  και επιστήμονας ο οποίος παραθέτει πλήθος αναφορών σε κείμενα και ρήσεις μεγάλων συγγραφέων για να στηρίξει τις απόψεις του. «Ένας αναγεννησιακός στροβιλισμός χωνεμένων γνώσεων που αποτυπώνονται στο χαρτί με ωραία ελληνικά και ρέουσα γλώσσα», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Μαρία Χούκλη.
   Ένας μήνυμα αισιοδοξίας απορρέει από το γραπτό του όταν λέει ή μάλλον  προβλέπει  ότι «οι επόμενες γενιές θα είναι πιο ομαδικές»  ή  κλείνοντας τον πρόλογό του γράφοντας ότι: « Αντί να επιχειρούμε πεισματικά να ελέγξουμε τις δύστροπες, επιθετικές και κακόβουλες ορμές μας, ας προσπαθήσουμε καλύτερα να εδραιώσουμε θεσμούς που αξιοποιούν το περίσσιο απόθεμα ευγένειας που επίσης υπάρχει μέσα μας».