Ο Ιωάννης Δέδες εκθέτει στον Ιανό

   Μπορεί η Αίγινα να ετοιμάζεται να εορτάσει τα Κούλουμα, ο Αιγινήτης όμως εικαστικός  Ιωάννης Δέδες ετοιμάζει τη συμμετοχή του στην Ομαδική Έκθεση που οργανώνεται στην αίθουσα Τέχνης Ιανός και έχει ως κεντρική ιδέα την ποίηση. Η έκθεση εγκαινιάζεται την Τρίτη 4 Μαρτίου και ώρα 20.30 μ. μ. και θα διαρκέσει ως τις 29 Μαρτίου.

   Είχαμε  την ευκαιρία να δούμε από κοντά τις δημιουργίες του κ. Δέδε και να συζητήσουμε μαζί του "Εν πλώ" προς τον Πειραιά. Τα έργα του είναι εμπνευσμένα από την ποίηση του Χάιντεγκερ.

   Ευχόμαστε καλή επιτυχία.

Διαγωνισμός αμφίεσης και στα κάρβουνα σουβλάκια

 Η γριά, ο γέρος, η Μίνι Μάους, ο Μπομπ Μάρλεϋ, ο πειρατής, η πειρατίνα, ο πίθηκος, η ινδιάνα, ο μπάρμπα-στρουμφ,  το γεροντοπαλίκαρο, ο κατάκοιτος και άλλοι πολλοί διαγωνίστηκαν στο διαγωνισμό αποκριάτικης αμφίεσης  στο 2ο Γυμνάσιο ο οποίος έλαβε χώρα μετά τα ομαδικά παιχνίδια στο προαύλιο του σχολείου. Οι εικονιζόμενοι είναι οι φιναλίστ.

  Νικητές του διαγωνισμού - δια βοής - ο πειρατής (Τζίτζης Λεονάρδος) και η γιαγιά (Μελιώ Κουζούπη)

   Παράλληλα  ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων  σε μια μεγάλη ψησταριά στο προαύλιο του σχολείου ετοίμασε  και πρόσφερε  στους μαθητές πολλά σουβλάκια  και  αναψυκτικά. Ακολούθησε χορός στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου.

Απόκριες στο 2ο Γυμνάσιο Αίγινας στην Κυψέλη (1)

   Τελευταία ημέρα πριν από το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας και στο Γυμνάσιο τςη Κυψέλης συνεχίζουμε την παράδοση που θέλει αυτή την ημέρα να διοργανώνονται αθλοπαιδιές με παλιά παιδικά ομαδικά  παιχνίδια

 Διελκυνστίδα, τσουβαλοδρομίες, πατατοδρομίες, σκυταλοδρομίες. Με πολύ κέφι. ζωντάνια και χαρά.

Αποκριές στην παλιά Αίγινα

Να κι ένας Ντηνιακός πέντε τρίχες είχε αυτός

Ντηνιακέ μου πολυγένη από πούθε κατεβαίνεις;

Απ’ την πόλη κατεβαίνω και στη Βενετιά πηγαίνω

Πάω να ψωνίσω χτένια που με φάγανε τα χτένια.

(παραδοσιακό αποκριάτικο τραγούδι της Αίγινας από το αρχείο της Μέλπω – Μερλιέ, Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Αίγινας)

  Το παραπάνω είναι ένα κωμικό τραγούδι της Αίγινας. Τις αποκριές (όπως και σε όλη την Ελλάδα) γίνονταν πολλά γλέντια στο νησί μας. Οι μασκαράδες, οι ονομαστοί μουσούδοι ήταν άνθρωποι αλλόκοτα ντυμένοι με παλιόρουχα, μουντζούρες στο πρόσωπο, κρεμασμένα τσουβάλια στην πλάτη, που προκαλούσαν το γέλιο στους μεγάλους και τον τρόμο στα παιδιά. Όλοι οι νοικοκυραίοι τους περίμεναν να τους επισκεφτούν, να τους κεράσουν ένα ποτήρι κρασί και με τα καμώματά τους να γελάσουν με τη ψυχή τους. Τα αποκριάτικα τραγούδια τα τραγουδούσαν και τα χόρευαν από την Κυριακή του «Τελώνη και του Φαρισαίου», ως την  Καθαρή Δευτέρα. Τότε άρχιζε και επίσημα η νηστεία για το Πάσχα. Όλη αυτή η περίοδος – γνωστή ως Τριώδιο -  οι Αιγινήτες έπιναν και γλεντούσαν.

  Την Τσικνοπέμπτη τα μαγκάλια και οι φουφούδες άναβαν σε όλη τη γειτονιά και  με τα κρεατικά που ψήνονταν μοσχοβολούσε η γειτονιά μέχρι αργά το βράδυ. Την Κυριακή της Κρεατοφάγου η σπιτική γάλισα ή γάλος (γνωστή γαλοπούλα και το αρσενικό της) ή η κότα για τις φτωχότερες οικογένειες πρωταγωνιστούσαν στο τραπέζι. Την Τυρνοβδομάδα  το κρέας «έφευγε» από τις κουζίνες. Οι καυτές μακαρονάδες με το μπόλικο σπιτικό βούτυρο και τυρί, οι γαλόπιτες, τα ρυζόγαλα, οι τυρόπιτες είχαν την τιμητική τους. Αυτά μέχρι να έρθει η Καθαρά Δευτέρα. Οι Αιγινήτες εκείνη την ημέρα μετακόμιζαν στη θάλασσα. Λαγάνες, ελιές, κρεμμύδια, βολβοί, κριθινές κουλούρες και η «ταμιτσάνα» με το κρασί, συνόδευε το γεύμα της ημέρας.

   Ο παραδοσιακός χαρταετός φτιαγμένος από λαδόκολες που κολλούσαν  με ψαρόκολλα (μείγμα νερού και αλευριού) πάνω σε ξύλα ή καλάμια, έκαναν τους μικρούς να ξεφαντώνουν. Οι τσακωμοί για το ποιος είχε τα καλύτερα ζύγια, την πιο μακριά ουρά και τα πιο όμορφα «σκουλαρίκια» στο αετό του, ήταν μεγαλειώδεις. Αργά το βράδυ γυρνούσαν στα σπίτια τους, το γλέντι όμως συνεχιζόταν. Οι πεταλίδες και τα καβουράκια που είχαν συλλεχθεί από τη θάλασσα, γίνονταν σπουδαίος μεζές στις ξυλόσομπες και βέβαια το κρασί έρεε άφθονο…. Οι ταχινόσουπες, ο σιμιγδαλένιος χαλβάς, τα γιαπράκια, οι λαχανίδες ήταν μέρος της βασικής διατροφής μέχρι το Πάσχα.

 Απλά χρόνια, απλοί άνθρωποι, μεγάλη παράδοση, ήθη και έθιμα όμορφα που προσπαθούν να μην τα ξεχάσουν οι μεγάλοι αλλά  να τα γνωρίσουμε και να τα συνεχίσουμε εμείς τα παιδιά.

"Φιλομένα" μια ταινία για τη συγχώρηση

  "Όλο και πιό συχνά, όλο και πιό πυκνά, ο κινηματογράφος μιλάει για τη συγχώρηση. Πριν από λίγες εβδομάδες διασχίσαμε τη 'Νεμπράσκα" του Αλεξάντερ Πειν, ένα μαυρόασπρο τοπίο στο οποίο ανοίγει μια βεντάλια λεπταίσθητων συναισθηματικών αποχρώσεων, για τις οικογενειακές σχέσεις, την αποδοχή και την κατανόηση. Ο 70χρονος, βρετανικής κοπής και σχολής Στίβεν Φριαρς παίρνει το κακό ως δεδομένο, αυτή είναι η βάση εκκίνησης, κΑι μας συμφιλιώνει με την απεχθή όψη του μέσα από την πορεία της ηρωίδας του. Η συγχώρηση απελευθερώνει, μας βοηθάει να δούμε τον εαυτό μας, να είμαστε περισσότερο ανεκτικοί με τον άλλον. Σε έναν κόσμο που καλπάζει οργισμένος, φοβισμένος, ταπεινωμένος, ετοιμοπόλεμος, πολλαπλασιάζοντας το μίσος και τους εχθρούς, ο κινηματογράφος αντιτάσσει τη θαλπωρή των αισθημάτων. Όχι επίπλαστων και παροδικών. Αλλά εκείνων πάνω στα οποία θεμελιώνονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Στη "Φιλομένα", ο Φρίαρς πλέκει το εγκώμιο της συγχώρησης. (απόσπασμα από  το άρθρο της Μ.Κατσουνάκη με τίτλο: "Το εγκώμιο της συγχώρησης", στην "Καθημερινή" της 23-2-14)

   Στην Αίγινα δεν έχουμε την "πολυτέλεια"  να βλέπουμε καλές ταινίες πρώτης προβολής  μέσα στο χειμώνα. Μπορούμε όμως σε μια μικρή απόδραση μας προς το κέντρο να δούμε καλό σινεμά. Και η "Φιλομένα" είναι μια τέτοια περίπτωση.

    Το σενάριο αναφέρεται στην ιστορία μιας γυναίκας η οποία προσπαθεί μετά από 50 χρόνια να βρει το γιό της, τον οποίο γέννησε όταν ήταν πολύ νέα. Οι δικοί της πούλησαν το παιδί - ήταν εξώγαμο- και την έκλεισαν σε μοναστήρι. Μετά από 50 χρόνια ταξιδεύει, ψάχνει με τη βοήθεια ενός φίλου της δημοσιογράφου και συγχωρεί όλους εκείνους που της προξένησαν αυτή τη μεγάλη απώλεια. Κι όταν στο τέλος ο φίλος της εξοργισμένος φωνάζει για την αδικία, εκείνη  του λέει ήρεμα πως αυτή του η στάση, το ξέσπασμα πρέπει να είναι πολύ εξοντωτικό. Η δύναμη της συγχώρησης και της καταλαγής έχει πρυτανεύσει.

Αντιμέτωποι με την επιλογή Λυκείου οι μαθητές

 

Στα πλαίσια του μαθήματος του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού πραγματοποιήθηκε σήμερα Τρίτη 25 Φεβρουαρίου συνάντηση ενημέρωσης με τους μαθητές και τις μαθήτριες της Γ΄ Γυμνασίου με σκοπό να ενημερωθούν για τον τύπο Λυκείου που πρόκειται να ακολουθήσουν.

Ο Υποδιευθυντής του ΓΕΛ Αίγινας κ. Ι.Πεπές και οι καθηγητές του ΕΠΑΛ Αίγινας κ. Χ.Λίτος και κ.Γ. Λέτσιος παρουσίασαν στους μαθητές τη σχολική ζωή και τις δραστηριότητες των δύο Λυκείων, τα προγράμματα που εκπονούνται, τα εργαστήρια, τους χώρους των κτιρίων και στη συνέχεια έδωσαν έμφαση στα προγράμματα σπουδών και στο ισχύον σύστημα του Νέου Λυκείου, στον τρόπο προαγωγής από τη μία τάξη στην άλλη και στον τρόπο εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Στη συνάντηση συμμετείχαν και γονείς των παδιών που έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον κάνοντας πολλές παρεμβάσεις με ερωτήσεις τους.

Η ενημερωτική αυτή συνάντηση κρίνεται αναγκαία και πραγματοποιείται κάθε χρόνο ώστε οι μαθητές να έχουν πλήρη γνώση των τύπων του Λυκείου και να κάνουν έγκαιρα τη σωστή επιλογή.

Όμορφη Αίγινα

    Μια από τις παλαιότερες και χαρακτηριστικότερες καρτ - ποστάλ της Αίγινας των αρχών της δεκαετίας του '70. Το νέο λιμάνι δεν έχει ακόμα γίνει, δύο μεγάλα εμπορικά καΐκια μέσα στο μικρό - εσωτερικό λιμανάκι της Αίγινας, ο Άη -Νικόλας παντοτινά λευκός άρχοντας του λιμανιού και  το νεότατο τότε "Αφαία" στα καθημερινά του δρομολόγια, μόλις έχει βγει από το λιμάνι και έχει χαράξει ρότα για τον Πειραιά. Ελαφρύς καλοκαιρινός πουνέντης κτυπά τα πλευρά του και ένας πάλευκος αφρός υψώνεται. Στο βάθος η Μετώπη, το καταπράσινο Αγκίστρι χωρίς οικοδομές και  η κορυφογραμμή  της Πελοποννήσου. Όλα θυμίζουν καλοκαίρι, ξεγνοιασιά και παλιά.... ωραία Αίγινα. Την Αίγινα  των απλών ανθρώπων της νωχελικής καθημερινότητας, των μικρών διαδρομών  των μεγάλων και έντονων αναμνήσεων.

     Όμορφη Αίγινα ντυμένη στα λευκά και τα γαλάζια του ουρανού και της θάλασσας και οι γλάροι να φτερουγίζουν στα κατάρτια.............

Phillipos Hellenic goods στην Κυψέλη

Μια υπερσύγχρονη μονάδα εμφιάλωσης και συσκευασίας λαδιού λειτουργεί εδώ και λίγο καιρό στην Κυψέλη.

   Τις εγκαταστάσεις της Phillipos Hellenic Goods είχαν  την ευκαιρία να επισκεφθούν οι μαθητές της Β΄ τάξης του 2ου Γυμνασίου Αίγινας στην Κυψέλη στα πλαίσια  του μαθήματος της Τεχνολογίας συνοδευόμενοι από τον καθηγητή τους κ. Τσολάκο Γεώργιο. Οι μαθητές ξεναγήθηκαν στους χώρους της μονάδας και θαύμασαν τον τρόπο συσκευασίας και εμφιάλωσης καθώς και τα υπερσύγχρονα μηχανήματα και μέσα που έχει στη διάθεσή της η μονάδα αυτή. Αναφέρθηκε πως το λάδι που εμφιαλώνεται ελέγχεται για όλα τα συστατικά του, από το ειδικευμένο προσωπικό της μονάδας. Το λάδι προέρχεται από την Πελοπόννησο και την Κρήτη. Ο ιδιοκτήτης της μονάδας που εδώ και χρόνια έχει εγκατασταθεί στην Αίγινα, την οποία λατρεύει είναι γόνος της μεγάλης και γνωστής οικογένειας Παπαστράτου. Λάτρεψε την Αίγινα και θέλησε να δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά στο νησί, ιδρύοντας αυτή την μονάδα  που είναι φιλική προς το περιβάλλον αλλά και δίνει την ευκαιρία σε νέους Αιγινήτες να εργαστούν σε αυτήν.

   Ελπίζουμε και ευχόμαστε προσπάθειες σαν αυτή να έχουν καλή συνέχεια και να βρουν μιμητές.

Περίοδος αντίστασης στο ψέμα της μεταμφίεσης

Του μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, από το ένθετο της Δημοκρατίας για την Ορθοδοξία

22 Φεβρουαρίου 2014,

Στις μέρες μας, όπου είναι πια φανερό ότι πέφτουν οι μάσκες, οι Απόκριες δεν είναι πλέον απλώς ένα έθιμο. Είναι η φανέρωση ενός καρνάβαλου, που διαρκεί και τις 365 μέρες του χρόνου. Πιθανόν το παραλήρημα των μεταμφιέσεων να προσφέρει μια προσωρινή ανακούφιση, κυρίως μάλιστα αν συνοδεύεται και από εισαγόμενες ατραξιόν… λατινοαμερικανικής προέλευσης. Κατά βάθος όμως, χρόνο με τον χρόνο, ανακαλύπτουμε με οδύνη ότι, όταν οι Απόκριες τελειώσουν, μάσκες πολλές και πειστικές θα συνεχίσουν να κρύβουν την αλήθεια των προσώπων και των πράξεών τους.

Αυτά τα διαρκή προσωπεία κρύβουν οι αποκριάτικες μάσκες. Προσωπεία ψευδεπίγραφα, παραπλανητικά, που από την πολλή χρήση φτάνουν να αντικαταστήσουν πλήρως την αλήθεια του κάθε προσώπου και να θεωρηθούν αλήθεια.

Την ώρα που οι Απόκριες έρχονται να προσθέσουν μάσκα πάνω στη μάσκα, η Εκκλησία μάς καλεί να πάρουμε τον μακρύ και πολλές φορές επώδυνο δρόμο της αποκάλυψης του αληθινού μας προσώπου. Ακούγεται δύσκολο, κυρίως τέτοιες εποχές, το να καλεί κανείς τους ανθρώπους σε νέες υπαρξιακές περιπέτειες. Και φτάνει πολλές φορές η Εκκλησία να κατηγορείται ως εχθρός κάθε χαράς και κάθε ανεμελιάς. Να όμως που έφτασε ο καιρός να αποκαλυφθεί ότι το κυνήγι μιας εύκολης και ανέξοδης χαράς επιφυλάσσει πολλαπλάσια οδύνη και ασυγκρίτως μακρύτερο και δύσβατο δρόμο επιστροφής.

Η Εκκλησία όχι μόνον δεν είναι κατά της χαράς, αλλά τη θέλει και διαρκή, αδαπάνητη και χωρίς ημερομηνία λήξεως. Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δείχνει διαρκώς τον δρόμο της επιστροφής για συνάντηση με αυτά που διψάει ο αληθινός μας εαυτός και όχι με εκείνα που επιβάλλουν οι ρόλοι και τα πάθη μας.

Πριν από δύο εβδομάδες ένας Φαρισαίος φοράει τη μάσκα του ευσεβούς για να κρύψει την τραγωδία της αδυναμίας του να υπάρξει φίλος του Θεού και του συνανθρώπου του. Ευχαριστεί τον Θεό, κατά βάθος όμως φανερώνει γι' Αυτόν το μίσος του γι' αυτά που ο Θεός τού επιβάλλει. Φορεί τη μάσκα του ευσεβούς, κρύβει όμως την αγανάκτησή του για τον, κατά τη γνώμη του, στυγνό επουράνιο νομοθέτη. Την ίδια στιγμή οικτίρει τον τελώνη, κατά βάθος όμως θρηνεί για τη δική του μοναξιά. Φοράει τη μάσκα του φιλάνθρωπου θρησκευτικού ηγέτη, κρύβει όμως την αδυναμία του να συμπονέσει.

Την περασμένη Κυριακή ένας άσωτος γιος αποφασίζει να ξαναβρεί τη χαμένη ταυτότητά του, τη χαμένη γενιά του, το χαμένο σπίτι του. Αρνιέται να ζει με τα ψέματα. Ζητάει την αλήθεια και είναι αποφασισμένος να τη βρει με κάθε κόστος.

Και αύριο, στην καρδιά της αποκριάτικης μεταμφίεσης, ο ίδιος ο Χριστός ρίχνει τις μάσκες της ιδεατής εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας και μας καλεί να μετρήσουμε την πίστη μας προς Εκείνον με έργα προς τον αδελφό μας. Μπορεί πολλοί να έχουν απαρνηθεί τις μάσκες των ημερών. Εχουν φορέσει όμως τη μάσκα του τιμητή των πάντων. Μπορεί να έχουν αποφύγει την κραιπάλη και το ξεφάντωμα. Βρίσκουν όμως χαρά στην επίκριση και την καταφρόνια.

Αύριο, η περικοπή της Τελικής Κρίσης. Ωρα αποκαλυπτηρίων και πρόωρου ξεμασκαρέματος. Την ώρα που ο ίδιος ο Χριστός αποκαλύπτει την αλήθεια Του και την αλήθεια των κριτηρίων Του, οι δικές μας οι μάσκες πέφτουν και με θάρρος καλούμαστε να μετρηθούμε με το μέτρο Αυτού που πιστεύουμε ότι ακολουθούμε και μιμούμαστε.

Ο παπόρης

Ένα κείμενο του κ. Αργύρη Φορτούνα

Πριν λίγες μέρες μας άφησε ο Γρηγόρης Συριώτης, ή όπως ήταν πιο γνωστός στην Αίγινα με το παρατσούκλι,  που κληρονόμησε μαζί με το μαγαζί «ο Γρηγόρης ο Παπόρης».  Μαζί του έκλεισε  μια ιστορική σελίδα της Αίγινας.

Το μαγαζί αυτό είναι  το παλαιότερο που υπάρχει στο νησί.. Είναι το τελευταίο που απέμεινε  να μας θυμίζει τη χρυσή εποχή  της Αίγινας.  Η λειτουργία του κατά τους υπολογισμούς μου θα πρέπει να μετράει  τουλάχιστον ενενήντα χρόνια. Ο Μακαρίτης Γρηγόρης το είχε κληρονομήσει, χρόνια πριν,  από τον Νίκο Καρακατσάνη. Ποιά συγγένεια τους έδενε δεν το γνωρίζω. Ο Νίκος Καρακατσάνης είχε ιδρύσει αυτό το μαγαζί πολλά χρόνια πριν τον πόλεμο.  Το θυμάμαι, παιδί ακόμη, εκεί γύρω στο 1935 με 1936 ,  πέντε μ’ έξι ετών τότε, όταν η μητέρα μου μ’  έστελνε καμιά φορά να της αγοράσω καμιά κουβαρίστρα, ή βελόνα, ή κάποιο  κουμπί.

   Εκεί στου Παπόρη   εύρισκες οτιδήποτε είχε να κάνει με  ψιλικά, αλλά και  διάφορα  μικροαντικείμενα ή στολίδια.. Λίγες μέρες πριν την καθαρή Δευτέρα θυμάμαι τους αραδιασμένους πολύχρωμους  χαρταετούς κατά μήκους του  πεζοδρομίου   έξω από το μαγαζί του, πράγμα που συνέχισε και ο Γρηγόρης...Ο τότε «Παπόρης», εκτός των άλλων πουλούσε και γραμμόφωνα,, δίσκους των 75 στροφών, αλλά και βελόνες γραμμοφώνου που είχαν μεγάλη κατανάλωση, μια και μετά το παίξιμο κάθε  δίσκου, εκτός από το κούρδισμα ,  έπρεπε κανονικά ν’ αλλάξεις και  τη βελόνα.. Μέσα στο μαγαζί του υπάρχει   μια  μικρή πόρτα που οδηγεί  στο σπίτι του που είναι ακριβώς από πάνω. Εκεί έμενε μονάχος  για χρόνια ο Νίκος αλλά  νομίζω κι  ο Γρηγόρης  ο Παπόρης

 Πάνω από την εξώπορτα, από την έξω πλευρά,    ήταν από κείνα τα χρόνια ζωγραφισμένο ένα καράβι. Έτσι οι Αιγινήτες του κόλλησαν  το παρατσούκλι, «Παπόρης, ή «Παποράκης», ίσως γιατί ο συγχωρεμένος ο κυρ-Νίκος ήταν  λίγο κοντός στο  μπόι. .Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε Αιγινήτης που να μην έσερνε μαζί του ένα παρατσούκλι. Πολλές φορές ο κόσμος αγνοούσε το επίθετό του και γνώριζε μόνο το παρατσούκλι του. Ποτέ δεν έλεγε  κανείς  πως, πάω στο μαγαζί του Καρακατσάνη να ψωνίσω, αλλά στου Παπόρη. Είμαι βέβαιος, όπως άλλωστε συνέβαινε και σ’ εμένα που το έμαθα χρόνια αργότερα,  πως πολλοί δεν γνώριζαν καν το επίθετό του. 

Τα παλιά τα χρόνια στην Αίγινα  όλος ο κόσμος , τα πλοία  τα έλεγε  παπόρια. Έτσι τα είχα μάθει να τα λέω  κι εγώ, μια και τη σωστή λέξη «βαπόρι» δεν την είχα ποτέ μου ακούσει. Την έμαθα, και ομολογώ  πως με παραξένεψε, όταν κάποτε ρώτησα τον πατέρα, τι ώρα έρχεται το παπόρι που θα φεύγαμε για τον Πειραιά .και με διόρθωσε.

Ο Νίκος ο Παπόρης, ή Παποράκης, ήταν αδελφός της γυναίκας, του Γιώργου Πάσχα, που εκείνα τα χρόνια στη γωνία Αφαίας με το δρόμο που είναι το Δημαρχείο, διατηρούσε το μεγαλύτερο κατάστημα υφασμάτων στο νησί  Μέσα εκεί εύρισκες από τον φθηνότερο αλατζά μέχρι το εγγλέζικο κασμίρι. Το μαγαζί του Πάσχα  μπορούσε να συγκριθεί τότε   με τα καλύτερα της Αθήνας. Πάνω από το μαγαζί του, σε δύο ορόφους   ήταν και το σπίτι του, που έμενε με την οικογένειά του. Τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά.

Στο διάστημα της γερμανικής κατοχής που μείναμε  στην Αίγινα, ο Γιάννης Πάσχας, γιός του Γιώργου, ήταν  ο πρώτος Αιγινήτης που γνώρισα. Μείναμε φίλοι μέχρι το θάνατό του  αρκετά χρόνια πριν. Από τον Γιάννη τον Πάσχα άρχισα να γνωρίζω και άλλους Αιγινήτες, μέχρι που ήρθε στιγμή να γίνομαι μια μεγάλη παρέα. Τα βράδια μαζευόμαστε συνήθως στο σπίτι μου, αλλά και πολλές φορές και στο σπίτι του Γιάννη του Πάσχα. Εκεί έτυχε να γνωρίσω και τον θείο του Νίκο  Καρακατσάνη.  Έκτοτε  συναντηθήκαμε πολλές φορές κι είχαμε γίνει  σχεδόν φίλοι, παρά τη διαφορά της ηλικίας μας.. Όταν μαζευόμαστε στο σπίτι μου καλούσα κι εκείνον. Μαζί του έφερνε πάντα κι ένα γραμμόφωνο με δίσκους από τα τελευταία τραγούδια. Μ’ όλο που ήταν ένας μοναχικός άνθρωπος, όπως άλλωστε και ο Γρηγόρης,, ήταν ένας  ευχάριστος συζητητής.

Ποτέ δεν τον είδα να κυκλοφορεί έξω στην Αίγινα με κάποιον φίλο ή γνωστό του. Πάντα τα μεσημέρια ή τα βράδια, σαν έκλεινε το μαγαζί του, έκανε τον περίπατό του μονάχος, στην παραλία της Αίγινας  με τα χέρια του πίσω και με μία φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη από τον ώμο του.

 Γνωρίζω πως άφησε  ένα καταπληκτικό φωτογραφικό αρχείο από την παλιά Αίγινα. Δεν ξέρω αν ο Γρηγόρης έχει συγγενείς που  μεταξύ των άλλων θα κληρονομήσουν και αυτό το αρχείο. Πάντως οι αρμόδιοι εδώ στην Αίγινα  θα πρέπει να φροντίσουν  να μάθουν, γιατί σίγουρα αυτό το αρχείο αποτελεί ένα πολύτιμο ιστορικό στοιχείο  για τον τόπο. Έχω δει αρκετές φωτογραφίες από τη συλλογή του Παπόρη και νομίζω πως επιβάλλεται ν’ ασχοληθεί και μάλιστα έγκαιρα, κάποιος αρμόδιος, πριν πέσει σε χέρια που θα την εκμεταλλευθούν κερδοσκοπικά.

Τόσο ο Νίκος, όσο και ο Γρηγόρης Παπόρης, είχαν καταπληκτικές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, Δεν είναι υπερβολή να πω, πως χαιρόσουν να κουβεντιάζεις μαζί τους, για οποιοδήποτε θέμα. Είτε αυτό αφορούσε τον τόπο τους, είτε την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα, αλλά ακόμη και διάφορα ιστορικά θέματα. Δεν γνωρίζω αν είχαν τελειώσει γυμνάσιο, αλλά στην κουβέντα τους και ιδιαίτερα στην ανάλυση κάποιου θέματος, έδειχναν άνθρωποι με αρκετή  μόρφωση. Και αυτό δεν είναι υπερβολή. Και οι δυο τους διάβαζαν συνεχώς  διάφορα βιβλία τις  ώρες που δεν υπήρχε πελάτης.

Όταν νεώτερος κατέβαινα  τα πρωινά στην αγορά για ψώνια και περνούσα από την Αφαίας, έκανα πάντα μια στάση στο μαγαζί του Γρηγόρη. Έμπαινα να του πω μια καλημέρα, να χαζέψω τα διάφορα μικροαντικείμενα που πουλούσε και κυρίως τα παλιομοδίτικα είδη, αλλά περισσότερο να κουβεντιάσω   για  λίγο μαζί του. Όπως γράφω και παραπάνω στο μαγαζί του εύρισκες τα πάντα  σε ψιλικά, ακόμα και της περασμένης  παλιάς προπολεμικής εποχής.

 Θέλω ν’ αναφέρω εδώ ένα χαρακτηριστικό  παράδειγμα.

 Ο γαμπρός μου ο Γιάννης Ευσταθίου  μερικά χρόνια μετά τον πόλεμο,  βρήκε και αγόρασε εδώ στην Αίγινα ένα παλιό γραμμόφωνο με χωνί. Έλεγαν πως ήταν του Νίκου του Τσαρούχα –παρατσούκλι κι αυτό- που γύριζε τα βράδια  με το γραμμόφωνο στις διάφορες  ταβέρνες και  τα καφενεία και μάζευε  τα φιλοδωρήματα. Ήταν ένας τύπος  που έκανε κάθε είδους δουλειά..

Μαζί με το γραμμόφωνο  έδωσαν  στο γαμπρό μου  και αρκετούς δίσκους από την προπολεμική εποχή. των εβδομήντα πέντε στροφών. Το μόνο που δεν είχαν  να του δώσουν ήταν βελόνες. Έψαξε παντού στην Αθήνα αλλά και σε πολλές επαρχιακές πόλεις. Δεν μπόρεσε να βρει πουθενά, έτσι που οι δίσκοι δεν μπορούσαν να παιχτούν. Είχε απελπιστεί  πλέον πως δε θα μπορούσε να λειτουργήσει το παλιό γραμμόφωνο. Κάποια στιγμή το μυαλό μου έτρεξε  στον Γρηγόρη τον Παπόρη. Πράγματι   την επόμενη φορά που ήρθα στην Αίγινα πήγα στο μαγαζί του να τον ρωτήσω. Θυμάμαι ακόμα  εκείνο το φιλικό του και γεμάτο ικανοποίηση χαμόγελο, όταν χωρίς να μου απαντήσει   από ένα ράφι στο βάθος του μαγαζιού του  πήγε και κατέβασε κάτι κουτιά. Άνοιξε το ένα και έβγαλε από μέσα ένα μεταλλικό κουτάκι γεμάτο με βελόνες γραμμοφώνου, όπως τις πουλούσαν τα παλιά προπολεμικά χρόνια..

Θα ήθελα τελειώνοντας  να εκφράσω την ευχή, αν κατά κάποιον τρόπο μπορέσει αυτό το μαγαζί να διατηρηθεί όπως είναι Έτσι όπως είναι σήμερα το θυμάμαι κι απ’ τα πολύ παλιά χρόνια.. Αποτελεί  αναμφισβήτητα  ένα ιστορικό κομμάτι  του τόπου κι έτσι θα πρέπει να μείνει και στο μέλλον.

Α.Φ.

 

  Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Αργύρη Φορτούνα για  το κείμενο του που αποτελεί προδημοσίευση από το επόμενο βιβλίο του.
   Οι φωτογραφίες προέρχονται από την προσωπική  σελίδα  του Γρηγόρη Συριώτη στο Facebook

Αντίο Σάκη

    Μια γλυκύτατη στιγμή του Σάκη Μπουλά, στάθηκε η αφορμή για να γράψουμε δυό λόγια για αυτόν τον άνθρωπο που χάρισε απλόχερα τη χαρά.

   Είναι ιδιαίτερα ευλογημένοι οι άνθρωποι εκείνοι που έχουν το μοναδικό χάρισμα να σκορπούν χαρά. Είναι ένα θεϊκό δώρο που τους δόθηκε και το μεταγγίζουν με τον δικό τους μοναδικό - προσωπικό τρόπο. Ιδιαίτερα όταν  οι μέρες ή οι εποχές είναι δύσκολες, τότε η προσφορά αυτή λαμβάνει άλλες διαστάσεις λυτρωτικές και παρήγορες.

   Ο Σάκης Μπουλάς φεύγει σήμερα από τη σκηνή πλήρης έργου και προσφοράς. Αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο το τάλαντό του και χάρισε σπάνιες στιγμές στους θεατές, ακροατές και τηλεθεατές του. Ένα χαρισματικό πρόσωπο,  μια παιχνιδιάρικη φάτσα που έγραψε στο φακό.

   Θα  τον θυμόμαστε κυρίως μέσα από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του σε σήριαλ όπως οι "Σαββατογεννημένες"  το "Πενήντα - πενήντα" αλλά και από τις ζωντανές εμφανίσεις του στο "Αχ Μαρία".

Στον Άη - Γιάννη στο πεύκο, στην Κυψέλη

     Με  μια μικρή ομάδα παιδιών επισκεφθήκαμε το προηγούμενο Σάββατο ένα από τα πιό γνωστά ξωκκλήσια της Κυψέλης, τον Άγιο Ιωάννη. Η όμορφη εκκλησούλα βρίσκεται κάτω από τη σκιά ενός μεγάλου αιωνόβιου πεύκου, γι' αυτό οι παλαιότεροι την ονόμαζαν "στον Αη- Γιάννη στο πεύκο". Είναι αφιερωμένη στο Γενέσιον του Ιωάννου του Προδρόμμου και εορτάζει στις 24 Ιουνίου. Η θέα από το προαύλιο της φθάνει μέχρι τη θάλασσα του Λεοντίου, ενώ η ίδια βρίσκεται πάνω από το μικρό ποταμάκι που ξεκινά από τον Μποριατάδο και καταλήγει στο Λεόντι.

    Στην πόρτα του ναού ας υποδέχθηκε η κ.Διασενού Αξιώτη με πλούσια κεράσματα, η οποία τα τελευταία χρόνια φροντίζει το ναό, ο οποίος βρίσκεται κοντά στα κτήματα της οικογένειας Μούρτζη. Επίσης φροντίζει το εκκλησάκι και η οικογένεια Χατζόπουλου. Η κ.Διασενού μας μίλησε για τα μεγάλα πανηγύρια που στήνονταν παλιά στη γιορτή του Αγίου. Σήμερα ο ναός έχει επεκταθεί και γίνονται εργασίες αποκατάστασης και συντήρησής του. Στο εσωτερικό του και ιδιαίτερα στο παλαιότερο τμήμα του διακρίναμε τόξα από πέτρα όπως αυτά που βλέπουμε σε εκκλησάκια της Παλαιάς Χώρας.

    Μια  χρήσιμη πληροφορία που αντλήσαμε από την κ.Διασενού είναι ότι το παλαιό κτίσμα φέρει σαν έτος ανέγερσής του το έτος 1880 και ότι το ναΰδριο αυτό είχε υπάρξει και ενοριακός ναός για όσο διάστημα ο μεγάλος ναός της Κυψέλης ήταν κατεστραμμένος.

Η Αγία Φιλοθέη στην Αίγινα

  Εορτάζει σήμερα  το ναΰδριο της Αγίας Φιλοθέης που βρίσκεται στην περιοχή Πλακάκια της Αίγινας.

     Παλαιότερα φαινόταν από το καράβι το βυζαντινό εκκλησάκι της Αγίας Φιλοθέης, όταν το πλοίο «έστριβε» στο φανάρι του Μπούζα. Πραγματικό αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα. Ένας μικρός ναΐσκος βυζαντινού ρυθμού με τρούλο, αποπνέει μια αριστοκρατική καταγωγή και θυμίζει έντονα τους ανάλογους ναούς  της Πλάκας των Αθηνών και του Θησείου.

   Πρόκειται για το ναΰδριο της Οσίας Φιλοθέης Μπενιζέλου η οποία έζησε από το 1522 έως το 1589, όταν οι Τούρκοι την οδήγησαν στο μαρτύριο μετά από μια μεγάλη πνευματική προσφορά και διακονία στην Τουρκοκρατούμενη Αθήνα και τη γύρω περιοχή της Αττικής. Η Εκκλησία ανήκει – σύμφωνα με τον μελετητή της εκκλησιαστικής ιστορίας της Αίγινας, κ. Σ. Δημητρακόπουλο – στην οικογένεια Δραγούμη, στο υπόγειο της οποίας φυλάσσονται τα οστά του μεγάλου πατριώτη και μακεδονομάχου Ίωνα Δραγούμη. Η Εκκλησία είναι κτισμένη σε κτήματα που είχε η Οσία στην Αίγινα. Όπως συμπεραίνεται από την έρευνα του κ. Σ. Δημητρακόπουλου η Οσία Φιλοθέη ήταν σύγχρονη του Αγίου Διονυσίου επισκόπου Αιγίνης και η οικογένειά της απέκτησε δεσμούς με την Αίγινα λόγω της κτηματικής της περιουσίας.

   Σήμερα το πανέμορφο εκκλησάκι παραμένει κλειστό και με κόπο μπορεί κανείς να το εντοπίσει πίσω από  τις παραθεριστικές κατοικίες που το έχουν κυριολεκτικά «πνίξει». Το ευτύχημα είναι ότι εξωτερικά φαίνεται να διατηρείται καλά. Ωστόσο ένας τέτοιος ιστορικός ναός αξίζει της προσοχής και της μεγαλύτερης φροντίδας μας.

Λονδίνο γίναμε

  Δεν έχουμε παράπονο; Γίναμε Λονδίνο. Το σημερινό πρωϊνό μας επιφύλαξε αυτήν  τη σπάνια εικόνα για την Αίγινα. Ορατότητα ελάχιστη και ένα "Αγγελοπουλικό" τοπίο βγαλμένο μέσα από τα μοναδικά πλάνα  του αξέχαστου σκηνοθέτη.

   Κατεβάσαμε αυτές τις φωτογραφίες από τον φίλο  του blog Ηλία Κοκκινέλη. Οπωσδήποτε σήμερα θα κυκλοφορήσουν πολλές  παρόμοιες  στο διαδίκτυο. Όσον αφορά  την κυκλοφορία στους δύσκολους δρόμους του νησιού θα πρέπει να θυμηθούμε  να είμαστε ακόμα περισσότερο προσεκτικοί σήμερα.

Ο παππούς Παναγιώτης Στενάκης μιλά για την τέχνη του κανατά.

  Την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου ένα τμήμα της Περιβαλλοντικής Ομάδας του 2ου Γυμνασίου Αίγινας επισκέφθηκε τονκ.Παναγιώτη Στενάκη στο Βαθύ. Ο κ.Στενάκης είναι από τους τελευταίους κανατάδες που υπάρχουν στην Αίγινα. Σήμερα δεν ασκεί την τέχνη του, όμως έχει πολλά να πει για  την τέχνη αυτή που έθρεψε γενιές Αιγινητών και έκανε ξακουστή την Αίγινα για τα περίφημα κανάτια της.

    Να σας πω για την αγγειοπλαστική που ανθούσε στο νησί μας από τα παλιά χρόνια;

Δεν ξέρω και πολλά. Από τα λίγα που ξέρω είναι ότι και στα χρόνια της Παλιαχώρας, πάρα πολύς κόσμος ασχολιόταν με την τέχνη αυτή. Ο πατέρας μου, μου διηγείτο ότι στις αρχές του 20ου αιώνα πρόλαβε τα χαλάσματα ενός καμινιού στην αυλή του ¨Σταυρού¨στην Παλιαχώρα. Στον 20ο αιώνα ήμουν και εγώ ένας τεχνίτης. Τώρα θα ήθελα να σας γνωρίσω τη διαδικασία για να φτιάξουμε ένα αντικείμενο λάσπινο. Ολες οι εργασίες πρωτόγονες.

Απαραίτητο ήταν το κατάλληλο χώμα “πασπάρα” , το οποίο βρίσκεται σ' ένα ύψωμα του Αγίου Θωμά στο Μεσαγρό.  Παίρναμε το χώμα με τα ζώα και το φέρναμε στο εργαστήριο.  Το χώμα αυτό το απλώναμε χάμω σε ένα δωμάτιο δίπλα στο εργαστήριο. Είχαμε ένα μεγάλο ξύλο- το λέγαμε “κόπανο”- το χτυπούσαμε για να το κάνουμε όσο πιο ψιλό ήταν δυνατόν. Μετά το κοσκινίζαμε με μια “κλεισάρα” (κόσκινο). Ανοίγαμε ένα λάκκο και μέσα ρίχναμε το χώμα. Προσθέταμε νερό και με μια τσάπα το ανακατεύαμε μέχρι να πήξει και να γίνει λάσπη. Το πατάγαμε με τα πόδια.  Κουβαλούσαμε με τα χέρια τη λάσπη αυτή σε ένα άλλο σημείο του δωματίου και την πατάγαμε για δεύτερη φορά , πολλές φορές και τρίτη. 'Επειτα ¨κόβαμε¨ με μια τσάπα τη λάσπη, τη βάζαμε σε κατάλληλο μέρος ξύλινο, που το λέγαμε “μαλαχταριά”. Την ζυμώναμε με τα χέρια και φτιάχναμε ένα κομμάτι λάσπη , καλά ζυμωμένο όσο χρειαζόταν για κανάτι που επρόκειτο να φτιάξουμε μικρό ή μεγάλο. Τώρα ήταν έτοιμη η λάσπη για να φτιάξει ο τεχνίτης το κανάτι. 'Επαιρνε το κομμάτι τη λάσπη , που το λέγαμε “σβούλο” και το έβαζε απάνω στον τροχό. Τι ήταν τώρα ο τροχός ; 'Ενα ξύλο στρογγυλό ενός μέτρου, περασμένος μέσα ένας άξονας.  Στο απάνω μέρος του άξονα ήταν βιδωμένο ένα μικρό ξύλο στρογγυλό ¨πλάκα¨. Το λέγαμε “πανοτρόχι”. Ο τεχνίτης κλώτσαγε με το πόδι του το κάτω ξύλο που περιστρεφότανε απάνω σε μια σιδερένια μπάλα. Τώρα αφού βάζαμε με δύναμη το σβούλο απάνω στο πανοτρόχι, κλωτσάγαμε τον τροχό στην πλάκα και περιστρεφόταν με ταχύτητα. Σφίγγαμε το σβούλο με τα χέρια μας και το φέρναμε στο κέντρο του πανωτροχιού. Αφού δίναμε το σχήμα στο κανάτι βουτώντας συνεχώς όλο το χέρι μας μέσα στο νερό για να γλυστράει στο άνοιγμα το κανατιού. ΄Οταν  το τελειώναμε με μια κλωστή το κόβαμε στο κάτω σημείο για να μπορέσουμε να το βγάλουμε από το ¨πανοτρόχι¨. Το αφήναμε λίγες ώρες να στεγνώσει και μετά του βάζαμε το “χέρι” να το ψήσουμε. Αφού βάζαμε τα ¨χέρια¨ σε όλα τα κανάτια, στέγνωναν λίγο και τα βγάζαμε έξω να στεγνώσουν αρκετά (φυσικά έπρεπε να ήταν ο κατάλληλος καιρός). Τα μεταφέραμε 4 – 4 με τα δάχτυλα του ενός χεριού και τα βάζαμε  μέσα στο εργαστήριο όταν στεγνώνανε από τη μέση και πάνω. Μέσα τα ακουμπάγαμε με την ανάποδη χάμω ή τα κρεμάγαμε από πρόκες στα “πατερά”. Χρειαζόντουσαν 2-3 ημέρες για να στεγνώσουν καλά. Τότε “καμινιάζαμε” και τα ψήναμε.  Για το κάθε ¨καμίνιασμα¨ χρειαζόντουσαν τριακόσια ¨νούμερα¨ .  

Να πως υπολογίζουμε τα νούμερα:

1 μεγάλο κανάτι  =  1 νούμερο

2 μικρότερα κανάτια = 1 νούμερο

4 κανατάκια =  1 νούμερο  

  Τι ήταν το καμίνι ; Ανοίγαμε ένα λάκκο 1,5 μέτρο βάθος και τρία μέτρα μάκρος. Μέσα εκεί (από τη μέση και πέρα) χτίζαμε ένα  στρογγυλό γύρω-γύρω με πέτρες. Στη μέση αυτού του κύκλου στερεώναμε, με λάσπη, όρθια μια μακριά πέτρινη κολώνα. Γύρω -γύρω από την κολώνα προς την περιφέρεια ακτινωτά- στο ύψος του εδάφους- στερεώναμε μακριές πέτρες , που τις βρίσκαμε μόνο στο Μοναστήρι της Χρυσολεόντισσας και τις ονομάζαμε ¨κούλινες¨.  Τις σφινώναμε διξιά-αριστερά στον τοίχο και συμπληρώναμε με πιο μικρές έτσι που σχηματιζόταν μία ¨πλάκα¨.  Ανάμεσα στις πέτρες αφήναμε μερικές τρύπες (δέκα ή δώδεκα), τους φανούς, για να βγαίνει η θερμότητα προς τα κανάτια. Μέσα σε αυτό κυκλικό κομμάτι σαν φούρνο ρίχναμε τα κλαριά που τα είχαμε τοποθετήσει στο κενό μέρος του λάκκου σπρόχνωντας τα μέσα με το ¨τσατάλι¨ (ένα μακρύ σίδερο με μια διχάλα μπροστά). Πάνω τώρα από το ¨φούρνο¨ αυτό συνέχιζε ο τεχνίτης να κτίζει περιμετρικά και για δύο μέτρα περίπου ύψος πέτρες και όσο ανέβαινε επάνω , έκλεινε σιγιά-σιγά  μέχρι να δημιουργηθεί ένα φουγάρο. ΄Αφηνε ένα άνοιγμα μόνο  για να μπαίνει ο κανατάς και να τοποθετεί με μεγάλη τέχνη τα κανάτια. ΄Οταν τοποθετούσε τα κανάτια έκλεινε το άνοιγμα με μεγάλες πέτρες από την περιοχή της Χρυσολεόντισσας και τις επίχριζαν , όπως και το εσωτερικό του καμινιού, με λάσπωμα φτιαγμένο από χώμα μόνο από μια περιοχή της Σουβάλας. Για να μείνει όμως το καμίνι για πολλά χρόνια το χτίζαμε στο τέλος έτσι ώστε να πάρει το σχήμα ενός τετράγωνου δωματίου.

    Ο χρόνος που χρειάζονταν για να ψηθούν τα κανάτια ήταν 3,5 ώρες περίπου. Τώρα για να πούμε ότι τα κανάτια ήταν έτοιμα, έπρεπε να ανεβεί  απάνω στο καμίνι ο τεχνίτης. Να κοιτάξει με το μάτι του από το φουγάρο και να πει “σταματάτε”. Χρειαζόταν μεγάλη πείρα για αυτή την τελευταία διαδικασία. Βασικό γνώρισμα ήταν το χρώμα που θα είχαν τα κανάτια. Στην αρχή, στο πρώτο “άναμμα”, τα κανάτια μαύριζαν, μετά κοκκίνιζαν και όταν ήταν έτοιμα γίνονταν άσπρα.'Έπρεπε λοιπόν ο τεχνίτης να ξέρει πόσες “φωτιές” να ρίξει και να μην βιαστεί να τα βγάλει, γιατί άμα έβγαιναν  κόκκινα δεν θα κρατούσαν δροσερό το νερό. 
Αφού ψήναμε τα κανάτια έπρεπε να τα αφήσουμε ένα μερόνυχτο για να κρυώσουν. Μετά έμπαινε μέσα κάποιος που να ξέρει,τα έπιανε προσεκτικά και τα έδινε ένα-ένα σε δύο ανθρώπους, από την πόρτα. Τα τοποθετούσαν έξω κάτω στο χώμα,χωριστά μικρά και μεγάλα και τα κανατάκια. Αφού τελειώναμε και αυτή τη διαδικασία,έπρεπε τώρα να πουληθούν.

Yπήρχαν άνθρωποι στην περιοχή μας που τα εμπορεύονταν. Στα χρόνια τα δικά μου ήταν ο Βαγγέλης ο Κανάκης, ο Βαγγέλης ο Κουλικούρδης,ο Σωτήρης Γκαρής, ο Βαγγέλης Λεούσης , ο Σαράντης Γκαρής κ.ά .  'Ερχονταν και από το Αγκίστρι με τα καϊκάκια τους, όπως ο Κώστας Κοτζιάς, ο Ανάργος (το παρατσούκλι του “Καπετάν Χάρος”), ο Κώστας Αντωνίου  κ.ά. . Οι έμποροι στην Αίγινα ήταν όλοι στην παραλία. Είχαν μαγαζιά με άλλα πράγματα, αλλά πουλούσαν και κανάτια. 'Ηταν: ο Πέτρος Κάτσας, ο Βαγγέλης Κάτσας (Πελαϊσος), ο Σπύρος ο “Σκοτάδης”, ο Παναγής ο “ Παναγάκης” και ο “Καλοκρασάς”. 'Ηταν και ένας Φραγκούλης που είχε καΐκι και τα μετέφερε στα παράλια. 
Τα κανάτια τα παρέδιδα στο λιμάνι της Αίγινας,  
Φωτογραφίες τράβηξε ο μαθητής Παναγιώτης Πάλλης
Κείμενο απομαγνητοφώνηση: Μαίρη Κουνάδη - Στενάκη