"Όλο και πιό συχνά, όλο και πιό πυκνά, ο κινηματογράφος μιλάει για τη συγχώρηση. Πριν από λίγες εβδομάδες διασχίσαμε τη 'Νεμπράσκα" του Αλεξάντερ Πειν, ένα μαυρόασπρο τοπίο στο οποίο ανοίγει μια βεντάλια λεπταίσθητων συναισθηματικών αποχρώσεων, για τις οικογενειακές σχέσεις, την αποδοχή και την κατανόηση. Ο 70χρονος, βρετανικής κοπής και σχολής Στίβεν Φριαρς παίρνει το κακό ως δεδομένο, αυτή είναι η βάση εκκίνησης, κΑι μας συμφιλιώνει με την απεχθή όψη του μέσα από την πορεία της ηρωίδας του. Η συγχώρηση απελευθερώνει, μας βοηθάει να δούμε τον εαυτό μας, να είμαστε περισσότερο ανεκτικοί με τον άλλον. Σε έναν κόσμο που καλπάζει οργισμένος, φοβισμένος, ταπεινωμένος, ετοιμοπόλεμος, πολλαπλασιάζοντας το μίσος και τους εχθρούς, ο κινηματογράφος αντιτάσσει τη θαλπωρή των αισθημάτων. Όχι επίπλαστων και παροδικών. Αλλά εκείνων πάνω στα οποία θεμελιώνονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Στη "Φιλομένα", ο Φρίαρς πλέκει το εγκώμιο της συγχώρησης. (απόσπασμα από το άρθρο της Μ.Κατσουνάκη με τίτλο: "Το εγκώμιο της συγχώρησης", στην "Καθημερινή" της 23-2-14)
Στην Αίγινα δεν έχουμε την "πολυτέλεια" να βλέπουμε καλές ταινίες πρώτης προβολής μέσα στο χειμώνα. Μπορούμε όμως σε μια μικρή απόδραση μας προς το κέντρο να δούμε καλό σινεμά. Και η "Φιλομένα" είναι μια τέτοια περίπτωση.
Το σενάριο αναφέρεται στην ιστορία μιας γυναίκας η οποία προσπαθεί μετά από 50 χρόνια να βρει το γιό της, τον οποίο γέννησε όταν ήταν πολύ νέα. Οι δικοί της πούλησαν το παιδί - ήταν εξώγαμο- και την έκλεισαν σε μοναστήρι. Μετά από 50 χρόνια ταξιδεύει, ψάχνει με τη βοήθεια ενός φίλου της δημοσιογράφου και συγχωρεί όλους εκείνους που της προξένησαν αυτή τη μεγάλη απώλεια. Κι όταν στο τέλος ο φίλος της εξοργισμένος φωνάζει για την αδικία, εκείνη του λέει ήρεμα πως αυτή του η στάση, το ξέσπασμα πρέπει να είναι πολύ εξοντωτικό. Η δύναμη της συγχώρησης και της καταλαγής έχει πρυτανεύσει.
