Εμείς ας θυμηθούμε τα παλιά κι ας δούμε πως οι Έλληνες έκαναν πρωτοχρονιά χωρίς πολλά στολίδια ή εξεζητημένες γεύσεις. 
Στην παλιά Αίγινα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς λίγο πριν κοιμηθούν, οι κοπέλες χτενίζονταν και τα αποχτενίδια τους μαζί με ένα χτένι και έναν καθρέφτη τα τοποθετούσαν στο προσκεφάλι τους. Κατόπιν περιζώνονταν με ένα χρυσομάντηλο, τα δύο άκρα του οποίου τα έδεναν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους με τρεις κόμπους και κατόπιν έλεγαν τα εξής: "Σε δένω μοίρα μου, να ΄ρθης απόψε στον ύπνο μου, να μου ειπείς ποιόν θα πάρω.Κι αν έρθεις, δεν σε λύνω".
Ο νοικοκύρης ή η νοικοκυρά έφερναν από τα χωράφια και τοποθετούσαν έξω από την πόρτα του σπιτιού μια στρογγυλή μαυρόπετρα, σε μέγεθος ανθρώπινου κεφαλιού. Γύρω στα ξημερώματα, ανήμερα της Πρωτοχρονιάς πριν να ξυπνήσουν τα παιδιά και οι παππούδες, η νοικοκυρά λιβάνιζε το σπίτι, τα εικονίσματα και όσους κοιμούνταν. Κατόπιν έπαιρνε τη μαυρόπετρα και την ακουμπούσε λιγάκι πάνω στο κεφάλι τους και έκανε την ακόλουθη ευχή: " Το κεφάλι που ακουμπά η μαυρόπετρα να είναι γερό σαν κι αυτή". Μετά έπαιρνε τη μαυρόπετρα και τη φύλαγε κάτω από ένα κρεβάτι ή μέσα στην παλεθούρα (ντουλάπι στον τοίχο) και τους ξυπνούσε όλους για να πάνε στην εκκλησία.
Τέλος σαν σήμερα 31 Δεκεμβρίο, παραμονή πρωτοχρονιάς, οι παλαιοί Αιγινήτες εόρταζαν τον ερχομό της Πρωτοχρονιάς με το έθιμο του καλοπόδαρου.
Έτσι ονόμαζαν αυτόν που έμπαινε πρώτος σε ένα σπίτι. Εάν όμως συνέβαινε κάτι κακό σε αυτό το σπίτι κατά τη διάρκεια της χρονιάς, τότε έπρεπε να εξακριβωθεί ποιός ήταν αυτός ο "καλοπόδαρος". Το έθιμο αυτό σχετίζεται με το "ποδαρικό". Όποιος τύχαινε και ερχόταν στο σπίτι, τον έβαζαν και έμπαινε με το δεξί πόδι. Στο Μεσαγρό όσοι επισκέπτονταν φιλικά σπίτια έφερναν μαζί τους και ένα ρόδι. Μόλις πατούσαν το πόδι τους στο κατώφλι του σπιτιού έσπαγαν το ρόδι, ώστε με τον ερχομό του χρόνου να έρθει και η ευτυχία σε αυτό το σπίτι. Βεβαίως για να γίνει η επίσκεψη θα έπρεπε να ειδοποιηθούν οι νοικοκυραίοι από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και αυτό, διότι διάλεγαν ποιός είχε το καλό ποδαρικό.
Ανήμερα την Πρωτοχρονιά οι παλαιοί Αιγινήτες πήγαιναν στην Εκκλησία για να λειτουργηθούν και έπαιρναν μαζί τους ένα ροΐδι (ρόδι). Όταν επέστρεφαν στο σπίτι τους έσπαγαν το ροΐδι μπροστά στην πόρτα του σπιτιού, για να είναι όπως έλεγαν το σπίτι γλυκό και γεμάτο σαν το ρόδι. Επίσης έβαζαν ανήμερα την Πρωτοχρονιά πάνω στην πόρτα κι ένα πέταλο αλόγου, για να πάει καλά ο χρόνος.
Χαρακτηριστικό της κάρτας η φιγούρα του νέου αποκτήματος της κοινοπραξίας, του πλοίου "Αντιγόνη" που αναμένεται με πολλές προσδοκίες στη γραμμή του Σαρωνικού.
Ευχαριστούμε για την ευγενική κίνηση και ευχόμαστε καλά και ήρεμα ταξίδια.
Ιδιαίτερη αναφορά ας κάνουμε στην πρώτη εικόνα από τη Συλλογή της Ιεράς Μονής Σινά όπου ο αγιογράφος σε βημόθυρο (ξύλινη πόρτα του Ιερού) χωρίζει το χώρο του σε λωρίδες με τη μορφή υψωμάτων - μικρών λόφων και στο τελευταίο επίπεδο ιστορεί τη σφαγή των νηπίων.
Ωστόσο σήμερα η σύγχρονη έρευνα και η Θεολογία αμφισβητούν το μεγάλο αριθμό των 14.000 νηπίων που η παράδοση αναφέρει ότι σφαγιάστηκαν εκείνες τις μέρες. Ο πληθυσμός της Παλαιστίνης την εποχή του αυτοκράτορα Τιβέριου, όπου γεννήθηκε ο Χριστός ήταν γύρω στο μισό εκατομμύριο ενώ ο πληθυσμός της πρωτεύουσας Ιερουσαλήμ μόλις 30.000 κάτοικοι. Πως λοιπόν γίνεται να υπάρχουν 14.000 μικρά αγόρια και μάλιστα κάτω των δύο ετών;.
Περπατώντας το βράδυ στην οδό Σπύρου Ρόδη, στον πιο εμπορικό δρόμο της Αίγινας, το βλέμμα σου σκανάρει τις στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων και το στολισμό από τις υπηρεσίες του Δήμου. Η ματιά σου όμως σταματά και στα παράθυρα του Λαογραφικού Μουσείου της Αίγινας που είναι χριστουγεννιάτικα και γιορτινά.
Ένας μικρός θησαυρός γεύσεων . Ένα πολύ καλό δώρο για τις γιορτές σε επιμέλεια της αείμνηστης Μαίρης Κουνάδη.
Τούτες οι μέρες των εορτών φέρνουν στο νου κι όλα εκείνα τα πρόσωπα που άφησαν το δικό τους στίγμα με τη νοικοκυροσύνη και την αγάπη τους στις οικογενειακές γιορτές περασμένων χρόνων. Με περισσή αγάπη, με χαμόγελο, με κόπο πολύ με αστείρευτη δύναμη και προσήλωση στην οικογένεια φρόντισαν οι μέρες του Δωδεκαημέρου να είναι γλυκές και μοναδικές.
Η Μαίρη Κουνάδη επιμελήθηκε πολύ παλιά αυτό το τεύχος που πέρσι τέτοια εποχή εκδόθηκε εκ νέου. Πλέον είναι μια δική της παρακαταθήκη. Ένας μικρός θησαυρός γεύσεων και Αιγινήτικου νοικοκυριού.
Μπορείτε να το βρείτε στο βιβλιοπωλείο "Λυχνάρι" στην Αίγινα
Ήταν Οκτώβρης του 2006 όταν στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης έγιναν τα εγκαίνια μιας μεγάλης έκθεσης με τίτλο «Οικογενειακά κειμήλια της οικογένειας Αικατερίνης και Μαρίας Γελαδάκη». Η έκθεση που ήταν η πρώτη από μια σειρά εκθέσεων που πραγματοποιήθηκαν τα επόμενα χρόνια στον ίδιο χώρο, γνώρισε πρωτοφανή επιτυχία συγκεντρώνοντας για έναν μήνα 724 θεατές.
Η αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου στάθηκε μικρή για να στεγάσει έναν ολόκληρο λαογραφικό θησαυρό από φωτογραφίες, χειρόγραφα, γράμματα, σημειώσεις, σερβίτσια, αντικείμενα καθημερινής χρήσης, υφάσματα, φορέματα, νυφικά, έπιπλα, βιβλία, νομίσματα. Όλα αντικείμενα μιας παλιάς ζωής στην ανηφόρα του Ασωμάτου, μέσα στο παλαιό αρχοντικό σπίτι με τα όμορφα πλακάκια, τους χρωματιστούς τοίχους και τα ταβάνια.
Αντικείμενα, απομεινάρια ίχνη μιας ζωής γεμάτη από την ποιότητα των μικρών και μεγάλων στιγμών της καθημερινότητας. Από την ένταση τους ήχους και τις οσμές μικρών και μεγάλων εορτών. Από μια ζωή γεμάτη χαρές, λύπες και πολύ αγάπη.
Τα αχόρταγα βλέμματα των επισκεπτών καταβρόχθιζαν κάθε σπιθαμή και αντικείμενο της έκθεσης. Κάθε κομμάτι είχε τη δική του ιστορία, τις δικές του ανάσες, το δικό του παρελθόν να διηγηθεί.
Ανάμεσα στα εκθέματα γρήγορα ξεχώρισε ένα μικρό χειρόγραφο - σημειωματάριο με συνταγές γλυκών. Το «Τετράδιον γλυκών» με συνταγές για γλυκά του κουταλιού, πίτες, τσουρέκια, βασιλόπιτες, κυδωνόπαστα και τόσα άλλα που οι παλαιές εκείνες αρχόντισσες έφτιαχναν με μεράκι και περισσή τέχνη για να τρατάρουν τους φίλους, τους γείτονες τους συγγενείς τις καλές ημέρες των εορτών ή τις καθημερινές.
Εποχές που η κουζίνα ήταν το βασίλειο της νοικοκυράς και το σπίτι μύριζε κανέλλα και φρέσκο ζεστό ψωμί.
Το μικρό αυτό χειρόγραφο σκεφτήκαμε όταν τελείωσε η έκθεση να το τυπώσουμε με την άδεια της οικογένειας. Το όνειρό μας πήρε σάρκα και οστά με την επιμελή εργασία της κ. Μαίρης Κουνάδη – Στενάκη που ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Πνευματικού Κέντρου Κυψέλης. Το μικρό βιβλίο που τυπώθηκε από την «Γραφή» του κ. Ισίδωρου και Ματούλας Ρούσσου βρήκε μεγάλη ανταπόκριση και επιτυχία που μας οδήγησε να το εκτυπώσουμε ξανά το 2011.
Σήμερα επιστρέφουμε σε αυτό και επιχειρούμε μια τρίτη έκδοση, πιστή ανατύπωση των παλαιότερων. Οι συνταγές που περιέχονται στο «Τετράδιον», οι οδηγίες για την εκτέλεση τους, αλλά κυρίως η γλώσσα, οι ιδιωματισμοί, η ορθογραφία και το ύφος των δύο γυναικών μας μεταφέρουν σε μια εποχή που οι αγνές γεύσεις και οι μυρωδιές τους κατείχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων, τους έφερναν πιο κοντά, τους έδεναν, υποκινούσαν έρωτες και δημιουργούσαν εορτές.
Σήμερα που η γευσιγνωσία, η γαστρονομία και οι κάθε λογής και προέλευσης σεφ πρωταγωνιστούν σε εκπομπές και περιοδικά, που όλοι ασχολούνται ή θέλουν να μπουν στην κουζίνα να μαγειρέψουν, το «τετράδιον» αυτό έρχεται να βοηθήσει να κάνουμε την καθημερινότητα μας καλύτερη και τις γιορτές μας πιο ανθρώπινες, πιο ζεστές, καθαρές και σπιτίσιες.
Τώρα πια όλοι «μένουμε σπίτι», επιστρέφουμε στα πάτρια πλακάκια της κουζίνας και φέρνουμε στη μνήμη μας τα παλιά ταψιά και το τέντζερη της γιαγιάς. Αναζητούμε τα παλιά πιάτα με τα σχέδια, τα φλιτζάνια με το περίτεχνο χερούλι, τις κεντημένες πετσέτες και το μεταξωτό τραπεζομάντηλο, τις γεύσεις των παιδικών μας χρόνων και τη χαρά ενός αθώου σπιτικού γλυκού, την ποιότητα των μικρών στιγμών.
Ο μικρός αυτός θησαυρός γεύσης, ο μοναδικός με παλιές Αιγινήτικες συνταγές, μπορεί να μας οδηγήσει στη γιορτή. Στη γιορτή κάθε εποχής ή να κάνει την κάθε μας μέρα γιορτή.
Φωτογραφία της κ Καλλιρρόης Μπέση.
Μετά το πρωινό απαγορευτικό απόπλου ο "Απόλλωνας" αναχώρησε πραγματοποιώντας το πρώτο εμπορικό του δρομολόγιο προς Αίγινα από Πειραιά.
Να ευχηθούμε στον πλοίαρχο κ. Π. Μακαρατζή στους αξιωματικούς και σε όλο το πλήρωμα, καλά και ήρεμα ταξίδια.
Στις οκτώ από τις δέκα παλιές διαφημίσεις πρωταγωνιστούσε ο Santa Claus. Ένα καινούργιο πρόσωπο, για την εποχή εκείνη, με εντυπωσιακή κόκκινη στολή και πλούσια λευκή γενειάδα. Αναφερόμαστε στις παλιές διαφημίσεις που οι εταιρείες και τα καταστήματα κυκλοφορούσαν αυτές τις μέρες των εορτών για να προσελκύσουν το αγοραστικό κοινό τους, που είχε πάρει το δώρο των Χριστουγέννων - αλλιώς το 13ο μισθό του.
κυρίως για νέες ηλεκτρικές συσκευές που αργά αλλά σταθερά εισέβαλαν στα νοικοκυριά διευκολύνοντας τις οικοδέσποινες να κάνουν πιό γρήγορα και άνετα τις δουλειές του σπιτιού.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές από αυτές - και όχι μόνο οι εορταστικές - κοσμούν τοίχους πολλών καινούργιων καταστημάτων που τις έχουν ανακαλύψει προσπαθώντας να προσελκύσουν παλαιότερες γενιές πελατών.
Οι μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς πάντα σε γυρίζουν στα παλιά. Σε προκαλούν να γυρίσεις το ρολόι πίσω και να θυμηθείς παιδικά Χριστούγεννα, τα δώρα που είχες λάβει από γονείς και συγγενείς. Άλλωστε όλες αυτές οι μεσημεριανούδες δε ρωτούν τους καλεσμένους τους " ποιά Χριστούγεννα θυμάστε πιό πολύ;" 
