Η κυρά - Πελαγία της Καβουρόπετρας.

Πάνε σαράντα μέρες που η κυρά Πελαγία δεν βλέπει από το παράθυρο τη  θάλασσα  της. Αυτή που την μεγάλωσε και την είχε πάντα συντροφιά σε όλη τη ζωή της. Εκεί  στα ψηλά  του λόφου του Αγίου Νικολάου στην Καβουρόπετρα της Κυψέλης.

Στο νοικοκυρεμένο σπίτι της έστησε την οικογένειά της μεγάλωσε τις κόρες της και χάρηκε τα εγγόνια της. Και πάντα, όσες  δουλειές κι αν είχε ο νους της ήταν στην εκκλησία  της, στον Άγιο Νικόλαο. Τον κάτασπρο και αρχοντικό Άι Νικόλα του λόφου. Τη φροντίδα αυτή την παρέλαβε από τη μάνα της, τη θεία Ζωή που για χρόνια φρόντιζε το ναό. 

Σαν έφυγε η κυρά Ζωή, η φροντίδα πέρασε στην Πελαγία. Εκείνη πλέον του άναβε τα καντήλια, τον θυμιάτιζε, τον καθάριζε, τον άσπριζε, τον έστρωνε με τη μοκέτα και τα χαλιά  για να είναι έτοιμος να υποδεχθεί τους πανηγυριστές  της γιορτής του.

Και σαν ξημέρωνε η παραμονή του Άι Νικόλα όλα ήταν έτοιμα. Και εκείνη καμάρωνε και αγαλλίαζε η καρδιά  της που όλοι έρχονταν στη χάρη του. 

Με το φευγιό της Πελαγίας  το εκκλησάκι ορφάνεψε όπως και μια ολόκληρη περιοχή. Η Πελαγία ήταν η τελευταία νοικοκυρά αυτής της περιοχής. Εδώ και καιρό η γειτονιά  της είχε αδειάσει. Έφυγαν όλοι! Οι παλαιοί κάτοικοι της περιοχής. Οι άνθρωποι της! Τους αποχαιρέτισε  έναν - έναν, όλους εκείνους με τους οποίους έζησε τόσα χρόνια σε αυτή τη γωνιά  της Κυψέλης, ακόμα κι αυτούς που είχαν φύγει και έρχονταν μόνο τα καλοκαίρια.

Έζησε εκεί όλη της τη ζωή, σε εποχές δύσκολες και στερημένες και τα κατάφερε όπως μόνο εκείνοι οι άνθρωποι ήξεραν να αντιμετωπίζουν και να κοιτούν κατάματα τη ζωή.

Στη μνήμη  μας θα έχουμε πάντα την εικόνα της ψηλής και χαμογελαστής γυναίκας που άνοιγε το ναό  κάθε φορά που με τα παιδιά του σχολείου επισκεπτόμασταν  τον Άγιο Νικόλαο. Η φιγούρα της νοερά  θα στέκει εκεί πίσω από την πόρτα, δίπλα  στα κεριά και με  το άγρυπνο μάτι της θα κοιτά αν όλα είναι εντάξει μέσα  στην εκκλησιά  της!

Αιωνία η μνήμη  της.

 

Κυριακή της αποκριάς.

                                           

Κυριακή  της Αποκριάς σήμερα, τρίτη κατά σειρά  του Τριωδίου, ημέρα κατά την οποία  η Εκκλησία φέρνει ενώπιόν μας την παραβολή της Μελούσης Κρίσης και  της  Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Στον εκκλησιαστικό κόσμο η Κυριακή αυτή προβάλει  την αρετή της αγάπης ως μοναδικό και κύριο κριτήριο της ζωής μας. Αυτό που μας κρίνει καθημερινά, μας καθορίζει ως ανθρώπους αλλά και μας τοποθετεί απέναντι του Θεού.

Καθημερινά  μπαίνουμε στη δοκιμασία  της αγάπης προς  τον συνάνθρωπο, έμπρακτα βιωματικά και όχι εγκεφαλικά. Η αγάπη ως η τελειοτέρα  των αρετών είναι και  η μεγάλη πρόκληση μας. Ακόμα και στην εποχή  του κορονοϊού.

Καθορίζει  την υπεύθυνη στάση μας και συμπεριφορά έναντι των άλλων.

 

Σύμφωνα με  την παράδοση  και  τους κανόνες της Εκκλησίας η σημερινή ημέρα είναι και η  τελευταία  που οι πιστοί  τρώνε κρέας. Την  εβδομάδα που ακολουθεί και λέγεται της Τυρινής  τρώνε ψάρι ,αυγά και τυρί. Γι αυτό συνηθίζονται αυτή τη βδομάδα με αποκορύφωση την Κυριακή οι νοικοκυρές να φτιάχνουν ζυμαρικά και να ψήνουν γαλατόπιτες. Με αυτόν τον τρόπο και πολύ σοφά η Εκκλησία  σταδιακά, οδηγούσε  τους πιστούς στη νηστεία.

   Παλαιότερα  η βδομάδα  μετά  την Κυριακή  της Αποκριάς εθεωρείτο και η πρώτη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και οριζόταν πολύ αυστηρή νηστεία.
   Επανερχόμενοι  στο θέμα  της Μελούσης Κρίσεως  που μονοπωλεί  το ενδιαφέρον αυτής  της Κυριακής, η Εκκλησία υπενθυμίζει  την είδηση της Δευτέρας Παρουσίας  του Χριστού στον κόσμο με σκοπό να κρίνει τους ανθρώπους με μοναδικό κριτήριο  την αγάπη. Την αγάπη  που οι άνθρωποι έμπρακτα εκδήλωσαν απέναντι στο συνάνθρωπό τους. Ο δρόμος λοιπόν προς το Θεό περνά πρώτα από  το κατώφλι  του συνανθρώπου μας και ιδιαίτερα αυτού  που "Πεινά, διψά, είναι ξένος, είναι γυμνός, είναι στη φυλακή, είναι άρρωστος"

Στον Άγιο Σπυρίδωνα ένα δειλινό.....

Ένα δειλινό χιλιοτραγουδισμένο με καράβια να φεύγουν για ταξίδια μακρινά ή κοντινά μεταφέροντας ψυχές που αλαργεύουν ή ξενιτεύονται.

Τα δειλινά  στο λιμάνι του Πειραιά έχουν τη γεύση που αφήνει ο νοτιάς στα πρόσωπα που προσδοκούν. Έχουν τις ανάσες  του αποχαιρετισμού. Το δάκρυ του μισεμού, την πίκρα  του χωρισμού. Ο ήχος της άγκυρας βαρύς καθώς  αναδύεται από το βυθό, οι τελευταίες ανακοινώσεις, η μυρωδιά  του καπνού που έρχεται από τα σωθικά  του πλοίου.

Τα πρώτα φώτα στις λάμπες της αποβάθρας θα φωτίσουν σε λίγο τα γυαλιστερά νερά και τα βήματα όσων επιστρέφουν.

Η ώρα του δειλινού σημαίνει το τέλος  της μέρας και την προσμονή της επόμενης. Η πιο γλυκιά ώρα της μέρας.

(ο  τίτλος από τον στίχο του συνθέτη Δήμου Μούτση που τραγούδησε μοναδικά η αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού).

 

Το πρώτο Ψυχοσάββατο

                                       

    Το πρώτο Ψυχοσάββατο σήμερα  26 Φεβρουαρίου. Μια ιδιαίτερη ημέρα μέσα  στον εορταστικό και λειτουργικό κύκλο της Εκκλησίας αλλά  και της ζωής μας γενικότερα, μια  που η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη στα αγαπημένα πρόσωπα που δεν έχουμε πλέον κοντά μας, αλλά η θύμησή τους μας παρηγορεί και μας συντροφεύει.

Παραθέτουμε ένα αρκετά  κατατοπιστικό κείμενο του π. Λίβυου:

"Όταν σε θυμάται ο Θεός….."

π.Λίβυος

Ψυχοσάββατο και η εκκλησία προσεύχεται για τις ψυχές των ανθρώπων που έχουν φύγει από την παρούσα φάση ζωής. Έχουν φύγει στην απέναντι όχθη. Δεν έχουν πάει σε μια άλλη ζωή. Η ζωή είναι μια. Μια φορά, άπαξ ερχόμαστε «εκ του μη είναι εις το είναι». Αυτή όμως η ζωή θέλησε ο Θεός να μην γνωρίζει τέλος. Η αιωνιότητα και αθανασία στον άνθρωπο είναι δώρο Θεού και όχι φυσική ιδιότητα. Ο άνθρωπος ως κτίσμα είναι φθαρτός και θνητός. Ο Θεός όμως θέλησε να γίνει αιώνιος. Κι αυτό το σχέδιο Του, ολοκληρώθηκε με την Ανάσταση του Χριστού. Πλέον μένει η τελευταία πράξη, κατά την οποία θα αναστηθούν τα σώματα μας, θα ενωθούν με τις ψυχές μας και θα ζήσουμε αιώνια στην δόξα της Βασιλείας του Θεού.

Γι’ αυτό προσεύχεται η εκκλησία την ημέρα των «ψυχών», τα Ψυχοσάββατα, για να γίνει αιωνία η μνήμη μας. Δεκάδες φορές θα ακούσουμε στην νεκρώσιμη παννυχίδα και στο τρισάγιο την φράση «αιωνία η μνήμη αυτών». Τι σημαίνει άραγε; Μήπως απλά να μας θυμούνται οι άνθρωποι; Φτάνει μια βιολογική μνήμη για να είμαστε αιώνιοι; Μήπως να μας κουβαλάνε στην καρδιά τους; Αρκεί μιας συναισθηματική θύμηση ώστε να μην πεθάνουμε ποτέ; Ή μήπως να υπάρχουμε μέσα από τα έργα μας, όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες ; Όλες αυτές οι μορφές μνήμης έχουμε μέσα τους τον θάνατο. Το να με θυμούνται οι άνθρωποι δεν με κάνει αθάνατο, αλλά με βυθίζει στην θνητότητα. Κάθε ανθρώπινη μνήμη και συναίσθημα, κάθε ανθρώπινη ιστορία, καταλήγει στο θάνατο.

Οπότε το ερώτημα παραμένει, γιατί η εκκλησία επικαλείται την αιωνιότητα ως μνήμη; Γιατί επαναλαμβάνει μονότονα «αιωνία η μνήμη αυτών»; Διότι όταν η εκκλησία όταν αναφέρεται στην μνήμη δεν μιλάει για εικόνες του παρελθόντος αλλά για την αλήθεια του μέλλοντος. Μνήμη στην θεολογία της εκκλησίας δεν είναι η ανάσταση του χθες αλλά η πραγματικότητα του αύριο. Γι’ αυτό κι ακούμε διαρκώς ως αέναη προσευχή στο κατ’ εξοχήν Μυστήριο της Εκκλησίας, την Θεία Ευχαριστία, «Πάντων ημών μνησθήει Κύριος ο Θεός εν τη Βασιλεία Αυτού πάντοτε, νυν κι αεί και εις τους αιώνας. Αμήν». Ζητάμε να μας θυμηθεί όλους ο Θεός. Διότι μονάχα ότι θυμάται ο Θεός έχει ζωή αιώνιο. Η μνήμη του Θεού είναι αιωνιότητα. Ο Θεός μας κάλεσε στην ζωή. Μας έφερε από το μηδέν στην ύπαρξη. Υπάρχουμε μέσα Του, είμαστε στην μνήμη Του, με το όνομα και το πρόσωπο μας. Η μνήμη του Θεού δεν είναι όπως η ανθρώπινη, ηθική(κριτήρια καλού και κακού), συναισθηματική(αγάπη ή μίσος), κοινωνική(επιφανής ή άσημος), αλλά οντολογική.

Όταν λέμε ότι ο Θεός μας θυμάται και υπάρχουμε στην μνήμη του σημαίνει ότι ζούμε αιώνια. Αναφέρει ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης, «όταν προσευχόμαστε στην Εκκλησία να είναι «αιωνία η μνήμη» κάποιου, δεν εννοούμε να επιβιώσει το πρόσωπο αυτό στην δική μας ανθρώπινη μνήμη, γιατί αυτό θα είχε μικρή σημασία, αφού η ανθρώπινη μνήμη, ως κτιστή, παρέρχεται. Εννοούμε την επιβίωση του προσώπου αυτού στην μνήμη του Θεού. Μόνο ότι και όποιος υπάρχει στην σκέψη του Θεού, υπάρχει όντως…».

Γι’ αυτό ας μην σταματάμε να προσευχόμαστε για τους ανθρώπους που έφυγαν από την παρούσα φάση ζωής και να ζητάμε να μείνουν στην μνήμη του Θεού. Η προσευχή για τους κεκοιμημένους δεν βοηθάει μονάχα εκείνους, αλλά κι εμάς που προσευχόμαστε. Μαλακώνει την καρδιά μας, την γεμίζει συμπόνοια και έλεος, την ανοίγει στην χάρι του Αγίου Πνεύματος. Έλεγε ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, «όταν σταμάτησα να κλαίω για τους νεκρούς, έχασα αυτόματα τα δάκρυα μου για τον εαυτό μου» και συνεχίζει «θα ήθελα, αν μπορούσα, να βγάλω από το Άδη όλους όσοι βρίσκονται εκεί και τότε μόνο θα εύρισκε η ψυχή μου ανάπαυση και αγαλλίαση». Ιδιαιτέρως η προσευχή για τους κεκοιμημένους ανθρώπους μας, πρέπει να γίνεται μέσα στην Θεία Ευχαριστία, εκεί που κάθε μνημονευμένη μερίδα, εικονίζοντας την κάθε ξεχωριστή ανθρώπινη υπόσταση, ενώνεται με τον Αίμα, την θυσία και την Ανάσταση του Χριστού μας, «Κύριε, θυμήσου μας στην Βασιλεία Σου».

"Φυτεύουμε κρόκους για τα παιδιά του Ολοκαυτώματος" εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο 2ο Γυμνάσιο Αίγινας.

 

"Φυτεύουμε κίτρινους κρόκους για να θυμόμαστε τα ενάμιση εκατομμύριο Εβραιόπουλα και τα χιλιάδες άλλα παιδιά που πέθαναν στο Ολοκαύτωμα"

 

   Ένα διαφορετικό σχολικό πρόγραμμα  ξεκίνησε σε καιρό  καραντίνας να εφαρμόζεται στον κήπο  του 2ου Γυμνασίου Αίγινας με υπεύθυνη καθηγήτρια  τη φιλόλογο κ. Ρόδη Λεμονιά. Οι πρώτοι σπόροι φυτεύτηκαν πέρσι τον Φεβρουάριο - εν μέσω καραντίνας - στον κήπο του σχολείου από την κ. Λ. Ρόδη και τον Μάιο είδαμε τα πρώτα κρινάκια.

Φέτος, νωρίτερα από πέρσι, τα κρινάκια "έσκασαν μύτη" στον κήπο μας θυμίζοντας μας την περσινή μας δράση. 

Γιατί φυτεύουμε κίτρινους κρόκους.

Φυτεύουμε κίτρινους κρόκους για να θυμόμαστε  τα ενάμιση εκατομμύριο Εβραιόπουλα και τα χιλιάδες άλλα παιδιά που πέθαναν στο Ολοκαύτωμα. Το κίτρινο χρώμα των λουλουδιών μας υπενθυμίζει τα κίτρινα αστέρια τα οποία ήταν αναγκασμένοι να φορούν οι Εβραίοι υπό τη ναζιστική κυριαρχία. Τα λουλούδια μας υπενθυμίζουν όλα  τα παιδιά που χάθηκαν.

Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά δολοφονήθηκαν από  τους Ναζί, αλλά  και πολλά επιβίωσαν. Τα περισσότερα από αυτά είναι πλέον παππούδες σήμερα. Κληροδότησαν τις ιστορίες τους στα παιδιά και τα εγγόνια  τους. Οι ιστορίες τους δεν πρέπει να ξεχαστούν ποτέ. Πρέπει και εμείς να τις λέμε στα δικά μας παιδιά.

Όταν οι κρόκοι ανθίζουν στην αρχή της άνοιξης, θυμόμαστε τα παιδιά που πέθαναν. Αλλά  τα όμορφα λουλούδια μας υπενθυμίζουν επίσης ότι, ακόμη και μετά από τα πιo  φριχτά γεγονότα, αρχίζει  ξανά μια νέα ζωή και μπορούμε να ελπίζουμε ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα από πριν.

Τα λουλούδια μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει ακόμη ομορφιά στον κόσμο και ελπίδα για το μέλλον μας. Το να φυτεύουμε τα λουλούδια είναι θλιβερό,αλλά και ελπιδοφόρο.

Τελικά  ελπίζουμε ότι παιδιά από ολόκληρο τον κόσμο θα φυτέψουν  κίτρινους κρόκους στη μνήμη όλων των παιδιών που πέθαναν στο Ολοκαύτωμα.

Τα τύμπανα του Πολέμου και η εν Χριστώ Ειρήνη.

Του αρχιμανδρίτη Νεκτάριου Δαρδανού πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης 

Αναδημοσιεύουμε από τον ιστότοπο orthodoxianewsagensy.gr το εξαιρετικό άρθρο του αρχιμ. Νεκτάριου Δαρδανού. Επίκαιρο όσο ποτέ!

https://www.orthodoxianewsagency.gr/gnomes/ta-tympana-tou-polemou-kai-i-en-xristo-eirini/

Ο Κύριος αφήνοντας στους Μαθητές Του τις τελευταίες Του υποθήκες, προτού οδηγηθεί στην σταυρική Του θυσία, είπε: «Φεύγω και σας αφήνω την ειρήνη. Τη δική μου ειρήνη σας δίνω. Δεν σας δίνω την ειρήνη που δίνει ο κόσμος» (Ιω.14,27). Βλέπουμε εδώ ότι ο Κύριος ομιλεί για τη δική Του ειρήνη. Και αυτή την ειρήνη την αντιδιαστέλλει από την ειρήνη του κόσμου. Όπως επεξηγούν οι θεοφόροι Πατέρες, η ειρήνη του Χριστού είναι εσωτερική κατάσταση της ψυχής και δεν επηρεάζεται από εξωτερικές καταστάσεις. Είναι ειρήνη που απορρέει από την ένωση με τον Θεόν Πατέρα, που είναι«ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης» (Φιλιπ. 4,9). Ο Ιησούς την ώρα εκείνη που έλεγε αυτά τα λόγια στους Μαθητές Του, ήξερε ότι σε λίγο θα τον συνελάμβαναν, θα τον κατεδίκαζαν σε σταυρικό θάνατο και θα υφίστατο όλα εκείνα τα φρικτά Πάθη, που γνωρίζουμε. Όμως τίποτε από όλα αυτά δεν διετάραζε την ειρήνη Του. Και αυτή την ειρήνη τη μετέδιδε και στους Μαθητές Του.

Και μάλιστα στη συνέχεια τους έδινε θάρρος: “Μην ανησυχείτε και μη δειλιάζετε” (Ιω.14,27). Η ειρήνη που έδινε ο Κύριος στους Μαθητές Του θα έπρεπε να μένει αδιατάρακτη στις ψυχές τους, όταν κι εκείνοι θα αντιμετώπιζαν διωγμούς και μαρτύρια. Όπως και συνέβη, καθώς διαβάζουμε στους βίους των Αγίων Αποστόλων. Η ίδια ειρήνη του Χριστού αντικατοπτριζόταν αργότερα και στα πρόσωπα των χριστιανών, που οδηγούνταν στο μαρτύριο· και από αυτό πολλοί ειδωλολάτρες, ακόμη και δήμιοι των Μαρτύρων, πίστευαν στον Χριστό.

Δυστυχώς σήμερα βιώνουμε την διασάλευση της Ειρήνης. Μία ακόμη μαύρη μέρα στην Ιστορία της Ευρώπης ξημέρωσε.

Αυτό που διακήρυσσε ξανά και ξανά ο Τζο Μπάιντεν, αμφισβητούσαν οι Ευρωπαίοι και δεν ήθελε να πιστέψει το Κίεβο, είναι εδώ και λίγες ώρες η δραματική πραγματικότητα. Η Ρωσία διεξάγει ανοιχτό πόλεμο κατά της Ουκρανίας, της δεύτερης σε έκταση χώρας της ηπείρου μας, που βιώνει τη χειρότερη στρατιωτική σύγκρουση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το έργο αρχίζει με σκηνές ενός φρικτού παγκόσμιου πολέμου και ο Κύριος πάνω στο σταυρό αναρωτιέται: «Γιατί πεθαίνω σταυρωμένος, όταν η ανθρωπότητα σπαράζεται ακόμα από πολέμους, βία και μίσος;»

Όταν διαβάζω στο Ευαγγέλιο το κατεξοχήν κήρυγμα του Ιησού ενάντια στη βία στην «Επί του Όρους Ομιλία», την εντολή του να αγαπάμε ακόμα και τους εχθρούς μας, αισθάνομαι σαν να δέχομαι μια γροθιά στο στομάχι. Μετά από 20 αιώνες χριστιανισμού, η ανθρωπότητα ζει ακόμα τη φρίκη του πολέμου, της βίας και του ρατσισμού.

Δυστυχώς, ούτε οι θρησκείες είναι απαλλαγμένες από αυτό το απόλυτο κακό, ή μάλλον, όπως έλεγε ο Blaise Pascal: «Οι άνθρωποι ποτέ δεν κάνουν το κακό της βίας τόσο ολοκληρωτικά και με τόσο ενθουσιασμό όπως όταν το κάνουν από θρησκευτική πεποίθηση».

Τον περασμένο αιώνα, σε διάστημα εικοσιπέντε ετών πραγματοποιήθηκαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, με πρωταγωνιστές κράτη που παραδοσιακά θεωρούνταν χριστιανικά. Ως αποτέλεσμα είχαν να προκαλέσουν εκατομμύρια νεκρούς, απερίγραπτες καταστροφές και αφάνταστους πόνους. Ζήσαμε διάφορες φρικτές γενοκτονίες, μορφές ρατσισμού δικαιολογημένους ακόμα και από συγκεκριμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις.

Μπροστά σ’ αυτό το φαινόμενο του πολέμου και της βίας, που συνοδεύει από πάντα την ανθρωπότητα, ποιά είναι η στάση των χριστιανών, έχοντας κυρίως υπόψη τη διδασκαλία του Χριστού, που για πολλούς είναι αρκετά ενοχλητική;

Ο θάνατος του Ιησού πάνω στον σταυρό και η συγχώρηση που απηύθυνε στους δήμιούς του, αποτελούν προνομιούχες στιγμές αγάπης. Μίας αγάπης χωρίς τέλος. Αντίθετα από τους ζηλωτές, ο Ιησούς απαιτεί από τους μαθητές του να απαρνηθούν τη βία και να αγαπήσουν τους εχθρούς τους.

Αυτή είναι η επανάσταση που έφερε ο Χριστός, η επανάσταση της αγάπης, της θυσίας, της καταλλαγής και της έμπονης μαρτυρίας.

Είμαστε μαθητές Του πραγματικοί ή κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας και αγωνιζόμαστε να καταδείξουμε οτι εμείς είμαστε πιο ισχυροί από τους άλλους και άρα μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε;

Η βία οδηγεί στην βία! Αρκετά εγκλήματα έχουμε βιώσει… μήπως ήρθε η ώρα να επαναστατήσει η Ειρήνη; Μήπως ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε σοβαρά την μεταδοτική ασθένεια της εποχής μας που είναι ο πόλεμος μέσα από τις σωτήριες ευαγγελικές επιταγές; Μήπως;

Του αρχιμανδρίτη Νεκτάριου Δαρδανού πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης

Η Τσικνοπέμπτη και ο μύθος της.

 

  Τσικνοπέμπτη λοιπόν!

Χωρίς να έχει καμία σχέση η Τσικνοπέμπτη του σήμερα με την εποχής εκείνη που καθιερώθηκε. Οι παλαιοί που δεν έτρωγαν καθημερινά κρέας και νήστευαν  στη Σαρακοστή που ακολουθούσε είχαν την ευκαιρία  να "ξεδώσουν" αυτή τη μέρα τρώγοντας κρέας πίνοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας.
 Μια άλλη εκδοχή θέλει ότι αυτή την εποχή έφτιαχναν τα καπνιστά κρέατα που μόλις είχαν σφάξει. Το κρέας για να το διατηρήσουν μέχρι το Πάσχα.
Ασφαλώς και δεν θα γνωρίζετε πως παλιά, πολύ παλιά οι νοικοκυρές αυτήν την ημέρα στην Αίγινα, εκτός από το λιγοστό κρέας αν υπήρχε.... σκάρωναν και μια πίτα από τσουκνίδες !!!  οι οποίες ότι είχαν φυτρώσει και ήταν πολύ τρυφερές.

   Αυτά σε εποχές δύσκολες που οι άνθρωποι ήταν αναγκεμένοι αλλά έβρισκαν τρόπο να ξεγελούν τη φτώχεια  να περνούν καλά και να γιορτάζουν με τα ελάχιστα.....

   Έτσι για να δούμε σήμερα  τι έχουμε ζήσει ως λαός και πως έχουν κατορθώσει  να αντέξουν και να επιβιώσουν οι παλιότερες γενιές.

Συγκεντρώνουμε βιβλία το Σάββατο 26 Φεβρουαρίου. "Όλοι μαζί μπορούμε"

 Μια όμορφη και πρωτότυπη δράση θα λάβει χώρα το Σάββατο 26 Φεβρουαρίου στο νησί μας. Το  'Όλοι μαζί μπορούμε"  σε συνεργασία  με το Δήμο Αίγινας συγκεντρώνει βιβλία  για παιδιά και εφήβους στο Δημαρχείο της Αίγινας, προκειμένου να ενισχυθούν οι βιβλιοθήκες  των σχολείων της Αίγινας.

Αξίζει στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε, ότι τουλάχιστον στο χώρο της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης - που είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε - λειτουργούν βιβλιοθήκες.

Από δεκαετίες λειτουργεί στο Γενικό Λύκειο η Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη  η οποία είναι εξαιρετικά ενημερωμένη. Στο 2ο Γυμνάσιο Αίγινας σε ειδική αίθουσα στον α΄όροφο λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη με πάνω από 1.000 τίτλους και τέλος στο Γυμνάσιο Μεσαγρού έχει δημιουργηθεί δανειστική βιβλιοθήκη η οποία ενισχύθηκε σημαντικά με τη δωρεά  του αείμνηστου Κωνσταντίνου Σταμάτη.

Την εξαιρετική αυτή δράση αγκάλιασε και υλοποιεί η νέα αντιδήμαρχος κ. Μαίρη Κουκούλη και αποτελεί μια πολύ ποιοτική και ουσιαστική κίνηση με σκοπό την αναβάθμιση των υπαρχόντων βιβλιοθηκών.

Αξίζει να προσθέσουμε για όσους σκοπεύουν να προσφέρουν βιβλία πως αυτά  θα πρέπει να είναι σε καλή κατάσταση.

Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να προσέλθουν στο Δημαρχείο το Σάββατο και ώρες 10.00 - 14.00

Διάθεση self test για μαθητές και εκπαιδευτικούς.

Από την Πέμπτη 24  Φεβρουαρίου και έως την Τετάρτη 2 Μαρτίου θα διατίθενται από τα φαρμακεία τα self test για μαθητές και εκπαιδευτικούς.

Σύμφωνα με τις οδηγίες  του Υπουργείου και τα υγειονομικά πρωτόκολλα  που ισχύουν τα test  είναι υποχρεωτικά για όλους τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς, εμβολιασμένους και μη και διενεργούνται δύο φορές  την εβδομάδα.

Το αποτέλεσμα  τους καταχωρείται στην πλατφόρμα edu pass.

Τα πέτρινα στολίδια της Αίγινας.

 Σπίτια παλιά, κτίσματα γεμάτα μαστοριά από χέρια απλών λαϊκών δουλευτάδων της πέτρας, στέκουν αγέρωχα σε πείσμα των καιρών και της εγκατάλειψης  τους από τους ιδιοκτήτες τους.

Κάποια απλά  στην αρχιτεκτονική τους γραμμή, κάποια άλλα περίτεχνα και μοναδικά περιμένουν τον τολμηρό αγοραστή να τα αποκαταστήσει και να τα αναδείξει.

Είναι κτίσματα γεμάτα ζωή. Χώροι που οι άνθρωποι έζησαν, δημιούργησαν ζωή και η αύρα εκείνη υπάρχει ακόμη. Κουβαλούν ακόμα  τα σημάδια της προηγούμενης  τους ζωής, ακόμα κι αν λεηλατήθηκαν  ή καταστράφηκε ένα μέρος  τους, ή κάποιοι επιτήδειοι αφαίρεσαν τα γωνιακά  τους πουριά ή άλλα στελέχη τους για να τα χρησιμοποιήσουν σε σημερινές οικοδομές.

Η  ενδοχώρα της Αίγινας είναι διάσπαρτη από  τέτοια σπίτια που μαρτυρούν την καθημερινότητα, τις ασχολίες, τα παλιά επαγγέλματα, τη λαογραφία, τα ήθη και τις συνήθειες παλαιών εποχών.

Μια ολόκληρη εποχή, ένας παλαιός  τρόπος ζωής μέσα στα ντουβάρια, στις αυλές, στα παράσπιτα για τα οικόσιτα ζώα, στα μικρά αποθηκάκια και στα βοηθητικά κτίσματα.

Η  παλιά  Αίγινα. Η μικροκλίμακα των ανθρώπων της θάλασσας, του αγρού και του βουνού.

 

Διάκριση για το "pesto φιστίκι" του Αιάκειον.

 Άλλη μια διάκριση έρχεται να προστεθεί στη συλλογή του ζαχαροπλαστείου "ΑΙΑΚΕΙΟΝ". Στην τελευταία έκθεση  τροφίμων  expotrof  το προϊόν pesto φιστίκι βραβεύτηκε από  τα Athens Fine Food Awards.

Θεωρούμε πως κάθε επιτυχία των επαγγελματιών της Αίγινας και ιδιαίτερα νέων ανθρώπων όπως του κ. Γαλάνη και του κ. Κουκούλη είναι άξια συγχαρητηρίων αλλά  και προβολής διότι προάγει και διαφημίζει  το νησί μας.

Θερμά  συγχαρητήρια!

Σε ακινησία το "Ποσειδών Ελλάς"

Από την Κυριακή 20/2 ξεκίνησε  την ακινησία  του το πλοίο 'Ποσειδών Ελλάς" παραδίδοντας τη σκυτάλη στον "Φοίβο" που επανήλθε στα  δρομολόγια  του.

Τις προσεγγίσεις προς Αγκίστρι εκτελεί ο "Απόλλωνας".

Ο "Ποσειδώνας" ένα ακούραστο και καλοτάξιδο σκαρί έδεσε  για συντήρηση και ευχόμαστε στο πλήρωμα του καλή ξεκούραση.

 

Η "Μαθητική Κυψέλη" επανέκαμψε. Η σχολική ηλεκτρονική εφημερίδα του 2ου Γυμνασίου Αίγινας.

Μετά από δύο χρόνια απουσίας  από  το διαδίκτυο, η μαθητική εφημερίδα "ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΚΥΨΕΛΗ" των μαθητών του 2ου Γυμνασίου Αίγινας, επανέκαμψε στο διαδίκτυο με νέες  δημοσιεύσεις - άρθρα και ειδήσεις.

Η σχολική εφημερίδα  που ξεκίνησε το 1996 ως έντυπο, έχει διαγράψει μια μεγάλη και επιτυχημένη πορεία στο χώρο των σχολικών εφημερίδων. Αρκεί να  θυμίσουμε  τα δύο βραβεία που έχει αποσπάσει από  την εφημερίδα "ΤΑ  ΝΕΑ" και το ίδρυμα Μπότση.

Τα  τελευταία  χρόνια απέκτησε ηλεκτρονική σελίδα που υποστηρίζεται από  το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο.

Επιχειρεί  λοιπόν ένα νέο ξεκίνημα με  τους μαθητές και τις μαθήτριες του σχολείου να κάνουν τα πρώτα δημοσιογραφικά  τους βήματα και να συνθέτουν κείμενα με αφορμή συζητήσεις - γεγονότα  ή ακόμα και εργασίες  στα πλαίσια  των μαθημάτων τους.

Επισκεφθείτε  τη σελίδα  της 'Μαθητικής Κυψέλης" πληκτρολογώντας απλά  στο google τον τίτλο  της  εφημερίδας: ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΚΥΨΕΛΗ.

 

Ο "Φοίβος" επανήλθε στα δρομολόγια του.

Επανήλθε στα καθημερινά  του δρομολόγια, από σήμερα Κυριακή 20 Φεβρουαρίου, ο  "Φοίβος" μετά την ετήσια ακινησία  του.

Όσο προχωρούμε προς  την έξοδο  του χειμώνα και οι πρώτες ανοιξιάτικες ημέρες προβάλουν, ένα - ένα τα πλοία της γραμμής επιστρέφουν στην ενεργό δράση, προμήνυμα ότι έρχεται το καλοκαίρι και η πύκνωση των δρομολογίων.

Να ευχηθούμε στους αξιωματικούς και το πλήρωμα του πλοίου καλά και ήρεμα ταξίδια.

 

Η Κυριακή του Ασώτου και η επιθυμία της επιστροφής.

                                     

               Ξεφυλλίζοντας  το βιβλίο  του Τριωδίου φθάνουμε στη σημερινή ημέρα, δεύτερη Κυριακή της περιόδου του Τριωδίου όπου είναι αφιερωμένη στον πληγωμένο από τις επιλογές  του νέου παιδιού που φεύγει μακριά για να ζήσει ελεύθερα αρνούμενος  την πατρική δωρεά, τα δώρα  του Θεού.

Όλοι οι ύμνοι είναι γεμάτοι , επιθυμία επιστροφής, στιγμές αυτογνωσίας και αληθινής μετάνοιας, γεμάτοι νοσταλγία  για την πατρική γη, επιθυμίας κοινωνίας με τα αληθινά  πρόσωπα και  την αλήθεια  τους. Ύμνοι μεγαλειώδεις γεμάτοι από  την αγάπη του Πατέρα, ενώ από  τον ταλαιπωρημένο νέο άνθρωπο απουσιάζει η απελπισία, η κατάθλιψη γιατί αχνοφαίνεται η ανάσταση και η αποκατάσταση του.                           

  Ο Άσωτος είναι ίσως η πιο γνωστή φιγούρα  της Βίβλου. Γνωστή όσο και τραγική.

Πολλές φράσεις ή εικόνες που χρησιμοποιούμε κυριολεκτικά ή μεταφορικά στην καθημερινότητα μας αποδεικνύουν πόσο βαθιά ριζωμένες  είναι στη ζωή μας. Πόσο έχουν ποτίσει το είναι μας, τις συνήθειες, τις αντιλήψεις, τη στάση μας απέναντι στη ζωή ή στον συνάνθρωπο.

Φράσεις βγαλμένες μέσα από  τη ζωή της Εκκλησίας, το Ευαγγέλιο, τα κείμενα  των ύμνων, διανθίζουν το λόγο μας και δεικνύουν πόσο ο λαός είχε  αποκτήσει θρησκευτικό γραμματισμό. Πόσο τα εκκλησιαστικά  γεγονότα, οι εορτές, τα πρόσωπα της Βίβλου, το έχουν επηρεάσει πνευματικά και πολιτιστικά.

Οι φράσεις "άνοιξε το Τριώδιο" ή  η  λέξη "άσωτος" με  την οποία χαρακτηρίζουμε κάποιον είναι ένα παράδειγμα  των όσων αναφέρουμε.

Κυριακή του Ασώτου σήμερα, δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου όπου μας παρουσιάζεται η σωστή ή λανθασμένη  τοποθέτηση μας  - στάση απέναντι στο Θεό. Γιατί αυτό είναι και το νόημα αυτών των Κυριακών. Η υπενθύμιση της σωστής στάσης μας απέναντι στο Θεό και τον συνάνθρωπο, η οποία εκφράζεται με την ταπείνωση  του Τελώνη, τη μετάνοια  του Ασώτου και όχι  την υπερηφάνεια  του Φαρισαίου και τη σκληρή στάση του μεγάλου αδελφού του Ασώτου.

                                        

  Αν μπούμε στον πειρασμό να αναζητήσουμε εικόνες του Άσωτου Υιού στον οποίο είναι αφιερωμένη η σημερινή Κυριακή τότε θα βρεθούμε μπροστά σε μια μεγάλη γκάμα εικόνων και πινάκων  ζωγραφικής που πολύ ρεαλιστικά αλλά με έντονη τάση ρομαντισμού απεικονίζουν τη γνωστή ιστορία του Ευαγγελίου.

  Ο λόγος λοιπόν σήμερα για τον Άσωτο Υιό, μια κορυφαία μορφή  των Ευαγγελικών κειμένων. Λένε οι μεγάλοι Θεολόγοι πως αν χανόταν το κείμενο της Αγίας Γραφής και βρίσκαμε μόνο τη σελίδα με την ιστορία του Ασώτου Υιού, αυτό θα ήταν αρκετό για να γνωρίσουμε το Θεό. Η παραβολή του Ασώτου αποτελεί σύνοψη, συμπύκνωση, όλου του Ευαγγελίου. Είναι η καρδιά της διδασκαλίας του Χριστού, διότι μέσα από αυτήν γνωρίζουμε ποιός είναι ο Θεός και ποιά η στάση του απέναντι μας, αλλά κυρίως πως εμείς μπορούμε να τον ψάξουμε, να τον αναζητήσουμε και εν τέλει να τον συναντήσουμε.

   Η πρώτη εικόνα που παρουσιάζουμε είναι πολύ ενδιαφέρουσα αν και δεν προέρχεται από τη βυζαντινή αγιογραφική παράδοση, όπως καμία από αυτές που συνοδεύουν το σημείωμά μας. Απεικονίζει όλο το μέγεθος της απόγνωσης, της μοναξιάς και της κατάντιας αυτού του παιδιού που ρακένδυτο και ανυπόδητο βόσκει χοίρους ενώ στο βάθος διακρίνεται η πρότερη βασιλική βιωτή του.

  Η εικόνα συγχρόνως αποκτά φοβερή επικαιρότητα αν αναλογισθούμε τη σημερινή ζοφερή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει πολλοί συνάνθρωποί μας.

   Λίγες σκέψεις  για  την ιστορία του Ασώτου δανειζόμαστε από άρθρο του δ. Γρηγόριου Φραγκάκη έτσι όπως δημοσιεύτηκε στο Amen.gr 

"Γνωστή και στην τελευταία γωνιά του Χριστιανικού κόσμου «του Ασώτου η παραβολή». Θεωρείται κεντρικό της θέμα από πολλούς η μεγάλη μετάνοια του Άσωτου γιου. Μετανόησε ανάμεσα στα χαρούπια των χοίρων και στις δυστυχίες που «γέννησε» η ασύνετη ζωή του. Κάπου εκεί, στο έσχατο σημείο του εξευτελισμού και της προσωπικής του διαπόμπευσης, η ψυχή του, θέλοντας και μη, προσανατολίστηκε στον Οίκο του Πατέρα.

Γενικό το φαινόμενο. Λέμε πως σήμερα δυστυχούμε. Το ορθό είναι να πούμε πως και σήμερα δυστυχούμε. Η δυστυχία, αδελφοί μου, δυστυχώς δεν εγκαταλείπει έτσι εύκολα τις γενιές των ανθρώπων, δε γνωρίζει εποχές. Συμπορεύεται με κάθε λανθασμένη, με κάθε άστοχη επιλογή του. Με απλά λόγια η δυστυχία είναι εκείνη που κρύβεται πίσω από κάθε αμαρτία. Δεν είναι απαραίτητο ο κάθε αμαρτωλός να είναι και δυστυχισμένος στην καθημερινότητά μας. Ίσα -  ίσα. Βλέπουμε περιπτώσεις ανθρώπων των οποίων η ζωή, ίσως και η δική μας, δεν έχει σε τίποτε να ζηλέψει από αυτήν του Άσωτου γιου πριν μετανοήσει.  Καμία ενόχληση δεν αισθανόμαστε από τον τρόπο της ζωής μας. Εφ΄όσον έχουμε τα υλικά αγαθά που μας κάνουν αρεστούς στους γύρω μας, εφ΄ όσον ζούμε όπως θέλουμε χωρίς αιδώ και συστολή, χωρίς να σκεφτόμαστε τίποτε περισσότερο από την ικανοποίηση του εαυτού μας, δίχως να νοσταλγούμε το πατρικό σπίτι (τη Βασιλεία του Θεού)  που εγκαταλείψαμε για να περάσουμε καλά, τότε τί ανάγκη έχουμε; Δε μας λείπει απολύτως τίποτε.

Αφού είναι έτσι τα πράγματα, γιατί όλοι δυστυχούμε; Διότι, αδελφοί μου, η αμαρτία ενώ έχει ένδυμα αστραφτερό, ευωδιές από όλες τις απολαύσεις αυτού του κόσμου και ήχους από τις «Σειρήνες» κάθε επίγειου αγαθού εντούτοις κρύβει υπό την επιφάνειά της τα βάθη της άρνησης του Θεού, τη δυσωδία της αποστασίας και τις κραυγές αγωνίας όταν η παράσταση φθάνει στο τέλος της. Πώς αλλιώς να παρομοιάσει κανείς την αναχώρηση από την Πρόνοια του Θεού; Πρόκειται για μια καλό σκηνοθετημένη παράσταση η οποία, όσο διαρκεί, μας «τέρπει» και μας παρακινεί να ξεχνούμε το πραγματικό νόημα της ζωής μας. Στο τελευταίο χειροκρότημα, όμως, όταν «πέσει η αυλαία» της ζωής μας, θα συνειδητοποιήσουμε πως αφήσαμε μια ολόκληρη ζωή μακριά από τον Χριστό για να ζήσουμε ένα τελικά κακόγουστο θέατρο χωρίς ωφέλιμο δίδαγμα. Τί τραγικό! Και έρχεται εκείνη η φοβερή ώρα που κυλιόμαστε με δάκρυα, με πόνους, με ασθένειες, με αγωνίες, με βάσανα, με κλαυθμούς στο βούρκο που μας οδήγησαν οι επιλογές μας. Όμως, μη μείνουμε εκεί.

Αν είναι κάτι να κρατήσουμε από την παραβολή αυτή του Ασώτου, αδελφοί μου, ας είναι τούτο: Όσο χαμηλά κι αν φθάσουμε με τις επιλογές μας, όσο βαριά κι αν αμαρτήσουμε, όσο κι  αν απαρνηθούμε τον Θεό με λόγια και με έργα ας μην ξεχάσουμε ποτέ, ας θυμόμαστε πάντοτε, πως σε εκείνο το ευλογημένο, το στοργικό, το ζεστό, το πατρικό μας σπίτι δυο μάτια ακόμη περιμένουν με πόνο, με ενδιαφέρον, με μακροθυμία, με ειλικρινή και αμέτρητη αγάπη. Περιμένουν όχι τόσο το να φτάσουμε στο σπίτι όσο το να δουν ότι κάνουμε βήμα προς αυτό. Τότε η Πατρική φιγούρα αφού μας δει, ακόμη και από απόσταση, πρώτη θα τρέξει με ευσπλαχνία να μας αγκαλιάσει, να μας καταφιλήσει, να μας συγχωρέσει, να μας ντύσει με τα ρούχα τα βασιλικά. Αυτόν τον μεγάλο και μοναδικό Θεό έχουμε, αγαπητοί μου. «Οικτίρμονα και ελεήμονα, μακρόθυμο και πολυέλεο». Τέτοιου Πατέρα είμαστε παιδιά γνήσια. Κοντά Του μόνο θα συναντήσουμε το πρόσωπο της αληθινής ευτυχίας, εκείνης που σιγοκαίει εσωτερικά στη γήινη πραγματικότητα και που θεριεύει όταν κάθε τι άλλο δε θα μας συνοδεύει πια".

"ΝΙΚΗ" ένα πλοίο με πολλά ονόματα και ακόμα περισσότερους πλοιοκτήτες.

Ένα πολύ παλαιό πλοίο από τα πολλά  που έχουν ταξιδέψει στα νησιά  του Σαρωνικού είναι  το "ΝΙΚΗ". 

Είναι εντυπωσιακός και άξιος καταμέτρησης ο αριθμός  των μικρών και μεγάλων πλοίων που μέσα στον 20ο αιώνα  ταξίδεψαν δια "Αίγινα - Μέθανα - Πόρον  .... μέχρις  Σπέτσας" όπως λέει η δημοσίευση - διαφήμιση εποχής αλλά και μέχρι Κυπαρίσσι - Γέρακα - Μονεμβασίαν!!!

Το  "ΝΙΚΗ" είναι ένα πλοίο με πολλά ονόματα και πολλούς ιδιοκτήτες. Ας δούμε  τι γράφει στις σελίδες 112 και 113 το πολύ κατατοπιστικό βιβλίο "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΚΤΟΠΛΟΙΑ 1945 -1995" του Γεωργίου Φουστάνο των εκδόσεων "ΑΡΓΩ"

Το  "ΝΙΚΗ" λοιπόν  κατασκευάστηκε  το 1906(!) στα Βρετανικά ναυπηγεία Gaston Graving Dock and Shipbuiding Co.Ltd ως ρυμουλκό και δούλεψε στο Λίβερπουλ.

Το 1946 αγοράζεται από τον Βελισσάρη Κωνστ. Κάτουλα μετονομάστηκε σε 'ΝΙΚΗ" και μετασκευάστηκε σε επιβατηγό. Τον Ιανουάριο του 1948 περιήλθε στους κληρονόμους του Β.Κάτουλα.

Το 1949 αγοράστηκε από τον Γιάννη Λάτση.Ανακαινίστηκε και μετονομάστηκε "ΥΔΡΑ" τον Ιούλιο του 1950. Το 1954 πουλήθηκε στον Νικόλαο Γεωργ. Λαμπίρη μετονομάστηκε ΝΙΚΟΛΑΣ Λ. και μετασκευάστηκε σε φορτηγό. Το 1958 πουλήθηκε στους Αντώνιο και Ιωάννη Μαυρέλο. Το 1963 αγοράστηκε σε πλειστηριασμό από τον Βασίλειο Α. Ζαβιτσάνο και μετονομάστηκε "ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ. Στις 5 Οκτωβρίου 1968 βυθίστηκε ενώ έπλεε ανοικτά της Μυτιλήνης.

 

Η Αγία Φιλοθέη στα Πλακάκια της Αίγινας.

                                 

   Εορτάζει σήμερα  το ναΰδριο της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας που βρίσκεται στην περιοχή Πλακάκια της Αίγινας.

     Παλαιότερα φαινόταν από το καράβι το βυζαντινό εκκλησάκι της Αγίας Φιλοθέης, όταν το πλοίο «έστριβε» στο φανάρι του Μπούζα. Πραγματικό αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα. Ένας μικρός ναΐσκος βυζαντινού ρυθμού με τρούλο, αποπνέει μια αριστοκρατική καταγωγή και θυμίζει έντονα τους ανάλογους ναούς  της Πλάκας των Αθηνών και του Θησείου.

   Πρόκειται για το ναΰδριο της Οσίας Φιλοθέης Μπενιζέλου η οποία έζησε από το 1522 έως το 1589, όταν οι Τούρκοι την οδήγησαν στο μαρτύριο μετά από μια μεγάλη πνευματική προσφορά και διακονία στην Τουρκοκρατούμενη Αθήνα και τη γύρω περιοχή της Αττικής. Η Εκκλησία ανήκει – σύμφωνα με τον μελετητή της εκκλησιαστικής ιστορίας της Αίγινας, κ. Σ. Δημητρακόπουλο – στην οικογένεια Δραγούμη, στο υπόγειο της οποίας φυλάσσονται τα οστά του μεγάλου πατριώτη και μακεδονομάχου Ίωνα Δραγούμη. Η Εκκλησία είναι κτισμένη σε κτήματα που είχε η Οσία στην Αίγινα. Όπως συμπεραίνεται από την έρευνα του κ. Σ. Δημητρακόπουλου η Οσία Φιλοθέη ήταν σύγχρονη του Αγίου Διονυσίου επισκόπου Αιγίνης και η οικογένειά της απέκτησε δεσμούς με την Αίγινα λόγω της κτηματικής της περιουσίας.

 

Αναφέρεται  στο σημείο αυτό  ότι η οικογένεια  Μπενιζέλου κατείχε  και την έκταση  που κτίστηκε η εκκλησία  της Ομορφοκλησιάς  στον Ασώματο.

 

   Σήμερα το πανέμορφο εκκλησάκι παραμένει κλειστό και με κόπο μπορεί κανείς να το εντοπίσει πίσω από  τις παραθεριστικές κατοικίες που το έχουν κυριολεκτικά «πνίξει». Το ευτύχημα είναι ότι εξωτερικά φαίνεται να διατηρείται καλά. Ωστόσο ένας τέτοιος ιστορικός ναός αξίζει της προσοχής και της μεγαλύτερης φροντίδας μας.

Παραθέτουμε το βίο και το οσιακό τέλος της Αγίας έτσι όπως καταγράφεται στον Ορθόδοξη Συναξαριστή.

 Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε το έτος 1522 μ.Χ. στην τουρκοκρατούμενη τότε Αθήνα. Οι ευσεβείς γονείς της ονομάζονταν Άγγελος και Συρίγα Μπενιζέλου. Η μητέρα της ήταν στείρα και απέκτησε την Αγία μετά από θερμή και συνεχή προσευχή.

   Ο Κύριος που ικανοποιεί το θέλημα εκείνων που Τον σέβονται και Τον αγαπούν, άκουσε την δέησή της. Και πράγματι, μια ημέρα η Συρίγα μπήκε κατά την συνήθειά της στο ναό της Θεοτόκου για να προσευχηθεί και από τον κόπο της έντονης και επίμονης προσευχής την πήρε για λίγο ο ύπνος. Τότε ακριβώς είδε ένα θαυμαστό όραμα. Ένα φως ισχυρό και λαμπρό βγήκε από την εικόνα της Θεομήτορος και εισήλθε στην κοιλιά της. Έτσι ξύπνησε αμέσως και έκρινε ότι το όραμα αυτό σήμαινε στην ικανοποίηση του αιτήματός της. Έτσι κι έγινε. Ύστερα από λίγο καιρό η Συρίγα έμεινε έγκυος και έφερε στον κόσμο τη μονάκριβη θυγατέρα της.

  Μαζί με την Χριστιανική ανατροφή, έδωσαν στην μοναχοκόρη τους και κάθε δυνατή, για την εποχή εκείνη, μόρφωση. Έτσι η Ρηγούλα (ή Ρεβούλα, δηλαδή Παρασκευούλα), αυτό ήταν το όνομά της προτού γίνει μοναχή, όσο αύξανε κατά την σωματική ηλικία, τόσο προέκοπτε και κατά την ψυχή, όπως λέει το συναξάρι της.
   Σε ηλικία 14 χρονών, οι γονείς της την πάντρεψαν, παρά την θέλησή της, με έναν από τους άρχοντες της Αθήνας. Αργότερα, αφού πέθαναν οι γονείς και ο σύζυγός της, ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο πόθο της. Αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στον Χριστό, γίνεται μοναχή και παίρνει το όνομα Φιλοθέη.
   Κατ' αρχήν, ύστερα από εντολή του Αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου, τον οποίο είδε σε όραμα, οικοδόμησε ένα γυναικείο μοναστήρι με αρκετά κελιά, στο οποίο και έδωσε το όνομα του Αγίου για να τον τιμήσει. Στο μοναστήρι πρόσθεσε και άλλα αναγκαία οικοδομήματα και εκτάσεις και το προικοδότησε με μετόχια και υποστατικά, που υπερεπαρκούσαν για τη διατροφή και συντήρηση των μοναζουσών.
   Το παράδειγμά της, λοιπόν, να αφιερωθεί στον Χριστό, το ακολουθούν και άλλες νέες. Σε λίγο διάστημα, η μονή έφθασε να έχει διακόσιες αδελφές. Η μονή της Οσίας Φιλοθέης γίνεται πραγματικό λιμάνι. Εκεί βρίσκουν προστασία όλοι οι ταλαιπωρημένοι από την σκλαβιά. Εκεί οι άρρωστοι βρίσκουν θεραπεία, οι πεινασμένοι τροφή, οι γέροντες στήριγμα και τα ορφανά στοργή.
Η Οσία, παρά τις αντιδράσεις των Τούρκων, οικοδομεί διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα, νοσηλευτήρια, ορφανοτροφεία, «σχολεῖα διὰ τοὺς παίδας τῶν Ἀθηναίων, διὰ ν’ ἀνοίξη τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν πρὸς τὴν παράδοσιν καὶ τὴν δόξαν τῶν προγόνων των». Πρωτοστατεί σε όλα αυτά τα έργα η ηγουμένη Φιλοθέη. Διδάσκει με τα λόγια και με τη ζωή της. Στηρίζει τους πονεμένους σκλάβους με την προσευχή της. Ιδιαίτερες είναι οι φροντίδες της για να σώσει από τον εξισλαμισμό ή την αρπαγή των Τούρκων τις νέες Ελληνίδες. Το έργο της, κατά βάση εθνικό και θρησκευτικό, ξεπέρασε τα όρια της Αθήνας και έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Αδιαφιλονίκητη ιστορική επιβεβαίωση για το έργο αυτό παρέχει η αλληλογραφία της Φιλοθέης με τη Γερουσία της Βενετίας (1583 μ.Χ.), από την οποία ζητούσε οικονομική βοήθεια.
Η όλη όμως δράση της Αγίας Φιλοθέης εξαγρίωσε κάποτε τους Τούρκους. Κάποια στιγμή την συλλαμβάνουν και εκείνη με πνευματική ανδρεία ομολογεί: «Εγώ διψώ να υπομείνω διάφορα είδη βασανιστηρίων για το όνομα του Χριστού, τον οποίο λατρεύω και προσκυνώ με όλη μου την ψυχή και την καρδιά, ως Θεό αληθινό και άνθρωπο τέλειο και θα σας χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη αν μπορείτε μια ώρα πρωτύτερα να με στείλετε προς Αυτόν με το στεφάνι του μαρτυρίου». Ύστερα από την ηρωική αυτή απάντηση προς τους κατακτητές, όλοι πίστευαν ότι η πανευτυχής και φερώνυμη Φιλοθέη εντός ολίγου θα ετελειούτο διά του μαρτυρικού θανάτου. Όμως, κατά θεία βούληση, την τελευταία σχεδόν στιγμή πρόφθασαν κάποιοι Χριστιανοί και καταπράυναν τον ηγεμόνα με διάφορους τρόπους. Έτσι πέτυχαν να ελευθερώσουν την Αγία.
Αφεθείσα πλέον ελεύθερη, η Αγία Φιλοθέη, επέστρεψε αναίμακτη στο μοναστήρι της, όπως επί Μεγάλου Κωνσταντίνου ο μυροβλύτης Νικόλαος και πολλούς αιώνες αργότερα ο Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Φρόντιζε δε, όχι μόνο για τη σωτηρία της δικής της ψυχής αλλά και των άλλων, αφού τους μεν ενάρετους τους στερέωνε στην αρετή, τους δε αμαρτωλούς τους βελτίωνε ηθικά και τους οδηγούσε στη μετάνοια. Και αποκλειστικά για το σκοπό αυτό πέρασε στη νήσο Τζια (Κέα), όπου προ πολλού είχε οικοδομήσει μετόχι, για να αποστέλλει εκεί τις μοναχές εκείνες που φοβούνταν για διαφόρους λόγους να διαμένουν στην Αθήνα. Στην Τζια έμεινε αρκετό χρόνο και κατήχησε θεαρέστως τις ασκούμενες αδελφές στην ακριβή τήρηση των κανόνων της μοναστικής ζωής. Μόλις τελείωσε το έργο της εκεί, επέστρεψε και πάλι στην Αθήνα.

  Έτσι λοιπόν, η Αγία Φιλοθέη, αφού έφθασε στην τελειότητα και στην πράξη και στην θεωρία, αξιώθηκε από τον Θεό να επιτελεί θαύματα, από τα οποία, προς απόδειξη του θαυματουργικού της χαρίσματος, θα μνημονεύσουμε ένα μόνο, το ακόλουθο: Ζούσε στην εποχή της ένας νέος, ποιμένας προβάτων, ο οποίος από πολύ μικρός είχε συνηθίσει στις κλεψιές και στις ραδιουργίες. Ο νέος αυτός, κατά παραχώρηση του Θεού, κυριεύθηκε από τον Σατανά. Εξ αιτίας τούτου περιφερόταν στα βουνά και στις σπηλιές γυμνός και τετραχηλισμένος, θέαμα όντως ελεεινό. Πολλές φορές, όταν συνερχόταν από την τρέλα, στην οποία τον είχε οδηγήσει ο Σατανάς, σύχναζε στα γύρω μοναστήρια για να βρει θεραπεία στην ασθένειά του. Δεν μπορούσε όμως να πετύχει τίποτε. Κάποιοι, που τον ευσπλαγχνίστηκαν, τον οδήγησαν στην Αγία Φιλοθέη η οποία, ύστερα από πολύ και εκτενή προσευχή τον λύτρωσε από εκείνη τη διαβολική μάστιγα. Έπειτα, αφού το νουθέτησε αρκετά, τον εισήγαγε και στην τάξη των μοναχών. Και έτσι ο νέος εκείνος, αφού εκάρη μοναχός, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του με μετάνοια και άσκηση, θαυμαζόμενος απ' όλους.
   Μάταια οι Τούρκοι προσπαθούν να ανακόψουν την δράση της. Ώσπου μια νύχτα, στις 2 Οκτωβρίου του έτους 1588 μ.Χ., πήγαν στο μονύδριο που είχαν οικοδομήσει στα Πατήσια (έτυχε τότε να εορτάζεται η μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και η Αγία μαζί με τις άλλες αδελφές βρίσκονταν στον ιερό ναό επιτελώντας ολονύκτια αγρυπνία) και πέντε από αυτούς ανέβηκαν στον εξωτερικό τοίχο και πήδησαν μέσα στην αυλή. Στην συνέχεια εισέβαλαν στο ναό, όπου άρπαξαν την Αγία και την μαστίγωσαν με μανία και βαναυσότητα και την εγκαταλείπουν ημιθανή έξω από τη μονή της.

 Έξω από το ναό, στα δεξιά της εισόδου του, σώζεται η κολώνα, όπου η Φιλοθέη δέθηκε και μαστιγώθηκε. Οι μοναχές της την μετέφεραν στην κρύπτη της στην Καλογρέζα. Εκεί η Φιλοθέη υποκύπτει στα τραύματά της στις 19 Φεβρουαρίου 1589 μ.Χ.
   Είκοσι ημέρες μετά από την κοίμηση της Αγίας, ο τάφος της ευωδίαζε. Ακόμη, όταν μετά από ένα έτος έγινε η ανακομιδή, το τίμιο λείψανό της βρέθηκε σώο και ακέραιο. Επιπλέον ήταν γεμάτο με ευωδιαστό μύρο, τρανή και λαμπρή απόδειξη της θεάρεστης και ενάρετης πολιτείας της, προς δόξα και αίνο του Θεού και καύχημα της πίστεώς μας. Το ιερό λείψανό της βρίσκεται σήμερα στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Στο μνήμα της απάνω βρεθήκανε γραμμένα τούτα τα λόγια: «Φιλοθέης υπό σήμα τόδ' αγνής κεύθει σώμα, ψυχήν δ' εν μακάρων θήκετο Yψιμέδων».
H Φιλοθέη ανακηρύχθηκε αγία επί Oικουμενικού Πατριάρχου Mατθαίου B΄ (1595 - 1600 μ.Χ.).  

 
Το αρχοντικό στο οποίο μεγάλωσε η Αγία Φιλοθέη.