Το 1829 άναψε ο πρώτος φανός του νεοσύστατου
Ελληνικού κράτους, στο στόμιο του λιμανιού της Αίγινας, από τον κυβερνήτη Ι.
Καποδίστρια. Μέχρι το 1831 που άναψαν
άλλοι δύο φανοί [στις Σπέτσες και στην Κέα] ήταν ο μόνος φανός στο ελεύθερο
ελληνικό κράτος. Σήμερα η Ελληνική
Υπηρεσία Φάρων που ανήκει στο Πολεμικό Ναυτικό έχει εγκαταστήσει ένα σύγχρονο
δίκτυο φάρων σε όλη την ακτογραμμή και
τη νησιωτική Ελλάδα που διευκολύνει την ναυσιπλοΐα.
Στο λιμάνι της Αίγινας και σε
άλλα σημεία του νησιού [Τούρλος – Μονή] υπάρχουν σύγχρονοι φανοί. Ωστόσο ο φάρος
στα Πλακάκια [ του Μπούζα – όπως χαρακτηριστικά είναι γνωστός σε όλους]
στέκεται αγέρωχος και πεισματάρης να θυμίζει εκείνες τις
εποχές που το «άναψε – σβήσε» του
ήταν παρηγορητικό και σωτήριο για τους
ναυτικούς.
Ο Φάρος
κατασκευάστηκε το 1881. Το ύψος του πέτρινου πύργου είναι 9 μέτρα και το
εστιακό του ύψος [από την επιφάνεια της θάλασσας] είναι 11 μέτρα. Σε
παλαιότερες φωτογραφίες δίπλα στο Φάρο διακρίνεται το μικρό σπιτάκι του
φαροφύλακα. Σήμερα ο φάρος είναι αυτόματος και μοιάζει εγκαταλελειμμένος.
Κανένα ίχνος συντήρησης και φροντίδας
του δεν διακρίνεται στο κτίριο.
Ένα κτίριο φτιαγμένο από αιγινήτικη
πέτρα, αλλά δυστυχώς ασβεστωμένο. Πολλοί
επισκέπτες έχουν φροντίσει να
«διακοσμήσουν» τον εξωτερικό τοίχο με
κακόγουστα γκράφιτι και φράσεις. Η σιδερένια πόρτα που θα έλεγε κανείς ότι «σφαλίζει» το εσωτερικό του
είναι ξεχαρβαλωμένη και στέκεται με ένα
λουκέτο. Οι μεντεσέδες από την άλλη μεριά της πόρτας έχουν διαλυθεί. Έτσι
κατορθώσαμε να την ανοίξουμε και να «παραβιάσουμε» το εσωτερικό χώρο του Φάρου, αντικρίζοντας όχι μόνο την
παλαιότερη σκουριασμένη πόρτα του, αλλά
και έναν μικρό σκουπιδότοπο από εργαλεία και αντικείμενα που
χρησιμοποιούνταν παλιά. Η έκπληξη όλων ήταν μεγάλη όταν αποκαλύφθηκε στα μάτια μας, μία θαυμάσια
πέτρινη στριφτή σκάλα που οδηγούσε στο «μπαλκόνι» του φάρου. Τα
συναισθήματα των μικρών εξερευνητών ήταν ανάμεικτα. Τέτοια
αρχιτεκτονική ομορφιά και τόση εγκληματική εγκατάλειψη μαζί.
Στη
Μεσόγειο που θεωρείται η «μάνα
των Φάρων» και στην Ελλάδα που το στίγμα της στην παγκόσμια
ναυτική ιστορία δίνουν οι πέτρινοι φάροι της ως τα σημαντικότερα σύγχρονα
μνημεία της, ο φάρος του Μπούζα, ο δικός
μας φάρος, είναι παραδομένος στη φθορά
του χρόνου και την εγκατάλειψη. Τόπος περιπάτου τα καλοκαιρινά απογεύματα,
τόπος ψαρέματος και κολύμβησης, τόπος
ρεμβασμού και ψυχικής ηρεμίας. Πόσοι
αγάπησαν, ερωτεύτηκαν και τραγούδησαν στα βράχια του; Σημείο
αναφοράς για όσους ταξιδεύουν. Σύμβολο
και σήμα κατατεθέν της Αιγινήτικης ομορφιάς. Μήπως του αξίζει μια καλύτερη
μεταχείριση; Μήπως αξίζει λίγη από την
προσοχή και τη φροντίδα μας; Μήπως του οφείλουμε ένα ευχαριστώ
που ως ακοίμητος και ακάματος φρουρός συντροφεύει τα ταξίδια μας; Τη στιγμή που σε πολλές
περιοχές της πατρίδας μας οι πέτρινοι φάροι αναπαλαιώνονται και προβάλλονται,
μήπως ήρθε η ώρα και για
το δικό μας φάρο;
