Την Κυριακή 31 Ιανουαρίου στην αίθουσα εκδηλώσεων του 2ου Γυμνασίου Αίγινας στην Κυψέλη παρουσιάστηκε σε θεατρική διασκευή το παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ: "Ο σκληρόκαρδος γίγαντας".
Η ιστορία ενός γίγαντα που υψώνει τείχη και φράχτες στα μικρά παιδιά. Η ιστορία ενός εγωιστή γίγαντα που δεν αφήνει τα λουλούδια να ανθίσουν, τα παιδιά να παίξουν, θυμίζει σε πολλά σημεία όλους εκείνους που σήμερα υψώνουν τοίχους, κλείνουν σύνορα και πόρτες, δημιουργούν αποκλεισμούς απέναντι στο νέο και το διαφορετικό.
Λίγα λόγια για την υπόθεση και το συγγραφέα του έργου:
Στον πανέμορφο κήπο ενός γίγαντα έπαιζαν τα
παιδιά. Εκείνος όμως τα έδιωξε και έχτισε ολόγυρα έναν ψηλό φράχτη,
απαγορεύοντας την είσοδο. Από τότε, η άνοιξη και το καλοκαίρι δεν ξανάρθαν
ποτέ. Τα πουλιά έφυγαν. Χιόνι και χαλάζι πέφταν αδιάκοπα. Τα λουλούδια δε
φύτρωναν και τα δέντρα δεν άνθιζαν. Όμως τα παιδιά τρύπωσαν στον κήπο κρυφά. Κι
άλλαξαν όλα. O γίγαντας κατάλαβε και αγάπησε τα παιδιά. Κι όταν γέρασε, ένα από
αυτά οδήγησε την ψυχή του στον Παράδεισο.
O
μεγάλος συγγραφέας, στο συγκινητικό αυτό παραμύθι, κατηγορεί τον εγωισμό και
προβάλλει την ανθρωπιά και την αγάπη. Η συναρπαστική πλοκή, η δράση παρασύρουν
τον κάθε αναγνώστη, προσφέροντάς του ένα κλασικό έργο της παγκόσμιας
λογοτεχνίας για παιδιά.
Ο Όσκαρ
Ουάιλντ (πλήρες όνομα Όσκαρ Φίνγκαρ Ο'Φλάχερτι Γουίλ Ουάιλντ, 16 Οκτωβρίου
1854 - 30 Νοεμβρίου 1900) ήταν Ιρλανδός λογοτέχνης, μυθιστοριογράφος, ποιητής,
κριτικός και θεατρικός συγγραφέας που έζησε στα τέλη της Βικτωριανής Εποχής.
Τα παραμύθια του Oscar Wilde είναι για
πολλούς τα πιο πετυχημένα δείγματα πρόζας του. Ο ίδιος ήταν πολύ περήφανος γι’ αυτά,
περιγράφοντάς τα ως «μικροσκοπικά έργα τέχνης» και με μεγάλη χαρά τα παρουσίαζε
και υπέγραφε αντίτυπα. Γνώρισαν άμεση επιτυχία στην εποχή του με τους κριτικούς
να τον συγκρίνουν με τον Άντερσεν, επαινώντας τον και για την χρήση της
αγγλικής γλώσσας. Έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, έχουν γίνει θεατρικά
έργα, ταινίες για το σινεμά και την τηλεόραση, έχουν προσαρμοστεί για το
ραδιόφωνο, έχουν γίνει καρτούν, μπαλέτο, παιδική όπερα. 
Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο «Ο
ευτυχισμένος πρίγκηπας και άλλες ιστορίες» θα καταλάβει πολύ γρήγορα ότι
απευθύνεται και σε μεγάλους. Άπειρες αναλύσεις έχουν γίνει από τότε
συσχετίζοντας χαρακτήρες με θρησκευτικά πρόσωπα, με φιλοσοφικά συστήματα, και
ίσως να ισχύουν, αλλά αυτό που κάνει σίγουρα ο συγγραφέας, είναι μια σκληρή
κριτική της εποχής του. Έζησε διαφορετικά, καταπιεζόμενος συνέχεια από τις
συμβάσεις, όσο κι αν προσπαθούσε να αντισταθεί μέσα από την οικονομική και
επαγγελματική του επιτυχία και η απογοήτευσή του για τον κόσμο που τον
περιέβαλλε είναι κάτι που εμφανίζεται σε όλες τις ιστορίες. Όποιος διαφέρει
αντιμετωπίζει εμπόδια, σε όποια εποχή κι αν ζει γιατί οι κοινωνίες
αποστρέφονται αυτό που δεν καταλαβαίνουν. Έτσι απευθύνεται στο συλλογικό υποσυνείδητο
και γι’ αυτό οι ιστορίες είναι το ίδιο ζωντανές και σήμερα. Χωρίς να χαϊδεύει
τα αυτιά του αναγνώστη, δηλώνει με σκληρό τρόπο ότι η ζωή είναι άδικη καθώς το
καλό δεν φέρνει απαραίτητα το καλό, ότι το κακό μπορεί να μείνει ατιμώρητο, ότι
αν υπάρχει μετά θάνατον επιβράβευση ίσως να είναι και μάταιη, ότι οι διαφορές
των κοινωνικών τάξεων είναι αγεφύρωτες και οι πλούσιοι αδιαφορούν για τα
προβλήματα των φτωχών και οι φτωχοί δε μπορούν να αντιδράσουν. Αλήθειες που θα
έκαναν ένα παιδί να φύγει τρέχοντας και κλαίγοντας ίσως, αλλά μέσα από ένα
μαγευτικό κόσμο όπου πρωταγωνιστές είναι πουλιά που μιλάνε, χρυσά αγάλματα,
κρυμμένοι κήποι, ερωτευμένοι φοιτητές, πολλά παιδιά που παίζουν, αποφασίζουν,
παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, προσπαθώντας για το καλύτερο, έστω κι αν είναι
μάταιο. Δεν είναι ευχάριστες ιστορίες, αλλά είναι πέρα ως πέρα ειλικρινείς.
Πηγή: www.lifo.gr
