Η Καίτη έδωσε το στίγμα της. Ήταν στην
«τοποθεσία» παρέλαση. Έτσι ποστάρισε στο Facebook. Ενημέρωσε τους απανταχού
ιντερνετικούς φίλους της.
Με μια μικρή όμως επισήμανση. Η
Καίτη δεν ήταν στην παρέλαση μαζί με τις συμμαθήτριες και τους συμμαθητές της.
Ήταν στεγνή και ωραία μέσα στα νάιλον κάποιας παραλιακής καφετέριας. Όχι
σαν τους άλλους τους συμμαθητές της, που
έγιναν μούσκεμα κάνοντας παρέλαση.
Μη με ρωτήσετε όμως τους λόγους για τους οποίους η Καίτη αποφάσισε φέτος
να είναι «απέναντι». Μάλλον ούτε η
ίδια δεν τους
ξέρει καλά – καλά. Ίσως να μην
έχει συνειδητοποιήσει όπως και πολλοί
συνομήλικοι της τη σημασία
της εορτής, την αξία της
συμμετοχής, της συλλογικότητας, της ομαδικότητας. Άκου τώρα τι λέει ο ποιητής!
Να υποθέσουμε ότι δεν πρόλαβε να «κρεπάρει» το μαλλί, να «κάνει νύχια» ή ότι δεν της
έκανε το μίνι; Ενδέχεται! Άλλωστε πώς να
κατέβεις παρέλαση χωρίς τα απαραίτητα
αξεσουάρ ( γυαλί ηλίου, γόβα, μίνι κ.ο.κ.)
Αλλά ειδικά τούτη τη φορά η Καίτη όπως και τόσοι
άλλοι είχε ένα σοβαρό κώλυμα. Έβρεχε. Ο καιρός «δεν έλεγε» για παρέλαση. Καλύτερη η θαλπωρή του «καφέ».
Τελικά
στην παρέλαση πήγε ο Μιχάλης. Και όλοι
τον καμαρώσαμε. Και όλους μας συγκίνησε. Όλοι τον προσέξαμε αυτόν τον παλίκαρο. Εμείς κάτω
από τις ομπρέλες ή πίσω από τα νάιλον
και εκείνος καθιστός, αγέρωχος και
αποφασιστικός να παρελαύνει υπό βροχή.
Ο Μιχάλης είχε κάθε σοβαρό λόγο να μην παρελάσει. Όμως ήταν εκεί.
Μιχάλη είμαστε περήφανοι για
σένα. Περήφανοι που σε είχαμε μαθητή. Ευλογημένοι που είσαι στη ζωή μας. Γιατί μας διδάσκεις καθημερινά με τη θέληση σου.
Σε ευχαριστούμε παλικάρι.
Να ζήσεις!!!
Υποσημείωση: Η Καίτη είναι φανταστικό πρόσωπο