Εκεί που η Αίγινα ακόμα ξαφνιάζει. Απορεί κάποιος πως υπάρχουν ακόμα γωνιές σε αυτό το νησί που έχουν ξεφύγει από την άναρχη και ακαλαίσθητη δόμηση και την εύκολη τουριστικοποίηση.
Ο δρόμος για να φτάσεις στον μικρό κτηνοτροφικό οικισμό περνά από το Ανιτσαίο. Ο στενός φιδίσιος δρόμος ακροβατεί σε χωράφια, πεζούλες, ξερολιθιές και αναβαθμίδες γεμάτες ελιές, σκίνα, αγριολούλουδα, αγριοβιολέτες, χαμομήλι. Η γη στην καλύτερή της ώρα. Έμφορτη από μυρωδιές και σπάνια γνήσια αρώματα. Παλαιοί ερειπωμένοι ανεμόμυλοι, αλώνια, πηγάδια, γκρεμίσματα από παλιές οικίες και μια θέα που κόβει την ανάσα. Το βλέμμα φτάνει ως τον Πόρο, το Μόδι και την άκρη της Ύδρας. Το Αιγαίο σε προσκαλεί να ανέβεις στο Πετροκάραβο και να σαλπάρεις.
Πίσω σου το ύψωμα του Αγίου Αντωνίου με το εκκλησάκι και το παρατηρητήριο στην κορυφή και η Αττική γη στο βάθος.
Μια άγνωστη Αίγινα. Μια Αίγινα για τους λίγους και εκλεκτούς. Γιατί έτσι αισθάνεσαι όταν περπατάς σε αυτό το τόπο, σε τέτοιες περιοχές. Και όλα αυτά κάτω από τη σκιά του Όρους της Αίγινας.
Στιγμιότυπα από τη σημερινή εξόρμηση της Ομάδας Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του 2ου Γυμνασίου Αίγινας. Μικροί και μεγάλοι εν δράσει μια που από φέτος οι γονείς των μαθητών συμμετέχουνε ενεργά στις εξορμήσεις μας. Τους ευχαριστούμε.
