Από το saronicmagazine.gr
Ο χειμωνιάτικος Νοέμβρης και η καραντίνα που μας έκλεισαν στα σπίτια δεν μπορούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τις γιορτές που ήδη η μία μετά την άλλη έρχονται να μας υπενθυμίσουν τα ωραία του χειμώνα και αυτής της εποχής.
Πολλές οι Κατερίνες που γιορτάζουν σήμερα, μαζί τους και τα παράγωγα ονόματα όπως Καίτη, Κατίνα, Κατίγκω (παλαιότερα). Μεγάλο πανηγύρι για πολλές ενορίες σε πόλεις και χωριά όπου γιορτάζουν και πολλές γυναίκες.
Ο χειμώνας λοιπόν είναι εδώ. Και μαζί του έχει φέρει όλες αυτές τις ονομαστικές εορτές που δίνουν νόημα και ομορφιά στη ζωή μας, που σπάνε τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Που, ιδιαίτερα τούτες τις μέρες που ζούμε, χρειάζεται να θυμηθούμε τους γύρω μας και να επικοινωνήσουμε μαζί τους.
Στην Αίγινα σήμερα εορτάζουν το μοναστηράκι της Αγίας Αικατερίνης στους πρόποδες της Παλαιάς Χώρας, αλλά και ένα μικρό παμπάλαιο ( κτίσμα του 1225) εκκλησάκι του λόφου.
Το μικρό μοναστήρι επανδρώνει μια μικρή γυναικεία αδελφότητα η οποία στην κυριολεξία ζει και αναπνέει στη σκιά της Παλαιάς Χώρας της Αίγινας και του μεγάλου μοναστηριού του Αγίου Νεκταρίου. Εντυπωσιάζεται ο επισκέπτης από την απλότητα του χώρου και την ησυχία του μικρού μοναστηριού. Επιλογή πολλών Αιγινητών που διαλέγουν τη Μονή για εκκλησιασμό ή την τέλεση του μυστηρίου της Βάπτισης. Μια αγιοβάδιστη γωνιά της Αίγινας αν αναλογιστεί κάποιος πόσοι Άγιοι έζησαν στην περιοχή, πόσες σύγχρονες εκκλησιαστικές μορφές βημάτισαν τα χώματα αυτά, ασκήθηκαν και τελείωσαν το βίο τους.
Αντιγράφουμε από την παράδοση της Μονής:
Στην Αίγινα
υπάρχει Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, κοντά στο μοναστήρι του Αγίου
Νεκταρίου. Υπήρχε εκεί ένα εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης και θαυματουργικά
βρέθηκε η εικόνα της. Δυστυχώς το εκκλησάκι αυτό το είχε ένας πολύ βλάσφημος.
Το 1908 το αγόρασαν δυο καλογριές. Ο Άγιος Νεκτάριος τότε ευχαριστήθηκε
πολύ.
Όταν αγοράσθηκε το κτήμα εκείνο, δεν είχε νερό. Σκάψανε τριάντα μέτρα και νερό
δεν βρισκόταν. Τότε ένας Αγιορείτης Ιερομόναχος, έκανε παράκληση στην Αγία με
τις μοναχές. Κατέβασε κατόπιν μέσα στο ξεροπήγαδο την εικόνα, λιβάνισε και είπε
με την αθώα πίστη του:
- Εάν Αγία μου Αικατερίνη δεν μας βγάλεις νεράκι, δεν θα σε βγάλουμε απ' εδω
μέσα!!
Την νύχτα που προσεύχονταν οι καλογριές, ακούσθηκε θόρυβος και παράξενος
κρότος, το δε μικρό μοναστηράκι σείστηκε από τα θεμέλια του.
- Θύμωσε, είπαν, η Αγία και θα μας καταστρέψη, γιατί την αφήσαμε μέσα στα
χώματα.
Το πρωί κατέβηκε ο Ιερομόναχος να βγάλη την εικόνα. Βλέπη όμως στα τοιχώματα
του ξεροπήγαδου χαραγμένο ένα Σταυρό. Και είδε πως ο Σταυρός εκείνος ήταν
βρεγμένος στο κάτω μέρος.
Σηκώνει την εικώνα και φωνάζει στις καλογριές για το χαρμόσυνο γεγονός. Το
πηγάδι έβγαλε νερό...
Ε, λοιπόν, από τότε, το 1924 το νερό του πηγαδιού υπάρχει και αρκετό μάλιστα,
ώστε να ικανοποιή τις ανάγκες του Μοναστηριού.
