Έχει χρόνια να τις αγγίξει ανθρώπου χέρι.
Όσο ζούσε ο κύρης τους τις κλάδευε, τις πότιζε, τις περιποιόταν. Και ήταν από τους καλύτερους νοικοκύρηδες της Κυψέλης και το κτήμα περίφημο. Οι φιστικιές από τις παλαιότερες και αποδοτικότερες στην Κυψέλη και στην Αίγινα. Από αυτές έζησε ο ίδιος και η οικογένειά του.
Τώρα έχουν απομείνει μόνες οι φιστικιές απότιστες, ακλάδευτες, απεριποίητες, ακαλλιέργητες. Έχουν αγριέψει και έχουν δημιουργήσει ένα μικρό δάσος με τα κλαδιά τους. Έχουν δημιουργήσει ένα δικό τους κόσμο, ένα μικρό σύμπαν για να θυμίζουν τον παλιό καιρό, τις καλές μέρες. Μόνες αλλά ζωντανές ευχαριστούν το Θεό με τα χρώματά τους που γλίτωσαν το χέρι του υλοτόμου όπως τόσες και τόσες άλλες σε όλη την Αίγινα. Ίσως να προσμένουν το χέρι που θα τους δώσει και πάλι μια νέα αρχή. Να αρχίσουν να δίνουν καρπό.
Η ύπαρξη τους, η παρουσία τους εξακολουθεί να προσφέρει. Δεν είναι και λίγο αυτό. Προσφέρουν τόση ομορφιά με τα χρώματα που έχουν ντυθεί αυτόν τον καιρό που δύσκολα μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι είναι φιστικιές. Και όμως είναι. Ξεχασμένες κάπου στην Κυψέλη, ήσυχες και ήρεμες αναπολούν τα χρόνια της συγκομιδής των καρπών τους και τους ανθρώπους που τις αγαπούσαν.
