Συσσίτιο μαθητών στην παλιά. Κυψέλη. Της Κατερίνας Λεούση

Φωτογραφία του σημερινού Δημοτικού Σχολείου Κυψέλης στην παλιά  του μορφή.

Ένα γλαφυρό κείμενο γεμάτο μνήμες από  τη σχολική ζωή της Κυψέλης στις δεκαετίες  της μεγάλης φτώχειας και ανέχειας, ανέβασε στην προσωπική της σελίδα  στο Face book η κ. Κατερίνα Λεούση. Γεμάτο συγκίνηση και εικόνες από την παλιά σχολική ζωή, από μια δύσκολη καθημερινότητα, το κείμενο θέλει να μας υπενθυμίσει ότι τούτος ο τόπος έχει περάσει πολύ δύσκολα χρόνια. Όμως πάντα έβρισκε τη δύναμη να ξεπεράσει τις δυσκολίες και τα εμπόδια με πίστη, με πείσμα, με επιμονή. Διαβάστε το κείμενο της κ. Κατερίνας Λεούση και μην σταθείτε στο λαογραφικό του θέματος, αλλά  στην κοινωνική του διάσταση, στην ανθρωπιά, στην ευαισθησία και την αθωότητα εκείνων των εποχών που έθρεψαν την Ελλάδα. 

"Τι θυμήθηκα τώρα!!!!!

Καθώς έτριβα τυρί για μακαρόνια θυμήθηκα, τότε που πήγαινα στο Δημοτικό σχολείο της Κυψέλης, τα μαθητικά συσσίτια. Είχε θεσπίσει τότε το Υπουργείο Παιδείας την παροχή καθημερινής σίτισης των μαθητών όλων ανεξαιρέτως, ανεξαρτήτως της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης των γονέων τους. Έτσι κάθε πρωί που πηγαίναμε στο σχολείο, πριν μπούμε στην αίθουσα, περνούσαμε από το σημερινό Κοινοτικό γραφείο, όπου πίσω απ' αυτό υπήρχε ένα δωματιάκι που χρησιμοποιείτο ως μαγειρείο. Εκεί η κυρά Ζωή η μαγείρισσα, σ' ένα μεγάλο καζάνι έβραζε το γάλα. Γάλα σε σκόνη που διαλυόταν στο βραστό νερό, του έριχνε και ζάχαρη και με μια μεγάλη κουτάλα, μας γέμιζε τα αλουμινένια η εμαγιέ κύπελλα μας, που κρατώντας τα στα χεράκια μας, περιμέναμε στη σειρά να πάρουμε το πρωινό μας. Το παίρναμε λοιπόν και φεύγαμε για τις αίθουσες. Πίναμε το γάλα και στη συνέχεια ο δάσκαλος μας έδινε ένα κομμάτι τυρί, Ολλανδικό το λέγανε, χρώματος κίτρινο-πορτοκαλί μαλακό, που θυμάμαι ότι κολλούσε στο στόμα και δε μου άρεσε καθόλου. Δεν θυμάμαι αν μας έδιναν ψωμί. Αφού πίναμε......... ή αδειάζαμε πολλές φορές το γάλα στα παρτέρια του σχολείου, πλέναμε το κυπελλάκι μας στη βρύση το κρεμούσαμε με ένα κορδελάκι από το χερούλι της σάκας, έτοιμο για το επόμενο πρωί. Αφού κάναμε τα μαθήματά μας και ερχόταν το μεσημέρι, πριν φύγουμε για τα σπίτια μας , περνούσαμε πάλι από το Κοινοτικό κατάστημα για το μεσημεριανό συσσίτιο. Τα φαγητά που τρώγαμε το μεσημέρι ήταν: Όσπρια, συνήθως φασολάδα και φακές, μπακαλιάρο γιαχνί με πατάτες, μακαρόνια η πατάτες στο φούρνο και μακαρόνια με κιμά κάθε Πέμπτη. Να λοιπόν γιατί τρίβοντας το τυρί θυμήθηκα το συσσίτιο.

Γιατί τριμμένο τυρί δεν μας έβαζαν στα μακαρόνια και μας έλεγαν όποιος θέλει, να φέρνει από το σπίτι του. Έτσι κάθε Πέμπτη , θυμάμαι έπαιρνα σ' ένα σακουλάκι πλαστικό, τυράκι τριμμένο για τα μακαρόνια. Αυτό που παρέλειψα από το μενού της εβδομάδας, είναι το πληγούρι, κρέας δεν θυμάμαι αν είχε, νομίζω κάπου - κάπου παστίτσιο. Πρόλαβα λοιπόν κι εγώ τα σχολικά συσσίτια. Μια χρονιά νομίζω, πριν την κατάργηση τους. Για πολλά από τα παιδιά της εποχής εκείνης το καθημερινό συσσίτιο, αποτελούσε μέρος της βασικής τους διατροφής, κυρίως για τα παιδιά πολυμελών οικογενειών. Ο θεσμός αυτός της καθιέρωσης των συσσιτίων απέβλεπε στη στήριξη των μαθητών και των οικογενειών τους , αλλά και την ανάπτυξη του συναισθήματος της κοινωνικοποίησης. Τι ταξίδια κάνει ο νους μας!!!!!! Περασμένα?? Ναι. Ξεχασμένα??? Όχι. Χαιρετώ όλους όσους συμφάγαμε σ' αυτές τις τραπεζαρίες των συσσιτίων των παιδικών μας χρόνων , αλλά και όσους δεν τα ζήσατε και τα μαθαίνετε από μας!!!!!!!!!!!!!!! "