Το δικό μας "Μεγάλο Τσίρκο"

 «Κυρίες και κύριοι, σε λίγα λεπτά  το έργο μας αρχίζει. Όμως δε θα σας αφήσουμε να φύγετε πικραμένοι, όχι γιατί σας κάνουμε τη χάρη, αλλά  γιατί έτσι γίνεται πάντα στη ζωή. Πάει να πει στον τόπο μας, οι ρίζες είναι βαθιές, το χώμα δικό μας….. Μια πράσινη φωνούλα ξαναβγαίνει και φωνάζει … εδώ είμαι.

   Καταπιαστήκαμε με κάτι δύσκολο. Καλέσαμε την τρέλα για βοηθό αλλιώς δεν θα τα βγάζαμε πέρα. Τρέμαμε μ’ αυτό που αγγίζαμε και τρέμουμε ακόμα. Όμως αυτό που θέλαμε ήταν να ‘ρθείτε στην παράστασή μας και να μη φύγετε αδιάφοροι. Να βρείτε ψεγάδια και να μας κρίνετε αλλά να μη φύγετε αδιάφοροι. Κι αν σας κακοκαρδίσουμε ή αν σας κάνουμε να γελάσετε με πράγματα που δεν έπρεπε, είναι γιατί διαλέξαμε το φαρδύ το δρόμο. Εκεί  που  η ζωή είναι χύμα………»

    Προτίμησα  με αυτά τα λόγια από  τα «Επινίκια»  του «Μεγάλου μας Τσίρκου» να ξεκινήσω αυτό το σημείωμα - σημείωμα ευχαριστίας  - Λόγια του συγγραφέα  του «Τσίρκου» που ακούστηκαν από τα χείλη των ηθοποιών στην παράσταση του ΓΕΛ  Αίγινας

    Πώς να προλογίσει άλλωστε κάποιος ένα τέτοιο έργο, έναν τέτοιο συγγραφέα. Το «Μεγάλο μας Τσίρκο», είναι από μόνο του η ιστορία μιας χώρας, ενός λαού. Ο σπαραγμός, το δάκρυ, η αλήθεια, η κραυγή, η αγωνία, ο χλευασμός, η αγανάχτηση   μιας  ολόκληρης γενιάς ανθρώπων που θέλησαν να βγουν στους δρόμους και να φωνάξουν. Όμως δεν μπορούσαν ακόμα. Δεν είχαν την τόλμη. Και  την ευκαιρία τους  την έδωσε το θέατρο, εκεί στην οδό Πατησίων. Αυτή την ευκαιρία τους την έδωσε ο Καμπανέλης, η Καρέζη, ο Καζάκος, ο Παπαγιαννόπουλος, ο Ξαρχάκος και τόσοι άλλοι που πλήρωσαν με συλλήψεις και φυλακίσεις την τέχνη τους, τότε που η λογοκρισία δεν αστειευόταν.  Και έτσι εκείνα τα βράδια  μέσα και έξω από το θέατρο όπου παιζόταν το «Τσίρκο» απέκτησαν έναν  άλλο αέρα. Κάτι ήδη είχε αρχίσει να γίνεται. Κάτι ετοιμαζόταν. Κάθε παράσταση ήταν και μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας, η απαρχή μιας διαδήλωσης.

   Σαράντα δύο χρόνια μετά, το έργο τούτο στέκεται πάνοπλο στην σκηνή. Τα πρόσωπα, οι φράσεις, οι καταστάσεις, οι εικόνες του σε κάνουν να προβληματίζεσαι, να θλίβεσαι, να γελάς. Σε ανακουφίζουν τα  νοήματα και σε ξεσηκώνουν τα τραγούδια.

    Και αφορμή και αιτία για όλα αυτά είναι τούτα τα παιδιά, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι συμμαθητές σας  που θα ανέβουν σε λίγο στην σκηνή.

   Ένοιωσα μεγάλη έκπληξη όταν μου ζήτησαν να τους βοηθήσω. Αλλά η έκπληξη ήταν μεγαλύτερη όταν ανάμεσα σε διάφορα έργα που σκεφτήκαμε, προτίμησαν το «Τσίρκο». Βούτηξαν σε βαθιά  νερά. Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Η όρεξη για δουλειά ατελείωτη. Οι πρόβες πολλές από το Νοέμβριο μέχρι σήμερα, πότε στο Γυμνάσιο της Κυψέλης, πότε στο Πνευματικό Κέντρο της Κυψέλης. Μια ομάδα νέων παιδιών, ένα σμάρι αγοριών και κοριτσιών  που θέλησαν να ανέβουν για πρώτη φορά (οι περισσότεροι) στη σκηνή και να εκφρασθούν. Τους αξίζουν πολλά γιατί δούλεψαν πολύ. Τους αξίζουν τα καλύτερα και εύχομαι να αγωνιστούν  στη ζωή τους και να τα βρουν.

    Τους ευχαριστώ  που μου έδωσαν την ευκαιρία να συναντηθώ μαζί τους και να δουλέψουμε τόσο όμορφα και πειθαρχημένα τόσους μήνες.

    Ευχαριστώ  πολύ το Διευθυντή  του ΓΕΛ Αίγινας κ. Γιάννη Πούντο και τον υποδιευθυντή του σχολείου κ. Γιάννη Πεπέ καθώς και το Σύλλογο Διδασκόντων του Λυκείου για την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία τους.

   Και ένα προς ένα όλα τα παιδιά  του θιάσου τους:

  Νίκο - Χριστίνα - Χρήστο - Αφροδίτη - Ελευθερία - Ηλία - Παναγιώτη - Αντώνη - Ματίλντα - Ξανθούλα - Αλεξάνδρα - Καλλιόπη, με τη σειρά που εμφανίστηκαν στη σκηνή αλλά και όσους βοήθησαν από τα παρασκήνια την Ελένη, τον Παναγιώτη, το Σέργιο, τον Τέλη.

   Ήταν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες που έχουμε ζήσει. Να είστε όλοι καλά, πάντα άξιοι, ανήσυχοι και δημιουργικοί.

    Καλοτάξιδοι σε ότι κάνετε και ασχοληθείτε. 

Θερμές ευχαριστίες στους: Ανέστη Κορνέζο, Ειρήνη Κουνάδη, Βασιλική Ταντάουι για  τη φωτογράφιση και την προβολή καθώς και στα ηλεκτρονικά  και έντυπα μέσα  : Aegina Portal, Aegina Light, Νέα Εποχή, Saronic Magazine.

   Στις κυρίες Μπήτρου Νεκταρία (σκηνικά), Ρεκλείτη Ευαγγελία (προβολείς), Μαίρη Σταυρίδου (κοστούμια).