Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος

  Εορτάστηκε  χθες  στην Ύδρα με τη δέουσα λαμπρότητα  η μνήμη  του πολιούχου και προστάτη  του νησιού Αγίου Κωνσταντίνου  του Υδραίου, του νεομάρτυρα. Η ημέρα αυτή είναι μια από  τις λαμπρότερες  στιγμές  του χρόνου για  το νησί  της Ύδρας διότι συνδέεται με τη νεότερη ιστορία  του νησιού και τη συμμετοχή του στην Επανάσταση του 1821, αν  αναλογιστεί κάποιος  ότι ο Άγιος έζησε  τα τελευταία  χρόνια  πριν  το ξέσπασμα της Επανάστασης και μαρτύρησε το 1800 

  
 Παραθέτουμε χαρακτηριστικά στοιχεία από  τη ζωή του μάρτυρα όπως αναγράφονται  στην επίσημη σελίδα  της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας.

 Ο  Κωνσταντίνος γεννήθηκε στην συνοικία Κιάφα της  Ύδρας, από ευσεβείς γονείς,  τον  Μιχαήλ  και την Μαρίνα και ανατράφηκε στον άγονο και σκληροτράχηλο βράχο  του νησιού του. Σε  ηλικία δεκαοκτώ ετών, πραγματοποιεί  το πρώτο μεγάλο ταξίδι της ζωής του· μπαρκάρει   για  την Ρόδο. Μια μπρατσέρα  με γρήγορες, σβέλτες  και σταθερές κινήσεις τον ταξιδεύει στην Άσπρη θάλασσα των Δωδεκανήσων. Αποχαιρετά  το νησί του, την μάνα του και φεύγει με φυλαχτό στα  στήθη τον Τίμιο Σταυρό και στην καρδιά και τον νου την ευχή της μάνας και την αγάπη του Χριστού. Στην Ρόδο έχει κάτι ξαδέλφια, τα οποία πιστεύει ότι  θα τον βοηθήσουν να πιάσει δουλειά.

   Σε  λίγες μέρες  πατά  το πόδι του  στο όμορφο νησί της Ρόδου. Από τα πρώτα του βήματα  εντυπωσιάζεται. Τούτο το μέρος δεν μοιάζει καθόλου  με την Ύδρα. Ο τόπος εδώ  είναι πλούσιος. Έχει  όλα τα καλά. Έχει  μεγάλα δάση, από τα οποία ο Καπουδάν – Πασάς  παίρνει την ξυλεία  για την  ναυπήγηση των καραβιών του. Έχει  μπαχαρικά, μεγάλη  εμπορική κίνηση, ψηλά κάστρα, εκκλησιές  μα και τζαμιά, πλουσιόσπιτα μα και  χαμόσπιτα. Χριστιανούς , Εβραίους  και Μωαμεθανούς.  Πλήθος ανθρώπων  εμπορεύονται  και έχουν στήσει εδώ τις δουλειές  τους, Εβραίοι, Αρμένιοι, Αφρικανοί.

    Στην    αρχή  ο Κωνσταντίνος  δουλεύει στους ταρσανάδες  μαζί με τα ξαδέλφια του. Μα  η δουλειά τούτη δεν είχε προκοπή. Αναγκάζεται να φύγει και να ζητήσει δουλειά σε μπακάλικο.  Το  καινούριο  του αφεντικό πολύ τον συμπάθησε, και ο Κωνσταντίνος -χάρη στην εργατικότητα  και την τιμιότητά του- γίνεται συμπαθής σε όλους. Εκτελεί υπάκουα όλες τις εντολές του αφεντικού, και εκείνος τον εμπιστεύεται τόσο,  που αρκετές φορές τον βάζει  στο σπίτι του, του στρώνει  τραπέζι,  τον φιλοξενεί, του συμπεριφέρεται  όπως ακριβώς και στα παιδιά του. Αλλά και ο Κωνσταντίνος, για   να ανταποδώσει  την τιμή  και την φιλοξενία, πολύ πρόθυμα  κάνει  αρκετές από τις δουλειές  του σπιτιού.

    Στο  μπακάλικο ο Κωνσταντίνος διαλαλεί  την πραμάτεια και γρήγορα αποκτά γνωριμίες με Εβραίους, Τούρκους, Έλληνες, Αρμένιους. Αποκτά  τους πρώτους του φίλους. Ένας από αυτούς, Τούρκος, του προξενεύει την αδελφή του για γυναίκα του.  Αυτό είναι αρκετό, για να χάσει ο Κωνσταντίνος την δουλειά του, γιατί το αφεντικό του το  θεώρησε προσβολή και μεγάλη  προδοσία.

    Ο   Κωνσταντίνος  βρέθηκε  ξανά να περιδιαβαίνει έρημος τα στενά δρομάκια της μεγάλης πολιτείας της Ρόδου. Από  τις δύσκολες αυτές στιγμές της πείνας και της ανέχειας τον βγάζει ένας Αγαρηνός φίλος του, ο οποίος του προτείνει να μεσολαβήσει  στον Πασά,  για να δουλέψει ο Κωνσταντίνος  στο  Σαράι.

    Μια  και δυό,  χωρίς να το πολυκαταλάβει, ο  Κωνσταντίνος δρασκελίζει την πύλη στο Σαράι, κι ο νους του τρελαίνεται από την πολυτέλεια, την άνεση και την χλιδή.

    Ο  πασάς  τον παίρνει από καλό μάτι, όταν μαθαίνει ότι κατάγεται  από την Ύδρα. Του αναθέτει να  φροντίζει  και να περιποιείται το πιο αγαπημένο του άλογο, την Εσταφέτ.

     Και  πάλι ο Κωνσταντίνος  καταφέρνει να γίνει αγαπητός. Η εργατικότητα, η αφοσίωση, η καλοσύνη, το χαμόγελο, η γλυκύτητα του προσώπου του, το παράστημά του  τον   κάνουν  να ξεχωρίζει. Για  όλους έχει έναν καλό λόγο, και όλοι μέσα στο Σαράι έχουν μόνο επαίνους και καλά λόγια γι’ αυτόν.

    Σε  λίγο  ο Κωνσταντίνος  εξασφαλίζει  την   αμέριστη συμπάθεια του Πασά, γιατί χάρη   στην   Εσταφέτ ο  Κωνσταντίνος κατορθώνει να κερδίσει στο ‘τζιρίτι’, σε αγώνες σκοποβολής, και  να χαρίσει  την νίκη  στο  Πασά.

    Στο  Σαράι  στήνεται  μεγάλη γιορτή, πανηγύρι σωστό. Ο Χασάν – Πασάς  δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πλησιάζει με γλυκόλογα τον Κωνσταντίνο και με μαεστρία κατορθώνει να τον πείσει να αλλαξοπιστήσει. Ο  Κωνσταντίνος δέχεται και σε λίγο μετονομάζεται σε Χασάν, ενώ δέχεται επίσης να του κάνουν και περιτομή. Ζαλισμένος από την νίκη, από την χαρά και τα γλέντια πέφτει σε λήθαργο. Όταν όμως ξυπνά, συνέρχεται και αναζητά το φυλαχτό που του  είχε φορέσει  η μάνα του.  Με  κόπο  το αναζητεί  και το βρίσκει στα σκουπίδια. Καταλαβαίνει   σε  ποιο λάθος έπεσε. Οι τύψεις τον  βασανίζουν. Επί  μέρες τριγυρνά σκεφτικός, λιγομίλητος, σκυθρωπός. Ο  πασάς του δίνει την άδεια να πάει να δει την μάνα του  στην Ύδρα.

     Όμως  εκεί τον περιμένει  μια μεγάλη έκπληξη. Τα νέα τον έχουν προλάβει. Μόλις πατά το πόδι του στο λιμάνι της Ύδρας, όλοι τον αποστρέφονται, κανείς δεν του μιλά, στο πέρασμά του τα παντζούρια  και οι πόρτες σφαλίζουν. Όταν φτάνει στο πατρικό του σπίτι, η μάνα  του δεν τον δέχεται, δεν του ανοίγει την πόρτα.  Ύστερα και από αυτό ξαναπαίρνει το καράβι για την Ρόδο, έχοντας πάρει και   την μεγάλη απόφαση.

      Τρέχει  στο δάσος, στο Ροδίνι, κι εκεί συναντά ένα  γέροντα, στον οποίο εξομολογείται. Του  ιστορεί τα πάθη του και του ανακοινώνει την απόφαση του   να μαρτυρήσει.  Ο   γέροντας τον αποτρέπει  λέγοντας του ότι είναι νέος και ότι δεν θα αντέξει τους πόνους του μαρτυρίου. Τον προτρέπει να φύγει, να ταξιδέψει μακριά. Ο  Κωνσταντίνος ακολουθεί την προτροπή του γέροντα και ταξιδεύει στον μακρινό Πόντο. Εκεί εργάζεται, μελετά εκκλησιαστικά βιβλία και προσεύχεται. Η φλόγα της μετάνοιας φουντώνει στα στήθη του, και η ιδέα του μαρτυρίου σιγοκαίει στο μυαλό του.  Έρχεται   στην Κωνσταντινούπολη, γίνεται δεκτός από τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, από τον οποίο παίρνει την ευλογία και μια συστατική επιστολή να επισκεφθεί την Ι.Μονή Ιβήρων στο Άγιο Όρος. Αρκετούς μήνες μένει στο Όρος προσευχόμενος. Οι συνομιλίες και η συναναστροφή του με τους Πατέρες της Μονής τον θωρακίζουν  και τον ενισχύουν στην απόφασή του να μαρτυρήσει. Παίρνοντας την ευχή των Πατέρων  και κυρίως την ευλογία της Παναγίας της Πορταϊτισσας  , ταξιδεύει  στην Ρόδο αποφασισμένος να ομολογήσει τον Ιησού, που πρόδωσε, ενώπιον του Πασά.

     Ντυμένος  με το καλογερικό ράσο παρουσιάζεται ενώπιον του Χασάν – Πασά, ο οποίος στην αρχή δεν τον αναγνωρίζει. Του ομολογεί ποιος είναι και ζητά  από τον πασά να βαπτισθεί κι εκείνος και να πιστέψει στον Ιησού Χριστό. Ο  πασάς εξοργίζεται  και μάταια  προσπαθεί να τον μετατρέψει. Ο Κωνσταντίνος φυλακίζεται  στα υγρά μπουντρούμια . Ο  πασάς  τον καλοπιάνει, του υπόσχεται  δώρα, καλύτερη ζωή, ανέσεις, τιμές , μεγαλεία. Ο   Κωνσταντίνος  όλο και περισσότερο εναντιώνεται και ομολογεί θαρρετά τον Θεό του. Ο  πασάς αποκάμνει. Οι μέρες του Κωνσταντίνου λιγοστεύουν. Στη φυλακή  δέχεται κρυφά τα Τίμια Δώρα. Τώρα πλέον είναι έτοιμος για το μαρτύριο. Τις ώρες της προσευχής του δέχεται όραμα, όπου του αποκαλύπτεται το θέλημα του Θεού και το τέλος των βασάνων του. Σε λίγες μέρες, στις 14 Νοεμβρίου του έτους 1800, ο Κωνσταντίνος αποκεφαλίζεται. Η γη της Ρόδου δέχεται στοργικά το τίμιο σώμα του, το οποίο θαυματουργεί και σκορπά πλούσια την χάρη και την ευλογία στους πιστούς.

   Ύστερα από καιρό η μητέρα του Κωνσταντίνου, έρχεται στην Ρόδο, παραλαμβάνει το σώμα του Νεομάρτυρα και το ενταφιάζει στα βράχια της Ύδρας.

   Η   Εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Κωνσταντίνο τον Υδραίο  κάθε χρόνο στις 14 Νοεμβρίου.

   Το  έτος  2000  εορτάστηκαν  στην γενέτειρα του Αγίου, την Ύδρα, με εκδηλώσεις, συνέδριο  και ειδικές εκδόσεις,  τα διακόσια χρόνια από το μαρτύριο του Αγίου.

Φωτογραφίες από τη "Φωνή της Ύδρας"