Τότε που γκρέμιζαν το Γυμνάσιο της Αίγινας

  Ψάξαμε πολύ για να βρούμε μια έστω φωτογραφία από  το παλιό Γυμνάσιο της Αίγινας. Δυστυχώς στο διαδίκτυο δεν αποθηκεύτηκε κάτι. Ήταν άλλωστε τέτοια η φόρα να γκρεμιστεί τότε το παλιό κτίριο του Γυμνασίου (κατασκευής 1970 περίπου), όπου στέγαζε σε δύο βάρδιες το 1ο Γυμνάσιο και το Λύκειο Αίγινας, αλλά και μεγάλη η διάθεση και η προσμονή για ένα καινούργιο σύγχρονο κτίριο.

   Η μπλουντόζα  τα πήρε όλα στο πέρασμά της. Ισοπέδωσε ένα ιστορικό κτίριο. Λίγοι τότε αναρωτηθήκαμε γιατί να μην μείνει έστω ένα κομμάτι από το παλιό κτίσμα με τα μεγάλα μπαλκόνια,  την αίθουσα τελετών και τον φοίνικα. Μάταιοι και περιττοί συναισθηματισμοί.

   Τότε στα "Νέα  του Σαρωνικού"  είχα  δημοσιεύσει ένα άρθρο με τίτλο "Η μοναξιά  του Φοίνικα" που κάποιοι  διαβάζοντάς το συγκινήθηκαν και κάποιοι άλλοι προβλημματίστηκαν για  την επιλογή του γκρεμίσματος και την ιδέα να κτιστεί στον ίδιο χώρο το σημερινό μεγαθήριο.

   Θυμηθήκαμε αυτό το κείμενο σήμερα  που το θέμα  του πλημμυρισμένου νέου κτιρίου είναι στην επικαιρότητα και θέμα συζήτησης και σχολιασμού στα ηλεκτρονικά μέσα.

Οι φωτογραφίες είναι σημερινές. Ελπίζουμε μήπως οι κυρίες Μπέση Αναστασία ή η κ.Λεούση Αννίτα έχουν κάποιες φωτογραφίες και δημοσιεύσουν έστω για ιστορικούς λόγους.

  

Η  μοναξιά  του Φοίνικα.

     Κάποτε  γύρω από τις ρίζες του υπήρχαν τα θεμέλια ενός όμορφου σχολείου. Γύρω από τα κλαδιά του τιτίβιζαν οι νεανικές ψυχές των σημερινών μεσόκοπων και ώριμων ηλικιακά Αιγινητών. Γύρω  από αυτόν τον φοίνικα ορθωνόταν το 1^ο Καποδιστριακό Γυμνάσιο Αίγινας. Ένα σχολείο πλήρως εξοπλισμένο για την εποχή του, άνετο, ευήλιο, ευάερο, με μεγάλες  αίθουσες που διέθεταν πολλά παράθυρα ώστε το φως του ήλιου να πλημμυρίζει κάθε γωνιά  και να φωτίζει τα παιδικά πρόσωπα. Υπήρχαν εργαστήρια, βιβλιοθήκη, γραφεία, αποθήκες, αίθουσα πολλαπλών χρήσεων. Με το πέρασμα των δεκαετιών, την αύξηση των μαθητών καθώς και το διαχωρισμό των έξι τάξεων σε Γυμνάσιο και Λύκειο, το σχολείο λειτούργησε μέχρι τις αρχές του 21^ου αιώνα σε διπλή βάρδια, ενώ μέχρι το 2005 φιλοξένησε το Τεχνικό Λύκειο. Την τελευταία  δεκαετία, η κακή συντήρηση  του κτιρίου  είχε κάνει  προβληματική τη λειτουργία του. Τα  σημάδια κόπωσης στο κουφάρι του , αλλά  και εγκατάλειψης ήταν έκδηλα.

    Έτσι  αποφασίστηκε η  τμηματική κατεδάφιση του   και  η ανέγερση στη θέση του ενός νέου, σύγχρονου κτιρίου. Η  κατεδάφιση  του  σήμανε  και την κατεδάφιση ενός ιστορικού  σχολείου  που πήρε μαζί του  - στα μπάζα – τις αναμνήσεις  και τη σχολική ζωή τριάντα πέντε χρόνων και πλέον.

   Μυριάδες  διδακτικές ώρες, χιλιάδες μαθητές από την Αίγινα, το Αγκίστρι, τα Μέθενα, έλαβαν την εγκύκλιο μόρφωσή τους στις αίθουσες του. Εκατοντάδες καθηγητές δίδαξαν τη γνώση , την αγωγή  και διέπλασαν χαρακτήρες. Αλήθεια πόσοι εκπαιδευτικοί  ξεκίνησαν με όνειρα την καριέρα τους και έκαναν με τρακ τα πρώτα τους βήματα στην έδρα; Πόσα τρεμάμενα χέρια  έλυσαν εξισώσεις στους πίνακες; Πόσες κιμωλίες έλιωσαν  μέχρι να γραφτεί σωστά  το  H2 O; Πόσα   πρωτάκια  μπήκαν  με  δέος  μέσα σε αυτή την αυλή και  ανέβηκαν με αγωνία τα  σκαλιά του α΄ ορόφου; Πόσοι μαθητές έδωσαν εξετάσεις  στα θρανία του; Πόση αγωνία, πόσο άγχος, πόσα όνειρα  χώρεσαν σε τετράδια  Πανελληνίων; Πόσα  παιδιά  έπαιξαν, έτρεξαν, είπαν ποιήματα, υποδύθηκαν ρόλους σε γιορτές, διάβασαν σκέψεις, τραγούδησαν, χόρεψαν;  Έγραψαν στο τοίχο το όνομα τους, τα αγαπημένα τους τραγούδια, την ομάδα τους, το συγκρότημα τους, τον έρωτα τους; Πόσες  φιλίες, πόσοι έρωτες,  πόσοι χωρισμοί, πόσες φωνές, πόσες αποβολές, πόσοι καβγάδες, πόσα βραβεία, πόσα αριστεία, πόσες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, πόση ζωή γνώρισε αυτό το σχολείο; Μια ζωή. Μια ολόκληρη ζωή. Πάνω από 35 χρόνια  εκεί  στεγαζόταν η παιδεία  της Αίγινας.

   Ο  χώρος  που στεγάζεται η παιδεία  ενός τόπου είναι ιερός. Ο  χώρος που  φιλοξενεί ψυχές ανθρώπων είναι ιερός. Γι’ αυτό το κτίριο  του Καποδιστριακού Γυμνασίου Αίγινας ήταν ένα ιστορικό κτίριο. Μέσα  σε αυτό έμαθαν γράμματα οι σημερινοί Αιγινήτες.

  Κανείς  όμως  δε το σκέφτηκε. Κανείς  Δε το φαντάστηκε. Κανείς  δεν υποψιάστηκε το κενό  που θα δημιουργηθεί στις ψυχές  από το γκρέμισμα του. Και όμως  συνέβη. Πολλοί  είναι αυτοί που όταν περνούν απέξω,  ξαφνιάζονται, σοκάρονται, στενοχωριούνται.

   Οι  επιτακτικές  ανάγκες  για νέες  σχολικές στέγες  έστρεψαν τις μπουλντόζες εναντίον αυτού του κτιρίου. Κανείς  δεν σκέφτηκε δίπλα στα νέα κτίρια [τύπου Γκράβας] να διατηρηθεί έστω ένα μικρό τμήμα [τιμής ένεκεν] από το παλαιό κτίριο. Αλλά τι λέμε τώρα; Οι συναισθηματισμοί δεν χωρούν στα νέα ψυχρά κτίρια του Ο.Σ.Κ. που τουλάχιστον θα μπορούσαν να προσαρμοστούν στην αρχιτεκτονική, το ύφος και το χρώμα του τόπου που τα φυτεύουν.

         Σήμερα  έχει απομείνει , ανάμεσα στα χαλάσματα ο φοίνικας του κήπου, του αίθριου, να θυμίζει ότι κάποτε εκεί, γύρω από αυτόν υπήρχε το παλιό Γυμνάσιο. Τουλάχιστον έμεινε κάτι. Ίσως επειδή είναι  δύσκολο να ξεριζώσεις  έναν τόσο μεγάλο  φοίνικα. Όπως  και να   γκρεμίσεις  μια ολόκληρη ζωή.

 Γιώργος Μπήτρος