Ήταν Σεπτέμβρης του 2012 όταν ήρθες στο σχολείο μας. Σοβαρός, λιγομίλητος με ένα χαμόγελο να παιχνιδίζει γύρω από τα χείλια σου, λίγο φοβισμένος και αρκετά αγχωμένος.
Μπήκες στην καινούργια σου τάξη. Πάντα στο πρώτο θρανίο. Και τα τρία χρόνια που ήσουν εδώ. Πάντα πρώτος στην καρδιά μας, στην έγνοια μας, στη σκέψη μας. Αθόρυβα ερχόσουν κάθε πρωί όπως και έφευγες το μεσημέρι. Αξιοπρεπής και σιωπηλός χωρίς ποτέ να ενοχλήσεις και να απασχολήσεις κάποιους.
Και οι φίλοι σου, οι συμμαθητές σου από τα πρώτα βήματά σου στην αυλή του Δημοτικού πάντα δίπλα σου, πάντα κοντά σου, πάντα οι άγγελοι σου, οι φύλακες άγγελοι σου Μιχάλη. Αυτοί ήταν όλα αυτά τα χρόνια τα μεγάλα σου αδέλφια, ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Ηλίας, η Όλγα, ο Δαμιανός,, η Μαρούσα, η Δήμητρα, ο Γιώργος, ο Σπύρος, ο Αντώνης, ο Σάββας, ο Γεράσιμος, η Χριστίνα, η Ελένη και όλη η τάξη σου. Ήταν τα αδέλφια σου, αυτά τα παιδιά που σε νοιάζονταν, σε πρόσεχαν διακριτικά, σε φρόντιζαν, σε οδηγούσαν παντού. Κι εσύ με ένα απλό και πάντα σιωπηλό χαμόγελο τους ευχαριστούσες, με έναν τρόπο που εσύ ήξερες μοναδικά.
Αυτά τα τρία χρόνια ήσουν κι εσύ ένας άγγελος που κάθε μέρα τους οδηγούσες όλο και πιό ψηλά με το ήθος σου, με το παράδειγμά σου, με το χαρακτήρα σου. Και ήσουν κι εσύ με τη σειρά σου ο άγρυπνος και ακούραστος φύλακας άγγελος μας με το βαθύ και γεμάτο υπομονή βλέμμα σου.
Και ήσουν πάλι εσύ που μας έκανες να νοιώσουμε και να γίνουμε καλύτεροι, να ωριμάσουμε και να μεγαλώσουμε. Μας δίδαξες ανθρωπιά και αρετή.
Όμως οι άγγελοι δεν μένουν για πολύ στη γη. Πετούν στους ουρανούς. Φεύγουν και σαν άλλοι "γλάροι Ιωνάθαν" θέλουν να ανεβαίνουν όλο και πιό ψηλά, να κατακτήσουν μεγάλα ύψη, να φθάσουν στο απόλυτο, στον Παράδεισο.
Είναι πολύ δύσκολη η ώρα τούτη Μιχάλη.
Μας δυσκολεύεις σήμερα, παρόλο που δεν θα το ήθελες ποτέ! Μας έβαλες την πιό δύσκολη εξίσωση σήμερα. Πως θα τη λύσουμε; Μπορεί να βρήκαμε το ρήμα, το αντικείμενο αλλά τώρα ψάχνουμε..... το ουσιαστικό. Αυτό δηλαδή που μας δίδαξες με τη ζωή σου, το χαμόγελο σου, την παρουσία σου. Αυτό που θα ήθελες να κρατήσουμε από σένα για πάντα.
Είναι πολύ δύσκολη η μέρα Μιχάλη, η σημερινή.
Θέλησες να ταξιδέψεις για πάντα. Το αγαπημένο σου καράβι, το καράβι που δούλευε ο πατέρας σου, η "Νεφέλη" έφυγε και εκείνο πολύ πριν από σένα. Πόσα ταξίδια είχες φανταστεί μαζί της. Όμως εσύ από εκεί ψηλά θα βλέπεις τη "Νεφέλη" σου αλλά και όλους εμάς.
Καλό ταξίδι Μιχάλη. καλό πέταγμα, κοίτα να ανέβεις όσο πιό ψηλά μπορείς γιατί το αξίζεις. Σε ευχαριστούμε που μπήκες στη ζωή μας και την ομόρφυνες.
