Στους
κλώνους της αμυγδαλιάς σμίγουν ανθοί
και χιόνια.
Όταν
αναπόφεκτα συνυπάρχουν και το καλό και το κακό. Το έλεγε συχνά η Γωγώ
Κουλικούρδη. Είναι στίχος από ποίημα του Γ. Δροσίνη.
Ο χειμώνας δεν κατάφερε ούτε και φέτος να τρομάξει τις αμυγδάλες
(όπως χαρακτηριστικά τις έλεγαν οι παλαιοί Αιγινήτες). Η αμυγδαλιά
σταθερή στο έργο της και συνεπής στο χειμερινό ραντεβού της άνθισε και
με τα πλούσια άνθη της χαρίζει αισιοδοξία μέσα στο καταχείμωνο. Γεμάτη
παλαιότερα η Αιγινήτικη γη από μεγάλες αμυγδαλιές που μοσχοβολούσαν
τέτοια εποχή και χάριζαν την προσδοκία του νόστιμου καρπού τους σε
μικρούς και μεγάλους. Η Αίγινα είχε πολλές και φοβερές αμυγδαλιές και τα αμύγδαλα ήταν η
πρώτη και βασική ύλη κάθε σπιτικού γλυκού μέσα στα νοικοκυριά.
Ρουφούσαν
λοιπόν αισιοδοξία οι άνθρωποι από τις πρώτες ευωδιές και εικόνες της άνοιξης που έφερναν οι
τολμηρές αμυγδαλιές σκάζοντας τα πρώτα τους άνθη από το Γενάρη ακόμα.
Πως θα μπορούσε όμως η λαογραφία να μην συμπεριλάβει το καλό αυτό
δέντρο και τη γενναιότητά του μέσα στο ανθολόγιο των παροιμιών. Στις
παροιμίες που αναφέρονται στην αμυγδαλιά και έχει καταγράψει η κ.Λίνα Μπόγρη Πετρίτου στο βιβλίο της "Τα λέμε και στην Αίγινα", αμυγδαλιά από τη μια επιβραβεύεται μόνο για την τολμηρή της ανθοφορία μέσα στο καταχείμωνο:
"Στους
κλώνους της αμυγδαλιάς σμίγουν ανθοί και χιόνια" ή
"Η καλή αμυγδαλιά ανθίζει το Γενάρη
και κρατάει τ’ αμύγδαλα όλο τον
Αλωνάρη"
από την άλλη αυτή η ανθοφορία της σηματοδοτεί κάποιες αγροτικές δουλειές :
"Όταν
ανθίσ’ η αμυγδαλιά, αγρότες πιάστε τα τσαπιά".
και τέλος προμηνύει και τις επόμενες εποχές:
"Αν πρωιμίσει
η αμυγδαλιά κι ανθίσει το Δεκέμβρη,
βαρύς
χειμώνας κι όψιμος θε να ’ρθει να μας εύρει"
ή
"Όποιος
φυτεύει αμυγδαλιές, θα ’χει και τους τζιτζίκους".
