"Όποιος φυτεύει αμυγδαλιές,
θα ’χει και τους τζιτζίκους".
Αναφέρει η κ. Λίνα Μπόγρη - Πετρίτου στο βιβλίο της "Τα λέμε και στην Αίγινα", ότι αυτά τα δύο πηγαίνουν μαζί, οι αμυγδαλιές και τα τζιτζίκια που ξεφωνίζουν στα κλαδιά τους.
Είναι λοιπόν η ώρα της αμυγδαλιάς. Ώριμοι και τραγανοί οι νέοι καρποί περιμένουν το μάζεμά τους. Και τα τρυφερά αμύγδαλα θα γίνουν η πρώτη ύλη για πολλά γλυκίσματα (σαραγλί - μπακλαβάς) αλλά και απαραίτητο στολίδι (συμπλήρωμα) σε πολλά άλλα.
Παλαιότερα η Αίγινα ήταν γεμάτη αμυγδαλιές. Σε κάθε σπίτι ήταν απαραίτητη η αμυγδαλιά. Υπήρχε στο χωράφι, στην αυλή του σπιτιού γιατί οι καλο- νοικοκυράδες τη θεωρούσαν απαραίτητη για τα γλυκά που έφτιαχναν και περίμεναν με ανυπομονησία την καρποφορία της.
Η ιστορικός Γωγώ Κουλικούρδη συχνά έκανε αναφορά στο ευλογημένο δέντρο, προτείνοντας το αμύγδαλο για απαραίτητη γέμιση στο Αιγινήτικο σαραγλί.
Τα αμύγδαλα λοιπόν είναι έτοιμα και μας προκαλούν να τα μαζέψουμε, να τα ξεφλουδίσουμε και να σπάσουμε το κέλυφος τους. Και τι χαρά κάναμε (παλιά) όταν μέσα ανακαλύπταμε διπλό καρπό.
Οι "καρδίες" όπως χαρακτηριστικά έλεγαν οι γιαγιάδες.
Ευλογημένο το σπίτι που ακόμα έχει στον κήπο "αμυγδάλες" όπως χαρακτηριστικά τονίζουν οι παλαιοί Αιγινήτες.
