Το μάζεμα των φιστικιών με την Κ. Αγγελάκη-Ρουκ

  Μια  φωτογραφία που μας έστειλε η κ. Αννίτα Χαρτοφύλακα - Λεούση και ανήκει  στον κ. Γιώργο Καρύδη μας έβαλε  στον πειρασμό να θυμηθούμε εκείνα  τα χρόνια  που το μάζεμα  των φιστικιών ήταν μια μεγάλη οικογενειακή γιορτή.

 

 Σημειώνει ο κ.Γιώργος Καρύδης για τη φωτογραφία:

"Στη φωτογραφία μου ,το μάζεμα των φιστικιών στο κτήμα Αγγελάκη. Στο κάτω μέρος της φωτογραφίας η μητέρα μου Αργυρώ, με την παιδική της φίλη Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ.
                                                                                                                                     Αίγινα 9/9/1956."

 Ήταν λοιπόν οι εποχές  που το μάζεμα  των φιστικιών ήταν μια μεγάλη και σοβαρή ιεροτελεστία που κρατούσε όλη την οικογένεια  για ημέρες  σε εγρήγορση.

  Η προετοιμασία των κονταριών που με αυτά θα κτυπούσαν τα κλαδιά  του δέντρου. Έπρεπε να ντύσουν  τις άκρες τους με πανιά ώστε να μη πληγωθεί  το δέντρο. Η ανεύρεση των πανιών που θα στρώνονταν κάτω από τα δέντρα. Τα  τσουβάλια  που τότε ήταν πάνινα. Αν είχαν τρυπήσει ή σκιστεί από την προηγούμενη χρονιά θα έπρεπε  να ραφτούν. Η προετοιμασία  του κολατσιού και η προμήθεια με νερό  σε κανάτια μεγάλα ή παγούρια.  Τα κτήματα συνήθως ήταν μακριά από το σπίτι και έπρεπε  όλα να προβλεφθούν.

   Και όταν ερχόταν η μέρα  της συγκομιδής θα έπρεπε να σηκωθούν αχάραγα, ώστε όλη η δουλειά να γίνει όσο  το δυνατόν πιό γρήγορα πριν "σηκωθεί" για  τα καλά ο ήλιος και πιάσει η ζέστη. Στη συγκομιδή που γινόταν συνήθως τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου, συμμετείχε όλη η οικογένεια. Ήταν μια μικρή αλλά κουραστική δουλειά  που τέλειωνε αργά  το μεσημέρι συνήθως. Σε πολλά κτήματα υπήρχαν πηγάδια που είχαν ανοιχτεί για  το πότισμα  των δέντρων.

  Όταν  η διαδικασία  της συγκομιδής τελείωνε τα τσουβάλια έπρεπε να φορτωθούν σε κάρα ή κατόπιν σε μοτοσυκλέτες  και να έρθουν σπίτι. Τότε  άρχιζε  το καθάρισμα. Οι πιό  χειροδύναμοι που σήκωναν  και τα τσουβάλια τα κατέβρεχαν πολύ καλά και τα πατούσαν με τα πόδια  τους ώστε ναμαλακώσει ο φλοιός και να αποχωριστεί από τον καρπό με το κέλυφός  του. Κατόπιν γυναίκες και παιδιά καθάριζαν με τα χέρια  τους όλη την ποσότητα  του φιστικιού και το άπλωναν  στο λιακό ή σε αυλές για να το στεγνώσει ο ήλιος για  τρείς ή τέσσερις  μέρες. Όταν ο ιδιοκτήτης έκρινε ότι έχει ξεραθεί το φιστίκι - έχει στεγνώσει - το έβαζαν πάλι σε  τσουβάλια και περίμεναν  τον έμπορο να έρθει να το εκτιμήσει προκειμένου να το αγοράσει. Εκείνος  δειγματοληπτικά  έπαιρνε  στα χέρια  του μαι μικρή ποσότητα και μέτραγε τα  κλειστά. Με αυτό το κριτήριο κανονιζόταν συνήθως και η τιμή του φιστικιού.

   Αυτά γίνονταν πριν έρθει η πρώτη μηχανή αποφλοίωσης κάτω στα Πλακάκια που καθάριζε με θαλασσινό νερό, πολύ πριν αποκτήσουν πολλοί ιδιώτες μηχανές αποφλοίωσης.

   Ήταν στις δεκαετίες  του '50 , του '60 και του '70.

    Σήμερα πολλά έχουν αλλάξει στη διαδικασία  της συγκομιδής  του φιστικιού  και ο τρόπος καθαρισμού και επεξεργασίας του καρπού έχει εκσυγχρονιστεί. Ευτυχώς!