π. Γεώργιος Πυρουνάκης. Ο αγώνας του την περίοδο της χούντας.

   Χρέος  μας να θυμόμαστε αυτές  τις μέρες που η εξέγερση του Πολυτεχνείου 45 χρόνια μετά μας προκαλεί τη μνήμη και  τη συνείδησή μας, τους ανθρώπους εκείνους που αψήφισαν τις απειλές και τα κάθε είδους κατεστημένα, όρθωσαν ανάστημα, διαμόρφωσαν γνώμη, δυνάμωσαν τον απλό άνθρωπο, τον στήριξαν  ώστε να διεκδικήσει "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία".
   Ο π. Γεώργιος Πυρουνάκης είναι από τους ιερείς εκείνους που δεν δείλιασαν, δεν συμβιβάστηκαν, δεν έκαναν εκπτώσεις στα πιστεύω και στις αρχές  τους.
   Ο ίδιος αγωνίστηκε και γι' αυτό κυνηγήθηκε.

  Ο π. Γεώργιος υπήρξε  ένας  αγωνιστής, ένας κοινωνικός εργάτης, ένας  φωτισμένος Θεολόγος, ένας δάσκαλος, ένας σωστός  οικογενειάρχης, ένας πυρωμένος και αντισυμβατικός ιερέας. Μα πάνω από όλα υπήρξε ένας ελεύθερος άνθρωπος κι αυτό ήταν  που δεν μπορούσαν εύκολα να  του συγχωρήσουν  οι εξουσίες  της εποχής  του. 

  Στάθηκε δίπλα  στον φοιτητή, τον εργαζόμενο, το βιοπαλαιστή.

   Αγαπήθηκε  όσο λίγοι στο χώρο  του και φώτισε  με το ήθος και την πολιτεία  του γενιές  ανθρώπων.

   Ίσως αυτό να είναι και η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του.

Αντιγράφουμε ένα σπουδαίο  κείμενο του

Adonis Sanoudos. από τη σελίδα  του στο Fb.


ΘΑ ΑΙΜΑΤΩΘΟΥΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ
    Ο μεγάλος αγωνιστής κατά της Δικτατορίας π. Γεώργιος Πυρουνάκης, όντας εξόριστος στον Άγιο Στέφανο στο Μπογιάτι, κάθε πρώτη του μήνα, μετά τη λειτουργία για τους αποφυλακισμένους πολιτικούς εξορίστους και τους ανθρώπους του Λόγου και της Τέχνης, εκφωνούσε "Κήρυγμα ελπίδας", με μηνύματα ελευθερίας και αγώνα.

Στις 5 Απριλίου 1970, ημέρα Κυριακή, με θέμα "πιστοί στο πνεύμα το αληθινό", προφητικά, μας έλεγε, ανάμεσα στα άλλα, προτρέποντάς μας:
"Να έχω αγωνία' που να τη μετασχηματίζω και να την εκφράζω όχι σε τάσεις τρομοκρατημένης φυγής ή σε μισοκακόμοιρες κλάψες' αλλά σε αγώνα. Σε αγώνα ηθικής αντιστάσεως προς ό,τι κακό και όποιους κακούς. Και για επιτυχίες, που έστω κι αν χρειαστεί μένοντας ανυποχώρητος στις αντιδράσεις ή στις επιθέσεις των άλλων, να είμαι έτοιμος να υποστώ την οποιαδήποτε θυσία. Βαρύ βέβαια το τίμημα, αλλά ωραίο. Και ο ελεύθερος άνθρωπος τα καταφέρνει αυτά. Γιατί αυτός έτσι πιστεύει και έτσι ενεργεί' δε λυγίζει ούτε μικροσυμβιβάζεται' δε ντροπιάζεται. Αλλά με επιμονή συνεχίζει και ανοίγει δρόμους σε νέους ορίζοντες και οδηγεί σε νέους δρόμους και ορίζοντες. Ώστε και οι άλλοι ν' ακολουθήσουν.
Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."