Φωτογραφία thebest.gr
Της
Θεανώς Σοφικίτου.
Τριάντα
χρόνια υπηρετώ στα ΑΡΣΑΚΕΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ και η μόνη στιγμή που με συγκλόνισε "
συθέμελα " , είναι όταν σκεφτήκαμε με την Κατερίνα να προσκαλέσουμε στο
λύκειό μας τον ήρωα Μανώλη Γλέζο , ιδέα που αμέσως έγινε αποδεκτή από την Φ.Ε.
Μίλησε στους μαθητές της Γ’ Λυκείου γλυκά, πατρικά, μειλίχια, απλά γιατί εκτός
από τέλειος ομιλητής ήταν και παιδαγωγός, δύο ώρες μιλούσε όρθιος και καρφίτσα
δεν έπεφτε. Δέος είχε κυριεύσει
τους μαθητές μας.
Τριάντα χρόνια διδάσκω ιστορία και διεγράφησαν όλα τα
μαθήματα όταν εκείνος μίλησε στα παιδιά..... Ενσάρκωνε την σεμνότητα, την
εξυπνάδα, την απλότητα, τον ηρωισμό, το απαράμιλλο ήθος και τέλειωσε την
παρουσίαση λέγοντας "η Παναγιά μαζί σας παιδιά μου...εμένα πάντα με
προστάτευε..... "
Στο τέλος τής συνομιλίας του με τους μαθητές θέλησε να τους εξηγήσει
γιατί, παρά το προχωρημένο τής ηλικίας του, συνεχίζει να ζει με πάθος
και να μάχεται για τη ζωή:
«Κάθε βράδυ με επισκέπτεται η ψυχή τού
αδελφού μου, τού Νίκου, που σκοτώθηκε από τους κατακτητές σε ηλικία 14
χρονών. Μαζί του έρχονται ολόγυρα οι ψυχές των άλλων φίλων μου που, πριν
εκτελεστούν, παρακαλούσαν όποιον επιβιώσει να θυμάται όσους πέθαναν και
να ζει και να κάνει για εκείνους όσα δεν πρόλαβαν οι ίδιοι να ζήσουν
και να κάνουν. Κάθε φορά που πίνω ένα ποτήρι γλυκό κρασί, το πίνω και
για εκείνους, κάθε φορά που περπατώ στην ακροθαλασσιά και ακούω τον
φλοίσβο τής θάλασσας, τον ακούω και για κείνους, κάθε φορά που
αφουγκράζομαι το θρόισμα των φύλλων, το αφουγκράζομαι και για εκείνους,
κάθε φορά που βλέπω και απολαμβάνω τον έναστρο ουρανό, τον απολαμβάνω
και για εκείνους.
Σήμερα, λοιπόν, αυτές οι ψυχές θα με επισκεφθούν και
θα με ρωτήσουν τι έζησα σήμερα για εκείνους, τι έκανα σήμερα για
εκείνους. Και εγώ θα τους πω ότι ήρθα και μίλησα με τους μαθητές τού
Αρσακείου, στο οποίο δίδαξε και η μητέρα μας, και ενημέρωσα τα παιδιά
για τα γεγονότα που ζήσαμε. Και ο Νίκος, γεμάτος ανυπομονησία, θα μου
πει: «Ε, και;». Και εγώ θα τού πω ότι τα παιδιά έδειξαν μεγάλο
ενδιαφέρον και ο Νίκος, πιο θυμωμένος, θα μου ξαναπεί: «Ε, και;».
Και
εγώ πρέπει να μπορώ να τού πω ότι μου φάνηκε πως αυτά τα παιδιά είναι
δυνατά παιδιά, ξέρουν από αγώνα, έχουν πάθος και θέληση και υπάρχει
μεγάλη πιθανότητα να ζήσουν την όμορφη ζωή που δεν μπόρεσε ο Νίκος και
οι σύντροφοί μου να ζήσουν. Και μόνο τότε οι ψυχές τού Νίκου και των
συντρόφων μας θα φύγουν ικανοποιημένες, για να επιστρέψουν την επόμενη
ημέρα με την ίδια πάντα ερώτηση: «Τι έζησες για εμάς σήμερα; Τι έκανες
για εμάς σήμερα;».
Από τη σελίδα του Αρσακείου Λυκείου.