Δεν είναι από επιλογή. Επιβλήθηκε.
Δεν ονειρευτήκαμε ποτέ τέτοιες εικόνες ούτε ποτέ τις φανταστήκαμε.
Δεν θα τις νοσταλγήσουμε τους επόμενους μήνες, τα επόμενα χρόνια.
Η πόλη όπως κάθε πόλη είναι ήσυχη όσο ποτέ άλλοτε. Έρημη λες και η ζωή την εγκατέλειψε.
Και όλο αυτό έγινε ξαφνικά. Πολύ ξαφνικά. Από τη μια στιγμή στην άλλη.
Κι αυτό είναι που τρομάζει περισσότερο.
Οι άνθρωποι δεν είναι πια εδώ.
Κι όσοι τολμούν περπατούν πολύ γρήγορα για να αποφύγουν τον άλλον, τον πλησίον.
Ο άλλος είναι απειλή.
Σκορπίζει το φόβο, το ενδεχόμενο....
Η μόνωση η υποχρεωτική επιλογή. Σωτήρια!!!
Η αναστολή της κοινωνίας, της επικοινωνίας, της επαφής.
Θα μπορούσε να είναι σενάριο κάποιας ταινίας από εκείνες που τόσα χρόνια μας έδειχνε το Χόλυγουντ. Αλλά δεν είναι.
Είναι η πραγματικότητα.
Ώρες σιωπής.Μέρες σιωπής.
Χρόνια της αποξένωσης, της απομόνωσης;
Όταν ο άλλος είναι απειλή τότε η ζωή παύει να είναι ζωή.
Κι ας λυσσομανά απέξω η άνοιξη.
Μπορεί κανείς να τη γευτεί και να τη χαρεί μόνος του ή από απόσταση δύο μέτρων;
Μήπως αυτή είναι και η απάντηση (όχι τιμωρία) της φύσης για τις πράξεις μας απέναντι της;
Ντύνεται τα ωραιότερα χρώματα, στολίζεται και ευωδιάζει με έναν αστραφτερό ήλιο και μας κοιτά απέξω από το παράθυρο.
Κι εμείς εκεί μέσα στο κουκούλι μας. Φοβισμένοι, μόνοι, να ευχόμαστε και να προσευχόμαστε για την επόμενη μέρα. Έκπτωτοι και απόβλητοι από το πανηγύρι τούτης της άνοιξης.
Μέχρι πότε;
