Πλημμυρισμένα τα αναγνωστικά του παλαιού Δημοτικού Σχολείου από τη γαλανόλευκη σημαία που πλαισίωναν όλα εκείνα τα μικρά ποιήματα που "μαθαίναμε απέξω" όχι για να τα απαγγείλουμε στη γιορτή αλλά να τα ξέρουμε για το καθημερινό μάθημα.
Στην παλαιά Ελλάδα, που όλοι νοσταλγούμε και συχνά καταφεύγουμε, η απομνημόνευση τέτοιων ποιημάτων αλλά και ο σημαιοστολισμός των κτιρίων, των μπαλκονιών, των σχολείων, των πλοίων, των δημόσιων υπηρεσιών δεν ήταν επιβεβλημένο αλλά τρόπος ζωής αυτές τις γιορτινές μέρες. Μέρος της γιορτής.
Πως να ξεχάσω πως το κάγκελο στο μπαλκόνι του σπιτιού έπρεπε να είχε την κατάλληλη υποδοχή για το κοντάρι της σημαίας;
Πως να ξεχάσω τα πράσινα λεωφορεία στον Πειραιά, τα μικρά τρόλεϋ της Καστέλας, αλλά και τα άλλα μπλε λεωφορεία που είχαν μικρά σημαιάκια πάνω στην οροφή τους δίπλα στην ένδειξη του δρομολογίου τους;
Τις γιρλάντες με μικρές σημαιούλες πάνω στα πλοία;
Τις σημαίες έξω από τα καταστήματα;
Τα μικρά σημαιάκια που ανέμιζαν τα μικρά παιδιά του νηπιαγωγείου;
Ήταν οι εποχές που η σημαία ήταν μέσα στη ζωή μας.
Ας θυμηθούμε εκείνες τις όμορφες σελίδες των παλαιών αναγνωστικών. Όταν η παρουσία και μόνο της γαλανόλευκης σημαίας σήμαινε γιορτή.
