Αναδημοσιεύουμε το πολύ συγκινητικό σημείωμα της κ. Κατερίνας Λεούση από την προσωπική της σελίδα στο Face book.
Σήμερα 24η Μαρτίου 2020,11 π. μ. Βγαίνω στην αυλή μου και
ξεμακραίνω λίγα μόλις μέτρα, μέχρι την εκκλησία μας, την Ευαγγελίστρια Κυψέλης,
που σαν αύριο 25η Μαρτίου, εκτός από Εθνική μας γιορτή έχει την τιμητική της,
εορτάζουσα ως Ιερός Ναός Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Υπό άλλες συνθήκες και όλα
τα προηγούμενα χρόνια, γινόταν λαμπρή Πανήγυρις. Φέτος όμως, μόνη και
λυπημένη......Κλειστές πόρτες, άδεια η αυλή, χωρίς στολισμούς, λουλούδια,
σημαίες, καμμία κινητικότητα. Κλειστά και τα σχολεία. Δεν προετοιμάζονται για
την παρέλαση, δεν ακούγονται ποιήματα, πουθενά σκίνα και δάφνες ,
σημαιοστολισμοί και φωνές παιδιών, που εδώ και μέρες δεν ηχούν,που καθώς
κατοικώ δίπλα, καθημερινά τα είχα παρέα.Με αφορμή τα γεγονότα, η σκέψη μου
γυρίζει στο παρελθόν και αναπολώ τις όμορφες στιγμές!! Κοίτα να δεις τώρα, πόσο
παλιά με ταξίδεψε!!Πω, πω, που στάθηκα ξεφυλλίζοντας το βιβλίο του μυαλού
μου!!! Γύρισα πολλά χρόνια πίσω, στο σπίτι μου το πατρικό, καθώς του
Ευαγγελισμού ήταν μεγάλη μέρα για το σπιτικό μας. Γιόρταζε ο πατέρας μου!!!
Πολλές μέρες πριν η μάνα μου άρχιζε τις προετοιμασίες, με την καθαριότητα,
ασβεστώματα έξω, στόλισμα μέσα με τα καλά βελούδινα τραπεζομάντηλα και τα
πλεκτά καρέ και τα βάζα γεμάτα βιολέτες και φρέζες από τον κήπο μας. Η σάλα
τότε άνοιγε, μόνο στις γιορτές. Μοσχοβόλαγε πάντα καθαριότητα !!! Θυμάμαι πόσο
πολλοί έρχονταν αυτή την ημέρα, να χαιρετίσουν τον πατέρα μου. Καθώς ο
Βαγγελάκος, ήταν αγαπητός και πολύ ενεργό μέλος τότε της τοπικής κοινωνίας,
Εκκλησία, Κοινότητα, Σχολείο. Μετά λοιπόν την λιτανεία της εικόνας το απόγευμα,
άρχιζαν οι επισκέψεις. Ήταν όλοι εκεί. Παπάς, Πρόεδρος, δάσκαλοι, επίτροποι,
σύμβουλοι και βέβαια συγγενείς και φίλοι. Και δεν έφευγε κανείς. Μετά το
καθιερωμένο κέρασμα, σοκολατάκι μαργαρίτα, λικέρ μπανάνα ή τριαντάφυλλο ,
παστάκια από το ζαχαροπλαστείο ζενίθ και χειροποίητο μπακλαβά της μανούλας μου,
περνούσαν όλοι στη μεγάλη μακρόστενη τραπεζαρία, που είχε φτιάξει ο πατέρας μου
για τέτοιες περιστάσεις, καθότι ξυλουργός και άρχιζε το φαγοπότι!!! Θυμάμαι την
ακούραστή μου μάνα. Ώρες ολόκληρες από το πρωί τηγάνιζε το μπακαλιάρο στο
παρακούζινο, για να μη μυρίζει τηγανίλα το σπίτι. Η σκορδαλιά ήταν φτιαγμένη
από την παραμονή, στο ξύλινο γουδί και πολλοί άλλοι μεζέδες φτιαγμένοι από τα
χεράκια της. Εμένα μ έβαζε να καθαρίζω τα σκόρδα και να πλένω τις σαρδέλες. Μου
άρεσε πολύ όταν τα έβαζε όλα στην τραπεζαρία, με το κατάλευκο τραπεζομάντηλο,
τα άσπρα καλά μας πιάτα με τα λουλουδάκια, τα καλά μας ποτήρια και τις γυάλινες
καράφες γεμάτες καλόπιοτη ρετσίνα, από τα βαρέλια του παππού μου του Γερούλη.
Πόσο πολλά θυμήθηκα!!! Τι ωραία χρόνια!!!! Τί ωραίοι άνθρωποι!!! Όλα άλλαξαν.
Οι άνθρωποι έφυγαν και άφησαν ριζωμένες μνήμες στο μυαλό και αγάπη στην καρδιά.
Νιώθω πολύ πλούσια, που έχω τέτοια βιώματα και ατέλειωτες ωραίες αναμνήσεις!!!Α
να μην ξεχάσω, κάθε χρόνο όσο ήμουν μικρή, ντυνόμουν Αμαλία. Μετά τη λιτανεία
βγάζαμε φωτογραφία αναμνηστική, με φόντο το καταπράσινο κυπαρίσσι στην αυλή
τότε του σχολείου μας και σήμερα του Πνευματικού Κέντρου Κυψέλης, καθώς τέτοια
μέρα στο χωριό μας πάντα κάποιος φωτογράφος έδινε το παρόν. Πως πέρασαν τα
χρόνια? Πόσα άλλαξαν στις ζωές μας? Συνήθειες, καταστάσεις, τρόπος ζωής,
απώλειες αγαπημένων προσώπων, όλη μας η ζωή. Ας πορευτούμε με τις θύμησες. Το
μόνο που στέκει καμαρωτό κι αγέρωχο μέχρι σήμερα, είναι το κυπαρίσσι στην αυλή
του πνευματικού κέντρου της Κυψέλης, όπου βγάζαμε φωτογραφίες. Σ αυτό είπα
σήμερα το πρωί την πρώτη και μία από τις λιγοστές μου ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ. Να είστε όλοι
καλά.!!!!!!!Αύριο ας είναι μια καλύτερη μέρα για όλους μας, με την βοήθεια της
Υπεραγίας Θεοτόκου!!!!!!!
Η κ. Κατερίνα Λεούση ήταν για πολλά χρόνια πρόεδρος του Μορφωτικού Συλλόγου Κυψέλης και πρόεδρος του Δ.Σ. του Πνευματικού Κέντρου Κυψέλης.