Της κ. Όλιας Λαζαρίδου
Ο κίνδυνος, έχει κάνει αυτό τον καιρό κάποιους -ανάμεσα τους και κάποιους που πραγματικά εκτιμώ -να εκφραστούν σκληρά ,για πράγματα που αγαπώ.
Με πόνεσε ,κι αυτή η πονεμένη αγάπη με οδήγησε να γράψω αυτό. Ίσως κόντρα στο γενικό κλίμα ,αλλά ελπίζω ειλικρινές.
Μέσα στο βάθος της καρδιάς μου υπάρχει ένα εκκλησάκι. Φτιαγμένο από πολλά
δάκρυα που πότισαν τους ασβεστωμένους του τοίχους. Εκεί μέσα έχω κλείσει ότι
για μένα είναι ιερό.Για μένα ο Θεός δεν είναι κάτι αόριστο. Είναι μια πηγή που αναβλύζει καλοσύνη. Μια πηγή που είχα από μικρή αντιληφθεί την παρουσία της και είχα καταλάβει πως ο αγώνας της ζωής μου θα ήταν ακριβώς αυτός. Να παλέψω ώστε αυτή η πηγή να μη στερέψει ποτέ. Μια πηγή που κοινωνώντας δεν την έψαχνα πια έξω και γύρω ,αλλά μέσα μου.
Υπήρχαν στιγμές στη ζωή μου που το σώμα μου το ένιωσα σαν κάτι ξένο, κάτι ανοίκειο, ακόμα και μερικές φορές σαν κάτι μισητό. Άλλες φορές πάλι κάτι αφόρητα κοντινό και φορτικό...που με ξεκούφαινε φωνάζοντας μου εγώ εγώ εγώ/………. ακόμα και τότε όμως, τότε που η πηγή αυτή δεν με δρόσιζε αλλά μόνο με τσουρούφλιζε, ακόμα και τότε ποτέ δεν ξέχασα πως υπάρχει ελεος .Βάλσαμο, ακόμα και για την πιο βαθειά πληγή.
Διψώ για ανάσταση. .Δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω αυτή τη δίψα που δεν την αναχαιτίζει ο φόβος ,ούτε οι περιστάσεις ,αντίθετα αυτή η εγρήγορση ,αυτή η ανάγκη για φως είναι που δίνει νόημα στην ίδια τη ζωή μου. Και μόνο κάτω από το δικό της πρίσμα μπορώ να κατανοήσω και τον όποιο σύνδεσμο μου με τους άλλους.
Η καρδιά μου έχει τόπο. Έχει σπίτι. Εκεί μέσα είναι που δοξολογεί ,που ευγνωμονεί. Που λιώνει από αγάπη σαν κεράκι σε μανουάλι.
Ακόμα κι αν μια μέρα κλείσουν όλες οι εκκλησιές, κλείσουν για πάντα, ακόμα κι αν όλα σκοτεινιάσουν, αυτό το εκκλησάκι μέσα μου θα είναι πάντα φωτισμένο. Θα έχει πάντα τις πόρτες του ορθάνοικτες.
Οι φωτογραφίες είναι από τις εκκλησίες της Αγίας Μακρίνας και του Αγίου Ελευθερίου στην Παλαιά Χώρα.