Τα παντοτινά Χριστούγεννα της Μαίρης.

 

Υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι που ζουν ανάμεσα μας και ονειρεύονται!

Υπάρχουν άνθρωποι σεμνοί και αθόρυβοι που είναι πάντα ουσιαστικά δίπλα μας χωρίς αντιζηλίες, μικρότητες και υστεροβουλίες.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μάθει να προσφέρουν ανιδιοτελώς.

Τέτοιους ανθρώπους είναι ευλογία όταν τους συναντάς στη ζωή σου. Σου απλώνουν το χέρι και με το εσωτερικό τους φως φωτίζουν τα ανήλιαγα  και άραχλα μονοπάτια αυτού του κόσμου.

Αυτοί οι άνθρωποι λάμπουν χωρίς να  το επιδιώκουν, χωρίς να το θέλουν. Είναι εκεί πάντα στη σκιά, στη δεύτερη ή και τρίτη γραμμή και δουλεύουν αθόρυβα, ασταμάτητα, ακούραστα. Ονειρεύονται αλλά δεν ονειροβατούν. Παλεύουν με έναν δικό τους εσωτερικό, μυστικό τρόπο.

Γιατί έχουν αστέρι. Το αστέρι της ανθρωπιάς.

Και όταν έρθει η ώρα να φύγουν, τότε το φως τους λάμπει ακόμα πιο δυνατά, η σκιά  τους γίνεται φωτεινή, η σιωπή τους βροντερή και η απουσία τους αβάσταχτη.

Το βράδυ των Χριστουγέννων το αστέρι της Μαίρης μπήκε στην τροχιά της αιωνιότητας. Έλυσε τα σχοινιά  που το κρατούσαν ασφυκτικά δεμένο σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή και πέταξε για να βρει τα αιώνια Χριστούγεννα, την ουράνια Βηθλεέμ. Θέλησε να ζεσταθεί η ψυχή της στην αγκάλη της Παναγίας που τόσο αγαπούσε, στη φάτνη των άλογων ζώων, να ακούσει τον ύμνο των αγγέλων και να φωλιάσει εκεί που της αξίζει. Στον ουρανό!!!

Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά! Παρά εκείνη τη βραδιά που ανοίγουν οι ουρανοί και οι εκλεκτές ψυχές απολαμβάνουν τα ουράνια.

Η Μαίρη Σταυρίδου ταξίδεψε και μένουμε εμείς πίσω να μνημονεύουμε την ψυχή της, να κοιτάζουμε στις φωτογραφίες το λαμπερό χαμόγελο της, να μετράμε τα καλά που είχε προσφέρει.

Μένει  η θύμηση του προσώπου, η αύρα της ψυχής της, οι παρακαταθήκες της μεγάλης προσφοράς της.

Η Μαίρη γίνεται έστω και τώρα η κρίση μας. Το πέρασμα της από τη ζωή μας, δοκιμάζει τις αντοχές μας, ταλανίζει την κρίση μας, Οι δοκιμασίες της ασθένειας που υπέστη, η υπομονή της, η συγχωρητικότητα της, η μεγαλοσύνη προς όλους γίνονται το μεγάλο σχολείο για όλους μας.

Η Μαίρη ήταν μια σπάνια προσωπικότητα για την Αίγινα. Η εθελοντική προσφορά και το πάθος της για τον πολιτισμό του νησιού μας την καθιστούν σημείο αναφοράς και αφήνουν παρακαταθήκες για όσους τη γνώρισαν, την αγάπησαν, συνεργάστηκαν μαζί της και σεβάστηκαν το ήθος και την προσφορά της.

Τα τελευταία χρόνια η ασθένεια της, της στέρησε τη χαρά της δημιουργίας και της συμμετοχής. Μας στέρησε επίσης την παρουσία, το χαμόγελο, το χιούμορ και την πνευματικότητα της. Παρακολουθούσε όμως τα πάντα και ενθάρρυνε όλους μέσα από τα λιγοστά μηνύματα που μπορούσε να στείλει.

Η μεγαλύτερη στενοχώρια της ήταν που δεν ήταν δίπλα μας, κοντά μας, στην ίδια αυλή του Θεάτρου, στην ίδια αίθουσα κάτω από τα ίδια φώτα….

Και όμως το φως της, το λαμπερό της χαμόγελο θα φωτίζουν πάντα και θα θερμαίνουν τη ζωή μας.

Ένα μεγάλο, τεράστιο, ευχαριστώ που σε αυτή τη ζωή, σε αυτόν τον τόπο βρέθηκε δίπλα μας, συνοδοιπόρος, βοηθός, συμπαραστάτης και  ακριβή φίλη.