Του κ.Δημοσθένη Παπαλεονάρδου.
Πρωτ/ρος π. Βασίλειος Βασιλόπουλος (1930-2015)
εφημέριος Μητροπολιτικού Ναού Κοιμ. Θεοτόκου Αιγίνης (1960-1979)
Με βαθειά συγκίνηση δέχτηκα το άγγελμα της εκδημίας του
πρωτ. π. Βασιλείου Βασιλοπούλου, του ιερέως των παιδικών μου χρόνων. Ο παπά-
Βασίλης έφυγε από τα επίγεια για τα ουράνια, παραδίδοντας την μακαρία ψυχή
του στα χέρια Του Θεού που για δεκαετίες ολόκληρες διακόνησε με αυταπάρνηση, την 1η Σεπτεμβρίου 2015. Θέλησα να τον μνημονεύσω και θα το κάνω με άπειρη
ευγνωμοσύνη αναζητώντας την ευχή του. Υπήρξε το πρότυπο ιερέως στην παιδική και
εφηβική μου ηλικία και χρωστώ πολλά σ΄ εκείνον για τη μετέπειτα πορεία μου.
Ο Μητροπολιτικός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Αιγίνης, ευτύχησε
να έχει καλούς Κληρικούς στην διακονία του. Ένας εξ' αυτών, υπήρξε και ο
μακαριστός Πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Βασιλόπουλος. Γεννήθηκε το 1930 στη
Νεστάνη Αρκαδίας. Νυμφεύθηκε την καλή του πρεσβυτέρα Βασιλική και απέκτησε δύο
θυγατέρες την Κατερίνα και τη Μαρία. Το 1958 γνωρίζει για πρώτη φορά το Άγιο
γέροντα Ιερώνυμο της Αιγίνης ο οποίος επιδρά θετικά στην απόφαση της ζωής
του και ένα χρόνο μετά χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος από τον
Μητροπολίτη Ύδρας κυρό Προκόπιο Καραμάνο. Ο παπά Βασίλης, υπήρξε ένας
σεβάσμιος κληρικός που κατέλειπε αγαθή μνήμη στον ευσεβή λαό της Αίγινας.
Ιεροπρεπής, άριστος λειτουργός κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές του ποιμνίου
του που υπηρέτησε πιστά σχεδόν για δύο δεκαετίες. Ακολούθως υπηρέτησε στον Ιερό
Ναό Αγίου Γεωργίου Κυψέλης (1983) όπου και εκεί άφησε φήμη αγαθού και ταπεινού
λευίτη. Διακόνησε την Εκκλησία με αγάπη με ένα ανεπανάληπτο ζήλο που τον
έκανε να ξεχωρίζει...
Με ευλόγησε ο Θεός να γνωρίσω τον παπά Βασίλη
«εκ κοιλίας μητρός» αφού την ημέρα και ώρα της γέννησης μου κατά ευτυχή και
ευλογημένη συγκυρία ήταν στο σπίτι μας . Είχε έρθει να τελέσει τον αγιασμό της
παραμονής των Θεοφανείων. Τι ευλογία να λάβω την αγιαστική χάρη από τα χέρια
του λίγα λεπτά αφότου είδα το φώς της ζωής!!!!Παιδί ήμουν στο Άγιο Βήμα όταν
τον έβλεπα να λειτουργεί με μιαν αφτιασίδωτη απλότητα που μαρτυρούσε μιαν
φυσική μεγαλοπρέπεια. Ιεροπρεπής, καλλικέλαδος, άριστος τηρητής του τυπικού,
γλυκύς και ευπροσήγορος. Νομίζω πως αυτοί οι παπάδες μας, φεύγοντας ο καθείς με
την σειρά του, πήραν μαζί τους και την στόφα τους! Μιαν στόφα που εξαντλήθηκε
στο πέρασμα των χρόνων, μια στόφα που δεν ξεθωριάζει μέσα στην μνήμη. Τον
θυμάμαι πάντοτε ευθυτενή με τα καθαρά ράσα του, πάντοτε με το ράσο και το
καλυμαύχι του χαιρετώντας με το ιλαρό πρόσωπο του αριστερά και δεξιά τους
ενορίτες του, που βλέποντας τον να περνά, έσπευδαν να ζητήσουν την ευλογία
του.
Ζούσε στην αρχή σε μια μονοκατοικία
απέναντι από το πατρικό μου σπίτι, μαζί με την καλή του πρεσβυτέρα του και τα
δύο παιδιά του.Η ζωή του ήταν ο Ναός! Το θυσιαστήριο και οι Θείες Λειτουργίες
ήταν το καθημερινό σχεδόν βίωμα του. Αγαπούσε τους Ενορίτες του και εκείνοι,
ανταπέδιδαν αυτήν την αγάπη με κάθε τρόπο. Ο παπά- Βασίλης, ήταν άνθρωπος με
μιαν απλοϊκή ευσέβεια μέσα στην οποίαν δεν είχε θέση ο ορθολογισμός της εποχής
του. Ο σεβασμός του για την Ιερωσύνη, εκφραζόταν με ένα γνωμικό που έλεγε: ''
Καλύτερα με παντελόνια στον Παράδεισο, παρά με ράσα στην κόλαση'', θέλοντας με
τον τρόπο αυτό να ομολογήσει την υψηλή ευθύνη του λειτουργού απέναντι στον Θεό.
Αυστηρός εκεί που έπρεπε, ειδικά σε
θέματα ευταξίας του ναού, αλλά και επιεικής μπροστά στην ανθρώπινη μετάνοια
θεράπευσε στο πετραχήλι του εκατοντάδες Χριστιανών που προσέρχονταν να
μετάσχουν στο Ιερό Μυστήριο της μετανοίας, την Εξομολόγηση. Αντιλαμβανόμουν,
πως τελικά ήταν αυστηρός περισσότερο στον εαυτό του και επιεικής στους άλλους.
Διατηρούσε σχέσεις αδελφικής αγάπης με όλους τους αδελφούς του ιερείς του
νησιού.
Τι βιώματα, τι εικόνες μπορεί να έχει ένα
παιδί που μεγάλωσε μέσα στην Εκκλησία, βλέποντας τον παπά Βασίλη να
λειτουργεί!!! Στην σκέψη μου έρχεται ο παπά Βασίλης, να ψάλλει με τη γλυκόλαλη
φωνή του και να κηρύττει με το μεστό σε θεολογικά νοήματα λόγο του ,γεγονός που
σε βοηθούσε να ζεις τα Θεία γεγονότα, κάθε φορά μοναδικά και ανεπανάληπτα.
Πριν
ένα χρόνο (2014), η Πρεσβυτέρα του, φεύγει για τον ουρανό. Μια ευλογημένη
σύζυγος, που στάθηκε άξια κατά πάντα δίπλα στον Ιερέα - σύζυγο της. Ο παπά-
Βασίλης, δέχθηκε με καρτερικότητα τον αδόκητο θάνατο της Πρεσβυτέρας του. Η
προσδοκία του για την Ανάσταση των νεκρών υπήρξε η μόνη παρηγοριά του.
Με την Πρεσβυτέρα του, έζησε τα
περισσότερα χρόνια της ζωής του. Ο θάνατος της, ήταν μία δοκιμασία, γιατί μετά
από αυτόν, κλονίστηκε περισσότερο η ήδη επιβαρημένη υγεία του. Αντιμετώπισε με
υπομονή και καρτερία τα προβλήματα υγείας που τον καθήλωσαν στο κρεβάτι,
περιστοιχιζόμενος από τα παιδιά ,τα εγγόνια του και τα δισέγγονα του,
προσευχόμενος πάντοτε υπέρ του ποιμνίου του , αναμένοντας να γευθεί τη
παραδείσιο χαρά του ουρανού και τη συνάντηση με Εκείνον που τόσο αγάπησε στο
επουράνιο θυσιαστήριο.
Ο σεβάσμιος λειτουργός έφυγε για τον ουρανό
ήρεμος, έχοντας πεντακάθαρη την Ιερατική του συνείδηση στην ακέραιη εκτέλεση
του καθήκοντος του, απέναντι στον Θεό και τον άνθρωπο. Η εξόδιος ακολουθία
εψάλη στον Ιερό Ναό Αγίας Ειρήνης Γαλατσίου.Μόνη του επιθυμία να ταφεί δίπλα
στην αγαπημένη του πρεσβυτέρα ,στο κοιμητήριο της Νεστάνης Αρκαδίας όπως και
έγινε ....
Ήθελα να μοιραστώ την ανάμνηση της
μνήμης του σήμερα.. Πολλάκις ένοιωσα την αγάπη του στην παιδική και εφηβική μου
ηλικία αλλά και μετά την αναχώρηση του από την Αίγινα ,όταν συναντιόμασταν στην
Αίγινα ρωτούσε για την πορεία μου ,την οικογένεια μου και χάρηκε
ιδιαίτερα για την επιτυχία μου στο Λ.Σ. Γυρνώντας πίσω τον χρόνο, τον ζωντανεύω
στην σκέψη μου και ζητώ πάντα την ευχή του. Και είμαι σίγουρος, πως αυτή η ευχή
Του με συνοδεύει, μιας και όχι μόνον με βάπτισε, αλλά και πάντρεψε τους γονείς
μου και δημιούργησε μια άριστη σχέση με την οικογένεια μας.
Ας είναι η μνήμη του αιωνία!!! Καλό Παράδεισο πολυσέβαστε
Γέροντα!!
Στην πρώτη φωτογραφία εικονίζεται ο π. Βασίλειος στη λιτανεία του Αγίου Διονυσίου πρώτος από δεξιά.
Στη δεύτερη με τους ιερείς π. Δημήτριο Λυκούρη και π. Χρήστο Παπαγεωργίου
Στην τρίτη το 1962.