Όταν όλοι εμείς αυτές τις μέρες κλείνουμε την πόρτα του σπιτιού μας, οχυρωνόμαστε πίσω από την οικογενειακή θαλπωρή και στρογγυλοκαθόμαστε γύρω από το γιορτινό τραπέζι, αυτοί οι άνθρωποι βγαίνουν από το σπίτι τους, αφήνουν πίσω τις έννοιες και τα δικά τους θέματα και βηματίζουν την αυλή του Λεουσείου. Πρωί. Πάρα πολύ πρωί, όταν ακόμα κάποιοι δεν έχουν γυρίσει από τη νυχτερινή έξοδό τους.
Εκείνες γεμάτες χαρά και διάθεση προσφοράς ξεκινούν τον δικό τους αγώνα. Να ετοιμάσουν 60 με 70 γεύματα για άπορους συντοπίτες μας, συνανθρώπους που στερούνται ένα πιάτο φαγητό. Η χαρά και η αγάπη τους, βάζει φτερά στα πόδια και στα χέρια τους. Με προσήλωση, αφοσίωση και συνέπεια μαγειρεύουν, παρασκευάζουν, πακετάρουν, διανέμουν.
Ποιός μπορεί να το κάνει αυτό και μάλιστα ανήμερα τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά ή το Πάσχα. Δεν θέλει απλά να είσαι εθελοντής, αλλά θέλει να έχεις πάθος για το συνάνθρωπό σου, να θυσιάζεσαι και να θυσιάζεις για αυτόν, τον ξένο, τον άγνωστο που μπορεί να είναι και δίπλα σου αλλά να μην ξέρεις την ανάγκη του.
Αυτή η προσφορά, αυτή η δουλειά δεν πληρώνεται, δεν κοστολογείται. Είναι πολύ ακριβή γιατί είναι δουλειά της καρδιάς.
Θα ακουστεί ή θα διαβαστεί πολύ φθηνό ή συνηθισμένο να πούμε συγχαρητήρια σε αυτές τις γυναίκες σε αυτούς τους άντρες που προσφέρουν τον εαυτό τους καθημερινά στο Λεούσειο για να έχουν οι άνθρωποί μας φαγητό.
Το καλύτερο θα ήταν να προκαλέσουμε όσους θέλουν ή διαθέτουν λίγο χρόνο να δουν από κοντά αυτή τη δουλειά και να πειστούν πως ακόμα και σήμερα κάποιοι αγαπούν τον άνθρωπο. Τολμούν να είναι καθημερινά στο Λεούσειο όπως και σε πολλά άλλα παρόμοια Ιδρύματα. Γιατί οι κάμερες μπροστά σε αυτή την προσφορά είναι κλειστές και βουβές.
Οι φωτογραφίες από την κ. Έφη Παπαευσταθίου που είναι υπεύθυνη για την προετοιμασία του γεύματος στο Λεούσειο Ίδρυμα.
