Αναδημοσίευση από το Saronic magazine
«Εγώ, και τέλος» είχε πει
Ο Νεκτάριος Γκαρής, στην παρακάτω συνέντευξη που έδωσε το 2011 στην Βασιλική
Ταντάουι για το Saronic Magazine, γεμάτος παράπονο για την τέχνη του, μια
παράδοση 2.500 χρόνων που χάνεται στην Αίγινα. Και σήμερα ήρθε το τέλος…
Ο Νεκτάριος Γκαρής, άφησε την τελευταία του
πνοή σήμερα Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2017 σε νοσοκομείο της Αθήνας, σε
ηλικία 62 ετών.
Μια μεγάλη απώλεια για την Αίγινα αλλά και
όλους τους εν Αιγίνη καλλιτέχνες του πηλού, που θαύμαζαν τον κόπο του και
την τεχνική του.
Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης στο Sm έχει ως
εξής:
Ο Νεκτάριος Γκαρής, τελευταίος κανατάς της
Αίγινας, ανοίγει την ψυχή του και τα λέει έξω από τα δόντια.
Ο τελευταίος αγγειοπλάστης της Αίγινας µιλάει
«στο «Saronic Magazine» για την τέχνη του, τα αιγινήτικα κανάτια, αλλά και για
το µεγάλο του παράπονο. Η ηµέρα του Νεκτάριου ξεκινάει στις 6 το πρωί. Πίνει
τον καφέ του, ακούγοντας ειδήσεις στο ραδιόφωνο, εκνευρίζεται, βρίζει και µετά
πιάνει δουλειά, και τα ξεχνάει όλα. Ένας εργένης µε πάθος για ζωή, µεράκι για
την τέχνη του και φόβο κανέναν. Ειλικρινής µέχρι το κόκαλο, σωστός Αιγινήτης.
Η αγγειοπλαστική, στην οποία ο Νεκτάριος Γκαρής επιδίδεται µε πάθος και µεράκι,
έχει παράδοση 2.500-3.000 χρόνων. Σήµερα στην Αίγινα, τον τόπο παραγωγής των
γνωστών κανατιών, η παράδοση συνεχίζεται µόνο από τον Νεκτάριο, εκεί, στον
δρόµο για τον Μεσαγρό, όπου βρίσκεται το εργαστήρι του.
«Από τον πατέρα µου έµαθα τη δουλειά, εκείνος από τον δικό του, και πάει λέγοντας» µας λέει. Η οικογένειά του –όπως µας πληροφορεί– είναι η παλαιότερη στην Αίγινα στον τοµέα της αγγειοπλαστικής και του παραδοσιακού κανατιού, που κάποτε έβλεπες στα χέρια όλων των επισκεπτών του νησιού. Κανείς δεν έφευγε χωρίς να αγοράσει φιστίκι και κανάτι αιγινήτικο. Τώρα τον επισκέπτονται από διάφορα πανεπιστήµια και σχολές του εξωτερικού, για να θαυµάσουν από κοντά την τέχνη του.
«Από τον πατέρα µου έµαθα τη δουλειά, εκείνος από τον δικό του, και πάει λέγοντας» µας λέει. Η οικογένειά του –όπως µας πληροφορεί– είναι η παλαιότερη στην Αίγινα στον τοµέα της αγγειοπλαστικής και του παραδοσιακού κανατιού, που κάποτε έβλεπες στα χέρια όλων των επισκεπτών του νησιού. Κανείς δεν έφευγε χωρίς να αγοράσει φιστίκι και κανάτι αιγινήτικο. Τώρα τον επισκέπτονται από διάφορα πανεπιστήµια και σχολές του εξωτερικού, για να θαυµάσουν από κοντά την τέχνη του.
Η αγγειοπλαστική, στην οποία επιδίδεται µε πάθος
και µεράκι, έχει παράδοση 2.500-3.000 χρόνων
«Σήµερα, στην Αίγινα, πόσοι ασχολούνται µε την
αγγειοπλαστική;» τον ρωτάµε, µε την ελπίδα να µην ακούσουµε την απογοητευτική
απάντηση που δίνει: «Εγώ, και τέλος»! Γιατί άραγε; Το παράπονο και η πικρία
ξεχειλίζουν. Μας µιλάει για µια σχολή η οποία επρόκειτο να ξεκινήσει όταν
εκείνος ολοκλήρωνε τη στρατιωτική του θητεία, αλλά που ποτέ δεν έγινε
πραγµατικότητα. «Λόγω των… ”εισπραξάκηδων” που µε έκαψαν» τονίζει µε οργή.
Παρ’ όλα αυτά, δηλώνει πρόθυµος να εκπαιδεύσει «όποιον γουστάρει να µάθει».
«Είναι ευπρόσδεκτος» προσθέτει και προειδοποιεί: «Ως επάγγελµα, είναι επικερδές
και µπορεί να βοηθήσει ως έναν βαθµό στην ανεργία, αλλά δεν είναι κάτι που το
µαθαίνεις σε µία µέρα και τελείωσε, θέλει χρόνο και υποµονή». Με λίγα λόγια
εξηγεί: «Αν δεν ξεπατώνεσαι από το πρωί µέχρι το βράδυ, δεν κάνεις δουλειά.
Αυτό είναι τέχνη».
Ο πηλός που χρησιµοποιεί –η πασπάρα, όπως λέγεται στην Αίγινα– υπάρχει σε
πολλές τοποθεσίες στο νησί. Ο ίδιος τον προµηθεύεται από την περιοχή του Αγίου
Θωµά, αλλά, όπως µας λέει, εκεί υπάρχει πρόβληµα πλέον, γιατί πουλήθηκε ο
δηµοτικός δρόµος για οικόπεδο! «Προσπαθούν εδώ και 7 χρόνια να αποδείξουν ότι…
δεν είναι ελέφαντες» προσθέτει σαρκάζοντας.
Τελικά, µάλλον του ξύσαµε τις πληγές. Καιρός να τον αφήσουµε να ξεχαστεί,
δίνοντας ψυχή στον πηλό µε τα µαγικά χέρια του…
Καλλιτεχνική φωτο: Δημήτρης Βλάϊκος