Η Κορίνα τραγούδησε την Αίγινα…..

 Φωτογραφίες: Ειρήνη Κουνάδη.

 Ήταν Ιούλιος του 2017, από  τις πρώτες βραδιές του Φεστιβάλ Θεάτρου  εκείνης της χρονιάς. Μια εικοσαμελής ορχήστρα είχε στηθεί στην σκηνή του Λαογραφικού Μουσείου. Η αυλή κατάμεστη, έτοιμη να απολαύσει μια μεγάλη μουσική παράσταση αφιέρωμα στο παλιό καλό ελληνικό  τραγούδι  με καπετάνιο  τον καλό ηθοποιό και   τραγουδιστή Αλέξανδρο Μπουρδούμη.

   Οι μελωδίες  του Αττίκ, του Σουγιούλ, του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Κατσαρού, του Σπανού  ταξίδευαν τους θεατές  στα χρόνια  της ανεμελιάς και  της αθωότητας. Στα χρόνια  του παλιού ασπρόμαυρου κινηματογράφου με τους όμορφους καλούς και κακούς ήρωες, με την καλή νεράιδα και το γενναίο παλικάρι.

Κι όλοι συνόδευαν την ορχήστρα και  τον ηθοποιό με το ψιθύρισμα  της μελωδίας και των στίχων. Όλοι ήταν επιβάτες και ταξιδευτές  εκείνο το βράδυ  του Ιούλη. Μια όμως ψυχή θεώρησε καλό να σηκωθεί από  τα πλαϊνά καθίσματα, και να  τραγουδήσει δυνατά, όχι για να ξεχωρίσει ή να κλέψει την παράσταση αλλά για να απογειώσει το τραγούδι και με  το δικό  της συναίσθημα. Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης  την πρόσεξε, κατέβηκε από τη σκηνή, την πλησίασε και τραγούδησε μαζί της. Της παραχώρησε το μικρόφωνο για λίγο, χωρίς αυτή  να το χρειάζεται. Υποκλίθηκε στο ταλέντο, στο μέταλλο της φωνής της, στη δύναμη της ψυχής  της και την προσκάλεσε να τον ακολουθήσει … στην περιοδεία του. Εκείνη χόρεψε για λίγο και διακριτικά επέστρεψε στη θέση  της.

  Ήταν η Κορίνα. Η κυρία Κορίνα  που όλοι  ξέραμε. Που όλοι είχαμε γνωρίσει. Μια αριστοκρατική γυναίκα, κομψή, φινετσάτη, ευγενής και καλόκαρδη.

  Μια προσωπικότητα ξεχωριστή από τις πιο χαρακτηριστικές  της Αίγινας που είχαμε την ευλογία να γνωρίσουμε σε αυτόν τον τόπο. Μια σπάνια γυναίκα που έδινε δυναμικά το παρόν της στα κοινά και σε κάθε πολιτιστική εκδήλωση. Την είχαμε ακούσει να ψάλλει στον Άγιο Νικόλαο το Στεριανό αλλά και στην εκκλησούλα  της Μυρτιδιώτισσας στο πλάι της αδελφής της, Χριστίνας. Σε πόσες εκδηλώσεις στην αυλή  του Λαογραφικού Μουσείου είχε συμμετάσχει χρωματίζοντας με τη μοναδική φωνή της τα βράδια μας; Όπως στην βραδιά με  τον μουσικολόγο Μάρκο Δραγούμη.

   Και  βέβαια τα καλοκαίρια κάποιοι είχαν την τύχη να την ακούν μαζί με παρέα  να  τραγουδά στον αυλόγυρο του Άι – Νικόλα  του Θαλασσινού.

   Η Κόρινα είναι από εκείνους τους ανθρώπους που τους ήξερες μόνο με το μικρό  τους όνομα. Η Κόρινα ανήκει  σε  εκείνους που η ζωή  τους ευλόγησε να ταυτίζονται με έναν τόπο, με μια εποχή. Και αυτοί οι τόσοι ιδιαίτεροι άνθρωποι σιγά – σιγά λιγοστεύουν, εκλείπουν. Φεύγουν από  αυτή τη ζωή και πετούν ψηλά, μαζί με τα θαλασσοπούλια  τούτης της νησιώτικης πολιτείας. Μαζεύονται εκεί ψηλά και φτιάχνουν τη δική τους παρέα, τη δική τους χορωδία.

   Αν λοιπόν κάποιο βράδυ περπατάτε  κοντά στον Άι –Νικόλα ή περιμένετε  το τελευταίο πλοίο  μην παραξενευτείτε όταν θα ακούσετε κάποια μελωδία από τα παλιά, κάποιο νοσταλγικό τραγούδι. Εκεί κοντά στον Άι –Νικόλα  θα διακρίνετε   τη σκιά  της Κορίνας,  που θα τραγουδά  για  την Αίγινα που λάτρεψε. Θα τραγουδά  την Αίγινα. Γιατί η ψυχή της θα είναι εδώ, θα  τριγυρνά στα στενά, στα δρομάκια, θα αναπαύεται στη θέα  του ήλιου που δύει, θα κοιτά  το φεγγάρι  να σηκώνεται πίσω από το Όρος και θα σιγοτραγουδά  τα δικά  της τραγούδια δίπλα στις βάρκες. Όπως η Κατερίνα, η Ζωή, το Αντιγονάκι κι η Ζηνοβία.

   Καλό  ταξίδι Κορίνα. Η φωνή σου πάντα θα συντροφεύει  τους περίπατους μας. Η μορφή σου πάντα θα μας θυμίζει την όμορφη Αίγινα. Η αύρα σου θα είναι πάντα ευεργετική. Η ευγένεια σου πάντα ένα μεγάλο σχολείο.

   Καλό ταξίδι Κορίνα. Σε ευχαριστούμε που έζησες ανάμεσά μας.