Ταπεινό αλλά πανέμορφο φύεται στους αγρούς στους κήπους και στις αυλές σε σημεία που δεν περιμένεις να το συναντήσεις.
Η ευωδιά και τα χρώματά του παραπέμπουν στην Πασχαλιά. Είναι συνώνυμο της άνοιξης και της αναγέννησης της φύσης.
Παλαιότερα το συναντούσαμε πολύ συχνά στα χωράφια της Αίγινας. Τα τελευταία χρόνια λες και έχει περιοριστεί. Σπάνια το συναντάμε μαζί με τις ανεμώνες και τις κίτρινες μαργαρίτες.
Οι παλαιές νοικοκυρές το μάζευαν και το ξέραιναν μέσα σε ταψιά και σε μεγάλες επιφάνειες . Κατόπιν το έβαζαν μέσα σε βάζα για να έχουν το δικό τους αφέψημα.
Και όταν το έβραζαν μοσχοβολούσε όλο το σπίτι.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε το λόγο για τον οποίο σήμερα σπανίζει, ίσως τα φυτοφάρμακα, τα λιπάσματα, η αλλαγή στον τρόπο καλλιέργειας και χρήσης της γης.
Ωστόσο αν το συναντήσουμε ας μην το πατήσουμε. Ας απολαύσουμε τη φινέτσα και τη χάρη του. Κυρίως όμως το άρωμα του.
