Φτερούγισε η ψυχή της Ειρήνης από τη Χριστιανούπολη στην.... Ουρανούπολη.
Η μεγάλη οικογένεια της νεολαίας της Μητρόπολης Πειραιά, οι γενιές των παιδιών και των νέων που μεγάλωσαν μαζί της, έζησαν μαζί της, γεύτηκαν τα φαγητά της, αποχαιρετούν σήμερα μια γυναίκα που "έγραψε" στις ψυχές όλων μας, εκείνα τα καλοκαίρια στις Κατασκηνώσεις, στο Καπανδρίτι.
Μια γυναίκα ταυτισμένη με την Κατασκήνωση. Η κυρά - Ρήνη. Η Ρένα μας. Ήταν πάντα εκεί. Πριν από εμάς. Και έφευγε πάντα μετά από εμάς.
Γλυκιά, ακούραστη, ακαταπόνητη διακόνησε την Κατασκήνωση για δεκαετίες μαγειρεύοντας για χιλιάδες αγόρια και κορίτσια.
Αχάραγα ξεκινούσε ο αγώνας της να ετοιμάσει τα πρωινά, να φροντίσει το μεσημεριανό, να φτιάξει το απογευματινό και το βραδινό. Να ετοιμάσει τις μερίδες για την εκδρομή, να μοιράσει τις μερίδες κάτω από το "πεύκο". Πάντα η εκδρομή έπρεπε να γίνει σε τόπο που να έχει πεύκο για να μοιράσει στη σκιά του το φαγητό. Άντε στην καλύτερη περίπτωση ένα πλατάνι!
Και πάντα θα έβαζε τις φωνές στη Φεβρωνία ή στη Βασιλική όταν έλειπαν κάποια κομμάτια από τις μερίδες.
Ποτέ δεν έμαθε για τους βραδινούς επισκέπτες της .... κουζίνας. Ποτέ δεν έμαθε ποιος της άλλαζε τη ζάχαρη με το αλάτι, ποιος έφταιγε που τα γιαούρτια έκαναν φτερά μέσα από το ψυγείο! "Αγελαδίτσα" παρακαλώ!!!!
Όπως ποτέ δεν έμαθε ποια πουλάκια .... εξωτικά και .... "αλεπές" τραγούδαγαν έξω από το δωμάτιο της.
Παρόλο αυτά, εκείνη κατέβαινε πάντα πρωί και ετοίμαζε σαν στοργική μάνα το φαγητό.
Και στο διάλειμμα .... κουβεντούλα. Ρώταγε όλους μας. Ήξερε τα πάντα. Ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε. Χαιρόταν με τα αρραβωνιάσματα, τους γάμους κάποιων στελεχών, με τις χειροτονίες και πάντα θυμόταν με ακρίβεια στιγμές, παραπατήματα, σκανδαλιές, αταξίες.
Κι όταν τα πράγματα ζόριζαν εκείνη έπαιζε το τελευταίο της χαρτί: "Βρε θα τα πω στον γέροντα". Και ο γέροντας ήταν ο Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος.
Και όταν η Κατασκήνωση τέλειωνε εκείνη έφευγε για τα μπάνια της στη Σύρα!
Είδα τη "Ρένα" τελευταία φορά στην εξώπορτα της εκεί στο σπίτι της στα ταμπούρια. "Τι κάνεις βρε Μπήτρο;" Στο σπίτι με το γιασεμί και τις λεμονιές. Από εκείνα τα παλιά που έχουν κήπο και πολύ ανθρωπιά.
Και μετά τον περασμένο Νοέμβρη στο Yutube. Ναι ακόμα κι εκεί η κυρά - Ρήνη να μιλά για το Γιάννη που τόσο αγαπούσε. Θυμόταν λεπτομέρειες και απίστευτες σκηνές από τα καλοκαίρια της στην Κατασκήνωση και από τα χιουμοριστικά δρώμενα του Γιάννη Κατσαμπάκη.
Η Ειρήνη ήταν ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στην Εκκλησία. Υπηρέτησε - διακόνησε την Κατασκήνωση όσο κανένας άλλος. Υπέμεινε τις δύσκολες συνθήκες της κουζίνας. Ίδρωσε αλλά ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε, ποτέ δεν βαρυγκόμησε. Ανέχτηκε τα πειράγματα και τις απροσεξίες μας.
Ήταν μια διακόνισσα, αφοσιωμένη στο πολιό Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο. Από τους στενότερους συνεργάτες του. Στυλοβάτης στο κατασκηνωτικό έργο της Μητροπόλεως Πειραιώς.
Τώρα πλέον θα συναντήσει τον σεβαστό της γέροντα στην ..... Ουρανούπολη. Και κάπου εκεί και τον Γιάννη, ο οποίος θα της διηγηθεί πολλές ιστορίες από εκείνες τις βραδινές αταξίες και τις μυστικές εισόδους μας.... στην κουζίνα της. Στο βασίλειο της. Θα τα μάθει όλα. Ακόμα και τα ονόματα μας. Σα να βλέπω την έκπληξη στο πρόσωπό της! Βρε τι μου λες! Ο Μαυρολέων; Ο Φραγκάκος; Ο Μπήτρος; Ο Μπόγρης; Ο Ματθαίος; Ο κύριος; (εννοώντας τον Γ. Άγουρο)
Ή μήπως ήξερε;
Καλό παράδεισο κυρά - Ρήνη.
