Ήταν τον περασμένο
Αύγουστο όταν κατόρθωσα επιτέλους
να δρασκελίσω την είσοδο στο «Κτήμα Κολλάτου»
Έψαξα πολύ για να το βρω. Δεν
είχα ξαναπάει. Ακολούθησα μικρές
χειροποίητες ταμπέλες που με
οδήγησαν σε χωράφια γεμάτα φιστικιές φορτωμένες με ώριμο πλέον καρπό.
Είχα ακούσει τόσα γι’ αυτό
το κτήμα. Για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου που κάθε Αύγουστο ο Δημήτρης
και ο Αλέξανδρος Κολλάτος οργανώνουν κάτω από
τα δέντρα του κτήματος.
Ήμουν πλέον στο σωστό
σημείο. Στο χώρο που ένας σημαντικός άνθρωπος της τέχνης έχει
μετατρέψει σε έναν μικρό παράδεισο. Στο κτήμα που ένας αντισυμβατικός σεναριογράφος, ηθοποιός, σκηνοθέτης έχει
μετατρέψει σε χώρο δημιουργίας, έκφρασης αλλά και ψυχαγωγίας.
Παλιά αυτοκίνητα,
παιχνίδια, κατάλοιπα από άμαξες και διάφορα εργαλεία διάσπαρτα στο χώρο και
κάπου στο βάθος μια κυκλική σκηνή, όπως
τα παλιά αλώνια, πολλές καρέκλες, παμπάλαιές ελιές και στο κέντρο ένα
παλιό πανέμορφο σπίτι με έντονα χρώματα και την αύρα
μιας άλλης εποχής. Εκείνης της
παλιάς Αίγινας, της αυθεντικής της λαϊκής. Του νησιού που αγάπησαν οι
γνήσιοι καλλιτέχνες του χρωστήρα, του
πηλού, του τραγουδιού, του στίχου, του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Βρισκόμουν επιτέλους
στο διάσημο «Φεστιβάλ κινηματογράφου του
Δημήτρη Κολλάτου». Ο χώρος μύριζε
σινεμά. Θα μπορούσε να είναι σκηνικό μιας κινηματογραφικής εταιρείας. Ή ήταν τελικά;
Ο Δημήτρης Κολλάτος ένας ιδιαίτερα τολμηρός
άνθρωπος διάλεξε την Αίγινα όχι
απλά σαν τόπο διακοπών και ρεμβασμού.
Δεν ήρθε στην Αίγινα για να ξεφύγει από τη φασαρία της πόλης και να απομονωθεί. Ήρθε για να
δώσει μια μάχη, να δώσει την ευκαιρία
στο ίδιο του το παιδί να ζήσει καλύτερα.
Να ομορφύνει τα καλοκαίρια της ζωής του
Άλκη, να τον βοηθήσει να παίξει, να
κολυμπήσει, να εξοικειωθεί με τη φύση,
να περπατήσει και να κάνει ποδήλατο. Και μαζί με τον δικό του Άλκη έφερε και την παρέα του. Κι άλλα παιδιά που κατέβαιναν για μπάνιο
στη θάλασσα εκεί μετά το ακρογιάλι και
γέμιζαν την παραλία φωνές και χαρούμενα παιχνίδια. Έφτιαξε εδώ
στην Αίγινα μια «διαφορετική» κατασκήνωση που τόσο την είχαν ανάγκη παιδιά όπως ο μικρός Άλκης.
Ο Δημήτρης Κολλάτος έδωσε τη δική του μάχη κι εδώ στην Αίγινα. Κάποιοι αντέδρασαν. Δεν ήθελαν αυτά τα παιδιά δίπλα τους, στη θάλασσα, στα γειτονικά χωράφια. Δεν άντεχαν! Τους χαλούσαν τις διακοπές τους! Και τότε ο πατέρας Κολλάτος αποφάσισε να μας κάνει ένα μεγάλο μάθημα μέσα από την τέχνη του όπως εκείνος ήξερε μοναδικά. Σκέφτηκε και γύρισε μια ταινία αφιερωμένη στον Άλκη και την παρέα του. Τίτλος της «Η ζωή με τον Άλκη», με πολλά γυρίσματα στην Αίγινα. Εδώ που ο Άλκης έπαιζε, χαιρόταν, αισθανόταν ελεύθερος και ευτυχισμένος. Στον παράδεισό του, στην Αίγινα.
Ο Δημήτρης Κολλάτος μας έδωσε ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Μας έμαθε πως είναι να ζεις με ένα παιδί που έχει αυτισμό. Και το πέτυχε. Η ταινία βραβεύτηκε, διακρίθηκε, συγκίνησε, συζητήθηκε.
Ο Άλκης ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής έτσι όπως τον ερμήνευσε ο μικρός αδελφός του Αλέξανδρος.
Ο Άλκης ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής της ζωής του Δ. Κολλάτου και εκείνων των ανέμελων καλοκαιριών στην Αίγινα.
Σήμερα ο Άλκης έφυγε από την αγκάλη της οικογένειας του, από τον επίγειο παράδεισο της Αίγινας και έβαλε πλώρη για τον παντοτινό παράδεισο του ουρανού. Θα είναι κι εκεί ευτυχισμένος. Ίσως περισσότερο. Γιατί εκεί δεν ξέρουν από αποκλεισμούς, στερεότυπα, διακρίσεις.
Ένας ακόμα άγγελος που θα φτεροκοπά ψηλά και που έζησε τότε ανάμεσα μας. Κρίμα που κάποιοι δεν τον κατάλαβαν. Κρίμα που δεν τον γνώρισαν.
Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ. Που απόψε αποφάσισα έστω κι έτσι να τον γνωρίσω παρακολουθώντας την ταινία για τη ζωή του. Χαζεύοντας τον να περπατά χαράματα στην παραλία της Αίγινας, να προσπαθεί να μπει στα καΐκια ή να πλατσουρίζει μέσα στη θάλασσα.
Ο Άλκης μπορεί να έφυγε αλλά θα μένει πάντα η μορφή του ανεξίτηλη να μας θυμίζει το πέρασμα του από τη γη. Και να μας υπενθυμίζει πως αν κάνουμε κάτι καλό στους φίλους του, στην παρέα εκείνη, στα παιδιά που είναι σαν κι αυτόν, θα είναι σαν να το έχουμε κάνει στον ίδιο. Και τότε θα είναι ακόμα περισσότερο ευτυχισμένος και η ψυχούλα του ανάλαφρη και αναπαυμένη.
