Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2024
Νειάτα και περηφάνια στη μαθητική παρέλαση στην Κυψέλη.
Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2024
Η Γωγώ Κουλικούρδη περιγράφει τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής στην Αίγινα.
Πανηγυρίζει η Ιερά Μονή Παναγίας Ελευθερώτριας στο Βαθύ.
Αποτελεί ένα από τα πιο αγαπητά μοναστήρια του νησιού και πολλοί πιστοί από πολλές περιοχές της Αίγινας παρακολουθούν τις ακολουθίες και τη λατρεία που τελείται στο Καθολικό του.
Η Ιερά Μονή Παναγίας Ελευθερώτριας βρίσκεται στο Βαθύ της Αίγινας στους πρόποδες του βουνού και σε σημείο ιδανικό με θέα προς τη θάλασσα και τις βόρειες περιοχές του νησιού. Ιδρύθηκε το 1960 από τον αρχιμανδρίτη Φιλόθεο Αγγελάκη. Εκείνη την εποχή τα πρώτα κτίρια της Μονής ήταν και τα μοναδικά στην περιοχή. Σήμερα μετά την ανοικοδόμηση που έχει γνωρίσει η περιοχή το μοναστήρι περιστοιχίζεται από εξοχικές ή μόνιμες κατοικίες.
Το μοναστήρι λειτούργησε στην αρχή ως γυναικείο, ενώ το 1970 εγκαταλείφθηκε. Στη συνείδηση πολλών παλαιών Αιγινητών είναι ταυτισμένο με τον ιερέα Καλλιόπιο ο οποίος πολύ σύντομα έφυγε από την Αίγινα ιδρύοντας ησυχαστήρια στη Σαλαμίνα και κατόπιν στο Κορωπί.
Το καλοκαίρι του 1974 με προτροπή του πρώην μητροπολίτη Ύδρας Ιερόθεου, εγκαταβίωσαν μόνιμα στο μοναστήρι μοναχές της Μονής Αγίας Ευπραξίας Δοκού Ύδρας. Το 1979 θεμελιώθηκε το σημερινό καθολικό της Μονής το οποίο εγκαινιάστηκε το 1987 από τον Μητροπολίτη Σταγών και Μετεώρων Σεραφείμ. Αξίζει να αναφέρουμε ότι τόσο το καθολικό της Μονής όσο και το παρεκκλήσιο των Αγίων Αναργύρων έχει αγιογραφηθεί από τη μοναχή και σημερινή ηγουμένη Νεκταρία Φάτλε.
Η Μονή είναι αφιερωμένη στην Παναγία την Ελευθερώτρια και πανηγυρίζει στις 28 Οκτωβρίου.
Η Αίγινα στα χρόνια της κατοχής. Η πείνα και τα συσσίτια στην Κυψέλη.
Όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα, έτσι και στην Αίγινα , ο πόλεμος και η γερμανική κατοχή έδειξαν το χειρότερο πρόσωπο τους , που ήταν η πείνα.
Η Αίγινα δοκιμάστηκε περισσότερο από τα υπόλοιπα νησιά του Αργοσαρωνικού, λόγω της μεγαλύτερης απόστασης που την χωρίζει από την Αττική και την Πελοπόννησο σε σύγκριση με τα υπόλοιπα νησιά.
Ο βαρύς χειμώνας εκείνης της χρονιάς, ήρθε να χειροτερέψει την κατάσταση.
Ο ανεφοδιασμός σε τρόφιμα σταμάτησε από τον Πειραιά, το 1941 και έτσι η χρονιά αυτή – πρώτη της Γερμανικής κατοχής - ήταν φριχτή για τους Αιγινήτες. Αναφέρεται ότι μέσα σε τρεις μήνες το 1/6 του πληθυσμού του νησιού πέθανε από την πείνα. Υπολογίζεται ότι κατά το πρώτο τρίμηνο της πείνας , πέθαναν 700 περίπου άτομα. Περισσότερο δοκιμάστηκε η Κυψέλη, στην οποία αρχίζουν να λειτουργούν τα πρώτα συσσίτια με την φροντίδα του δάσκαλου Ιωάννη Ηλιόπουλου.
Ο δάσκαλος Ιωάννης Ηλιόπουλος θέλοντας να αντιμετωπίσει το σοβαρό πρόβλημα της κακής διατροφής των μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Κυψέλης οργάνωσε συσσίτια με πολύ κόπο και προσωπικές θυσίες πριν το ξέσπασμα του πολέμου. Αυτά τα συσσίτια διακόπτονται τον Οκτώβριο του 1940 και επαναλειτουργούν από τον Μάιο του 1941. Αναφέρεται ενδεικτικά ότι η πείνα, εκείνη την εποχή, αφάνισε κυριολεκτικά την Κυψέλη. Τέσσερα με δέκα άτομα πέθαιναν καθημερινά..
Οι Γερμανοί είχαν απαγορεύσει τον ανεφοδιασμό σε τρόφιμα από τον Πειραιά και την Πελοπόννησο , ενώ οι ίδιοι άρπαζαν για τις δικές τους ανάγκες τα λιγοστά προιόντα του νησιού.
Οι καμπάνες κτυπούσαν πένθιμα όσο διαρκούσε η πείνα. Οι ιερείς έθαβαν καθημερινά τους σκελετωμένους από την πείνα νεκρούς.
Σύμφωνα με τα στοιχεία κάθε χρόνο στην κοινότητα της Αίγινας πέθαιναν 60 – 70 άτομα.
Οι άνθρωποι έτρωγαν τα πάντα για να σωθούν, χαρούπια, τσόφλια από αμύγδαλα, κολοκύθια ωμά, κάθε είδους χόρτα. Από την ασιτία οι άνθρωποι πρήζονταν και αναγκάζονταν να αρπάξουν οτιδήποτε για να φάνε. Υπήρχαν βέβαια μικρές εξαιρέσεις, όπου κάποιοι εύποροι Αιγινήτες έκρυβαν ψωμί και λάδι. Μετά την απελευθέρωση τα κρυμμένα λάδια δεν ήταν κατάλληλα για κατανάλωση.
Η ανάγκη οδήγησε πολλούς στη ζητιανιά. Λέγεται ότι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Αίγινα ζητιάνοι, κλέφτες και διαρρήκτες.
Τα χρόνια εκείνα μερικοί Αιγινήτες τόλμησαν να κάνουν εμπόριο με τα ψαράδικα και σφουγγαράδικα καίκια τους και να μεταφέρουν όσπρια, λάδι σιτάρι, τα οποία αποθήκευαν και κατόπιν τα πουλούσαν στην μαύρη αγορά.
Αρκετοί με τον τρόπο αυτό απέκτησαν χρήματα, ενώ άλλοι καταστράφηκαν γιατί τα καίκια τους βομβαρδίστηκαν ή τορπιλίστηκαν.
Από το 1942 αρχίζουν τα Αιγινήτικα καίκια να φέρνουν τρόφιμα από την Πελοπόννησο και την Αττική, κι έτσι αντιμετωπίζεται το πρόβλημμα. Από το 1943 αρχίζει να υποχωρεί η πείνα, αφού προηγουμένως έχει θερίσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού του νησιού. Ακολούθησε η Αμερικάνικη βοήθεια. Μετά την απελευθέρωση η πείνα έμεινε μια φρικιαστική ανάμνηση για όσους την έζησαν και είδαν τους συγγενείς τους να πεθαίνουν από την πείνα.
Απόσπασμα από την εργασία των μαθητών της Ομάδας Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του 2ου Γυμνασίου Αίγινας με θέμα: "Ναυτικά Οχυρά και Παρατηρητήρια στην Αίγινα"
Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2024
Ο κατάλευκος Αι Δήμητρης στην Κυψέλη (στου Παυλινέρη).
Η εορτή του Αγίου Δημητρίου είναι και προπομπός της επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Και σιγά- σιγά μπαίνουμε στον μεγάλο κύκλο των ονομαστικών εορτών που ζεσταίνουν την φθινοπωρινή ατμόσφαιρα και μας οδηγούν προς τα Χριστούγεννα.
Στα καθ' ημάς ο Άγιος Δημήτριος πανηγυρίζει σε ξωκλήσια της Αιγινήτικης υπαίθρου. Και είναι κάτι που μαρτυρεί και την ευλάβεια των κατοίκων του νησιού προς τον Άγιο.
Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2024
Ο περικαλλής ναός του Αγίου Δημητρίου στην Παλαιά Χώρα.
Επιβλητικός, αρχοντικός, περικαλλής ο ναός του Αγίου Δημητρίου στην Παλαιά Χώρα στέκει πάνω στο δικό του βράχο και μαρτυρά τις δικές του ιστορίες.
Ένα δεύτερο ναό του Αγίου Δημητρίου συναντάμε στην κορυφή του λόφου στο κάστρο. Για την ακρίβεια αναφερόμαστε στο δίδυμο ναό των Αγίων Δημητρίου και Γεωργίου, ο οποίος εσωτερικά παρουσιάζει μεγάλες φθορές και σημάδια εγκατάλειψης.