Στο "χέρι της Παναγίας" στο μονοπάτι για τη Χρυσολεόντισα.

 

   Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ο δρόμος προς το "Αντρικό μοναστήρι" - έτσι έλεγαν οι παλαιοί Αιγινήτες τη Χρυσολεόντισσα - αποκτά μεγάλη κίνηση τροχοφόρων με προσκυνητές που ανηφορίζουν προς την Παναγιά. Είναι το παλιό μονοπάτι που πλέον είναι δρόμος που οδηγεί προς τη Χρυσολεόντισσα, το μεγάλο βυζαντινό μοναστήρι , το παλαιότερο εν ενεργεία της Αίγινας με την μακραίωνη ιστορία και παράδοση.

   Το μονοπάτι από τον Κοντό μέχρι το Μοναστήρι είναι από τα παλαιότερα του νησιού. Για αιώνες οι παλαιοί Αιγινήτες σκαρφάλωναν στο κακοτράχαλο μονοπάτι, άλλοτε πεζοί και άλλοτε με ζώα, γαϊδούρια ή μουλάρια για να φθάσουν στην Παναγιά. Η ανάβαση στη Χρυσολεόντισσα ήταν μονοήμερη εκδρομή. Σήμερα υπόθεση λίγων λεπτών. 

   Μετάβαση στην ορεινή Αίγινα όπου ηλεκτρικό φως δεν υπήρχε, ούτε τηλέφωνο, ούτε δίκτυο ύδρευσης. Όλα  κινούνταν σε άλλους ρυθμούς μέσα και γύρω από  το μοναστήρι με τα αλώνια, τις στέρνες, τα πηγάδια, τα μεγάλα κοτέτσια, τα πάμπολα διάσπαρτα ξωκλήσια. Και όλα να τα εποπτεύει ο αγέρωχος πύργος στο κέντρο του μοναστηριού με τις ζεματίστρες και τα λιοντάρια στις γωνίες  του.

   Η προετοιμασία για  τη γιορτή της Παναγιάς κρατούσε μέρες. Η οικογένεια που θα αποφάσιζε να ανέβει ως εκεί έπρεπε να  εφοδιασθεί με τρόφιμα, με κουβέρτες ακόμα και με νερό.

   Όλα αυτά πλέον είναι  γραμμένα  στις σελίδες  της λαογραφίας και  της παλιάς ζωής του νησιού. Το μόνο σημείο  που  παραμένει ανέπαφο, είναι το προσκυνητάρι στο χέρι της Παναγιάς. Σύμφωνα με την παράδοση εκεί σταμάτησε η Παναγιά για να δει αν φαίνεται ακόμα η θάλασσα. Ήθελε να φύγει στα  βουνά για να μην τις κλέβουν οι πειρατές  το λάδι από το καντήλι της.

   Εκεί σταμάτησε, ξαπόστασε και ακούμπησε στο βράχο. Ο βράχος έχει τα σημάδια μιας παλάμης. Της παλάμης  Της.

   Κάποτε αυτός ο βράχος ήταν σημείο προσκύνησης αλλά και σταθμός ξεκούρασης για τους διαβάτες. Σήμερα τα αυτοκίνητα το προσπερνούν αδιάφορα και βιαστικά.  

  Το προσκυνητάρι στο Λεόντι μέσα στο ποτάμι, όπου ο θρύλος τοποθετεί το πρώτο μοναστήρι της Χρυσολεόντισσας.

Εορτάζουμε την Παναγία μάνα της ζωής.

                                        

 Χρόνια πολλά σε όλους. Γιατί σήμερα γιορτάζουμε όλοι. Και ο λόγος είναι ένας. 

Εορτάζει η μάνα των ανθρώπων και του Υιού του Θεού.

 

"Ένας θάνατος, ο θάνατος της Θεοτόκου είναι η υπόθεση και το κέντρο της μεγάλης σημερινής γιορτής. Ένας θάνατος όμως που ονομάζεται  και είναι κοίμηση. Που ονομάζεται και είναι μετάσταση, πέρασμα στηνα ληθινή ζωή και είσοδος στη δόξα των ουρανών της Μητέρας του Θεού, της Μητέρας  της ζωής.

   Ο θάνατος πλέον λέγεται ύπνος και κοίμηση. Πέρασμα σε μια νέα ζωή ατελεύτητη και μακάρια.

  Έτσι μέσα στη νέα αυτή αντίληψη περί ζωής καιθανάτου μπορούμε σήμερα να πανηγυρίσουμε και να χαιρόμαστε για ένα θάνατο".

                                                         Απόσπασμα πό το βιβλίο: "Η Κεχαριτωμένη" του Σεβ. Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης Συμεών. Σελίδα 61

Έργο του Χρήστου Μποκόρου.

                                     

  

Αυτή  την ώρα του μεστού καλοκαιριού, με τους μικρούς και μεγάλους καρπούς, ώριμους πιά στο δέντρο της  παλιάς αυλής με τη γέρικη κληματαριά στην κρεβατίνα της, ανήμπορη αλλά  φορτωμένη με τους γλυκούς καρπούς της, αυτή την ώρα που τα μελτέμια δροσίζουν τα ηλιοδαρμένα νησιά, η ψυχή μας είναι και πάλι πρόθυμη να αναζητήσει τους ρεμβασμούς του Δεκαπενταύγουστου και την ευφροσύνη της μεγάλης γιορτής της Παναγίας που έφθασε. Θα ήταν  πνευματικά κατάξερο το καλοκαίρι αν  δε φώλιαζε στην καρδιά του η μεγάλη γιορτή της Κοίμησης της  Παναγιάς.

     Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της Παναγίας και της Ρωμιοσύνης. Και αυτό δεν είναι ούτε σχήμα λόγου, ούτε υπερβολή, αν σκεφθεί κανείς ότι δεν υπάρχει χωριό ή πολιτεία, νησί ή βουνοπλαγιά που να μην έχει ναό ή ξωκλήσι αφιερωμένο στην Παναγία. Μεγάλες λαμπροστόλιστες εκκλησίες στις πολιτείες και στα χωριά, γραφικά κάτασπρα ξωκλήσια σε πλαγιές και παραλίες, όλα αυτά τα κτίσματα των  Ορθοδόξων Ελλήνων, συγκεντρώνουν τους χριστιανούς σε Εσπερινούς και Παρακλήσεις, σε  Λειτουργίες και ιερές περιφορές της εικόνας της. Ο  Φώτης Κόντογλου ονόμασε την Κοίμηση της Θεοτόκου, «Πάσχα  του καλοκαιριού». Γιατί μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού ανατέλλει η ελπίδα της άνοιξης, προαναγγέλλεται η υπέρβαση του θανάτου, η χαρά και το πανηγύρι της ζωής. Γι’ αυτό ο πιστός λαός καταφεύγει στη χάρη της. Όρθιοι κλήρος και λαός τούτες τις μέρες ψάλλουν εκ βαθέων, ευχαριστώντας, ικετεύοντας, παρακαλώντας  σε τόνο εορταστικό και όχι πένθιμο τη μητέρα, τη μεσίτρια, την υπερευλογημένη, την υψηλοτέρα των ουρανών  Παναγία, που είναι το πιο αγαπημένο και λατρεμένο πρόσωπο  της Εκκλησίας μετά τον Υιό της. Άλλωστε δεν υπάρχει εποχή του χρόνου που να μην έχει εορτή της Παναγίας. Δεν υπάρχει  τόπος  που να μην πανηγυρίζει τη Θεοτόκο, εκείνη που έσωσε το γένος  σε δύσκολες στιγμές. Δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει εικόνα της και καντήλι να σιγοκαίει άγρυπνο και με την αχνή φλόγα του να συντροφεύει τον ευτυχισμένο ύπνο των ανθρώπων του μόχθου.

Στην Παναγία τη Χρυσολεόντισα.

 

Κεντρική θέση στον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου, στη συνείδηση  των Αιγινητών αλλά και των περισσοτέρων επισκεπτών έχει η Παναγία η Χρυσολεόντισσα, όπου χιλιάδες προσκυνητές επισκέπτονται και αποδίδουν τιμή στην μεγάλη Μάνα  του Χριστού.

  Η μεγάλη γιορτή της Παναγιάς είναι το "Πάσχα του καλοκαιριού" κατά τον Φώτη Κόντογλου. Το αφιέρωμά - οδοιπορικό μας συνεχίζεται με την Ι. Μονή Παναγίας Χρυσολεόντισσας, την οποία επισκέπτονται αυτές τις μέρες εκατοντάδες προσκυνητές. Η πρόσβαση στο Μοναστήρι είναι απλά θέμα ολίγων λεπτών με το αυτοκίνητο, όταν πριν από τρεις δεκαετίες ο αναβάτης έπρεπε να ανέβει πεζός ή με ζώο στο βουνό. Η επίσκεψη στην Χρυσολεόντισσα ήταν μονοήμερη εκδρομή. Η ανάβαση δύσκολη, το μονοπάτι τραχύ ανάμεσα στα σκίνα τα θυμάρια και τα πουρνάρια. Όμως αυτές οι εποχές έχουν παρέλθει. Η διάνοιξη του δρόμου έχει φέρει πολλούς προσκυνητές στο Μοναστήρι το οποίο γνωρίζει άνθηση.

    Το μοναστήρι ήταν ανδρικό, κοινοβιακό και χτίστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα. Ο πύργος του έχει επιγραφή με χρονολογία 1601.Ιδρύθηκε από τους μοναχούς Αρσένιο και Μακάριο, με δικά τους χρήματα και συνδρομές.

   Η ονομασία "του Αγίου Λεοντίου" συνδέεται πιθανόν με το μικρό ξωκλήσι που σώζεται παραπάνω από το μοναστήρι, οπού υπάρχουν μεγάλες υδροδεξαμενές με το αρχαίο όνομα "μπουρδέχτης" -ομβροδέχτης- που ανήκουν σε αυτό.

    Η μονή ήταν Σταυροπηγιακή, υπαγόταν δηλαδή κατ' ευθείαν στο Πατριαρχείο και όχι στη τοπική Αρχιεπισκοπή

  Κατά τη τοπική παράδοση βρισκόταν αρχικά στη Β. Ακτή της Αίγινας στη θέση Λεόντι. Οι κάτοικοι της περιοχής δείχνουν εκεί κάποια λείψανα και λένε ότι εξ αιτίας του κινδύνου από τους κουρσάρους μεταφέρθηκε στο εσωτερικό

    Το μοναστήρι είναι χτισμένο στο κέντρο μιας μεγάλης κοιλάδας κατάφυτης από σκίνα, ανάμεσα στα βουνά Αγ. Ανδρέα, Σκρέκα, Ρουμελιώτη, Κουράγιου και Κοτρόνη. Έχει φρουριακό  χαρακτήρα. Είναι τετράγωνο, εξωτερικά κλειστό με πυργίσκους και πολεμίστρες στους τοίχους και μικρά παράθυρα τοποθετημένα ψηλά. Έχει μία εσωτερική τετράγωνη αυλή με τη μικρή εκκλησία στη μέση. Το κτίριο είναι διώροφο. Απάνω βρίσκονται τα κελιά, κάτω με θολωτή σκέπη είναι τα εργαστήρια και οι αποθήκες. Η σημερινή καμαρωτή είσοδος και όλη η δυτική πλευρά είναι νεότερη.

   Μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας , Ν.Δ., είναι μία χτιστή στέρνα που συγκεντρώνει το νερό της βροχής από τη στέγη.

  Η σημερινή εκκλησία ακόμα τρισυπόστατη, χτίστηκε στα 1808, για ν' αντικαταστήσει τη μικρότερη παλαιά. Στολίζεται με ένα ωραίο ξυλόγλυπτο τέμπλο, διακοσμημένο με σκηνές της παλαιάς διαθήκης και με μορφές αγίων, ευαγγελιστών, αγγέλων ανάμεσα σε κληματίδες.

 Αριστερά στο Β. Τοίχο της εκκλησίας σε χωριστό εικονοστάσι βρίσκεται η μεγάλη ασημωμένη εικόνα της Παναγίας Χρυσολεόντισσας. Η Παναγία κάθεται μετωπικά σε θρόνο, που στολίζεται κάτω με λιοντάρια, και κρατεί εμπρός της το Χριστό. Είναι ένα θαυμάσιο έργο της αυστηρής κρητικής σχολής 15ου-16ου αιώνα. Οι Αιγινήτες λατρεύουν ιδιαίτερα τη Παναγία και λιτανεύουν την εικόνα της στο νησί σε περίπτωση μεγάλης ανομβρίας. Το μοναστήρι υδρευόταν από πολύ μεγάλες χτιστές στέρνες, που βρίσκονται έξω στη βόρεια πλευρά.

Παραμονή της Παναγιάς στον πανηγυρίζοντα Μητροπολιτικό ναό Αίγινας.

 

   Αυτή  την ώρα του μεστού καλοκαιριού, με τους μικρούς και μεγάλους καρπούς, ώριμους πιά στο δέντρο της  παλιάς αυλής με τη γέρικη κληματαριά στην κρεβατίνα της, ανήμπορη αλλά  φορτωμένη με τους γλυκούς καρπούς της, αυτή την ώρα που τα μελτέμια δροσίζουν τα ηλιοδαρμένα νησιά, η ψυχή μας είναι και πάλι πρόθυμη να αναζητήσει τους ρεμβασμούς του Δεκαπενταύγουστου και την ευφροσύνη της μεγάλης γιορτής της Παναγίας που έφθασε. Θα ήταν  πνευματικά κατάξερο το καλοκαίρι αν  δε φώλιαζε στην καρδιά του η μεγάλη γιορτή της Κοίμησης της  Παναγιάς.

     Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της Παναγίας και της Ρωμιοσύνης. Και αυτό δεν είναι ούτε σχήμα λόγου, ούτε υπερβολή, αν σκεφθεί κανείς ότι δεν υπάρχει χωριό ή πολιτεία, νησί ή βουνοπλαγιά που να μην έχει ναό ή ξωκλήσι αφιερωμένο στην Παναγία. Μεγάλες λαμπροστόλιστες εκκλησίες στις πολιτείες και στα χωριά, γραφικά κάτασπρα ξωκλήσια σε πλαγιές και παραλίες, όλα αυτά τα κτίσματα των  Ορθοδόξων Ελλήνων, συγκεντρώνουν τους χριστιανούς σε Εσπερινούς και Παρακλήσεις, σε  Λειτουργίες και ιερές περιφορές της εικόνας της. Ο  Φώτης Κόντογλου ονόμασε την Κοίμηση της Θεοτόκου, «Πάσχα  του καλοκαιριού». Γιατί μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού ανατέλλει η ελπίδα της άνοιξης, προαναγγέλεται η υπέρβαση του θανάτου, η χαρά και το πανηγύρι της ζωής. Γι’ αυτό ο πιστός λαός καταφεύγει στη χάρη της. Όρθιοι κλήρος και λαός τούτες τις μέρες ψάλλουν εκ βαθέων, ευχαριστώντας, ικετεύοντας, παρακαλώντας  σε τόνο εορταστικό και όχι πένθιμο τη μητέρα, τη μεσίτρια, την υπερευλογημένη, την υψηλοτέρα των ουρανών  Παναγία, που είναι το πιο αγαπημένο και λατρεμμένο πρόσωπο  της Εκκλησίας μετά τον Υιό της. Άλλωστε δεν υπάρχει εποχή του χρόνου που να μην έχει εορτή της Παναγίας. Δεν υπάρχει  τόπος  που να μην πανηγυρίζει τη Θεοτόκο, εκείνη που έσωσε το γένος  σε δύσκολες στιγμές. Δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει εικόνα της και καντήλι να σιγοκαίει άγρυπνο και με την αχνή φλόγα του να συντροφεύει τον ευτυχισμένο ύπνο των ανθρώπων του μόχθου.

    Στην  Αίγινα  πολλές είναι οι εκκλησιές και  τα ξωκλήσια  που πανηγυρίζουν τον Δεκαπενταύγουστο. Ξεκινώντας το εορταστικό οδοιπορικό  μας από την πόλη, θα σταματήσουμε στην «Μεγάλη Εκκλησία», στον Μητροπολιτικό Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Ο  στρατηγός Γεώργιος Καραισκάκης ονόμασε πρώτος   «Μεγάλη Εκκλησία»  τον ναό αυτό  «Μεγάλη Εκκλησία», αφήνοντας παραγγελία  στους αξιωματικούς που τον περιστοίχιζαν στην μάχη του Φαλήρου [1827], «…εάν πεθάνει, να ταφεί εις Μεγάλην  Εκκλησία». Ο  ναός αποτελεί ένα από τα λαμπρότερα και σημαντικότερα κτίσματα των αρχών του 19^ου  αιώνα. Οι  εργασίες ανοικοδόμησης ολοκληρώθηκαν το 1806  και διεδραμάτισε πρωταγωνιστικό  ρόλο  στα χρόνια  που η Αίγινα ήταν  πρωτεύουσα του Νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Ανάμεσα στα χρόνια 1826–1828 η Μητρόπολη ήταν καθεδρικός ναός της Ελεύθερης Ελλάδος, στέγη και πολιτικό κέντρο της Κοινότητας, δηλαδή του Εκλογικού σώματος, όπου πραγματοποιούνταν οι συνελεύσεις. Στην Μητρόπολη είχε ορισθεί να συνέλθει η Γ΄ Εθνική Συνέλευση, εκεί συνεδρίαζε η Βουλή, στο γυναικωνίτη βρήκε στέγη  το πρώτο Δημόσιο Σχολείο,  και  ελάμβαναν χώρα όλες  οι  μεγάλες Θρησκευτικές και Εθνικές εορτές. Θα  ήταν μεγάλη παράλειψη εάν δεν σημειώναμε ότι στην Εκκλησία αυτή έγινε η επίσημη  υποδοχή του πρώτου Κυβερνήτη του Ι. Καποδίστρια. Σήμερα  οι κολώνες, το τέμπλο, οι εικόνες, τα αφιερώματα του ναού μαρτυρούν  το ένδοξο παρελθόν  και το αδειανό στασίδι  του  Ι.Καποδίστρια  πιστοποιεί  και θυμίζει  την συμμετοχή του νησιού στην νεότερη ιστορία της Ελλάδος.

 

 

"Σε άλλη σελίδα", σε άλλο τόπο, σε άλλη διάθεση σε άλλο μήκος............. η παράσταση που συζητήθηκε όσο καμία άλλη στο 15ο Φεστιβάλ Θέατρου Αίγινας.

 

Δεν γνωρίζω αν ήταν στις προθέσεις  των συντελεστών! Αν το είχαν θέση ως στοίχημα. Γεγονός είναι ότι η παράσταση "Σε άλλη σελίδα" συζητήθηκε και συζητιέται ακόμα!

Για κάποιους δίχασε. Για κάποιους  άλλους δεν ήταν αναμενόμενη και προβλέψιμη! Μερικοί είπαν ότι δεν ήταν για την Αίγινα, ή για το Φεστιβάλ, ότι το κοινό δεν ήταν έτοιμο για κάτι τέτοιο. Άλλοι περίμεναν να χορέψει - αυτό και μόνο - ο Βαγγέλης Πιτσιλός. Ένας αριθμός θεατών αναρωτήθηκε για την ουσία του θέματος, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που κατόρθωσαν να αποκρυπτογραφήσουν το έργο μέσα από το τελευταίο βίντεο που ήρθε - μετά από κάποια τεχνικά προβλήματα - να αποκαταστήσει τα πράγματα. 

Τελικά πως είναι το θέατρο σήμερα; Μας αρκεί ένα έργο με ένα σαλονάκι στο οποίο οι ηθοποιοί αλλάζουν απλά θέσεις ή ανοιγοκλείνουν πόρτες;

Ποιο είναι το νεοελληνικό και σύγχρονο θέατρο και ποια η θεματολογία του; Μήπως σιγά - σιγά περνάμε σε άλλες φόρμες και σε άλλες αντιλήψεις που έρχονται να αναζωογονήσουν τη θεατρική πράξη και να μας δώσουν την ευκαιρία για ανατροφοδότηση και προβληματισμό;  Μπορεί.

Η νέα  γενιά  ηθοποιών δοκιμάζει, πειραματίζεται, τολμά. Και  αυτό είναι υγιές και ευπρόσδεκτο. Ώριμο και αναμενόμενο.

Το έργο που συνέγραψαν, συν - σκηνοθέτησαν και ερμήνευσαν η Σοφία, η Μαίρη και ο Βαγγέλης σίγουρα δεν ήταν από τα πιο εύκολα εγχειρήματα, δεν ήταν από αυτό που περίμενε το πλατύ κοινό του Βαγγέλη στην Αίγινα, δεν ήταν κάτι προβλεπόμενο και συμβατικό.

Αξίζει να αποκωδικοποιήσουμε το κείμενο και τις ερμηνείες μέσα από το φακό ή αν θέλετε το πρίσμα της τεχνητής νοημοσύνης η οποία κατακτά συνεχώς έδαφος και πολλές πτυχές της καθημερινότητας μας. Γιατί ήρθε για να μείνει!

Το έργο "Σε άλλη σελίδα" δείχνει αυτό ακριβώς ότι η ζωή όπως μας την πατρονάρει και την καθοδηγεί εν πολλοίς η τεχνητή νοημοσύνη έρχεται να βάλει σε κρίση τις σχέσεις, τη συμβατικότητα, τις συνήθειες μας, την αγάπη, το μίσος, την αδιαφορία μας και γενικά τη στάση απέναντι στη ζωή μας και στη ζωή των άλλων.

Το σύγχρονο ελληνικό θέατρο οφείλει να αναδείξει αυτόν όλον τον προβληματισμό και την αντίληψη.

Η ζωή μας έχει αλλάξει και μαζί της αλλάζουν σιγά  - σιγά όσα θεωρούσαμε αμετάβλητα, σίγουρα, παντοτινά. Μαζί της αλλάζει και το θέατρο που έρχεται να αναπαραστήσει τη ζωή. Πόσο δε  τη σύγχρονη ζωή. Και αυτό δεν είναι απλά το πιο δύσκολο αλλά και το πιο γοητευτικό.

Πραγματικά θεωρώ πως ήταν κέρδος για το 15ο Φεστιβάλ Θεάτρου αυτή η παράσταση που τελικά τον πυρήνα της δεν μπόρεσε να τον αμαυρώσει η τεχνολογία που κι αυτή είναι η μεγάλη δύναμη αλλά και αδυναμία του ανθρώπου.

Και είναι κέρδος όταν μια παράσταση, συζητιέται, προβληματίζει, δημιουργεί ηλεκτρισμό και δεν περνά απαρατήρητη.

                                                                                                                                                 Γ.Μ.

Φωτογραφίες: Ανέστης Κορνέζος.

 

 

Παραμονή της Παναγιάς. Στο Κουλινάρι στον Ασώματο.

     

    Οι Παναγιές του Δεκαπενταύγουστου στην Αίγινα είναι πολλές. Άλλες γνωστές και διάσημες άλλες μικρές και άσημες κρυμμένες μέσα σε χωράφια και πάνω στο λόφο της Παλιαχώρας.
   Ας  θυμηθούμε σήμερα και αύριο όλους αυτούς τους λατρευτικούς χώρους που οι πιστοί θα κλίνουν γόνυ, θα ακουμπήσουν στη μορφή τους, θα προσκομίσουν το δάκρυ και τον καημό τους.

Μια από αυτές τις μικρές Παναγιές  της Αίγινας είναι η Παναγία στο Κουλινάρι στην περιοχή των Ασωμάτων.

 Είναι εκτυφλωτικά λευκή η μικρή Παναγία στο Κουλινάρι που γιορτάζει το Δεκαπενταύγουστο. Από τις λιγότερες γνωστές εκκλησιές της Αίγινας, βρίσκεται στην περιοχή των Ασωμάτων και μπορεί κανείς να τη συναντήσει ανεβαίνοντας  το δρόμο από την Αγία Βαρβάρα και το Γενικό Λύκειο ίσια επάνω.  Η περιοχή αναφέρεται ως Κουλινάρι.

   Σήμερα περιτριγυρίζεται από αρκετές παραθεριστικές κατοικίες. Οι γείτονες και ενορίτες των Αγίων Ασωμάτων την φροντίζουν με περίσσια αγάπη κι αυτό μαρτυρείται σε όλο το χώρο. Δεν είναι μόνο η καθαριότητα και ο ασβέστης που καλύπτει κάθε σημείο είναι και η έλλειψη κάθε περιττού στοιχείου. 

  Το νησιώτικο περιστύλιο και το στέγαστρο ορίζουν τα φυσικά όρια  του περιβόλου της εκκλησίας  που σκιάζεται από ένα μεγάλο πεύκο, ενώ μεγάλη εντύπωση προκαλεί το χειροποίητο καμπαναριό μινιατούρα  στην πρόσοψη του ναού. 

 Πάνω από την κεντρική είσοδο η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου πληροφορεί ότι η εκκλησία είναι αφιερωμένη στην Παναγία και εορτάζει στις  15 Αυγούστου.

   Τέλος η οροφή που σκεπάζεται με πλάκες μαρτυρεί και  την παλαιότητα του κτιρίου.

Πλησιάζοντας της Παναγίας. Οι Παναγιές της Πέρδικας και του Ανιτσαίου.

    

Καθώς πλησιάζει η μέρα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, συνεχίζουμε το μικρό αφιέρωμα στις Παναγιές της Αίγινας που πανηγυρίζουν το Δεκαπενταύγουστο κάνοντας αρχή από τις λιγότερο γνωστές.

   Ανάμεσα  στα ταβερνάκια  και  στις  φρέσκο - ασβεστωμένες αυλές των σπιτιών,  μέσα στο λιμανάκι της Πέρδικας, πανηγυρίζει η Κοίμηση της Θεοτόκου. Ο μικρός ναός, γιορτινός και σημαιοστολισμένος  συμπληρώνει  σαν πολύτιμη ψηφίδα την  όμορφη παραλιακή εικόνα στο ψαροχώρι της Πέρδικας. Τα τελευταία χρόνια οι εργασίες αγιογράφησης που έχουν αρχίσει στο εσωτερικό του, με την φροντίδα του εφημέριου των επιτρόπων αλλά  και  των ενοριτών έχουν χαρίσει στην μικρή εκκλησούλα  μια κατανυκτική ατμόσφαιρα.

   Στα  ορεινά της Αίγινας, στο παραδοσιακό οικισμό του Ανιτσαίου, θα συναντήσουμε  την Κοίμηση της Θεοτόκου, τον ενοριακό ναό του οικισμού, που και αυτός πανηγυρίζει στις 15 Αυγούστου. Και εδώ το πανηγύρι είναι μεγάλο και πραγματοποιείται με την φροντίδα του εφημέριου, των επιτρόπων, των κατοίκων του οικισμού αλλά και των επισκεπτών.

     Ανάμεσα στα πολλά εκκλησάκια  που διασώζονται  μέχρι σήμερα στο λόφο της Παλαιάς Χώρας,  θα  συναντήσουμε και αυτό που είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η ανέγερση της εκκλησίας αυτής  υπολογίζεται  το έτος 1225 μ.Χ. Στο εσωτερικό του ναού σώζονται θαυμάσιες τοιχογραφίες. Αναφέρετε  ότι  ο αγιογράφος  της εικόνας της Κοιμήσεως ήταν ένας αγέλαστος ασκητής της Ανατολής,  που έφθασε στη Παληαχώρα φέροντας μαζί του αχνάρια και σχέδια από τα πρότυπα των μονών της Καππαδοκίας.

"Ο Μόγλης" η τρίτη παράσταση για παιδιά στο 15ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας.

O "Μόγλης, το βιβλίο της ζούγκλας" είναι η τρίτη παράσταση για παιδιά που φιλοξενεί το 15ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας, σήμερα Τετάρτη 13 Αυγούστου και ώρα 21.00  μ. μ. στην αυλή του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αίγινας.

Η ιστορία του μικρού Μόγλη, του αγοριού που μεγάλωσε από ένα ζευγάρι λύκων στην άγρια ζούγκλα της Ινδίας, βρίσκει τον κεντρικό ήρωα να νιώθει ξένος, ανάμεσα σε δυο κόσμους. Είναι άνθρωπος ή λύκος; Είναι ένα ανθρώπινο κουτάβι που μεγαλώνει για να γίνει μέλος της αγέλης των ζώων ή της κοινωνίας των ανθρώπων;

Ο Μόγλης ψάχνει να βρει ποιος είναι ανάμεσα στα ζώα και τους ανθρώπους, τη φύση και την κοινωνία. Μαθαίνει τη φιλία, τη συνεργασία και την αλληλοβοήθεια μέσα από τις σχέσεις του με τον Μπαλού τον αρκούδο, και τον Μπαγκίρα τον πάνθηρα. Ο Μόγλης μαθαίνει να επιβιώνει σε έναν κόσμο επικίνδυνο, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της εξυπνάδας, του θάρρους και της συνεργασίας. Η ζούγκλα γίνεται σχολείο για το αγόρι, που καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα στους κανόνες της φύσης, τους ανθρώπινους νόμους αλλά και την απληστία.

 Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Αθανασία Καλογιάννη - Διασκευή: Μαρία Σούμπερτ - Πρωτότυπη Μουσική: Μανόλης Ανδρουλιδάκης - Χορογραφίες-Κινησιολογία: Μάρκος Γιακουμόγλου - Κοστούμια: Χάρης Σουλιώτης - Σκηνικά: Νap Productions - 

Ερμηνεύουν:  Χρυσάνθη Θεοδόση ,  Βασίλης Θεοδωρίδης, Άγγελος Κυριακόπουλος ,Πέτρος Λιόντας,  Γιώργος Μπανταδάκης, Μάτα Παπασιδέρη.

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: Προπώληση 12 Ευρώ, Ταμείο 13 Ευρώ.

 

Ξενάγηση στην έκθεση: "Μια φέτα καρπούζι, μια φλούδα φεγγάρι, ο Παύλος Σάμιος στην Αίγινα"

 Με μια ξενάγηση από την επιμελήτρια της έκθεσης Ίριδα Κρητικού, την Πέμπτη 14.8 στις 11.30 και με ένα εργαστήριο για τα παιδιά από τη μουσειοπαιδαγωγό Σταθούλα Μαρίνη, το Σάββατο 16.8 στις 11.00, υποδεχόμαστε το Δεκαπενταύγουστο μικρούς και μεγάλους στο νησί και στη Δημοτική μας Πινακοθήκη!

Η συμμετοχή και στις δύο εκδηλώσεις είναι ελεύθερη.
Την Παρασκευή 15.8 η Πινακοθήκη θα παραμείνει κλειστή

Πλησιάζοντας της Παναγίας - Η Παναγία η Πολίτισσα στο Μεσαγρό.

Η Παναγία η Πολίτισσα στο Μεσαγρό αποτελεί ένα από τα σημαντικά προσκυνήματα της Αίγινας και αγαπημένος τόπος λατρείας των Μεσαγριτών. Τα στοιχεία που ακολουθούν προέρχονται από την ιστοσελίδα του Γυμνασίου Μεσαγρού "Κλικ στην τοπική ιστορία"

Ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του Μεσαγρού είναι η Παναγία η Πολίτισσα, όπως έχει καθιερωθεί στο πέρασμα του χρόνου ο Ιερός Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου.

Σύμφωνα με την παράδοση, τέσσερις οικογένειες που γλίτωσαν από τις σφαγές που ακολούθησαν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453, μετέφεραν στην Αίγινα, όπου και κατέφυγαν, την εικόνα της Παναγίας, εικονογραφημένη σε πευκίσιο ξύλο. Εγκαταστάθηκαν  κοντά στη Χώρα, τον προστατευμένο από τις πειρατικές επιδρομές οικισμό του βόρειου τμήματος του νησιού, και πιο συγκεκριμένα στον πευκόφυτο Μεσαγρό. Στο λόφο «Κρόκο» έχτισαν έναν πρώτο ναό για να στεγαστεί η πολύτιμη εικόνα και με πορφύρα έγραψαν στην εικόνα «ΜΗΤΗΡ ΘΕΟΥ Η ΕΝ ΤΩ ΣΠΗΛΑΙΩ». Το 1537 οι πειρατικές επιδρομές του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα δεν άφησε αλώβητη την εικόνα της Παναγίας η οποία κόπηκε σε δυο κομμάτια αλλά επισκευάστηκε. Οι δυο αιώνες που ακολούθησαν θεωρούνται «σκοτεινή» εποχή για το νησί, καθώς σταδιακά επανέρχεται η ζωή, ποτέ όμως με τον ίδιο τρόπο όπως και στο παρελθόν. Η «Παληαχώρα» εγκαταλείπεται, καθώς η κοινωνική ζωή του νησιού αποκεντρώνεται και οι πειρατικές επιδρομές μειώνονται συνεχώς.

Η Παναγία η Πολίτισσα σήμερα.

Σύμφωνα με στοιχεία, στο δεύτερο μισό του 17^ου αιώνα οικοδομείται ο ναός της Παναγιάς της Πολίτισσας και καθιερώνεται ως ενοριακός ναός του Μεσαγρού. Το 1713 αγιογραφούνται οι εικόνες του τέμπλου, από τις οποίες σώζονται σήμερα αυτές του Χριστού, της Παναγίας και του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Το 1721 έγινε η εικόνα του Αγίου Δημητρίου και γύρω στα 1750, σύμφωνα με επιγραφή πάνω στην εικόνα του Προδρόμου, ολοκληρώθηκε η κατασκευή και η αγιογράφηση του τέμπλου και του βυζαντινής τεχνοτροπίας ξύλινου σταυρού του. Μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, η Παναγία Πολίτισσα παραμένει το κέντρο της ζωής του Μεσαγρού και της ευρύτερης περιοχής. Το 1858 η ενορία παίρνει επισήμως το όνομα «Κοίμησις της Θεοτόκου», ενώ ο ναός γνωρίζει πολλές μετατροπές και προσθήκες, διατηρώντας όμως τον τύπο του σταυροειδούς με τρούλο. Έκτοτε ο ναός της Παναγίας της Πολίτισσας παραμένει στο επίκεντρο της κοινωνικής ζωής του χωριού. 

"Σε άλλη σελίδα" με τον Βαγγέλη Πιτσιλό, σήμερα 12 /8 στο 15ο Φεστιβάλ Θεάτρου

Με την καθιερωμένη συμμετοχή του ο Βαγγέλης Πιτσιλός έρχεται στο 15ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας, πλαισιωμένος από δύο ηθοποιούς που κι αυτές έχουν συμμετοχές στο Φεστιβάλ, την κ. Μαίρη Δημουλέα και την Σοφία Νικολοπούλου.

Σήμερα Τρίτη  12  Αυγούστου και ώρα 21.00 στην αυλή του 2ου Δημοτικού Σχολείου.
 

 Μια κωμωδία για τη συνύπαρξη, τις αλήθειες που δεν λέγονται, και τη μέρα που όλα αλλάζουν Ένα διαμέρισμα, τρεις χαρακτήρες, και μια ζωή σε… παρένθεση. Η νέα θεατρική παραγωγή «Σ’ Άλλη Σελίδα» φέρνει στη σκηνή τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην οικογένεια και την ανοχή, τον έρωτα και τη συνήθεια, το “μένω” και το “φεύγω”. Η Ντίνα, επιτυχημένη, ετοιμόλογη, και ελαφρώς αλλεργική στη σταθερότητα, ζει μόνη της μέχρι που φιλοξενεί για “λίγες μέρες” την αδελφή της Άννα και τον σύντροφό της, τον Μάνο. Οι μέρες γίνονται εβδομάδες, οι εβδομάδες μήνες, και το σπίτι γίνεται γυάλα — μια γυάλα που ραγίζει από όσα δεν λέγονται.

Με φόντο μια φαινομενικά καθημερινή συνύπαρξη, το έργο ξεδιπλώνει υπόγεια δυναμική σχέσεων, κωμικές παρεξηγήσεις, ανομολόγητες ανασφάλειες και την οικειότητα που γίνεται βάρος.

«Σ’ Άλλη Σελίδα» είναι μια σύγχρονη, ευφυής κωμωδία χαρακτήρων. Μιλά για τους ρόλους που παίζουμε όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού και για τις ζωές που (δεν) χωράνε στο ίδιο τραπέζι μέχρι να εμφανιστεί η τεχνολογία.

Συντελεστές : Ιδέα-κείμενο-σκηνοθεσία: “ομαδικά” Σχεδιασμός  - Φωτισμού: Βασιλική Ταντάουΐ - Τεχνική υποστήριξη: Παναγιώτης Κλήμης  Παραγωγή: BOW THEATER 

Ερμηνεύουν: Βαγγέλης Πιτσιλός, Μαίρη Δημουλέα, Σοφία Νικολοπούλου Guest: Δημήτρης Κοράκης

Διάρκεια παράστασης: 60’

 Τιμή εισιτηρίου: 10€ 

Μια εικόνα από την Αίγινα του 1974!

 Το νέο λιμάνι, τα  καφενεία, το φέρυ - μπωτ "Αφαία" η "κλούβα" της αστυνομίας, οι επιβάτες!!!

Κάπως έτσι θα μπορούσε να έλεγε η λεζάντα αυτής της υπέροχης ασπρόμαυρης φωτογραφίας που ανέβασε ο κ. Διονύσης Άνινος στο Face book και σχολιάστηκε από πολλούς.

Πέρα από τον τόνο της νοσταλγίας για όσους έχουν ζήσει και θυμούνται εκείνη την εποχή, υπάρχουν και τα ιστορικά και πολιτιστικά στοιχεία  που την πλαισιώνουν.

Στη φωτογραφία διακρίνονται πολλά σημεία που σήμερα έχουν αλλάξει χρήση κυρίως εμπορική.

Πρώτον. Βρισκόμαστε στο εξωτερικό λιμάνι της Αίγινας όπου δένουν πλέον τα φέρυ - μπωτ της εποχής εκείνης.

Η πλώρη του ιστορικού "ΑΦΑΙΑ' των αδελφών Λεούση! Οι επιβάτες επιβιβάζονται κι αν κρίνουμε από τη σκιά τους πρέπει να είναι απόγευμα, με τον ήλιο να έχει πάρει την απογευματινή του τροχιά. Ενδεχομένως να είναι και "καλή μέρα" δηλαδή κάποια  γιορτή αν κρίνουμε από τα κοστούμια και τις γραβάτες. Χειμώνας λοιπόν! Ναι τότε έτσι ταξίδευαν οι άνθρωποι αρκούντως περιποιημένοι κι όχι με .... παντόφλες και σαγιονάρες!!! 

Ίσως το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο της φωτογραφίας, άκρως ιστορικό, είναι το όχημα της αστυνομίας, η περιβόητη "κλούβα" που μετέφερε κρατούμενους συχνά από και προς τις φυλακές της Αίγινας, οι οποίες έκλεισαν 10 χρόνια μετά (1984). Το όχημα ετοιμάζεται να επιβιβαστεί. Και πάντα έμπαινε τελευταίο για να βγει πρώτο όταν το πλοίο έφθανε στο λιμάνι.

Οι σιδεριές - περίφραξη_ στο λιμάνι, τα γκισέ  των εισιτηρίων της εποχής εκείνης!

Απέναντι το αγέρωχο κτίριο του "Βογιατζή" και οι καφετέριες εκείνης της εποχής.

Αριστερά στη φωτογραφία το 'Ελλάνιον" που μετά θα ενωθεί με τη διπλανή αίθουσα και θα ονομαστεί "Αφαία". Τα σουβενίρ  στο ισόγειο του Βογιατζή, των Βρανά και Τσάλα και ακολούθως το θρυλικό "Ποσειδώνιον"

Λιγοστά τα αυτοκίνητα στην παραλία κι ένα ταξί με ανοικτό το καπώ.

Αυτή ήταν η Αίγινα του 1974. Καθημερινή ή κυριακάτικη δεν έχει νόημα, ωστόσο ήσυχη, καθαρή και κυρίως ανθρώπινη.

Ευχαριστούμε τον κ. Άνινο για αυτό  το ταξίδι στο παρελθόν και στον παράδεισο της Αίγινας!

"H Ραπουνζέλ και ο φτερωτός δράκος" μια παράσταση για παιδιά στο 15ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας.

 

Η Θεατρική Παιδική Σκηνή του Νίκου Αρμάου παρουσιάζει στην Αίγινα, στο 15ο Φεστιβάλ Θεάτρου το έργο: "Η Ραπουνζέλ και ο φτερωτός δράκος" σήμερα Δευτέρα 11 Αυγούστου και ώρα 21.00 στην αυλή του 2ου Δημοτικού Σχολείου.

Η ιστορία ξεκινά:

Μια φορά κι έναν καιρό, σ' έναν πύργο κρυμμένο βαθιά στο δάσος, μια κοπέλα με χρυσά μαλλιά ονειρευόταν να δει τ’ αστέρια που φέγγουν κάθε χρόνο στα γενέθλιά της στον ουρανό. Κλεισμένη από την κακιά Μάγισσα Γκόθελ, η Ραπουνζέλ έχει έναν μόνο φίλο: τον παιχνιδιάρη δράκο Σνιφ, που δεν έχει φτερά… αλλά έχει όνειρα!

Όταν ένας χαρισματικός αλλά κυνηγημένος κλέφτης, ο Φλιν, σκαρφαλώνει στον πύργο για να γλιτώσει, ξεκινά μια περιπέτεια γεμάτη μαγεία, ρομαντισμό και ένα καλά κρυμμένο μυστικό που θα αλλάξει τα πάντα...

Ένα παραμύθι για τη δύναμη των ονείρων, τη μαγεία της καρδιάς και το πιο φωτεινό αστέρι απ’ όλα: την αλήθεια. 

Μια θεαματική παράσταση με ηθοποιούς και γιγάντιες κατασκευές, ευφάνταστα κοστούμια και πρωτότυπα χειροποιητα σκηνικά. Έρχεται ένα ολοκαίνουριο συναρπαστικό ταξίδι στο κόσμο του παραμυθιού και της μαγείας, από την Παιδική Σκηνή Άρη Αρμάου.

Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Άρης Αρμάος  Κείμενο - Θεατρική διασκευή: Κωνσταντίνα Μιχαλοπούλου  Επιμέλεια και σχεδιασμός κοστουμιών: Πάρις Πέτρου Μάσκες και Σκηνικά: Πάρις Πέτρου - Tonia J. Stoljaneva  Κινησιολογία - Χορογραφίες: Άδωνης Χατζής  Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Χατζησταμάτης Φωτισμός: Λευτέρης Μίχος 

Ερμηνεύουν: Ιωάννα Στασινοπούλου, Άκης Τριανταφυλλίδης, Άδωνης Χατζής, Άννα - Μαρία Δημοσθένους , Μαριλένα Τουτουδάκη

 Τιμές εισιτηρίων:  Προπώληση 10 Ευρώ -  Ταμείο 12 Ευρώ

 

Πλησιάζοντας της Παναγίας. Οι Παναγιές της Παλαιάς Χώρας

           

  Προεόρτια  της μεγάλης εορτής της Παναγιάς μας και ένα  ταπεινό εκκλησάκι στην Παλιαχώρα έρχεται να μας θυμίσει  τη γιορτή της μάνας  των ανθρώπων. Ένα μικρό πέτρινο κτίσμα στο κεντρικό μονοπάτι  της Καστροπολιτείας  της Αίγινας. Κι από κοντά κι άλλο ένα. Γκρεμισμένο όμως αυτό, ερειπωμένο και χορταριασμένο.

Ας  τα θυμηθούμε! 

 

 Έχει και ο λόφος της Παλαιάς Χώρας τις δικές  του Εκκλησίες που είναι αφιερωμένες στη μεγάλη μάνα των ανθρώπων. Σώζονται  τρία κτίσματα με πρώτο αυτό της Επισκοπής, του κεντρικού ναού που εορτάζει στο Γενέσιο  της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου.

  Η "Κοίμηση  της Θεοτόκου" (η πρώτη εικόνα) είναι ο μικρός ναός  που εορτάζει στις 15 Αυγούστου και βρίσκεται ακριβώς πάνω στο μονοπάτι που οδηγεί προς  τα ανατολικά  του λόφου. Λέγεται πως ο ναός βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο  του λόφου. Η εκκλησία σύμφωνα με τους αρχαιολόγους ανάγεται στο 17ο αιώνα. Ακολουθεί την ίδια αρχιτεκτονική με τους υπόλοιπους ναούς του λόφου. Ενδιαφέρον στο εσωτερικό  του ναού παρουσιάζουν μερικές τοιχογραφίες οι οποίες είναι σε μεγάλο βαθμό κατεστραμμένες. Ο καθηγητής  Μ. Χατζηδάκης εκτίμησε πως οι τοιχογραφίες αυτές παρουσιάζουν ομοιότητες με τις αγιογραφίες της Καππαδοκίας και θα μπορούσαν να αποτελέσουν τεκμήρια για τη διαπίστωση μιας τοπικής αθηναϊκής σχολής τοιχογραφίας. Στην Εκκλησία υπάρχουν σημαντικά ακιδογραφήματα.

 Η εικονιζόμενη "Παναγία  του Γιαννούλη" είναι η πρώτη εκκλησία που συναντάμε στα αριστερά μετά το Σταυρό. Είναι μισογκρεμισμένη. Διέθετε  δύο κλίτη. Το δεξιό  που ανήκε  στο Ορθόδοξο δόγμα έχει καταρεύσει ενώτο αριστερό διασώζεται. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στο ναό σώζονται ελάχιστα ίχνη  αγιογραφιών, ενώ υπάρχουν δύο σημαντικά χαράγματα. Το πρώτο αναφέρεται στο έτος 1462, χρονιά όπου μεταφέρεται η κάρα του Αγίου Γεωργίου από την Αίγινα στη Βενετία και το δεύτερο του 1683 όπου μαρτυρεί την επίσκεψη στην Αίγινα του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιακώβου.

Στοιχεία από το βιβλίο του κ. Σοφοκλή Γ. Δημητρακόπουλου: "Χριστιανική Αίγινα

"Η τελετή του τσαγιού" σήμερα 10/8 στο 15ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας.

Η 10η παράσταση του 15ου Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας αφορά την "Τελετή του τσαγιού", ένα βραβευμένο έργο  του Achim Wieland,  μ ετον Μάριο Ιωάννου. Σήμερα Κυριακή 10 Αυγούστου στις 9 το βράδυ στην αυλή του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αίγινας.

Ένα ποιητικό μανιφέστο σε μετάξι και πορσελάνη

 Στη σκηνή, η γκέισα Κικουνοχάνα – το «Ανθισμένο Χρυσάνθεμο» – μας υποδέχεται σε μια τελετουργία λεπτών κινήσεων και σιωπηλών νοημάτων: μια παραδοσιακή ιαπωνική Τελετή του Τσαγιού, ένα μεταξένιο τοπίο για τις αισθήσεις και το πνεύμα. Όμως πίσω από την επιφάνεια της απόλυτης αρμονίας, κάτι ραγίζει...

Η οικοδέσποινα αρχίζει να αναρωτιέται:
Ποιος μαζεύει το τσάι που προσφέρουμε;
Κάτω από ποιες συνθήκες εξορύσσεται ο χρυσός των φλιτζανιών μας;
Ποια ιστορία κουβαλούν τα ρούχα, τα κινητά, τα αντικείμενα της καθημερινότητάς μας;

Ο λόγος της σπάει το πορσελάνινο περίβλημα του κόσμου μας. Η τελετή μετατρέπεται σε μυσταγωγία και κραυγή. Μέσα από την αισθητική της τελειότητα αναδύεται μια σκοτεινή αλήθεια: πίσω από τα αγαθά που καταναλώνουμε καθημερινά, κρύβονται σύγχρονη δουλεία, παιδική εργασία, εμπόριο ψυχών και σωμάτων – καρποί ενός παγκόσμιου, απάνθρωπου συστήματος που μας απωθεί και ταυτόχρονα μας μαγεύει. Μέσα σ’ αυτήν την παράνοια, η παράσταση θέτει το ερώτημα:
Υπάρχει κάτι που μπορεί ακόμη να σωθεί; Πρόκειται για ένα μελαγχολικό τραγούδι, έναν ευαίσθητο ψίθυρο, ένα χαμηλόφωνο λυγμό εν μέσω ενός εκκωφαντικού θορύβου, Tomaso Cimenti ,Il Recensito,2019

 Συντελεστές:  Σκηνοθεσία / Δραματουργία: Achim Wieland - Κείμενο: Achim Wieland, Μάριος Ιωάννου - Ελληνική Μεταφραση: Μάριος Ιωάννου, Κωστής Μεγάλης, Ρούλα Στράτου - Σκηνογραφία: Achim Wieland - Κοστούμι: Ιωάννα Τσάμη - Κίνηση: Αλέξης Βασιλείου - Χορογραφία: Zuiou Shinozuka- Ήχος και Φως: Μάριος Ιωάννου Επικοινωνία / Προωθηση: Ileana Nicholson - Βίντεο: Ανδρέας Παύλου Φωτογραφίες Προώθησης : Marco Paparella, Achim Wieland, Flavio Bruno

Ερμηνεία: Μάριος Ιωάννου

 Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ,  Μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, άνω των 65 ετών, ΑμεΑ)  10 ευρώ, Ατέλεια 5 ευρώ

 

 

Ωριμάζει μέρα με την ημέρα ο καρπός της Αίγινας.

Ωριμάζει, μεγαλώνει, κοκκινίζει, μεστώνει σιγά  σιγά ο καρπός  του φιστικιού πάνω στα δέντρα! Μέρα με την ημέρα το φιστίκι ετοιμάζεται υποσχόμενο μια καλή σοδειά  για τους καλλιεργητές του.

Η ώρα λοιπόν του φιστικιού σήμανε κι όπως όλα δείχνουν μετά  της Παναγίας  θα αρχίσει η συγκομιδή με  τους γνωστούς ήχους των εργατών κάτω από  τα δέντρα και τον ήχο του καρπού που ώριμος πια θα πέφτει πάνω στις πάνες και μέσα στα τσουβάλια.
 

Η κωμωδία "Στακαστρούκες" με το Δημήτρη Σαμόλη, σήμερα 9/8 στο 15ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας.

Η παράσταση που σημείωσε αλλεπάλληλα sold out στην Αθήνα, η κωμωδία που συζητήθηκε πολύ, παρουσιάζεται  απόψε Σάββατο 9 Αυγούστου και ώρα  21.00 στη σκηνή του 15ου Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας, στο 2ο  Δημοτικό Σχολείο Αίγινας από τον ηθοποιό και μουσικό Δημήτρη Σαμόλη.

Βρισκόμαστε ακριβώς δέκα λεπτά πριν χτυπήσουν οι καμπάνες για την Ανάσταση σ’ ένα χωριό της Κρήτης. Ο Κωσταντής κρατάει στη μια του χούφτα καραμελάκια που σκάνε στο στόμα και στην άλλη αυτοσχέδιες στρακαστούκες. Στην κλειστή κοινωνία της επαρχίας που κανείς δεν του απλώνει το χέρι, ο ήρωάς μας ανοίγει την καρδιά του με σπαρακτικό χιούμορ λίγο πριν κάνει το μεγάλο μπαμ. Οι καμπάνες όμως χτυπούν νωρίτερα.

Ο ηθοποιός και τραγουδοποιός Δημήτρης Σαμόλης στο πρώτο του θεατρικό έργο, βάζει στο μικροσκόπιο την “αγία ελληνική οικογένεια”, τη ζωή στην επαρχία και τον εκφοβισμό σε ένα συνταρακτικό μονόλογο-κατάθεση.  Οι Στρακαστρούκες είναι μια καθηλωτική ελεγεία αγάπης για την ανθρώπινη φύση αλλά και ένα φωτεινό βέλος σε αυτά που μας πόνεσαν βαθιά.

 Συντελεστές:  Κείμενο – Ερμηνεία – Τραγούδια : Δημήτρης Σαμόλης -  Σκηνοθεσία : Μάριος Κακουλλής - Σκηνικά – Κοστούμια : Λουκάς Μπάκας – Φωτιστικός σχεδιασμός – Δραματουργία : Στέφανος Δρουσιώτης - Μουσική: ECATI - Βοηθός σκηνοθέτη : Δανάη – Αρσενία Φιλίδου - Φωτογραφίες : Ελίνα Γιουνανλή - Graphic design : Μιχάλης Δέμελης - Trailer : Θωμάς Παλυβός - Social media : Κάλλη Μαυρογένη - Οργάνωση Παραγωγής : Μαρία Παπαφωτίου - Παραγωγή: Ars Aeterna – Σταμάτης Μουμουλίδης

 Τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ