Η Αιγινήτικη φύση κρύβει εκπλήξεις. Ακόμα και μέσα στο καταχείμωνο, όταν κανένα λουλούδι ή κλαδί δέντρου δεν τολμά να ανθίσει παρά μόνο η "τρελή αμυγδαλιά", μπορεί να συναντήσεις τα μυροβόλα ζαμπάκια. Τα ζουμπούλια της Αιγινήτικης γης που οι παλαιότεροι ονόμασαν "ζαμπάκια."
Τα λουλούδια αυτά απλά στην όψη, λευκά στο χρώμα, με μια πινελιά γλυκού κίτρινου, φύονται πολλά - πολλά μαζί, λες και θέλουν να είναι σφιχταγκαλιασμένα για να προστατευτούν από το κρύο. Τα συναντάς εκεί που δεν το περιμένεις. Στην άκρη ενός δρόμου, στις ξερολιθιές κάτω από δέντρα, στις αυλές των σπιτιών. Σκορπούν την ευωδιά τους μέσα στο χειμώνα και συναγωνίζονται την αμυγδαλιά. Συνήθως σπάνε πρώτα το νήμα της ανθοφορίας. Πρώτα αυτά έρχονται να προμηνύσουν την άνοιξη που όλοι καρτερούμε.
Ίσως να είναι αυτός ο λόγος που όλοι τα αγαπούν και πασχίζουν να έχουν στο βάζο τους μέσα στο σπίτι.
Παλαιότερα πολλοί ήταν αυτοί που ταξίδευαν μέχρι τα αντικρινά ξερονήσια της Πλατειάς, της Ψηλής για να μαζέψουν ολόκληρες αγκαλιές από ζαμπάκια. Κάποιοι άλλοι τα πήγαιναν μέχρι την αγορά του Πειραιά και τα πωλούσαν.
Σήμερα ανθούν και μοσχομυρίζουν. Μας χαρίζουν ομορφιά και γλυκύτητα στους άξενους και άφιλους καιρούς μας.
