Απομένουν λίγα ακόμα παλαιά πέτρινα κτίσματα στην Αιγινήτικη ύπαιθρο. Λίγα ακόμα στέκουν όρθια έχοντας γλυτώσει μέχρι τώρα το γκρέμισμα από τους ιδιοκτήτες τους ή από τη φθορά του χρόνου.
Είναι απλές μικρές κατοικίες. Ταπεινές αρχιτεκτονικά αλλά πολύ σοφές κατασκευές από λαϊκούς μαστόρους της πέτρας που ήξεραν πως να κτίσουν μια οικία που διευκολύνουν την καθημερινότητα και να είναι πρακτικές. Κτισμένα εξολοκλήρου από πέτρα και έχοντας για σκεπή "λιακό" όπως έλεγαν παλαιά. Εσωτερικά μεγάλα ξύλα από δέντρα της περιοχής που συγκρατούσαν μια σκεπή από λάσπη που είχε απαραίτητα στο μείγμα της φύκια από τη θάλασσα.
Σήμερα λίγα τέτοια κτίσματα απομένουν στην Αιγινήτικη γη. Θα τα συναντήσει κάποιος μέσα σε αγρούς περιστοιχισμένα από φιστικιές ή άλλα δέντρα. Κάποια ήταν τυχερά και σώθηκαν και απολαμβάνουν τη φροντίδα των καινούργιων ιδιοκτητών που τα αγάπησαν και τους χάρισαν το φιλί της αιωνιότητας.
Μερικά ήταν αχυρώνες. Αυτά οι παλαιότεροι τα αποκαλούσαν "αχούρι". Και πάλι σημειώνουμε ότι μερικά από αυτά κάνουν "καινούργια καριέρα" από τους φιλότιμους ιδιοκτήτες τους.
Το σπιτάκι στις φωτογραφίες θα το συναντήσει κάποιος κατεβαίνοντας το δρόμο από την Κυψέλη προς το λιμανάκι της Καβουρόπετρας στα δεξιά. Πλέον είναι εγκαταλελειμμένο, μισογκρεμισμένο, πνιγμένο στα αγριόχορτα, ρημαγμένο.
Και να σκεφτεί κανείς ότι μέχρι τις αρχές της δεκαετία ς του '80 κάθε καλοκαίρι σε αυτό το σπιτάκι μαζεύονταν δεκάδες παραθεριστές που περνούσαν μέσα και έξω από αυτό τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Σαν πέρναγες από κει ένα σμάρι ανθρώπων τιτίβιζε απολαμβάνοντας στιγμές ξεγνοιασιάς.
Οι καιροί άλλαξαν και το μικρό πέτρινο σπιτάκι απολαμβάνει τώρα τη μοναξιά του και ίσως τις τελευταίες ημέρες ζωής του!
