"Θυμόμαστε τη Γωγώ Κουλικούρδη" Εκδήλωση τιμής και μνήμης σήμερα 20/8 στο Λαογραφικό Μουσείο Αίγινας.

    

Με την ευκαιρία  της σημερινής εκδήλωσης στην αυλή του Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας σήμερα 20/8 και ώρα 20.30, ας θυμηθούμε κάποια στοιχεία από τη ζωή της Γωγώς Κουλικούρδη.

Λίγοι  είναι εκείνοι που σφράγισαν τόσο έντονα,  με την πλούσια προσφορά των αισθημάτων, την αγάπη και την πνευματική δωρεά τους, τον  τόπο  που γεννήθηκαν, όσο η Αιγινήτισσα ιστορικός και συγγραφέας Γωγώ Κουλικούρδη.

    Η    Γωγώ   Κουλικούρδη, δεν έγραψε  Ιστορία, δεν δίδαξε Ιστορία, δεν αφιέρωσε ατέλειωτες ώρες στα αρχεία, δεν μίλησε, δεν προσέφερε έργο για να το εξαργυρώσει  με οποιαδήποτε διάκριση. Διατήρησε πεισματικά την ξεχωριστή ταυτότητα της και την  εξατομικευμένη πορεία της. Πορεία που δεν τελείωσε με την επίγεια ζωή της

     Τιμούμε σήμερα  μια κορυφαία πνευματική προσωπικότητα της Αίγινας που σφράγισε με το έργο, την παρουσία την εφηβική ζωντάνια και φρεσκάδα, το ήθος, την εργατικότητα, τη γενναιοδωρία  τα πολιτιστικά  πράγματα  της Αίγινας του 20^ου αιώνα.

   Και  η Γωγώ  ακολουθεί την πεπατημένη όλων  εκείνων  των πνευματικών μορφών  που εξακολουθούν να ζουν και να διδάσκουν και μετά το θάνατό τους. Γιατί μπορεί φέτος να συμπληρώνονται 23 χρόνια από το βιολογικό θάνατό της, ωστόσο η σκέψη, η θύμηση είναι ζωντανή, το έργο  της επίκαιρο.

     Αν σήμερα γνωρίζουμε  την νεότερη ιστορία της Αίγινας, το οφείλουμε στη Γωγώ, η οποία  σε εποχές πολύ δύσκολες κατόρθωσε να τρυπώσει στα αρχεία και στις βιβλιοθήκες  και να φέρει στο φως τα 365 ονόματα  των Αιγινητών αγωνιστών του ’21, τα ονόματα  των καπεταναίων, των πρόκριτων, των οπλαρχηγών. Να  διασώσει μνήμες, πληροφορίες, μαρτυρίες  περπατώντας  στα βουνά της Αίγινας συλλέγοντας μαζί με το Μάρκο Δραγούμη και ηχογραφώντας σπάνιο λαογραφικό υλικό. Χάρη στους κόπους της γνωρίζουμε σήμερα τραγούδια, παροιμίες, έθιμα, δοξασίες, μύθους, τοπωνύμια, συνταγές, τοποθεσίες, παλιές πηγές, υδραγωγεία, αρχαία νταμάρια, ναούς, εκκλησιές, θυσιαστήρια, ποτάμια, στοές, σπήλαια  και πετρώματα της Αίγινας. Όλα  αυτά είναι καρποί μιας ασταμάτητης, άοκνης και φίλεργης προσπάθειας, είναι καρποί ζωής, θυσιαστικής αφιερώσεως και αφοσιώσεως. Εν τέλει  καρποί της αγάπης για το νησί και τους ανθρώπους  του.

   Αν σήμερα  βρισκόμαστε εδώ είναι επειδή η Γωγώ μας έδωσε πολλά  και οσφρίζομαι  ότι έχει πολλά ακόμα να δώσει μέσα από  το υλικό που έχει συγκεντρώσει  από την πολυετή  έρευνα και μελέτη της.

  Κι αν από την επιστημονική έρευνα, τις μελέτες και τα βιβλία    είναι γνωστή στους νεότερους,  στη μνήμη των  παλαιοτέρων είναι νωπή η μεγάλη πολιτιστική και κοινωνική της δράση. Το 1940 μαζί με την Πολύμνια  Ηρειώτη – Θωμάκου ξεκινούν τη συλλογή του Λαογραφικού υλικού  με σκοπό να δημιουργηθεί Λαογραφικό Μουσείο στην Αίγινα. Το όνειρο αυτό άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά μετά τη δωρεά του σπιτιού της οικογένειας Παναγή Ηρειώτη στο Δήμο Αίγινας για τη δημιουργία Λαογραφικού Μουσείου. Το 1986 οργανώνει την πρώτη επιτροπή  του Λαογραφικού Μουσείου. Το 1989 ιδρύει το Σύλλογο των Φίλων του Λαογραφικού Μουσείου με  κύριο στόχο να κινήσει το ενδιαφέρον του κόσμου αλλά και των υπευθύνων  για το Μουσείο, να συγκεντρώσει τα  απαιτούμενα χρήματα για την ανακαίνιση του κτιρίου, τον εξοπλισμό και την λειτουργία του.

   Παράλληλα η Γωγώ διοργάνωσε μεγάλο αριθμό πολιτιστικών εκδηλώσεων με σκοπό να θυμίσει στους κατοίκους της Αίγινας και να γνωρίσει στους φίλους επισκέπτες της την ιστορία, τον πολιτισμό, τα ήθη και έθιμα, τις παραδόσεις. Αξέχαστες παραμένουν οι προσπάθειες της στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, όταν με ομάδα κοριτσιών έδινε παραστάσεις προκειμένου να τονωθεί το φρόνημα των Ελλήνων, ή δημιουργώντας ομάδες συμπαράστασης ασθενών στο τότε στρατιωτικό Νοσοκομείο. Με  ομάδες κοριτσιών έκανε στον αρχαιολογικό χώρο της Κολώνας αναπαραστάσεις Αιγινήτικων Εθίμων και χορών καθώς και ποιητικές βραδιές με αποσπάσματα από αρχαίες  τραγωδίες στο χώρο της Αφαίας. Πολύτιμες υπήρξαν και οι ξεναγήσεις που διοργάνωνε στην Παλαιά  Χώρα καις την Ομορφοκλησιά.

   Υπήρξε  μέλος  του Πνευματικού Κέντρου Αίγινας «Ο Καποδίστριας» και επιστημονικός  σύμβουλος  του περιοδικού  «Αιγιναία». Ανέλαβε πρωτοβουλίες και πρωτοστάτησε σε ενέργειες για τη συντήρηση και αναπαλαίωση των Καποδιστριακών μνημείων.

   Υπήρξε  η επιστήμων η οποία έθεσε σκοπό της ζωής της, μέσα από την έρευνα, τη μελέτη, τη συγγραφή, την ανάδειξη της διαχρονικής διαδρομής της Αίγινας. Με το παράδειγμά της ενέπνευσε και εμπνέει τους νεότερους ερευνητές  να ασχοληθούν με την Αίγινα, ενώ έντονα την απασχολούσε η  μετάδοση αυτής της ιστορικής γνώσης στις νεότερες γενιές των Αιγινητών.

   Ο πόνος για την Αίγινα, ο καημός για τα Καποδιστριακά κτίρια, τα όνειρά της για  τη δημιουργία ενός    Συνδέσμου Αιγινητών επιστημόνων με σκοπό τη μελέτη της Τοπικής Ιστορίας και του πολιτισμού του νησιού παραμένουν ανοικτά θέματα.